Μία Γαλλίς τραγουδά στο συσιφόνι. Ως άλλος Εμπενίζερ, βλέπω πύργους με καπνικά νομίσματα να χάνουν ύψος. Καθώς χωμένος σε βιβλία ιστορίας για πρώτη φορά καταλαβαίνω και χαμογελώ μπροστά στα άλυτα προβλήματα. Δεν υπάρχει ο άγνωστος, όταν οι σκοπιές είναι μη πεπερασμένες. Και η παγίδα είναι αυτή ακριβώς η ψευδαίσθηση του ενός αγνώστου. Διότι στην ουσία του αυτός ο άγνωστος είναι το μόνο δεδομένο. Και ούτε καν. Θυμάσαι τον Πλάτωνα και τους μύθους περί σκιών (χωρίς το θέατρο); Ε, αυτό είναι. Η ιδέα υπάρχει, αλλά όχι το πραγματικό αντικείμενο. Οπότε ο άγνωστος γίνεται γνωστός και τα γνωστά άγνωστα. Κατόπιν, το γνωστό, το δεδομένο, γίνεται η ιδέα του δεδομένου. Και μην προσπαθήσεις να καταφύγεις στα ασφαλή αξιώματα, είναι μάταιο. Δεν είναι αποδεκτά σε τέτοιο γήπεδο. Εδώ το screening test είναι η ειλικρίνεια. Οπότε συνιστάται η αντικατάσταση του "ξέρω" με το "επιθυμώ να γνωρίσω". Και ιδού, να το αξίωμά σου. Έχει πλάκα, αφού τα τελευταία χρόνια περιφερόμουν στους διαδρόμους μιας νεφελώδους "επιστήμης" και τώρα πλέον κατανοώ πως τα μεγάλα ερωτήματα έχουν τεθεί ήδη και το μόνο που έχει μείνει είναι ο απόηχος του ειρωνικού γέλιου των πεφωτισμένων.
Bonjour, monsieur Lordat.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου