Όπως η λευκή πολυπόθητη στάχτη, η σκόνη κάθισε στο πάτο του μπωλ και πλέον καπνίζει ο κατά φαντασία πλατωνικός καπνιστής ήσυχος το άχυρό του. Η φαινομενολογία αποκαλύπτει το τεράστιο ενδιαφέρον που έχουν οι ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Ο ένας λέει: "άι στο διάολο!" και ο άλλος "επιτέλους!". Και καθείς ευχαριστημένος με την οπτική του γωνία. Δεν είναι και ό,τι πιο γόνιμο, αλλά παρουσιάζει όντως ενδιαφέρον. Αρκετές φορές αναρωτιέμαι αν ο μονόλογος των φιρμανιών και των πηγαδακίων απαιτεί αντίλογο. Και πάντα καταλήγω να ανατρέχω στο πρόσφατο παρελθόν και, λαμβάνοντας υπόψιν και τις παρατηρήσεις επί του περιβάλλοντος γενικότερα, αποφασίζω ότι ο αντίλογος αυτός δεν θα έχει κανένα νόημα. Καθώς η έκβαση είναι αποφασισμένη εξαρχής. Και να μην ξεχνάμε ότι σε έναν διάλογο αρκεί ένας να έχει προαποφασίσει, ώστε η διαδικασία να χάσει τη σημασία της και να πάει κατά διαόλου.
Στα φιρμάνια, τα σκατά των ανθρώπων, τη συγκατάβαση, το κατά συνθήκη χαμόγελο, τις μικρές φανταστικές αυτοκρατορίες και την ηλίθια ιδέα της αδιαπραγμάτευτης συμφιλίωσης.
Αφιερωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου