Και ξανά προς τη δόξα

Τραβάμε. Τώρα τι τραβάμε, δεν ξέρω. Μάλλον ο καθένας τραβάει το δικό του. Ξύπνα, μαλάκα μου, τα δέντρα κάηκαν, το show τέλειωσε, πρέπει να φύγεις. Να πας να δουλέψεις, να πας σινεμά, να πας για καφέ. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε όλοι μας κι αυτό το καλοκαίρι. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να ψέξει τον κανονικό άνθρωπο με τις κανονικές επιθυμίες. Και εδώ το "κανονικές" σημαίνει "συνηθισμένες", όπως άλλωστε στις περισσότερες κουβέντες. Διότι υπάρχουν όντως οι έχοντες την πολυτέλεια της επανάστασης. Μόνο που η επανάσταση βγαίνει σε σαφώς προσδιορισμένα μοντέλα ενίοτε. Όπως η Stanwell απ' όσο ξέρω δεν παράγει pokers, αλλά cherrywoods. Και δεν είναι συν πλην 3 στο περίπου, όπως λένε οι lab rats. Είναι 207, χωρίς διαπραγματεύσεις. Φέτος δεν φόρεσες τα μαύρα σου, τουλάχιστον όχι επί τούτου, αλλά λόγω παλινδρόμησης σταδίου. Πολύ επικίνδυνο, λέει ο έχων διερευνητική ματιά, φοβούμενος την επερχόμενη καθήλωση. Το τρομακτικό εναλλακτικό προσωπικό σου μέλλον, τι άλλο, διφορούμενο. Ή, μάλλον, δίκοπο. Σαν την αγάπη του τραγουδακίου. Αλλά ας αφήσουμε τις γλυκερότητες. Το ζήτημα δεν μπορεί να είναι παρά οικονομικό. Πάντα. Από τον καιρό που έκοβαν εισιτήρια για την κιβωτό. Σήμερα κόβουν εισιτήρια για τον Παράδεισο. Ατός του που εντάσσεται, δρέπει δάφνες ή σκατά, αναλόγως κλίματος. Οφείλεις να ανακαλύψεις τον αλγόριθμο του επαναπροσδιορισμού. Έτσι κι αλλιώς θα πέσεις, τουλάχιστον ας πέσεις μέσα. Αλλά οι κακές συνήθειες διατηρούνται. Και οι εφήμερες τσαντίλες δεν αφήνουν τίποτα. Έναν χρόνο μετά. Χρόνος με την ευρύτερη έννοια, που δεν μπορεί να οριστεί με πρότυπα δευτερόλεπτα. Τρία τέρμινα λοιπόν. Αλλά δεν υπάρχει καιρός για απολογισμούς. Μόνο σοβαρότερα άλυτα προβλήματα. Και τούτο διόλου ειρωνικό. Απόλυτα ειλικρινές. Προσωπικό όφελος, το υψηλότερο αγαθό. Γραμμένο στους αρχέγονους κώδικες, ισχυρότερο από κάθε αστεία φιλοσοφία. Ποιος νους τώρα και ποια νόηση. Μιλάνε τα ένστικτα. Οι διανοούμενοι οφείλουν να βγάλουν τον σκασμό. Για αυτό δεν μπορώ να βρίσω, παρά μόνον αυτόν που αφήνει το νερό να τρέχει, καθώς βουρτσίζει τα δόντια του. Και εκείνον όχι πάντα. Διότι μπορεί χθες να τσακώθηκε με την γκόμενά του. Η προσωπική οπτική γωνία δεν είναι αμφισβητήσιμη. Τελικά το να κόβει κανείς δρόμο είναι τάση φυσική. Άρα το ίδιο και η κατάκριση και η γελοιοποίηση. Έτσι κι εγώ είχα μια μικρή αναλαμπή. Αλλά ευτυχώς δεν μου συμβαίνει συχνά. Στον ύπνο σπαταλάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας. Και τα όνειρα συχνά δεν είναι εφιάλτες. Με το χασμουρητό να μετουσιώνεται σε μακρόσυρτη, βαριεστημένη "καλημέρα", πάω να φτιάξω καφέ. Μετά θα σκεφτώ ποια πίπα θα καπνίσω. Τα υπόλοιπα στην ώρα τους. Η ώρα 7. Την κάνω.

Το σπίρτο, ατυχέστερο του ορθόπτερου

Άναψα την πίπα μου. Δεν είναι η πρώτη τζούρα η απόλαυση. Δεν μιλάμε για τσιγάρο. Μπορεί να είναι η 4η, η 5η ή η 6η. Είναι η πρώτη πλήρης. Τελικώς είμαι δήμιος. Ή, αν θέλετε, αρχιερέας των Αζτέκων. Το τασάκι μπορεί να ειδωθεί ως δερμάτινο πλεχτό καλάθι ή μια τεράστια γούρνα. Εξαρτάται από την εποχή που επιλέγει ο αναγνώστης. Άλλωστε, αυτό κάνουμε όλοι μας, κάθε φορά που διαβάζουμε ένα βιβλίο ή παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση. Άσε το νόημα, καλέ μου Οβελίξ. Η ταύτιση θα κόψει τα εισιτήρια. Η ταύτιση θα επιβάλλει τη νέα έκδοση. Μιλώ για τα σπίρτα τελικώς. Πριν καιρό σκεφτόμουν τον τρόπο κατασκευής τους. Δεν τον γνωρίζω. Οπότε είναι σφάλμα εκφραστικό το "σκεφτόμουν". Ή μάλλον ασαφές. Η ορθότητα είναι πειρασμός. Οπότε, αποφεύγοντας την υπεκφυγή της λεγόμενης "αναδιατύπωσης", διορθώνω. Αναρωτιόμουν για το πως φτιάχνονται τα σπίρτα. Απόψε κατέβασα από το πατάρι το καλειδοσκόπιο. Και είδα τα σπίρτα, ατάκτως κείμενα, σε τρισδιάστατη τυχαίοτητα θέσης. Ο φελλός στη μέση δεν αρκεί για να στηθεί αρμονικά το γαϊτανάκι. Τα σπίρτα είναι τα όργανα της θυσίας, κατά κάποιον τρόπο. Δεν αποτελούν τυχαία θύματα, ούτε μπορεί η οιαδήποτε λευκοφορούσα κόρη να τα ανταγωνιστεί. Καθ' ότι τα σπίρτα δεν θυσιάζονται απλώς. Αφιερώνονται από καταβολής (ο κυνικός θα έλεγε "εκ κατασκευής"). Διαθέτουν ενσωματωμένο μηχανισμό αυτοκαταστροφής και μάλιστα στο ανώτερο σημείο, εκεί όπου τα θηλαστικά φυλάνε τον εγκέφαλό τους. Σήμερα, λοιπόν, σπατάλησα κι εγώ μερικά λεπτά σκεπτόμενος το μεγαλείο των παχυκέφαλων γλυφίδων. Αναρωτιέται, βέβαια, κανείς αν η ηλεκτροχημική διαδικασία μπορεί να σπαταληθεί (πιο συγκεκριμένα, αν η επένδυση καθίσταται μονόδρομος), έστω και με δεδομένη τη συνεχή υποβάθμιση της ενέργειας. Από την άλλη, βέβαια, πολλά από δαύτα δεν κάηκαν παρά μόνο για μερικά δευτερόλεπτα. Και με πενιχρό αντίτιμο μία λειψή τζούρα. Η εμπεριέχουσα καιόμενο καπνό εστία αποκτά πλέον άλλες διαστάσεις, έτσι που (κατ' αναλογία με το hatching του πρώιμου εμβρύου) να διαπερνούνται κατά διαστήματα τα λεπτόρρευστα μεμβρανώδη όρια της μεταφυσικής.

Η ιδέα του Nugu

Ψάχνοντας όνομα για το καινούριο περιοδικό, απευθύνθηκα στν φίλο μου τον Nugu, Μπας και κατεβάσει κι εκείνος καμμια ιδέα. Τελικώς επικράτησε το "Καπνοσύριγγας Ανάλεκτα", αλλά η ιδέα του ήταν πολύ καλή για να χαθεί στη λήθη. Οπότε αποφάσισα να την ποστάρω εδώ:

~

Καπνοbowls of Fire

~

Ακόμα γελάω. Smoke in peace, Nuguanda.

Αυτοσχέδια Calabash

H Calabash θεωρείται από μερικούς το απόλυτο εργελείο καπνίσματος. Δεν έχω πείρα επί του θέματος. Όπως και να έχει, ο συγκεκριμένος άνθρωπος με εντυπωσίασε με την ευρηματικότητά του. Είχα πετύχει τη σελίδα του πριν από πολύ καιρό και σήμερα την ξαναπέτυχα τυχαία, κατά τη διάρκεια φαντασιακής πλεύσεως επί άυλης ιστοσανίδας. Ανάψτε μια πιπούλα και απολαύστε βήμα προς βήμα την κατασκευή μιας calabash:

.

http://www.geocities.com/pipetabor/calabash/calabash_g.html

.

Τα συγχαρητήριά μου.

