Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Καταναλώνοντας σπίρτα

Πήγα Σύνταγμα. Αναρωτιέμαι αν έχει όντως νόημα. Είναι τα τηλεοπτικά σποτάκια με τις φωτιές και τα βιολιά στο background, οι γενικώς θυμωμένοι και αναπόδραστα καυλωμένοι έφηβοι, οι κουρασμένοι αριστεροί, οι επαγγελματίες επαναστάτες, τα κομματοσκυλάκια των φοιτητικών παρατάξεων που ονειρεύονται να γίνουν κομματόσκυλα, οι χαβαλετζήδες, οι παραμυθιασμένοι και μη οικολόγοι, οι χαφιέδες που κάνουν μπαμ από χιλιόμετρο και άπειροι άλλοι χαρακτήρες σε ένα όχι και τόσο όμορφο και καθόλου πολύχρωμο, επί της ουσίας ελάχιστα πλουραλιστικό συνονθύλευμα. Εντός του υπάρχω.

Και σήμερα σπάω το κεφάλι μου να βρω αν έχει νόημα να καταγράφω το θυμό μου. Ανήκω στη μεγάλη μερίδα. Έπαθα ό,τι έπαθαν όλοι. Αγανάκτηση, θλίψη, συμπόνια και τα ρέστα. Βέβαια, με μέτρο. Είναι εξαιρετικά εύκολη η μετάβαση μεταξύ ακραίων συναισθημάτων, όταν δε συμβαίνει κάτι σε σένα. Η ευκολία αυτή αποτελεί ένδειξη για το πόσο κοντά στο άκρο ήταν τελικά τα συναισθήματα της μαυρίλας. Το μόνο παρήγορο είναι ότι κατά βάθος το ξέρεις και αυτοπεριορίζεσαι όσον αφορά στις φανφάρες.

Ό,τι ακριβώς και να συμβαίνει (γιατί στο περίπου πάντα ξέρω), ακόμα δεν έχω καταλήξει. Δεν μπορώ ακριβώς να μετανιώσω. Είναι χειρότερη η κατάσταση. Δεν ξέρω αν πρέπει να μετανιώσω ή όχι. Μπα, ούτε αυτό είναι. Διότι, δε μετανιώνεις, αφού σκεφτείς αν πρέπει ή όχι. Συνήθως μετανιώνεις αυθόρμητα και μέσω διαδικασιών που δύσκολα αναλύονται σε μονομερή. Δεν μπορώ να καταλάβω αν μετανιώνω ή όχι. Χέσε μέσα. Αυτά παθαίνεις αν έχεις έστω και ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Σβήνει και η άτιμη η fe.ro συνέχεια. Είναι μια πικρή ιστορία που σίγουρα θα γράψω αργότερα.

Αλλά όλο αυτό το σκόρπισμα δεν είναι αυτοφυές. Είχα ερεθίσματα. Καταρχάς κάποια blogs, όπου διάβασα πόσο μαλάκας (ή έστω κοινότοπος) είναι κάποιος που αναμασά τα ίδια και τα ίδια δακρύβρεχτα κλισέ. Μέχρι εκεί είχα και ένα αντεπιχείρημα: από τη στιγμή που ακούς ανθρώπους να λένε ότι δεν έγινε και τίποτα, μάλλον πρέπει να πεις το αυτονόητο , όσο κλισέ και αν γίνεσαι. Εκτός αυτού, γράφω ό,τι μου κατέβει και το μόνο κοινό που έχω με τον Guevara είναι τα σποραδικά γένεια.

Αλλά υπήρξε και μια δεύτερη αφορμή:
Στο Σύνταγμα, περιπατητής ων, βρέθηκα πλευρικώς δύο καλοβαλμένων κυριών περί τα 40 και ακούσια έλαβα τη θέση του λαθρακουστή. Φορώντας μαύρα, εμφανώς καταβεβλημένη από θλίψη και σιωπηρά αγανακτισμένη, κάνοντας το χρέος της απέναντι στους δυστυχείς συνανθρώπους μας που κάηκαν (μερικοί από αυτούς στην κυριολεξία), η μία εκ των δύο λέει στη φίλη της, αναφερόμενη στο ζήτημα της αλλοδαπής οικιακής βοηθού: "Πρέπει να τους παίρνεις από νωρίς τα διαβατήρια, αλλιώς, στο εξάμηνο μπορεί να σου φύγουν -δεν τους ξέρεις τι άνθρωποι είναι αυτοί;- εγώ αυτό κάνω".

Πάλι έσβησε η γαμημένη η fe.ro!

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

Σήμερα αγόρασα έναν αλλιγάτορα

Μετά από μια δουλειά στο κέντρο, αποφάσισα να περάσω από ένα μαγαζάκι που είχα σταμπάρει εδώ και μερικές μέρες. Είχε μερικές πίπες στη βιτρίνα και σκέφτηκα ότι δε χάνω και τίποτα να αγοράσω μια-δυο φτηνές no name πίπες για δεκάλεπτο κάπνισμα (αυτές τις χαριτωμένες μικρούλες). Μπήκα, λοιπόν, μέσα με σκοπό να ξοδέψω καμιά 20αριά ευρώ, εμπλουτίζοντας τη συλλογή μου (φαντάζομαι έχετε διαβάσει για το PAD που χτυπάει κάθε ηλικίας καπνιστές πίπας - Pipe Acquisition Disorder). Άλλωστε, η συλλογή είναι ακόμα μικρή και οι πίπες δεν είναι ποτέ αρκετές. Είχα μπει και άλλη μια φορά, αλλά, βιαστικός ων, αγόρασα μια κομψότατη ημιγυριστή fe.ro και έφυγα σχετικά γρήγορα. Για την ιστορία, η fe.ro μέχρι στιγμής μια χαρά καπνίζει κι ας πλήρωσα μόλις 24 ευρώ. Το θέμα είναι ότι είχα μείνει με την εντύπωση ότι ο τύπος πουλούσε μόνο fe.ro. Οι τιμές πολύ χαμηλές μεν, μονόδρομος στην όχι και τόσο καλή φίρμα δε. Σήμερα είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου. Εκεί, λοιπόν, που χάζευα ανάμεσα σε κάτι λακαρισμένες πίπες, το μάτι μου πέφτει σε μία ανοιχτόχρωμη με χαρακτηριστική ανάγλυφη επιφάνεια, ένα πολύ όμορφο (ίσως επίχρυσο) δαχτυλίδι και περίτεχνο επιστόμιο. Ήταν όντως μία Savinelli Alligator. Καλά, δεν είναι και ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ιταλική φίρμα, αλλά κόστιζε μόλις 30 ευρώ! Δεν ξέρω γιατί. Όλα της φαίνονται ok, έχει ακόμα και χαραγμένη επιγραφή στο tenon για την πατέντα του Balsa system της Savinelli. Ακόμα και αν είναι απομίμηση, αυτός που την έφτιαξε, πρέπει να κόπιασε πολύ. Μάλλον η (δική μου πλέον) πίπα είχε ξεμείνει για πολύ καιρό σε ένα κατάστημα που δεν ειδικευόταν σε πίπες. Το επιστόμιο όντως φαίνεται ότι είναι ταλαιπωρημένο από τον ήλιο. Τα σέα της, πάντως, ασχέτως φίρμας, φαίνονται ok. Καλό βάρος, αψεγάδιαστο επιστόμιο (πέραν του σχετικού ξεθωριάσματος, το οποίο διορθώνεται με ένα kit συντήρησης) με καλή εφαρμογή, χωρίς στοκαρίσματα και με άριστα φτιαγμένο αεραγωγό (δε "σφυρίζει" και περνά άνετα το λεγόμενο "pipe cleaner test"). Βέβαια, το σημαντικότερο ερώτημα είναι αν καπνίζει καλά. Αυτό μένει να αποδειχθεί τις επόμενες μέρες, κατά τις οποίες ο αλλιγάτοράς μου θα στρώνεται. Παρ' όλα αυτά, έχει όλες τις προδιαγραφές. Προβλέπω ότι το κοντόχοντρο μπωλ του θα φιλοξενεί ράθυμα καιόμενα αρωματικά χαρμάνια τον ερχόμενο χειμώνα.




Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

ΑΠΟΨΕ ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ ΤΙΤΛΟ

Πάλι αναβάλλεται η αρχή κανονικής λειτουργίας του blog, η οποία αφορά στις πίπες (αν και μάλλον μόνο εγώ μπαίνω για να γράψω και κάτι φίλοι μου για να χαιρόμαστε).

Καίγεται ο τόπος μου, ρε πούστη!

Καθείς να προσπαθεί να κερδίσει ψήφους πατώντας σε απανθρακωμένα πτώματα ή να το παίζει πυροσβέστης κάνοντας δηλώσεις με το jacket. Να τους χαίρεστε, ρε! Και πριν συνεχίσω, ας γίνω σαφής για να μην παρεξηγηθώ. Δεν περιμένω από κανέναν να σβήσει τις φωτιές. Ούτε γκρινιάζω από συνήθεια. Αλλά ας τα δούμε με παιδική λογική. Όλο το καλοκαίρι καιγόμαστε, ρε παπάρες, δε σας πέρασε από το μυαλό να λειτουργήσετε λίγο ψυχαναγκαστικά, να λάβετε τα πιο ακραία προληπτικά μέτρα, έστω να οργανωθεί ένα στοιχειώδες πλάνο δράσης?

Αλλά πες ότι εγώ είμαι ο μαλάκας και όχι εσείς. Πες ότι δεν κατέχω τις λεπτομέρειες της κατάστασης και δεν αναγνωρίζω τον βαθμό δυσκολίας. Ότι κάνω λάθος. Έστω και με αυτήν την παραδοχή, θα έπρεπε να βγάλουν το σκασμό τα χαμένα κορμιά. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι είναι πιο χρήσιμοι από αυτούς τις τελευταίες τέσσερις μέρες. Το να χρησιμοποιείς την εικόνα των αγκαλιασμένων απανθρακωμένων σωμάτων για να πουλήσεις τηλεοπτικό δράμα είναι απανθρωπιά, αλλά έχει και θετικές παρενέργειες: κάποιοι από τους θεατές σοκάρονται, ευαισθητοποιούνται, σκέφτονται έστω για μια στιγμή. Το να χρησιμοποιείς την ίδια εικόνα για να πείσεις ένα μάτσο πιθηκίζοντες βλαμμένους να σε ψηφίσουν, είναι απανθρωπιά γνήσια και χωρίς παρενέργειες. Είναι αναλγησία.

Όταν ήμουν έφηβος, άρχιζα να βρίζω. Μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να μιλάω έτσι και ότι υπάρχουν εναλλακτικές λέξεις για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, ακόμα και τα πιο έντονα. Εγώ συνέχιζα να αποκαλώ τους φίλους μου "μαλάκες", επειδή το έκαναν όλοι και το είχα συνηθίσει. Όταν έφτασα σε μια ηλικία που μπορούσα να διαλέξω μεταξύ των καθωσπρέπει Ελληνικών και των "γαλλικών" Ελληνικών, κατάλαβα ότι τελικά δεν υπάρχει τρόπος να εκφραστείς "κόσμια" και "πολιτισμένα". Το να προσπαθείς να καρπωθείς, λοιπόν, μια "εθνική τραγωδία" (το κλισέ εδώ είναι η απόλυτη κυριολεξία), δεν είναι αναλγησία. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ. Το να καις το δάσος για να χτίσεις το κωλόσπιτο με το οποίο θα προικίσεις την κορούλα σου δεν είναι έγκλημα. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ. Το να διαδίδεις διάφορα σενάρια (τη φωτιά την έβαλαν εχθροί του έθνους πχ), δεν είναι αστεία παραπληροφόρηση. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ.

Όση ώρα γράφω το post έχουν ανακοινωθεί τρεις θάνατοι. Μόλις τώρα έκανε και δηλώσεις για τη νέα σχολική χρονιά η υπουργός παιδείας για να κοιμηθούμε ήσυχοι. Και ξέρω ότι μετά από μερικούς μήνες οι μόνοι που θα θυμούνται τι έγινε θα είναι οι συγγενείς των θυμάτων. Καταρχάς θα γεμίσουν σε έναν μήνα τα γνωστά τοπικά πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε μαγαζάκια με τους αυνανιζόμενους ιδιώτες (ο πλεονασμός είναι ποιητική αδεία, ρε ψείρα!) να χαριεντίζονται και να θριαμβολογούν. Χάρισμά σας, παλιοκουφάλες (που λέει και το τραγουδάκι-μόνο που ο αέρας δε μυρίζει τίποτα πέρα από καμμένα δέντρα).

Αυτή τη στιγμή καίγεται η αρχαία Επίδαυρος. Από χτες καίγονται άνθρωποι. Όλο το καλοκαίρι καίγονται δάση. Δεν έχω υπάρξει ποτέ περικυκλωμένος από φλόγες. Έχω ζήσει όμως στιγμές με τη φωτιά στα 50 μέτρα. Να φεύγεις με το αυτοκίνητο, χωρίς να έχεις ορατότητα στα 10 μέτρα και να σκέφτεσαι ότι μπορεί να μη βρεις το σπίτι σου, όταν θα γυρίσεις. Σαφώς αυτό δε συγκρίνεται. Αλλά τουλάχιστον μου δίνει το δικαίωμα να χτυπάω και εγώ τον σκοπό μου:

Εσύ, που σε λίγα χρονάκια θα καμαρώνεις στο καινούριο σπιτάκι σου πάνω στον λόφο, καπνίζοντας άτσαλα ένα ακριβούτσικο R&J (ούτε που θα σου αρέσει, αλλά έτσι πρέπει), έχεις αίμα στα χέρια σου, ρε παλιόπουστα.

Εσύ, που έβγαλες το σακάκι και μου φόρεσες μακό για να δείχνεις πιο ωραίος και ξερνάς ένα κάρο παπαριές στους γύρω-γύρω γλείφτες σου ή γλείφτες των, που σου χάλασαν τα φέρετρα την όρεξη και δε δίνεις δεκάρα επί της ουσίας, έχεις σκατά στην ψυχή, παλιοκαριόλη.

Εσύ, που ζητάς από την απεγνωσμένη μάνα να επαναλάβει ότι είναι εγκλωβισμένη γιατί δεν ακούστηκε καλά στον αέρα, δεν έχεις τσίπα, κανάγια.

Εσύ που θα χειροκροτάς και πάλι (όσο και να φωνασκείς τώρα) και που βρίζεις από χτες το συμπληρωματικό σου χρώμα - κόμμα, πιθήκιζε στους αιώνες των αιώνων, εσαεί απαραίτητε μπαμπουίνε.

Και εσύ, που γράφεις αντί να εκσπερματώσεις, που ποτέ δεν κινδύνευσες στ' αλήθεια και βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες για να δρέψεις shots ηρωισμού, ώστε να ξορκίσεις τις εφηβικές σου ενοχές, άντε γαμήσου, επαναστάτη του συρμού, του σαλονιού και του βωβού, μας κούρασες.

Νυστάξαμε. Άντε γαμήσου και πήγαινε κοιμήσου.

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007

Που να' σαι, ωρέ καπνιστή?

Εδώ και μήνες ψάχνω να βρω συγκαπνιστές καπνοσύριγγας. Μέχρι στιγμής έχω γνωρίσει δύο. Αν υπολογίσω και έναν παλιό φίλο, που του μπήκε το μικρόβιο τελευταία, πες τρεις. Αλλά τρεις σκάρτους, γιατί ο τελευταίος καπνίζει πίπα μόνο περιστασιακά για την ώρα. Βρισκόμαστε, λοιπόν, που και που, καπνίζουμε τις πίπες μας και τα λέμε, προς το παρόν ανά δύο. Συζητάμε πιο συχνά από το τηλέφωνο για καπνούς, μαγαζιά που ξετρυπώνει ο καθένας μας, καινούρια κομμάτια της συλλογής μας και τα συναφή. Βέβαια όλοι μας παίζουμε ερασιτεχνικά ακόμα. Μη φανταστείς κάποια τεράστια συλλογή με πλείστα ακριβά χειροποίητα κομμάτια. Από καπνούς, ο πιο έμπειρος, η αφεντιά μου, έχει δοκιμάσει καμιά δεκαριά μόνο. Στα πρώτα βήματα, λοιπόν.

Αναζητούνται καπνιστές πίπας, νέοι ή παλιοί, που αρέσκονται σε χαλαρές κουβέντες περί καπνίσματος. Είναι πολύ σημαντικό για τον πρωτάρη καπνιστή να μάθει πέντε πραματάκια για την εκλεπτυσμένη αυτή συνήθεια, προτού καταστρέψει μια εν δυνάμει απολαυστική εμπειρία ή ακόμα και την πρώτη του πίπα. Είναι επίσης πολύ σημαντικό για έναν νέο καπνιστή, που ξέρει μόνο τα στοιχειώδη, να ακούσει τη γνώμη ενός παλαίμαχου για τα χαρμάνια, τα ρείκια και ό,τι μπορεί να έχει σχέση με το ευγενές αυτό βίτσιο. Το blog είναι ανοιχτό για όλους αυτούς. Περιμένω σχόλια. Ρωτήστε, πείτε γνώμες, μοιραστείτε πληροφορίες.


"Pipe smokers will rule the world... if they don't run out of matches."

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

On fire

Σήμερα έκανα μια βόλτα στα καμμένα των Μελισσίων. Σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος. Και οι κυνικοί να πάνε να πνιγούν. Είχα σκοπό να πάω και πιο πάνω, αλλά άρχισε να δουλεύει το παρασυμπαθητικό και με έπιασε το στομάχι μου. Δεν είναι ότι δε συμπονώ αυτούς που είδαν τα σπίτια τους να καίγονται. Αλλά μου τη σπάει που το ενδιαφέρον διπλασιάζεται όταν η φωτιά φτάνει στα ντουβάρια. Στα ντουβάρια, όχι στους ανθρώπους. Διότι στοιχειώδης λογική χρειάζεται για να την κάνεις όταν βλέπεις τις φλόγες στα 100 μέτρα. Ατάκες του στυλ "εντάξει, το σπίτι σώθηκε". Τι σώθηκε, ρε μπαγλαμά? Γκαβός είσαι? Με τα καμμένα δέντρα τι θα κάνεις? Θα βάλεις πλαστικά για να μη σου χαλάσει η θέα?

Είναι σαφώς θλιβερό να καίγονται σπίτια. Είναι πολύ πιο στενάχωρο να χάνονται άνθρωποι. Αλλά είναι το ίδιο θλιβερό να χάνεται το δάσος. Να έρχεται μετά ο κάθε άσχετος με ένα τσούρμο κάμερες και να φυτεύει δεντράκια, αφανίζοντας κάθε ελπίδα φυσικής ανάκαμψης του οικοσυστήματος. Δε χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός. Σε οποιοδήποτε βασικό εγχειρίδιο οικολογίας (μιλάμε για τον κλάδο της βιολογίας και όχι για το κίνημα) μπορεί κάποιος να διαβάσει ότι το οικοσύστημα μετά από πυρκαγιά έχει το δυναμικό να αποκατασταθεί περνώντας από διάφορα στάδια (με πρώτο συνήθως το φρυγανικό οικοσύστημα) χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση. Τώρα θα πεις ότι η δεντροφύτευση είναι ένας τρόπος άμυνας απέναντι στους καταπατητές. Αλλά και πάλι το οικοσύστημα υποβαθμίζεται. Μήπως, λέω μήπως, θα ήταν καλύτερα να εμποδιζόταν η ανοικοδόμηση, μέχρις ότου αποκατασταθεί η ζημιά? Να μην επιτρέπεται σε κανέναν από αυτούς τους τρωγλοδύτες που διεκδικούν δασικές εκτάσεις για να χτίσουν τις απαστράπτουσες παράγκες τους. Μερικές φορές προσπαθώ να φανταστώ τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί. Μου έρχεται στο μυαλό μεσήλικας γλοιώδης κομματόσκυλος, που κουνάει σημαιάκια σε προεκλογικές εκστρατείες, χειροκροτά με πάθος τον αρχηγό του χωρίς να ξέρει γιατί, βάζει το παιδάκι του μπροστά για να το πάρει αγκαλιά ο βουλευτής και τα μόνα βιβλία που έχει διαβάσει στη ζωή του είναι τα σχολικά. Δίπλα του στέκεται με καμάρι η κυράτσα, η οποία ενδεχομένως να είναι ξυσταρχίδω προϊσταμένη, με μαϊμού φιρμάτη τσάντα, που περηφανεύεται για τη θέση του άντρα της στο δημόσιο, προετοιμάζει το 12χρονο παιδάκι της για τη νομική ή την ιατρική και ονειρεύεται ένα πιο μεγάλο σπίτι, αν είναι δυνατόν ακριβώς δίπλα στο αστεροσκοπείο. Μπορεί βέβαια να είναι και άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως συμβαίνει με τους μανιακούς δολοφόνους. Ό,τι και να είναι, τους αφιερώνω την ατάκα του Pacino στο "Scent of a Woman":

