Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007

Deja vu με προσθήκες στο Μαρούσι

Σήμερα επισκέφθηκα πάλι (μετά από πολλούς μήνες) το εργοστάσιο του κυρίου Ζαββού. Εκεί κάθισα στην παρέα φίλων του Alexander. Και αυτό είναι το ωραίο. Ότι δεν υπάρχει μια απλή πελατειακή σχέση. Ο κύριος Ζαββός δεν είναι απλά ένας επιχειρηματίας που συμπεριφέρεται με την τυπική ευγένεια στους πελάτες του. Είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά αγαπάει την τέχνη του. Και προσφέρει τη φιλοξενία του στους φίλους της καπνοσύριγγας. Μπορεί να κάτσει να μιλάει με τις ώρες σε κάποιον που θέλει να μάθει τα μυστικά του καπνίσματος (όπως έκανε και με εμένα στην πρώτη μας συνάντηση). Για αυτό και είναι δύσκολο να μην ξαναπάς. Αν λάβουμε υπ' όψη μας και τον χώρο, τη μυρωδιά του ξύλου και τα πραγματικά κομψοτεχνήματα που μπορείς να χαζέψεις με τις ώρες, τότε το να φύγεις από εκεί είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Όσοι καπνίζουν πίπα, θα πρέπει όπως και δήποτε να έχουν και μία Alexander (τουλάχιστον) στη συλλογή τους. Και για όποιους σκέφτονται να αγοράσουν μία Alexander, μια συμβουλή: Μην την παραγγείλετε, να πάτε εκεί να την αγοράσετε. Αν δεν επισκεφτείτε τον χώρο, η εμπειρία της απόκτησης θα έχει χάσει κάτι από τη μαγεία της.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007

Ιδού ο Αλλιγάτορας

Μερικές φωτογραφίες του αλλιγάτορά μου:























Το cumberland stem είναι φανταστικό.


Τελικά, νομίζω πως όντως ήταν καλή ευκαιρία. Αν και τo balsa system δεν είναι και ό,τι καλύτερο.


Η πίπα στρώνεται ακόμα, οπότε τίποτα δεν είναι σίγουρο. Απλά, έχω την εντύπωση ότι αν χρησιμοποιεί κανείς φιλτράκια balsa, πρέπει να προσέχει περισσότερο για να μην έχει κάψιμο στη γλώσσα και υγρό κάπνισμα. Το θετικό από την άλλη είναι η πιο καθαρή γεύση του καπνού. Ίδωμεν. Φαντάζομαι, πάντως, ότι ακόμα και αν το balsa system μας απογοητεύσει θα υπάρχουν κλασικά φιλτράκια των 6mm.

Ελληνικές καπνοσύριγγες ΙΙΙ

Και πάμε στις Amadeus. Με έδρα την Αχαΐα, το εργοστάσιο παράγει κυρίως βιομηχανοποιημένες πίπες και κάποιες σειρές με χειροποίητα κομμάτια. Η πρώτη Amadeus που αγόρασα είναι ένα smooth straight egg από τη σειρά Akropolis. Η σειρά δεν υπάρχει πλέον στην ιστοσελίδα της εταιρίας, οπότε φαντάζομαι ότι η παραγωγή σταμάτησε.

Μου άρεσε πάρα πολύ το μέγεθος του μπωλ και η μικρή κολώνα (με το ιωνικού ρυθμού κιονόκρανο) στο επιστόμιο. Έχει αρκετά καλή χωρητικότητα. Μπορείς να καπνίσεις άνετα για μία ώρα, ίσως και περισσότερο. Τα νερά της (ή αλλιώς "φιάμμα") είναι πραγματικά εντυπωσιακά για μια πίπα της κατηγορίας της.