Αναθεωρώντας

Χθες κάπνισα ξανά έναν καπνό που καθόταν μήνες στο ράφι. Έχοντας εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να τον ευχαριστηθώ, κάπνισα ένα μπωλ για να μην πάει χαμένος. Έτριψα τη flake και τον άφησα να σταθεί λίγο (ήταν με humidorάκι για πολλές μέρες, καθ' ότι pouch και λίαν ξερός κατόπιν ανυδρίας). Τον κάπνισα σε μια πίπα που δεν τον είχα ξανακαπνίσει και σε μορφή (καλά τριμμένο) που δεν είχα ξαναδοκιμάσει. Επιπροσθέτως, κάπνισα χωρίς φίλτρο (πρώτη της φορά με ανταπτοράκι της Peterson). Το αποτέλεσμα ήταν μαγικό. Και έρχομαι στα αυτονόητα συμπεράσματα:

1) Για να διαμορφώσεις ολοκληρωμένη κρίση για έναν καπνό, πρέπει σαφώς να καπνίσεις τουλάχιστον ένα tin και σε διαφορετικές πίπες.

2) Η ποππερική αρχή ισχύει και στα περί φουμαροκαπνοσυριγγισμού: αρκεί ένα πείραμα για να καταρρίψει την υπόθεση.

3) Τα γούστα είναι αενάως μεταβαλλόμενα.

4) Ο Bob ανέβηκε λίγο στην εκτίμησή μου (άλλωστε, αρέσει και στους δυο μας η σοκολάτα).

Καπνίζετε και ευδαιμονείτε.

Δεύτερη ελιά

Και αυτή fe. ro από την Ιταλία. Το 8ο straight billiard. Η εταιρία ιδρύθηκε το 1949 από τον Federico Rovera (για αυτό και ονομάστηκε fe. ro) και ακόμα το ψάχνω αν είχε καμία σχέση με τη φατρία των Rovera της Ardor. Για την ιστορία, ο προπάππος του Damiano Rovera ονομαζόταν Federico και μαζί με τους τρεις αδερφούς του το 1911 άρχισε να φτιάχνει τις πρώτες πίπες (εργοστασιακές τότε), που έφεραν το φημισμένο όνομα. Αλλά πέρα από αυτήν τη σύμπτωση (;) δεν κατέχω πράμα. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι για το αν υπάρχει σχέση μεταξύ fe. ro και Ardor, ας με διαφωτίσει. Προς το παρόν, σας παρουσιάζω το απόκτημα. Περίεργα νερά που φέρνουν στον νου το αυγό, παχειά τοιχώματα, απλή και καλοσχηματισμένη γραμμή. Το μπωλ γυμνό κατά την αγορά. Η καπνοσύριγγα στο στρώσιμο. Η πρόγνωση καλή. Τα υπόλοιπα επί της καπνικής οδού.

Καπνίζετε και ευδαιμονείτε.

Το δώρο του συμπαρόχου

Συνήθως, απ' ό,τι πληροφορήθηκα, το δώρο του κουμπάρου είναι ένα ρολόι πνιγμένο στα κουφέτα. Εγώ ρολόι δεν φοράω. Αλλά καπνίζω καπνοσύριγγα. Επίσης μου αρέσουν οι Stanwell. Ειδικότερα, ανάμεσα σε άλλα, το μοντέλο 207. Ιδιαιτέρως η σειρά Relief. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τελευταίως έχω βάλει πλώρη για το Pokers/Cherrywoods Seven Day Set, τότε δεν είναι δύσκολο να βρεθεί ο άγνωστος της εξίσωσης. Αλλά χρειάζεται ενσυναίσθηση, όπως λένε και οι φίλοι μας οι συμβουλευτικοί ψυχολόγοι. Προσφάτως πήγα για το τρίτο, με κατεύθυνση Ιταλία. Δεν έκατσε (ευτυχώς από μια άποψη, καθώς έτσι αποκτήθηκε η Loewe - άλλη ιστορία όμως αυτή). Τελικώς έκατσε από σπόντα. Άντε, άλλα τέσσερα μας έμειναν.

Εντός της μικρής μου συλλογής είναι η Stanwell Relief με τη βαθύτερη αμμοβολή.




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σας ευχαριστώ πολύ, παιδιά. Καλά να περνάτε τώρα και πάντα.

Πατηκωμένη τομάτα

Και αυτή από την εταιρία fe. ro. Νομίζω πως την έχουμε παρεξηγήσει λίγο την εν λόγω φίρμα. Ok, έχω δει και κακοτρυπημένες σε κάποια άθλια καταστήματα, αλλά με 20 ευρώ ποιος περιμένει ακρίβεια στην κατασκευή; Ετούτη ήταν ξεχασμένη στη σκόνη, όπως αρκετά από τα ευρήματα.

Έχει ενδιαφέρον φιάμμα περιμετρικά, αλλά και στο κάτω μέρος του μπωλ δεν της λείπουν τα ματάκια. Μικρούλα, κομψότατη, με ωραίες καπμπύλες. Τα έχει τα γεμισματάκια της, αλλά λίγο με πειράζει. Με χαλάει λίγο το δαχτυλίδι, βέβαια. Αλλά αυτό ίσως διορθωθεί, όποτε υπάρξει χρόνος. Παρ' όλα αυτά, ακόμα υπό σκέψη η ανακατασκευή του επιστομίου.