Wherever you are out there...fuck you too!

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2007

Pipes

Η φωτιά πάλιωσε, μπαγιάτεψε. Πάμε για εκλογές. Ηρέμησα λίγο. Ή μπορεί να κουράστηκα και πολύ. Ή μπορεί να βαρέθηκα και αφόρητα. Ράθυμος ων, άναψα την πίπα μου και καπνίζω. Με μία sandblasted straight poker και μια ικανή ποσότητα Erinmore mixture όλα φαίνονται πιο όμορφα. Ξαναγυρίζω στις βασικές αρχές, λοιπόν. Το ζήτημα είναι οι πίπες. Ήμουν 11 χρόνια καπνιστής τσιγάρου. Πριν περίπου 5-6 χρόνια πήρα την πρώτη μου καπνοσύριγγα (sic). Ακολούθησαν άλλες 3-4, τις οποίες κάπνιζα κατά διαστήματα, αλλά με τρόπο άγαρμπο, λόγω προϋπηρεσίας στα σιγαρέτα. Πριν μερικούς μήνες, όμως, μου την έδωσε και άρχισα να το ψάχνω. Έτσι έμαθα για τα ελληνικά ρείκια και τον Αλέξανδρο Ζαββό. Πήγα, λοιπόν, στο εργοστάσιό του και πιάσαμε την κουβέντα. Η κουβέντα κράτησε γύρω στη μία ώρα και έφυγα από εκεί με μία υγροστατική Alexander.

Τώρα πλέον καπνίζω ελάχιστα τσιγάρα (καμιά τράκα μόνο) και οδεύω προς την πλήρη κατάργησή τους. Χαζεύω με τις ώρες ιστοσελίδες καπνοπωλείων, διαβάζω για τα ξύλα, ψάχνω τις ποικιλίες καπνών και μαθαίνω για τους διάσημους και άσημους τεχνίτες. Αν είχα γεννηθεί πλούσιος, θα το έκανα full time απασχόληση. Το κάπνισμα της πίπας είναι κάτι που απαιτεί μεράκι και μικρές δόσεις διαστροφής και παραξενιάς. Υπάρχουν δύο κατηγορίες καπνιστών: Αυτοί που παθιάζονται με το κάπνισμα της πίπας και αυτοί που βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή που σκέφτηκαν να αγοράσουν αυτό το κομμάτι ξύλο για να δοκιμάσουν. Δύσκολα θα βρεις ενδιάμεση κατάσταση. Είναι προφανές ότι ανήκω στην πρώτη κατηγορία. "Και τα πάθη πρέπει να είναι σεβαστά". Το κακό της υπόθεσης είναι ότι το σπορ δεν είναι τόσο δημοφιλές στη χώρα μας. Αυτό συνεπάγεται μια σειρά από δυσκολίες.

Καταρχάς είναι λίγο δύσκολο να βρεις τα απαραίτητα για να καπνίσεις. Τσιγάρα υπάρχουν παντού. Αλλά πίπες, καθαριστικά, καπνούς, σκαλιστήρια κλπ δε βρίσκεις σε κάθε περίπτερο. Ας αρχίσουμε με τις πίπες. Δύσκολα θα βρεις κατάστημα με είδη καπνιστού που να έχει ποικιλία. Συνήθως βρίσκεις 3-4 (ή και λιγότερες) γνωστές φίρμες και, κλασσικά, πίπες 2ης διαλογής. Τα μισά από τα καταστήματα με είδη καπνιστού που έχω επισκεφθεί, με έχουν απογοητεύσει. Κάποια λόγω φτωχής συλλογής, κάποια άλλα λόγω υπερβολικά υψηλών τιμών (δε γίνεται, ρε φίλε, να πουλάς 20% παραπάνω από τη μέση τιμή στην Ελλάδα και 40% παραπάνω από τη μέση τιμή online - καπνιστές πίπας είμαστε, όχι νεόπλουτοι μαλάκες) και κάποια τελευταία λόγω μη καπνιστή ιδιοκτήτη. Αυτό είναι όντως διαστροφή. Είμαι ακόμα apprentice και χρειάζομαι τον Jedi Master για να μάθω τα μυστικά. Οπότε ο πωλητής πρέπει να ξέρει περισσότερα από εμένα. Με ξενερώνει αφάνταστα το να μου δείχνει κάποιος πίπες λες και μου δείχνει μπλουζάκια ή ψυγεία. Αυτός που δεν καπνίζει πίπα, έστω και περιστασιακά, δεν μπορεί να παθιαστεί. Ακόμα και αν έχει μελετήσει αρκετά, δεν καταλαβαίνει τη σημασία της θερμοκρασίας, του αρώματος, της γεύσης, της υφής, του βάρους. Όταν μπαίνω, λοιπόν, σε ένα τέτοιο κατάστημα, με πιάνουν τάσεις φυγής.

Άλλος μεγάλος καημός είναι οι καπνοί. Τα περίπτερα τα ξεχνάμε. Έχουν τους δημοφιλείς (τα περισσότερα), οι οποίοι μόνο για κάπνισμα δεν είναι. Αλλά και σε εξειδικευμένα καταστήματα να πας, θα βρεις ένα πολύ μικρό ποσοστό των διαθέσιμων καπνών. Ούτε λόγος φυσικά για "καθαρές" ποικιλίες, με τις οποίες μπορείς να φτιάξεις δικό σου χαρμάνι. Με βλέπω άμεσα με gift card να παραγγέλνω καπνούς.

Όσο για τα συμπράγκαλα (σκαλιστήρια, πατητήρια, καθαριστικά, γυαλιστικά και γενικώς τα σέα του τσιμπουκιού), τα ίδια και χειρότερα. Σιγά μη βρεις εύκολα χειροποίητα σύνεργα. Αλλά αυτό με πειράζει λιγότερο, καθώς δε δίνω μεγάλο βάρος σε αυτά προς το παρόν.

Ίσως το χειρότερο από όλα, όμως, να είναι η μοναξιά του καπνιστή. Ακούγεται μελό, ε? Για σκέψου να είσαι έξω, να απολαμβάνεις το καφεδάκι σου και εκεί που χαλαρώνεις καπνίζοντας το αγαπημένο σου χαρμάνι, να διαπιστώνεις ότι αρκετά ζευγάρια μάτια είναι καρφωμένα πάνω σου και σε περιεργάζονται λες και είσαι εξωγήινος, μια παρέα πιτσιρικάδες γελάει ειρωνικά γιατί σε θεωρεί βιομήχανο ή ψευτοκουλτουριάρη και η κυρία που καπνίζει απέναντι τα βιομηχανοποιημένα κωλοτσίγαρά της να σου κάνει "τς-τς" αποδοκιμαστικά και να λέει στη φίλη της πόσο της βρωμάει ο καπνός σου. Αυτό με τον καπνό που βρωμάει είναι από τα πιο κουφά που έχω ακούσει. Και απορώ ακόμα περισσότερο, όταν αυτός που διαμαρτύρεται καπνίζει τσιγάρα.

Ψάχνω, λοιπόν, να βρω και άλλους που καταλαβαίνουν τι το σπουδαίο μπορεί να έχει ένα κομμάτι ξύλο με μια γούβα, έναν αυλό και έναν ακρυλικό σωλήνα προσαρμοσμένο πάνω του. Και κάθε φορά που τυχαίνει να γνωρίζω έναν καπνιστή πίπας, τον συμπαθώ αντανακλαστικά, άσχετα με το αν αποδειχθεί καθίκι εκ των υστέρων. Το σίγουρο είναι ότι θα αρχίσει μια κουβέντα. Επίσης σίγουρο είναι ότι ο τρίτος παρατηρητής θα σχολιάσει: "Πάλι με πίπες ασχολείσαι?"