Το στρώσιμό της ήταν αρκετά άνετο. Ακάπνιστη είχε μια επίστρωση στο εσωτερικό του μπωλ. Η επίστρωση που χρησιμοποιεί η Amadeus (τουλάχιστον στις πίπες που έχω δει) έχει ως αποτέλεσμα να είναι ανάγλυφη η εσωτερική επιφάνεια του μπωλ. Αυτό από τη μία βοηθάει στο να "πιάσει" το κάρβουνο πιο γρήγορα. Από την άλλη, όμως, ένα μη εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να δυσκολευτεί να διαχωρίσει την επίστρωση από το αναπτυσσόμενο καρβουνάκι.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που την κάπνισα γεμισμένη μέχρι πάνω με καπνό. Είχα κάνει αρκετά καπνίσματα ανεβαίνοντας σταδιακά στο γέμισμα. Ένα βράδυ αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα. Γέμισα κανονικά την πίπα μου με W. O. Larsen's Old Fashioned και άναψα το σπίρτο μου. Καθώς η φλόγα άρχισε να χαϊδεύει τον καπνό, μια πολύ όμορφη μυρωδιά γέμισε το δωμάτιο. Ήταν στιγμή απόλυτης απόλαυσης. Μία ώρα πραγματικής χαλάρωσης. Η συγκεκριμένη πίπα "ενηλικιώθηκε" εκείνη την ημέρα. Είναι πλέον αφιερωμένη σε αρωματικούς καπνούς (προς το παρόν στον συγκεκριμένο). Την καπνίζω συστηματικά (στη σειρά της βεβαίως - όχι κάθε μέρα). Το μόνο κακό είναι ότι μερικά μικρά στοκαρίσματα έρχονται σιγά-σιγά στην επιφάνεια. Αλλά δε βαριέσαι.


Η δεύτερη αγορά άργησε λίγο. Είχε καλοκαιριάσει και πέρασα κάνοντας μια βόλτα από ένα γνωστό μου μαγαζί, το οποίο έχει μία καλή συλλογή από Amadeus. Ψάχνοντας βρήκα ένα πολύ όμορφο κομμάτι. Είναι ένα μέσης χωρητικότητας smooth 1/2 bent apple της σειράς Briar & Olive.

Στην ιστοσελίδα αναφέρεται ότι η συγκεκριμένη σειρά περιλαμβάνει χειροποίητες πίπες. Δεν ξέρω αν η δική μου είναι χειροποίητη. Μάλλον δεν είναι, αφού η τιμή της ήταν αρκετά χαμηλή και δεν υπάρχει καμία ένδειξη πάνη στο ξύλο (πχ να είναι κάπου χαραγμένο "hand made"). Πέρα από το δαχτυλίδι από ελιά στο επιστόμιο, αυτό το μηλαράκι έχεο πολύ καλό φιάμμα. Οι φωτογραφίες το αδικούν.

Το μόνο άσχημο είναι κάποια κακοτεχνία στον αεραγωγό του επιστομίου. Προς το άκρο του φαίνεται να μην είναι ομοιογενής η διατομή. Αυτό καθιστά λίγο δύσκολο τον καθαρισμό με μάκτρα. Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι αρκετές φορές καπνίζει υγρά προς το τέλος οφείλεται σε αυτήν την κακοτεχνία. Ακόμα στο στρώσιμο είναι (ναι, αυτήν την πάω λάου-λάου). Ελπίζω να διορθωθεί όταν στρώσει. Θα καπνίζω και λίγο πιο ήπια. Ό,τι και να γίνει, η μικρή μου Amadeus είναι χάρμα οφθαλμών. Μπορεί, στο κάτω-κάτω, να της φτιάξω ένα καινούριο επιστόμιο. Δεν ξέρω, βέβαια, αν μπορώ να βρω έναν καλό τεχνίτη στην Ελλάδα που να επιδιορθώνει πίπες (ξέρει κανείς?). Είναι και το δαχτυλιδάκι ελιάς που δε θέλω να χάσω.

Τελευταία, σερφάροντας πέτυχα φωτογραφίες από ένα pipe show. Εκεί εντόπισα τραπέζι της Amadeus. Έχω πετύχει επίσης σε κάποιο on line κατάστημα πίπες φτιαγμένες από την Amadeus, αλλά με άλλο όνομα. Ίσως να έχουν άλλες σειρές, τις οποίες εξάγουν. Φαίνεται, δηλαδή, πως η εταιρία έχει δραστηριότητα και εκτός Ελλάδας.

Εδώ πατάμε pause. Έχει μείνει ακόμα μία (απ' όσο ξέρω) ελληνική φίρμα, η PipeX. Αλλά δεν έχω ιδία πείρα. Χθες μιλούσα με έναν φίλο, που έχει κάποιες στη συλλογή του και ίσως γράψει εκείνος κάποια στιγμή ένα post. Αλλιώς, αφού γυρίσω από το Λυκουριό. Είναι ένα ταξιδάκι που θα κάνω με την πρώτη ευκαιρία.

