Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Μια Ardor κοσμεί την συλλογήν μου!

Έν πραγματικόν αριστούργημα κοσμεί πλέον την συλλογήν μου. Ardor η μεγαλοπρεπής, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ! Συμφωνώ καθ’όλα τα προλεχθέντα του φίλου και συγκαπνιστού Pipe Smoker και χαίρομαι ιδιαιτέρως που αποκτήσαμε την ίδια ημέρα την πρώτη μας Ardor Giove Fantasy (ευτυχώς δεν συνέπεσε το γούστο μας φίλε μου, παρά μόνον το μοντέλο και το τελείωμα!). Η όλη διαδικασία παραγωγής της, η μοναδικότης της, καθώς επίσης κι ο καταπληκτικός σχεδιασμός της με συναρπάζουν. Άψογη αισθητική, άψογο δέσιμο, κορυφαία ποιότης υλικών. Έν πραγματικόν καλλιτέχνημα! Και φθάνοντας εις το ζητούμενον του κάθε καπνιστού, την πεμπτουσίαν του καπνίσματος, η Ardor καπνίζει μοναδικά, προσφέροντας εις τον μέγιστον βαθμόν την γευστικήν ολότητα του καπνού. Όπως λέγει κι ο φίλος Pipe Smoker: ‘’καπνίζει σαν όνειρο’’.
Εν κατακλείδι, δίδω τα συγχαρητήριά μου εις τον κύριον Ανδρέα (ιδιοκτήτη του καταστήματος Cassano, όθεν έγινε κι η αγορά), δια την εξυπηρέτησιν και τας φιλικάς του συμβουλάς.

Επισήμανσις
Φρονώ πως κάθε καπνιστής οφείλει εις τον εαυτόν και την συλλογήν του μια Ardor. (ή έστω μια Ardor).

Ιδού το κόσμημα:



Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

Αποτυπώματα στην άμμο

Για τις ατελείωτες ώρες και τα ξέχειλα τασάκια. Για τον ηρωικό καναπέ και την άκαρπη ψυχοθεραπεία. Για το κουτάλι στον πάτο της άδειας κατσαρόλας. Για την πρώτη μεταμεσονύκτια προβολή του Εξορκιστή. Για έναν ψύλλο και μια ψείρα. Για την κλασική ερώτηση: "ο άλλος που είναι;" από τους άσχετους και μη. Για το κρασί που παραψήθηκε. Για την κάκιστη ηχογράφηση της "επετείου". Για τις βασικές αρχές. Για την Άνδρο, το τελευταίο καταφύγιο του δραγόνου. Για τα τουλουμπόψαρα. Για το παριζάκι και το "φεύγω τελείως". Για τα οργισμένα αμφιθέατρα και τις πλούσιες σε λυκοπένιο ντομάτες. Για τη μουσική και την ποίηση. Για τον κώδικα. Για τον Τσεγενίδη που χάσαμε. Για το νόμισμα που αποφασίζει τις πρωινές εξορμήσεις. Για την κεραία που έμεινε μόνη λόγω βαρεμάρας. Για την προεδρική και τα βιβλία της γενικής χημείας. Για το αργό πετρέλαιο και τις βαρβαρότητες. Για τους ώμους που γουστάρουν τη χορεία. Για την ανάβαση προς το άπειρο. Για έναν τραυματιοφορέα που δεν κατανοεί την έννοια του άγχους. Για έναν καθ' όλα τετράγωνο τύπο που έχει καταπιεί μπαστούνι (η τσάντα στον ώμο optional). Για τη μεταλλαγμένη παντόφλα. Για τις επαναφορές στις κανονικές συνθήκες (ευγνώμων, ειδικά το πρωινό που δε θυμάσαι, αλλά εγώ θυμάμαι).
~~~~~~~~~~~~~~~
Fuck the rules. Besten, Malaken. Besten.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Δε βαριέσαι, μωρέ...

Προχθές σκεφτόμουν περί σημαντικών στιγμών. Η καβαφική ώρα για το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι". Μου είναι αδύνατον να αλλάξω το όνομά μου σε Charles. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα. Στην πραγματικότητα οι σεκιουριτάδες θα είχαν απαγορεύσει την είσοδο στον τυφλό απόστρατο. Ο George Junior και οι φίλοι του θα την έβγαζαν καθαρή. Ο Charles θα γινόταν μπακάλης. Ο Frank δε θα γνώριζε ποτέ τη miss Downs.
.
Έχω πάψει να μιλώ για μυστικά ταξίδια. Οι φίλοι μου το ίδιο. Άφαντος ο δικαστής εαυτός και το χέρι, ανάξιο ή μη, βαριέται να σηκωθεί. Άκρως συμβιβασμένος, όμως, γνωρίζω τη σημασία του να λαμβάνεις θέση. Παλιότερα πίστευα ότι οι άνθρωποι δε λαμβάνουν θέση, λόγω του ενδεχόμενου κόστους. Τώρα πλέον καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι δε λαμβάνουν θέση από συνήθεια, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κόστος. Ελλείψει συνεπειών, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή τη στάση ως δειλία. Το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι ότι, πλέον, η παθητική μέση οδός αποτελεί ένα είδος διαστροφικής ιδεολογίας.
.
ΥΓ: Για πολύ καιρό θεωρούσα την εκ του ασφαλούς αντίδραση ξεφτίλα. Τώρα καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και χειρότερα.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

Ο μύθος της ακριβής συνήθειας

Ένας μεγάλος μύθος είναι ότι το φουμαροκαπνοσυριγγιστικό σπορ είναι ακριβό. Λάθος. Tο σπορ είναι όσο ακριβό θέλει ο εκάστοτε καπνιστής να το κάνει. Ας συγκρίνουμε έναν μέσο καπνιστή τσιγάρων με έναν μέσο καπνιστή πίπας. Έστω ότι ο καπνιστής τσιγάρου ξοδεύει 3 ευρώ την ημέρα για τσιγάρα. Έστω ότι ξοδεύει και 3 ευρώ τον μήνα για αναπτήρες. Έχουμε, λοιπόν, 1095 ευρώ τον χρόνο για τσιγάρα και 36 ευρώ τον χρόνο για αναπτήρες. Σύνολο: 1131 ευρώ. Πάμε τώρα στον καπνιστή πίπας. Έστω ότι καπνίζει 3 μπωλ την ημέρα κατά μέσο όρο. Αυτό σημαίνει ότι καταναλώνει περίπου 150g καπνού κάθε 15 μέρες. Μιλάμε για ~20 ευρώ/15ήμερο, οπότε 40 ευρώ τον μήνα όσον αφορά στο κόστος του καπνού. Βάλε και 3 κουτάκια σπίρτα την εβδομάδα (30 λεπτά). Πάμε στα 41,20. Μαζί με τα καθαριστικά μάκτρα (~200/μήνα) και τα φίλτρα (~100/μήνα), έχουμε συνολικό κόστος αναλώσιμων ~53 ευρώ ανά μήνα. Φτάσαμε αισίως στα 636 ευρώ/χρόνο. Πάμε τώρα στα έξοδα του hardware. Ένα τσέχικο εργαλειάκι (1,5 ευρώ) και ένα seven day set από αξιοπρεπείς πίπες (~400 ευρώ). Βάλε και ένα δερμάτινο 3-pipe combo pouch (~50 ευρώ). Συνολικό κόστος: 1087,5 ευρώ. Σε ετήσια βάση, το κάπνισμα της πίπας είναι φτηνότερο. Κάποιος μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει, βέβαια, ότι ο καπνιστής πίπας δεν αγοράζει μόνο τρεις κονσέρβες καπνού ανά 15ήμερο. Καμμια σημασία δεν έχει αυτό. Από τη στιγμή η κατανάλωση είναι σταθερή, το κόστος μακροπρόθεσμα θα είναι επίσης σταθερό. Ένα άλλο αντεπιχείρημα είναι ότι ο καπνιστής πίπας συνήθως αγοράζει και διάφορα άλλα καπνοσυριγγοτσουμπλέκια (βάσεις, βάζα καπνού, περίτεχνα tampers κλπ). Η απάντηση εδώ είναι ότι και ο καπνιστής τσιγάρου μπορεί να αγοράσει μια χρυσή ταμπακιέρα, αλλά αυτή δεν είναι αναγκαία για να καπνίσει. Ούτε τα ρέστα καπνοσυριγγοτσουμπλέκια είναι απαραίτητα για να καπνίσεις την πίπα σου. Και επανερχόμεθα στην αρχική διαπίστωση. Ο καπνιστής ορίζει πόσα ακριβώς θα διαθέσει για το σπορ. Κατά τα άλλα, η βάση είναι στο ίδιο περίπου κόστος με το κάπνισμα του τσιγάρου. Και με πλεονέκτημα υπέρ της καπνοσύριγγας. Διότι, 1ον οι καπνοσύριγγες διαρκούν (δεν έχω υπόψη μου την ύπαρξη συλλεκτών αποτσίγαρων) και 2ον, από τη στιγμή που ο φουμαροκαπνοσυριγγιστής αρκεστεί στο κάπνισμα και δεν σκοπεύσει στη δημιουργία συλλογής, τον δεύτερο χρόνο θα πληρώσει πολύ λιγότερα από τον τσιγαρόπληκτο. Οι 2 προαναφερθέντες παράγοντες είναι οικονομικού χαρακτήρα. Υπάρχουν σαφώς και άλλου τύπου πλεονεκτήματα, τα οποία καταδεικνύουν την υπεροχή της καπνοσύριγγας έναντι του σιγαρέττου. Αυτά αφορούν στην τελετουργική απόλαυση του καπνίσματος της πίπας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Συμπέρασμα: είναι όντως δυνατόν να σου φύγει μια περιουσία για καπνούς, πίπες και τα συναφή. Αλλά αν θέλεις απλά να καπνίσεις, χωρίς να κάνεις εκπτώσεις στην απόλαυση, θα πληρώσεις τα ίδια (και ενδεχομένως λιγότερα μακροπρόθεσμα) με τον τύπο στη στάση που νευρικά ανάβει ένα εμπεριέχον αμφιβόλου ποιότητας θρυμματισμένο καπνό ρολό ποτισμένο με πλείστους μεταλλαξιγόνους παράγοντες.

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Παγκόσμια ημέρα καπνίσματος καπνοσύριγγας

Η ανακοίνωση του Smokers Forums, της καλύτερης φουμαροκαπνοσυριγγιστικής διαδικτυακής παρέας, για την παγκόσμια ημέρα καπνίσματος πίπας: http://www.smokersforums.org/IPSD/ipsd.pdf
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μια αφορμή, όπως όλες οι γιορτές, άλλωστε.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

Μεταχειρισμένες πίπες "μέσης γραμμής"

Δε μιλάμε για συλλεκτικές πίπες. Εκεί είμαι παντελώς άσχετος. Μιλάμε για mid range πίπες μικρής ηλικίας. Είναι εξαιρετικά σύνηθες οι πίπες να μεταπωλούνται διαδικτυακά ή δια ζώσης. Σε δύσκολα κομμάτια (συλλεκτικά ή πολύ παλιά), η τιμή είναι δύσκολο να οριστεί. Όμως για τις καπνοσύριγγες της μέσης γραμμής (πχ Savinelli, Peterson, Stanwell, BC, Big Ben), που έχουν αγοραστεί σχετικά πρόσφατα, υπάρχει ένας γενικός κανόνας: μια καλή τιμή είναι το 50% περίπου της αρχικής. Οπότε, αν σκέφτεστε να αγοράσετε μια μεταχειρισμένη πίπα 3-4 ετών πχ (και είναι ok ως προς τα τεχνικά της χαρακτηριστικά), ρίξτε μια ματιά στο διαδίκτυο πρώτα, για να τσεκάρετε τιμές. Αν η τιμή της μεταχειρισμένης ξεπερνά το 60% της τιμής της καινούριας, τότε καλύτερα να το αφήσετε. Προσφάτως, παραλίγο να την πατήσω. Κάποιος προσπάθησε να μου πουλήσει κάποιες μεταχειρισμένες πίπες (3 ετών). Έριξα μια ματιά στο διαδίκτυο και διαπίστωσα ότι πουλούσε τις μεταχειρισμένες πίπες του πιο ακριβά από ότι οι ίδιες πίπες πωλούνται καινούριες. Και όταν λέω οι ίδιες, δεν εννοώ παρόμοιες, εννοώ οι ίδιες. Ίδια φίρμα, ίδια σειρά, ίδιο μοντέλο. Μάλιστα, αφού μου είπε ότι είναι "φοβερές" και "φανταστικές", μου διευκρίνισε ότι δε μου χρεώνει το κόστος του οινοπνεύματος (αυτό δεν το έπιασα καλά - ενδεχομένως να εννοούσε αυτό που έχει χρησιμοποιήσει για τον καθαρισμό - γεγονός που αν ισχύει είναι καραφλιαστικό). Δύο ενδεχόμενα παίζουν. 1ον, ούτε αυτός ήξερε τι κάνει, οπότε, όταν μιλήσαμε για τιμές, είπε ό,τι του κατέβηκε στη γκλάβα του. 2ον, με έκοψε για κορόιδο και ψάρακλα και είπε να βγάλει μερικά εύκολα ευρουλάκια. Ό,τι και να συμβαίνει, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Θα την είχα πατήσει, εάν δεν είχα τη μανία να διαβάζω φουμαροκαπνοσυριγγιστικές διαδικτυακές σελίδες.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η αγορά μεταχειρισμένων πιπών συνιστά εξοικονόμηση χρημάτων. Με την προϋπόθεση ότι η πίπα είναι σε καλή κατάσταση, από τη στιγμή που το μοντέλο της κυκλοφορεί στο εμπόριο και δεν υπάρχει κανένα χαρακτηριστικό της που να την καθιστά συλλεκτική, μια δίκαιη τιμή είναι γύρω στο 50% της αρχικής της αξίας.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008

Η πρώτη μου Ardor

Από τη μέρα που διάβασα για τις Ardor, μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να αποκτήσω μία. Καταρχάς είναι η διαδικασία παραγωγής τους που με γοητεύει. Μόνο δύο άνθρωποι στον κόσμο τις φτιάχνουν, οι ίδιοι οι Rovera διαλέγουν το ρείκι, είναι εξ ολοκλήρου χειροποίητες, χωρίς κανένα γέμισμα και φτιαγμένες από ξύλο που ωριμάζει για 10 χρόνια. Ύστερα, είναι η αισθητική τους. Μιλάμε για μεγάλες, στιβαρές πίπες. Με περίτεχνα επιστόμια και όμορφο δέσιμο με ασήμι και έγχρωμο ακρυλικό, το οποίο δίνει στην πίπα έναν σχετικά εκκεντρικό χαρακτήρα. Τέλος, είναι το γεγονός ότι το κάθε κομμάτι είναι μοναδικό, από τη στιγμή που είναι χειροποίητο. Η ιδέα, λοιπόν, ότι ένας φημισμένος τεχνίτης διάλεξε ένα κομμάτι ξύλο, το ωρίμασε για 10 χρόνια και ύστερα έφτιαξε από αυτό ένα μοναδικό εργαλείο καπνίσματος, με ενθουσιάζει.
-
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούσα να τις βρω πουθενά στην Ελλάδα. Και μου είναι πολύ δύσκολο να αγοράσω ρείκι, χωρίς να το έχω περιεργαστεί για αρκετή ώρα πριν. Και κάποια στιγμή κάποιος φίλος μου έδειξε κάποιες Ardor, Roverart και Damiano Rovera (ίδια υπεροικογένεια καπνοσυρίγγων) που είχε αγοράσει από εδώ (να' σαι καλά, ρε Μανώλη). Το άργησα μερικούς μήνες, αλλά τελικά πήγαμε με τον Διονύση προχθές και τις χτυπήσαμε. Ευτυχώς που τα γούστα μας, ενώ συνέκλιναν, δεν ταυτίστηκαν.
-
Απ' όσο ξέρω, δεν υπάρχει άλλο κατάστημα που να έχει Ardor. Για όποιον ενδιαφέρεται (ειδικά για τους λάτρεις της δουλειάς των Rovera, το συστήνω), λέγεται Cassano και βρίσκεται στην Πανεπιστημίου (38), εντός της στοάς. Ο ιδιοκτήτης του είναι καπνιστής πίπας και πολύ καλός επαγγελματίας.
-
Στο προκείμενο, τώρα. Το κομάτι που πήρα είναι μία Ardor Giove Fantasy. Καταρχάς, ιδού το μπαμπάτσικο κουτί της. Μου αρέσει το παλιομοδίτικο στυλ του.

Ύστερα, το πουγκί. Μου αρέσει τα πράγματα να είναι προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Και το πουγκί αυτό (όπως και το κουτί) είναι αντάξιο της πίπας που φέρει.

Ιδού η Giove Fantasy, κυρίες και κύριοι. Πραγματικά η όψη της δικαιολογεί το όνομά της.

Τι λέγαμε για τα περίτεχνα επιστόμια και το δέσιμο?

Και τώρα πάμε στο φιάμμα. Εμπρόσθια όψη...

Αριστερή πλευρά. Είπαμε, οι Rovera δεν κάνουν γεμίσματα. Για αυτό και το μικρό σκάλισμα, κάτω αριστερά. Δε με χαλάει καθόλου. Αντιθέτως, προσθέτει στον μοναδικό της χαρακτήρα.



Σμιχτά μάτια ...



Αυτό είναι το πιο όμορφο φιάμμα που έχω δει ποτέ (από κοντά) σε πίπα. Απλά εξαιρετικό.



Οι στάμπες της (διόλου ξεβαμμένες, παρ' όλα αυτά, "για περηφάνεια").



Και μερικές ακόμα φωτογραφίες. Definitely a robust, thick-walled sitter, my friends.




Αυτά που με ενοχλούν...

...είναι πολλά. Σήμερα με πήρε κάποιος να μου κάνει φάρσα με μπινελίκια. Δεν είχε φαντασία, οπότε δεν μπήκα καν στον κόπο να βρίσω. Πληρώνεις μισό ευρώ για να αποκαλέσεις "μαλάκα" έναν άγνωστο που σε αντιμετωπίζει με πλήρη απάθεια. Προχθές, στον δρόμο, μια κυρία άφησε το τιμόνι εν κινήσει, ώστε να μπορέσει να υψώσει τους μέσους και των δύο της χεριών προς εμένα.
Αλλά αυτά είναι μεμονωμένα περιστατικά. Η ουσία της ενόχλησής μου είναι η σε κάθε γωνία παραμονεύουσα βλακεία. Οι Homo sapiens γύρω μου, υποστηρίζουν στεντορείως ότι άνω θρώσκουν, την ίδια στιγμή που το pc του πειραματιστή συμπεραίνει σαφώς μακροχρόνιο fixation. Αν ψηλαφίσουν όμως τους κροτάφους τους, θα διαπιστώσουν την ύπαρξη αξεσουάρ, τα οποία αρμόζουν σε όντα με όνομα περιέχον α-στερητικό προ του μοναδικού ανθρωποκεντρικού κριτηρίου.
Για να γίνω πιο σαφής. Η βλακεία δεν έχει ηλικία, είναι επικίνδυνη και διατηρεί σαφώς φιλικές σχέσεις με την εμμονή στα καθιερωμένα. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν κατηγορώ τον βλάκα. Σ' αυτό το ζήτημα είμαι σωκρατικός. Ο Σωκράτης έλεγε: "ουδείς εκών κακός". Παραφράζοντας, μπορούμε να πούμε ότι κανείς δεν είναι μαλάκας με τη θέλησή του. Και από τη στιγμή που δεν υπάρχει βούληση, δεν υπάρχει πρόθεση. Συνεπώς, δεν υφίσταται κατηγορία. Αλλά, παρ' όλο που δεν μπορώ να εντοπίσω κάποιον υπεύθυνο (κάτι σαν τις δημόσιες υπηρεσίες), δεν παύω να ενοχλούμαι. Το πιο εκνευριστικό χαρακτηριστικό του βλάκα είναι ότι επιμένει, ενώ δεν έχει επιχείρημα. Σου λέει πχ κάποιος με εντονότατο ύφος ότι θεωρεί τον τρόπο έκφρασής σου επί ενός θέματος χυδαίο. Η έκφραση δεν είναι χυδαία, αλλά το εγχείρημα του να το καταλάβει αυτό τον ξεπερνά (θα επανέλθουμε αργότερα σε αυτό). Σε μία τελευταία προσπάθεια να του αποδείξεις το προφανές, του υπενθυμίζεις ότι έχεις εκφραστεί σαφώς πιο "χυδαία" στο παρελθόν επί ενός άλλου θέματος και εκείνος δεν αντέδρασε (μάλλον επικρότησε). Και έρχεται η απάντηση, άκρως αποστομωτική: "Με εκείνη τη θέση σου συμφωνούσα, για αυτό και δε θεώρησα τον τρόπο σου χυδαίο". Φυσικά, το παράδοξο αυτό φαίνεται απολύτως λογικό για κάποιον που δε σκέφτεται. Αυτό είναι ένα από τα καλά πρόσφατα παραδείγματα.
Κάποιος που έχει απωλέσει την ικανότητα σκέψεως, συχνά προβάλλει άσχετα επιχειρήματα. Ειδικά αν του χαλάς το γλυκό. Επί παραδείγματι, λες στον βλάκα ότι παράβρασε τα μακαρόνια και σου απαντά με συγκρατημένο μίσος: "Και εσύ είσαι κοντός!". Μία έκφραση του φαινομένου που απαντάται ευρέως αφορά στην αρτηριοσκλήρωση, η οποία αποτελεί συνέπεια των επαναλαμβανόμενων περιφορών γύρω από το άστρο του ηλιακού μας συστήματος. Όσο μεγαλώνουμε, οι ιδέες μας γίνονται πιο σταθερές. Δυστυχώς αυτή η σταθερότητα επέρχεται άφιλτρη, χωρίς κριτήριο για την ποιότητα των ιδεών. Καθήμενος επί σταθερού σημείου, παρ' όλα αυτά πολυταξιδεμένος βάσει κοινώς αποδεκτού κριτηρίου, προβάλλει τις ώρες πτήσης του αντί στιβαρής θέσεως, ώστε να πατάξει τους πιστεύοντες στην καλούμενη "ελευθεριότητα" νεανίες. Σαφώς, βέβαια, αισθάνομαι την υποχρέωση να σεβαστώ τους γηραιότερους. Θα σηκωθώ από τη θέση μου στο τραίνο για να κάτσει ένας παππούς. Παρ' όλα αυτά μου είναι αδύνατον να υιοθετήσω την τρύπια άποψη ενός μεσήλικα, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε 20 χρόνια νωρίτερα από εμένα. Αν το κάνω, θα γίνω ίδιος με αυτόν (και από πολύ νωρίς-θα έχω και εγώ την ευκαιρία μου αργότερα να πω "καλά είμαι εδώ"). Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν μπορώ να χρεωθώ εγώ το γεγονός του ότι κάποια στιγμή αποφάσισε να πάψει να σκέφτεται.
Αλλά είπαμε, η βλακεία δεν έχει ηλικία. Απλά, η κακώς εννούμενη ωρίμανση (με τον όρο αυτόν συχνά καμουφλάρεται ο συντηρητισμός) είναι μία από τις εκφάνσεις της. Γενικότερα, θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για την ηθική. Η έννοια αυτή ορίζει τι είναι καλό και τι κακό. Η σύνδεσή της με τα παραπάνω είναι προφανής. Υποτίθεται ότι όσο γηραιότερος είσαι, τόσο καλύτερα μπορείς να ξεχωρίσεις το καλό και το κακό. Στην ουσία, από τη στιγμή που μπαίνεις στη διαδικασία να πιστέψεις σε μια καθολική ηθική, η οποία προστάζεται από κάτι ευρύτερο (φύση) ή υπέρλογο (θεός), αυτόματα απορρίπτεις ένα πεδίο σκέψης και αμφισβήτησης, κάνοντας ένα (ακόμα) βήμα προς τη βλακεία. Έχεις, όμως, ένα όφελος. Την υποστήριξη του όχλου. Εκεί νιώθεις ασφαλής. Δεν κινδυνεύεις να συγκρουστείς. Ίσως, τελικά, αυτό να είναι το συμπέρασμα. Ενδεχομένως η βλακεία να είναι αποτέλεσμα φόβου. Το θέμα είναι ότι κάποιος που δε φοβάται (ή δεν έχει ακόμα φοβηθεί αρκετά), οφείλει κατά τη γνώμη του όχλου να εναρμονιστεί. Η εναρμόνιση αυτή πολλές φορές δεν έχει κανένα ουσιαστικό νόημα (τι θα άλλαζε, αν τη γραβάτα τη φορούσαμε στο κεφάλι, κάθε φορά που το απαιτούσε η περίσταση;). Η εναρμόνση είναι αυταξία. Και ο νεοφερμένος είναι a priori εναρμονισμένος. Οι ανήκοντες στον όχλο δεν έχουν λόγο, για παράδειγμα. Βροντοφωνάζουν κάτι και μετά, σε μιαν ανάσα, το παίρνουν πίσω. Έτσι, αναμένουν από τον νεοφερμένο να μην έχει μπέσα. Και τους κάνει φοβερή εντύπωση, αν διαπιστώσουν ότι τελικά κρατά τον λόγο του. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του όχλου είναι ότι δεν έχει μνήμη. Τα μονομερή του μπορεί να έχουν, αλλά την καταστέλλουν για χάρη της ευρυθμίας. Έτσι, όλοι είναι φίλοι μεταξύ τους εντός του κοπαδιού, ενώ ταυτόχρονα αλλάζουν μαζικά πορεία σε μια στιγμή, αν η κατάσταση το επιβάλλει. Όσο το σκέφτομαι, τείνω να πιστέψω ότι ο φόβος είναι που οδηγεί τελικά στη βλακεία. Απλά, αναρωτιέμαι μήπως και ο φόβος αυτός είναι τελικά επίπλαστος. Η ιστορία αυή είναι γεμάτη αντιφάσεις, όπως και να έχει:
\
Οι πάνσοφοι αυτοί Ανθρωπίδες είναι εκείνοι που ενώ σε ψέγουν για το ότι αρνείσαι να κάνεις τον σταυρό σου, εύχονται να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Ημιμαθείς που σου μιλούν με ύφος μέντορα, ξεστομίζοντας ένα κάρο παπαριές, ενώ βιώνουν έναν ιδιότυπο φθόνο, την ίδια ώρα που εμπύρετοι πασχίζουν να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι νικητές σε έναν ανύπαρκτο αγώνα. Είναι εκείνοι που συμπλεγματικά αρνούνται να χαμογελάσουν σε κάποιον που ενδεχομένως να προσπαθεί για κάτι που οι ίδιοι δεν κατάφεραν. Εκείνοι που από πολύ νωρίς υιοθέτησαν το "cover is better" του Slade και το μετάνιωσαν. Αυτοί που δε βρίζουν ποτέ μονήρεις, παρά μόνο εντός του όχλου. Που έχουν κάνει πολλές φορές επανάληψη το "μπε". Που υιοθετούν την άρνηση και την κατάφαση βάσει πλειοψηφίας. Εθελοντικά ανέραστοι, ελλείψει δικτατόρων. Και όχι, δεν είναι κακοί άνθρωποι. Είναι απλά βλάκες.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΥΓ: Αυτή τη φορά, ειλικρινώς χέστηκα για το ποιος μπορεί να το πάρει προσωπικά. Blogger είμαι και ουχί ψυχοθεραπευτής ή νταντά. Εν τέλει, αν κάποιος επιθυμεί διακαώς να τεθεί επί της πούτσης, των όρχεων ή, έστω, των περί αυτών τριχών, ας στείλει μια ηλεκτρονική αίτηση, ώστε να λάβει αριθμό προτεραιότητας.

Οι πέντε πρώτες Stanwell

Μέχρι εκείνη την ημέρα, δεν είχα ιδέα τι είναι οι Stanwell. Είχα ήδη αρχίσει να εμπλουτίζω τη συλλογή μου, κυρίως αγοράζοντας ελληνικές πίπες, αλλά δεν είχα κάποιο κομμάτι από την κλασική τριάδα των αξιόπιστων mid-range (Savinelli, Stanwell, Peterson). Ούτε ήξερα ακόμα ότι οι Stanwell θα κέρδιζαν μια περίοπτη θέση στο προσωπικό μου φουμαροκαπνοσυριγγιστικό πάνθεον.

Πρώτη στανγουελλική αγάπη, ένα smooth cherrywood. Πιο συγκεκριμένα, το μοντέλο 207 από τη σειρά DeLuxe (σχέδιο του Poul Winslow).

Μπήκα στο κατάστημα χωρίς σαφή πρόθεση και χωρίς σκοπό να ξοδέψω πάνω από 30-40 ευρώ (είχα στον νου μου μια Brebbia sabbiata Canadian). Και τότε την είδα να φιγουράρει στη βιτρίνα. Σμπαρακουάκ! Την περίοδο εκείνη είχα πάθος με τα ποκεράκια. Το εν λόγω σχήμα είναι ξαδερφάκι. Οπότε, ζήτησα να τη δω. Αυτό που με εντυπωσίασε αφορά στο συγκεκριμένο κομμάτι ρείκι και όχι γενικά στο μοντέλο 207. Είναι το birdseye της μιας πλευράς (έχει και στις δύο, αλλά της μιας είναι καταπληκτικό):

Όπως καταλαβαίνετε, έπρεπε να την αποκτήσω άμεσα. Έφυγα από το κατάστημα, αφήνοντας τη brebbia ορφανή και επέστρεψα μετά από λίγες ημέρες. Δεν έψαξα, απλά ζήτησα να μου κατεβάσουν ξανά το 207 και, αφού το περιεργάστηκα για αρκετά λεπτά, το αγόρασα μέσα στο πολύ όμορφο πράσινο πουγκί του. Η πρώτη μου Stanwell. Και από τις πιο αγαπημένες. Μεγάλο μπωλ, τοιχώματα με επαρκές πάχος και τα μάτια της να με κοιτούν ως άλλος άγρυπνος Άργος, καθώς καπνίζω.

Μετά από την πρώτη αυτή γνωρμία με τη φίρμα της Δανιμαρκίας (οπού τίποτε δε φαίνεται να είναι σάπιο, τουλάχιστον προς το παρόν), ήταν φυσικό να έχουμε επανάληψη του αμαρτήματος με μικρές παραλλαγές. Αυτή τη φορά κάναμε τις συστάσεις με τη σειρά Relief και το μοντέλο 15 (σχέδιο του Sixten Ivarsson), ένα από τα πιο όμορφα σχέδια που έχω δει (ο Διόνους ίσως έλεγε "το πιο όμορφο").

Το εντυπωσιακό με τη σειρά Relief είναι η αμμοβολή. Η φημισμένη τεχνική της Stanwell δημιουργεί ένα καταπληκτικό στην όψη αποτέλεσμα, μέσω της αποκάλυψης των νερών του ξύλου.


Και τούτη με χοντρά τοιχώματα, δεν έχει ζεσταθεί ποτέ, φανταστική στην αφή και, όπως ήταν αναμενόμενο, καπνίζει υπέροχα.

Η τρίτη Stanwell ήρθε στη συλλογή σχεδόν κατά λάθος. Είχα αγοράσει μια άλλη πίπα, αλλά μόλις την πήγα σπίτι για τον δεύτερο, πιο διεξοδικό ελεγχο (ο πρώτος λαμβάνει χώρα στο κατάστημα), διαπίστωσα ότι το άνω τοίχωμα του επιστομίου παρουσίαζε μια ελαφρά λέπτυνση κοντά στην άκρη (bit), πράγμα που ίσως οδηγούσε δημιουργία ρωγμής με τη χρήση. Την πήγα πίσω την άλλη μέρα και ζήτησα αντικατάσταση. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) το ίδιο μοντέλο δεν ήταν άμεσα διαθέσιμο και προτίμησα να πάρω ένα άλλο κομμάτι. Είχα κοζάρει το ογκώδες εξάγωνο εξαρχής, αλλά ήταν αρκετά πάνω από το όριό μου. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος, όμως. Έτσι το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το περιεργάζομαι. Ο καταστηματάρχης (ξύπνιος) μου είπε για την έκπτωση της τάξεως του 20% που θα μπορούσε να κάνει "ειδικά για εμένα". Δε χρειάστηκα άλλο σπρώξιμο. Παθιασμένος άνθρωπος, βλέπετε. Και η Stanwell Hexagon (171) BR 22 (σχέδιο του Jess Chonowitsch) ήταν δική μου.

Πιο μεγάλο μπωλ και πιο χοντρά τοιχώματα από τις προηγούμενες, πολύ όμορφο, πιο "δανέζικο" σχήμα, συμπαθητικό φιάμμα και καπνίζει υπέροχα. Αυτή είναι η πίπα που έστρωσε πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη έχω καπνίσει.

Βέβαια, εκτός από το εξάγωνο, είχα δει και μία άλλη, η οποία μου άρεσε ελάχιστα λιγότερο. Στον αντίποδα αυτή τη φορά, ένα διόλου εξεζητημένο, πιο κλασικό σχέδιο. Ένα straight sandblasted billiard. Συγκεκριμένα, μια Stanwell Relief 13 (σχέδιο του Sixten Ivarsson).

Αυτή είναι μια στιβαρή πίπα. Κάποιος μπορεί να την έλεγε και χοντροκομμένη. Αλλά η αίσθηση που σου δίνει η λαβή της σε συνδυασμό με το μακροσκελές και ψυχρό της κάπνισμα είναι το κάτι άλλο.

Και πάμε στην τελευταία που απόκτησα. Από τις πιο αγαπημένες, αφού είναι δώρο της καλής μου. Μέσα στις γιορτές, με πήγε στο κατάστημα που ψωνίζω τον τελευταίο καιρό (Ρεντζής στο κέντρο, κλασικά) και μου είπε: "Διάλεξε". Αφού, λοιπόν, έφαγα τρία τέταρτα να καταλήξω σε 2 πίπες, ζήτησα τη γνώμη της για την τελική επιλογή. Η καλή μου, κατάκοπη (ήταν όλη την ημέρα στο πόδι), μου είπε: "τη χοντρούλα!", με όσο ενθουσιασμό της είχε απομείνει μετά από μία κουραστική μέρα. Έπεσε σαφώς μέσα. Και εγώ αυτή θα διάλεγα εν τέλει. Ιδού το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας:

Stanwell Relief 95 (σχέδιο του Sixten Ivarsson). Μικρό μπωλ, το οποίο ίσως ζεσταθεί αν την καπνίσει ο διάβολος (ενδεχόμενο μάλλον απίθανο, οπότε δεν υπάρχει φόβος). Ό,τι πρέπει για ένα χαλαρό κάπνισμα των 20-30 λεπτών. Στρώθηκε στο πι και φι. Όμορφα νερά στο πλατύ χείλος. Και η κοντόχοντρη όψη της πολύ με αρέσει. Έχει και τη δική της ξαπλώστρα πλέον.


