Αναβλητικότητα

Όπως η λευκή πολυπόθητη στάχτη, η σκόνη κάθισε στο πάτο του μπωλ και πλέον καπνίζει ο κατά φαντασία πλατωνικός καπνιστής ήσυχος το άχυρό του. Η φαινομενολογία αποκαλύπτει το τεράστιο ενδιαφέρον που έχουν οι ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Ο ένας λέει: "άι στο διάολο!" και ο άλλος "επιτέλους!". Και καθείς ευχαριστημένος με την οπτική του γωνία. Δεν είναι και ό,τι πιο γόνιμο, αλλά παρουσιάζει όντως ενδιαφέρον. Αρκετές φορές αναρωτιέμαι αν ο μονόλογος των φιρμανιών και των πηγαδακίων απαιτεί αντίλογο. Και πάντα καταλήγω να ανατρέχω στο πρόσφατο παρελθόν και, λαμβάνοντας υπόψιν και τις παρατηρήσεις επί του περιβάλλοντος γενικότερα, αποφασίζω ότι ο αντίλογος αυτός δεν θα έχει κανένα νόημα. Καθώς η έκβαση είναι αποφασισμένη εξαρχής. Και να μην ξεχνάμε ότι σε έναν διάλογο αρκεί ένας να έχει προαποφασίσει, ώστε η διαδικασία να χάσει τη σημασία της και να πάει κατά διαόλου.

Στα φιρμάνια, τα σκατά των ανθρώπων, τη συγκατάβαση, το κατά συνθήκη χαμόγελο, τις μικρές φανταστικές αυτοκρατορίες και την ηλίθια ιδέα της αδιαπραγμάτευτης συμφιλίωσης. 

Αφιερωμένο.      

Συνάρτηση βαπερικής αϋπνίας

Μία Γαλλίς τραγουδά στο συσιφόνι. Ως άλλος Εμπενίζερ, βλέπω πύργους με καπνικά νομίσματα να χάνουν ύψος. Καθώς χωμένος σε βιβλία ιστορίας για πρώτη φορά καταλαβαίνω και χαμογελώ μπροστά στα άλυτα προβλήματα. Δεν υπάρχει ο άγνωστος, όταν οι σκοπιές είναι μη πεπερασμένες. Και η παγίδα είναι αυτή ακριβώς η ψευδαίσθηση του ενός αγνώστου. Διότι στην ουσία του αυτός ο άγνωστος είναι το μόνο δεδομένο. Και ούτε καν. Θυμάσαι τον Πλάτωνα και τους μύθους περί σκιών (χωρίς το θέατρο); Ε, αυτό είναι. Η ιδέα υπάρχει, αλλά όχι το πραγματικό αντικείμενο. Οπότε ο άγνωστος γίνεται γνωστός και τα γνωστά άγνωστα. Κατόπιν, το γνωστό, το δεδομένο, γίνεται η ιδέα του δεδομένου. Και μην προσπαθήσεις να καταφύγεις στα ασφαλή αξιώματα, είναι μάταιο. Δεν είναι αποδεκτά σε τέτοιο γήπεδο. Εδώ το screening test είναι η ειλικρίνεια. Οπότε συνιστάται η αντικατάσταση του "ξέρω" με το "επιθυμώ να γνωρίσω". Και ιδού, να το αξίωμά σου. Έχει πλάκα, αφού τα τελευταία χρόνια περιφερόμουν στους διαδρόμους μιας νεφελώδους "επιστήμης" και τώρα πλέον κατανοώ πως τα μεγάλα ερωτήματα έχουν τεθεί ήδη και το μόνο που έχει μείνει είναι ο απόηχος του ειρωνικού γέλιου των πεφωτισμένων. 

Bonjour, monsieur Lordat.   

Patina

Δηλαδή το πως αλλάζει με τον καιρό το χρώμα της πίπας (μέσες-άκρες, για ακριβείς ορισμούς στα λεξικά). Μου έκανε φοβερή εντύπωση το πόσο γρήγορα δημιουργείται. Παραθέτω δύο φωτογραφίες από τη σειρά DeLuxe της Stanwell. Η μία (shape 95, το ταψί) είναι καινούρια. Η άλλη (shape 207, το cherrywood) είναι στο rotation εδώ και τρία χρόνια. Να σας πω την αλήθεια, προτιμώ το χρώμα που πήρε με τον καιρό από το αρχικό της.     

Η πίπα των 20 ευρώ

Η πίπα των 20 ευρώ. Ναι, αλλά ποια πίπα; Οk, μιλάμε πάλι για estates. Κατά καιρούς, έχω ακούσει διάφορες χαζές δικαιολογίες ως επιχειρήματα κατά της αγοράς μεταχειρισμένων πιπών. Οι περισσότερες τέτοιου τύπου απόψεις στηρίζονται σε και καλά επιστημονικά δεδομένα, τα οποία όμως στην ουσία τους είναι πιπικοί μύθοι. Δεν έχω υπόψιν μου κάποια μελέτη επί του θέματος. Εντάξει, να καταλάβω τον σιχασιάρη και να καταλάβω και τον ψυχολογικό παράγοντα. Τα υπόλοιπα δεν τα καταλαβαίνω. Αποδίδω, λοιπόν, τα προαναφερθέντα επιχειρήματα στην άγνοια ή την απουσία κοινής λογικής και χαίρομαι που στην αγορά των estates έχω λιγότερους ανταγωνιστές. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ της πίπας 20 ευρώ περιπτέρου και ενός ευρήματος. Διότι αυτό είναι η άλλη κατηγορία των πιπών των 20 ευρώ: τα ευρήματα. Και η χαρά της ανακάλυψης προστίθεται στη χαρά της κτήσης. Η φωτογραφία απεικονίζει ένα τέτοιο εύρημα των 20 ευρώ (για την ακρίβεια 22,6). Ναι, ξέρω, πολύ κακό για το τίποτα. Άσε που είναι και μεταχειρισμένη. 

Μην αλλάξετε πλευρό, παιδιά.