Το μικρό της μπωλ φιλοξενεί VAs. Δεν είμαι σίγουρος για το που κατατάσσεται όσον αφορά στο σχήμα της, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία. Τουλάχιστον η κομψότητά της αποτελεί (αντιφατικά υποκειμενική) βεβαιότητα.

Από τη χώρα των Μαορί

To έβδομο straight billiard είναι εδώ και καιρό στα χέρια μου. Με αυτό ολοκληρώνεται το πρώτο straight billiard 7 day set. Είναι κατασκευασμένο από τον Νεοζηλανδό Jan Zeman. Ανήκει στη σειρά Latitude 41 και φέρει την ονομασία "Morning Tide". Η σειρά αυτή αποτελείται από προκατασκευασμένες σε εργοστάσιο καπνοσύριγγες, στις οποίες δίνει τελική μορφή ο J. Zeman στο εργαστήριό του. Αυτό το κάνουν αρκετοί τεχνίτες, παράγοντας έτσι μια σειρά προσιτή οικονομικά, η οποία όμως φέρει την προσωπική τους πινελιά (το ίδιο πχ κάνει και ο Trever Talbert με τη σειρά Linge Bretagne). Και για να μην πολυλογώ, ιδού η πίπα:

Δεν έχει περίτεχνα σκαλίσματα και πολλά νούμερα στις στάμπες. Δεν είναι σε καμία περίπτωση high end. Αλλά την πλήρωσα περίπου 35 ευρώ μαζί με τα μεταφορικά (τώρα έχει αλλάξει λίγο τις τιμές, απ' ό,τι είδα), είναι πανάλαφρη, αγαπημένου χρώματος και με ενδιαφέρουσα αμμοβολή.

Ο Jan παραλαμβάνει τις εν λόγω καπνοσύριγγες ήδη σχηματισμένες. Η περαιτέρω επεξεργασία περιλαμβάνει διάνοιξη του αεραγωγού στα 4 mm, λέπτυνση του άκρου του επιστομίου, βάψιμο (χωρίς βερνίκι), επικάλυψη του εξωτερικού τμήματος με κερί Carnauba και του εσωτερικού του μπωλ με ένα μείγμα που βοηθά στον σχηματισμό καρβουνακίου. Φαίνεται πως η δουλειά που κάνει αποδίδει. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από τον τρόπο που καπνίζει τηρουμένων των αναλογιών. Το βάρος της σωστό, το στρώσιμό της χωρίς προβλήματα, δεν ζεσταίνεται εύκολα, το επιστόμιο πολύ εργονομικό και εξαιρετικά άνετο τράβηγμα. Ακόμη μία άφιλτρη που πήρε επάξια τη θέση της στις μάχιμες. Τα συγχαρητήριά μου, Jan.

Να αιφτοιχύσαιται, πεδηά.

Άντε και καλούς απογόνους (αρχαιοελληνιστές, φέροντες καπνοσύρριγγα και έχοντες φυσική τάση στην ενασχόληση με ο,τιδήποτε παράγει ήχο).


Ο πρωτίστως φίλος, δευτερευόντως συμπάροχος και ουχί επόπτης.

Επειδή δεν ακούστηκε χθες

Έστω και καθυστερημένα για τον φίλο μου.

Επιτέλους, μια πραγματική λεπίδα!

Τα καπνοσυριγγοτσουμπλέκια είναι ένα από τα αναγκαία καλά του καπνοσυριγγισμού. Για πολύ καιρό έψαχνα ένα εργαλειάκι με πραγματική λεπίδα. Το τσέχικο έκανε καλά τη δουλειά του, αλλά δεν είχε καν ενσωματωμένη λεπίδα. Μετά την αγορά του reamer, το πρόβλημα της διατήρησης του καρβουνακίου στο σωστό πάχος λύθηκε, αλλά εν μέρει. Διότι υπάρχουν μπωλ πιο δύστροπα από τον μη κωνικό θάλαμο ενός straight billiard. Για τις λεπτομέρειες χρειαζόμουν κάτι άλλο, πιο ευέλικτο. Ιδού η λύσις:

Rogers of Sheffield Smokers Knife.

Εξαιρετικό εργαλείο. Διαθέτει πατητήρι (tamper), βελόνα και μία καταπληκτική λεπίδα από ανοξείδωτο ατσάλι. Αιχμηρότατη και με στρογγυλεμένη άκρη, ότι πρέπει για ασφαλές reaming σε δύσκολα σημεία. Διόλου πλουμιστό, αλλά ιδιαιτέρως σκληροτράχηλο, το καινούριο εγγλέζικο pipe tool θα μετρήσει πολλές ώρες εργασίας.