Το ρεζουμέ: Oι Stanwell είναι εξαιρετικά αξιόπιστες mid-range πίπες, τις οποίες μπορεί κάποιος να αποκτήσει με σχετικά λίγα χρήματα. Είναι καλοφτιαγμένες πίπες. Τα επιστόμιά τους και το ξύλο τους το προδίνουν (για να τιμήσω και την "Εσμεράλδα" που τώρα ακούγεται) αυτό. Καμια τους δε με έχει απογοητεύσει. Όλες έχουν στρώσει εξαιρετικά γρήγορα (μάλλον λόγω εσωτερικής επίστρωσης) και καπνίζουν καλά. Ως φουμαροκαπνοσυριγγιστική επένδυση, τις συστήνω ανεπιφύλακτα. Ειδικά αν κάποιος είναι νέος και άπειρος καπνιστής (και άρα, κατά πάσα πιθανότητα, έρμαιο των πλείστων ημι-άσχετων καταστηματαρχών με τις υπερτιμημένες πίπες) και θέλει να διαθέσει λίγα χρήματα για την πρώτη του αγορά, ας πάρει μια Stanwell (για τη συγκεκριμένη αγορά προτείνω τον Ρεντζή, στο κέντρο - πολύ καλές τιμές και πλούσια συλλογή). Πιθανότατα θα την κρατήσει για μια ζωή. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα είναι ισοβίως μία από τις αγαπημένες του.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στανγουελλικός - Ερινμοριακός - Φανατικός

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008

Το πρώτο μου καλαμπόκι


Χθες κάπνισα το πρώτο μου καλαμπόκι με Erinmore. Σήμερα ξανά με Davidoff Blue Mixture. Είναι ένα μικρούλι ΜΜ Pony Express. Κομψότατο ποκεράκι, αλλά χωρίς φίλτρο. Μάλλον θα επιχειρήσω και με πιο μεγάλα κομμάτια που δέχονται εξάρι φίλτρο για να έχω σαφή εικόνα. Μέχρι στιγμής, καλούτσικα καπνίζει, με μειονέκτημα τη μυρωδιά και τη γεύση καμμένου ξύλου που ελπίζω να φύγει με τον καιρό. Δε ζεσταίνεται εύκολα αν προσέχεις, εξαιρετικά ελαφριά, αλλά έχει πολύ μικρό μπωλ και τα υλικά της δεν είναι και τα καλύτερα. Συμπέρασμα, πολύ καλή πίπα για τα λεφτά της. Κάθε καπνιστής που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να δοκιμάσει, έστω και μια φορά.
-
PS1: Μόλις δοκιμάσω και άλλα μοντέλα, θα επανέλθω επί του καλαμποκιού.
-
PS2: Thanx, Jordan.

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008

Χρόνος, ο πανδαμάτωρ

Στο ημίφως τα πράγματα φαίνονται λίγο συγκεχυμένα κι ο πανδαμάτωρ χρόνος μοιάζει να επιβραδύνη τα βήματά του αισθητά.
Η οθόνη του υπολογιστού φωτίζει αμυδρά τον χώρο και η φλόγα απ’τ’αναμμένο σπίρτο δίδει τον δικό της τόνο φωτός, καθώς σχεδόν ευλαβικά, γλείφει την τελευταία στρώσι καπνού της καπνοσύριγγός μου. Το φθινόπωρο του Vivaldi φέρνει στον νου εικόνες φύλλων ξερών να πέφτουν σε χώμα νωπό και μυρωδάτο, κι εγώ συλλογίζομαι…
Τα πράγματα που αγαπάμε αληθινά, λίγα.
Ο χρόνος που διαθέτουμε (ή μας διαθέτει η καθημερινότης) γι’αυτά, ακόμα λιγότερος.
Και οι φορές που τον αξιοποιούμε, ελάχιστες.
Κάτι τέτοιες στιγμές, ο χρόνος μοιάζει να γεννά τον εαυτό του˚
ή να περπατά σε λασπωμένο και κολλώδες έδαφος,
μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως εκείνος τρέχει σταθερά
και πως εμείς έστω για λίγο και μάλλον περιπαιχτικά,
ξεγελάσαμε την αντίληψί μας και μεγεθύναμε το παράθυρο θεάσεώς του.

Το ημίφως τρέπεται σε φως.
για τον Vivaldi πέρασε ένας χρόνος,
κι η καπνοσύριγξ μου, ζητάει ευγενικά ν’αναπαυθή.

Καπνίζετε κι ευδαιμονείτε…

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

Περί αγωγής... ή περί αγενείας

Παν κοινωνικόν σύνολον εις τον πλανήτην μας ( είτε ζωικόν, είτε ανθρώπινον), διέπεται από προκεκαθορισμένους και απαραβιάστους κανόνας, τους οποίους καθέν μέλος του υποχρεούται να τηρή και να υπόκειται εις αυτούς. Ωσαύτως, παραβιάζον κάποιον ή μερικούς εξ αυτών, οφείλει να αναμένη τας αναλόγους συνεπείας. Το αυτό λοιπόν απαντάται εις άπαν ζωικόν - κοινωνικόν σύνολον, λειτουργούντων των μελών του εξ ενστίκτου. Η διαφορά λοιπόν του ιδικού μας ανθρωπίνου – κοινωνικού συνόλου, έγκειται εις τα εξής μερικά στοιχεία :
α) τον Λόγον,
β) την Λογικήν,
γ) την Πνευματικότητα,
δ) την Βούλησιν,
και εις εκείνα τα οποία συνιστούν τα αναφερθέντα ή συνιστώνται εξ αυτών και εν καλλιεργεία, αποφέρουν ως αποτέλεσμα, τον λεγόμενον πολιτισμόν. Ως έλλογα, λογικά, πνευματικά και βουλόμενα αυτοβούλως πεπολιτισμένα όντα, και ουχί μόνον εξ ενστίκτου, οφείλουμε να συν-περί-φερόμεθα, οριζόμενοι εκ τρόπων ευπρεπείας, ευθυκρισίας, ευγενείας και αλληλοσεβασμού. Το βαθμιαίο και ορίζον ποσοστό των ανωτέρω εις την συμπεριφοράν του συναναστρεφομένου χαρακτήρος μας, δηλοί αυτομάτως το επίπεδο της κοινωνικής και πνευματικής μορφώσεως εις την οποίαν ευρισκόμεθα (ήτις δεν διδάσκεται και σαφώς δεν αποκτάται εις κανέν πανεπιστήμιον του κόσμου). Περισσώς αναφέρω πως ελλείψη αυτής, οδηγούμεθα εις την ζωώδη βαρβαρότητα. Επιπροσθέτως αναφέρων την γνωστήν δια τον Έλληνα ρήσιν ‘’είναι εντροπή το ομονοείν’’, θα συνεπλήρωνα πως είναι καλοδεχούμενη και αποδεκτή, πάσα διαφωνία και καλοπροαίρετη κριτική. Άλλως τε, η διαφωνία κατόπιν ερεύνης, η αντιπαράθεσις και ο διάλογος, είναι η βάσις και το θεμέλιον της εξελίξεως και της προόδου.

Παράκλησις :
Λοισθία παράκλησίς μου προς τους όποιους παρεκτρέποντας,
η σύνεσις, η εγκράτεια και η μη κίνησις της δημοσίας αιδούς!

Οι νοούντες ενόησαν…
Οι υπόλοιποι ηπόρησαν!

Επισήμανσις:
Το παρόν ‘’αναθηματικόν’’ κείμενον, συνετάχθη αφορμή δραμόντων δυσαρέστων γεγονότων, άτινα με ηνώχλησαν και με κατέστησαν δύσθυμον τα μάλιστα.


Καπνίζετε κι ευδαιμονείτε!

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Αγαπητοί συγκαπνισταί, άλλο έν έτος συνεπληρώθη, ωσαύτως άλλη μία πλήρης περιφορά ωλοκληρώσαμε περί του Ηλίου μας εκ του ορισμένου σημείου, ως επιβαίνοντες του πλανήτου Γη. Κάποιοι θεωρούν πως άλλο έν έτος προσετέθη εις τον βίον μας, όπερ σημαίνει πως η ζωή μας ηυξήθη καθ’έν έτος εκ της γεννήσέως μας, και άλλοι πως άλλο έν έτος αφηρέθη εκ του βίου μας, όπερ σημαίνει πως η ζωή μας εμειώθη καθ’έν έτος οδεύοντες προς τον θάνατον. Εγώ ανήκω εις την πρώτην κατηγορίαν ανθρώπων, προσπαθών να ορώ τα πράγματα πάντοτε θετικώς κι αισιοδόξως. Το ίδιο ελπίζω και για εσάς, όπως επίσης το έτος που συνεπληρώθη, να σας καθέστησε σοφοτέρους κι ωριμοτέρους. Δια την νέαν χρονιάν εύχομαι προς όλους πρωτίστως υγιείαν κι ευρωστίαν, κι εν συνεχεία όλβον, ευτυχίαν κι ευδαιμονίαν. Και βεβαίως προς όλους τους συγκαπνιστάς μου, καλά καπνίσματα και αύξησι του αριθμού των καπνοσυρίγγων των.

Επιπροσθέτως
Εύχομαι να μην ξαναζήσουμε τραγικά γεγονότα όπως αυτά των πυρκαϊών του καλοκαιριού, να μην ξαναθρηνήσουμε θύματα, και να μην ξανατεθή σε κίνδυνον η εθνική μας κληρονομιά, ήτις γαρ μοναδική!

Εν κατακλείδι
Επ’ευκαιρία, θα ήθελα να αναφερθώ εις μίαν ετυμολογικήν προσέγγισιν του λήμματος ‘’ηλικία’’, ήτις έχει ως εξής:
Πρώτον συνθετικόν το Ήλιος(ο γνωστός μας πλανήτης), και δεύτερον συνθετικόν το ρήμα κίω = περιφέρομαι, πορεύομαι, (εξ ού και το αναρριχητικόν φυτόν κισσός, όστις αναρριχάται συνήθως περιφερόμενος και κυκλικώς).
Αυτομάτως λοιπόν, όταν κάποιος ερωτούσε δια την ηλικίαν κάποιου, ζητούσε να
γνωρίσει τον πλήρη αριθμόν των περιφορών που έχει συμπληρώσει περί του Ηλίου!!!

Έρρωσθε, καπνίζετε κι ευδαιμονείτε!

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008

Η εφηβεία μου γερνάει

Η χρονιά μπήκε με συνοδεία Erinmore. Κολλημένος θα πεις. Δεν αντιλέγω. Το μόνο ελαφρυντικό είναι πως τα προσωπικά κολλήματα περιορίζονται σε σχετικά λίγα ζητήματα. Απολογισμός? Λίγα έχω να πω. Όλα έμειναν ίδια με μικρές βελτιώσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να αντικαταστήσουμε τη λέξη "ίδια" με τη λέξη "σταθερά". Οι φίλοι επιβεβαίωσαν την ιδιότητά τους, ο έρωτας έθεσε τα όρια λίγο μακρύτερα και τα λεγόμενα "επαγγελματικά ζητήματα" προχώρησαν. Η μανία μου με τις καπνοσύριγγες καταλάγιασε, απέκτησα αγαπημένο καπνό και κάποιες γνώσεις επί του καπνίσματος. Δεν άλλαξε κάτι, ενώ πολλά διαφοροποιήθηκαν. Κάτι αντίστοιχο με την πορεία προς την ειδογένεση. Δεν παίρνεις χαμπάρι την αλλαγή, παρά μόνον αν κάνεις μερικά βήματα πίσω, αλλά είσαι ήδη κλεισμένος σε δωμάτιο 1χ1. Ας δούμε τη θετική πλευρά. Οι θρησκευόμενοι έχουν το αποκούμπι τους στον Θεό. Έτσι κι εγώ, όταν μπερδεύομαι, επανέρχομαι πάντα στις βασικές αρχές. Ελάχιστα είναι τα σύνθετα προβλήματα.
Αν έμαθα? Να σκεφτώ. Μάλιστα, έμαθα:
Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ και ο Charles Sims παραμένουν πρότυπα.
Η ποίηση και η μουσική είναι απαραίτητα συστατικά της ιδανικής ζωής μου.
Οι έστω και άπαξ ερωτευμένοι είναι τυχεροί άνθρωποι.
Οι βλάκες, αν και δεν ευθύνονται για τη βλακεία τους, είναι, έστω και ακούσια, επικίνδυνοι.
Οι φίλοι μου είναι όντως ιδιότροποι στην πλειονότητά τους.
Το τσιγάρο δεν είναι τελικά τόσο γευστικό.
Μετά την υγεία, η γαλήνη είναι το πολυτιμότερο αγαθό.
Μπορώ να συγχωρήσω στον εαυτό μου τον συμβιβασμό, από τη στιγμή που έχω επίγνωση αυτού.
Διαθέτω 1-2 ταλέντα, τα οποία δε θα αξιοποιήσω ποτέ. Και σχεδόν δε με πειράζει.
"Ποιο το όφελος?", αναρωτιέμαι μαζί σου και μου έρχεται στο μυαλό η τελευταία στροφή του Gabrielle Didot. Ψιλοβαρέθηκα. Άσε που αυτό είναι συμπέρασμα του νέου έτους και για αυτό εκτός θέματος. Έτσι, είπα να γράψω κι εγώ κάτι, μια που άλλαξε ο χρόνος.
Καλημέρα. Και καλή χρονιά.