Και κάτι τελευταίο. Μη σνομπάρετε τις ελληνικές πίπες. Μπορεί να βρει κανείς υπέροχα κομμάτια σε πολύ καλές τιμές. Μην ξεχνάμε ότι ποσοστό της αξίας μιας πίπας βασίζεται στο όνομα και στη ρεκλάμα. Ας κοιτάξουμε πέρα από το σηματάκι του επιστομίου κάποια στιγμή. Στο κάτω-κάτω, μια καλή πίπα είναι μια πίπα που καταρχήν καπνίζει καλά.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Stubborn tenon

Μερικές φορές τον να ξεχωρίσεις το επιστόμιο από το ξύλινο μέρος είναι λίγο δύσκολο. Καταρχάς δεν τραβάμε ποτέ με βία το επιστόμιο. Πάντα το τραβάμε προσεκτικά και στρέφοντάς το ταυτόχρονα δεξιόστροφα (αντίστοιχα, κατά την ανασυναρμολόγηση, σπρώχνουμε προσεκτικά, στρέφοντας ταυτόχρονα πάλι δεξιόστροφα). Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν επιχειρούμε να αποσυναρμολογήσουμε την καπνοσύριγγα όταν αυτή είναι ζεστή. Μπορούμε να το κάνουμε με ασφάλεια 2 ώρες μετά το κάπνισμα. Αλλά, ακόμα και αν τηρούμε τους βασικούς κανόνες, σε κάποιες πίπες η εφαρμογή tenon-mortise είναι ελάχιστα χαλαρή και αυτό καθιστά δύσκολη την αποσυναρμολόγηση για το απαραίτητο καθάρισμα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες (θα ακούσετε τα χαρακτηριστικά τριξίματα). Ένα εξαιρετικό λιπαντικό είναι ο γραφίτης. Χρησιμοποιώντας ένα απλό μολύβι, εφαρμόστε μία λεπτή στρώση γραφίτη στο tenon. Και τριξίματα τέλος. Ελαχιστοποιώντας την τριβή, μειώνονται οι πιθανότητες να πάθει ζημιά το επιστόμιο.

Ανατομία μιας καπνοσύριγγας

Από τις καλύτερες εικόνες που έχω βρει:

http://www.aspipes.org/parts/parts1.html

Για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε κάθε φορά. Η ορολογία που θα χρησιμοποιείται ίσως είναι αγγλική κατά περιπτώσεις. Μια καλή ιδέα θα ήταν να φτιάξουμε το γλωσσάρι της καπνοσύριγγας. :-)

Τσεκάρετε το link και πείτε ιδέες για απόδοση των όρων στα Ελληνικά.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Μια που είμαστε εντός δικτύου...

...ας ρίξουμε και ένα βιντεάκι για όσους επιμένουν να παραμυθιάζονται ότι δεν πειράζει και πολύ να αγοράσουν μια γούνα. Δείτε το μέχρι τέλους, παρακαλώ:

http://www.petatv.com/tvpopup/video.asp?video=fur_farm&Player=wm&speed=_medSi

Ελληνικές καπνοσύριγγες ΙΙ

Αφού αγόρασα την Alexander μου, έψαξα κι άλλο για ελληνικές πίπες. Έπεσα πάνω στο site της Amadeus:

http://www.achaiki-amadeus.com/

Πήρα ένα τηλέφωνο, μίλησα με έναν πολύ ευγενικό άνθρωπο, ο οποίος με πληροφόρησε ότι δεν πουλάνε συνήθως λιανική απευθείας από το εργοστάσιο και καλύτερα να πεταχτώ σε ένα από τα καταστήματα με τα οποία συνεργάζονται στην Αθήνα. Σε 1-2 μέρες βγήκα παγανιά για αγορές. Αρχικά ζήτησα από τον καταστηματάρχη μια Amadeus με υγροπαγίδα. Είδα κάποιες όμορφες μεν, ακριβούτσικες δε πίπες. Τσεκάρετέ τις στο site της εταιρίας. Αφού σταμάτησα να χαζεύω τις Amadeus, ζήτησα να δω άλλες πίπες με υγροπαγίδα. Είχε, λοιπόν, δύο Fallion.


Αυτή είναι μια σχετικά κακή φωτογραφία της ημιγυριστής Fallion που αγόρασα. Μεταξύ των δύο, τελικά αγόρασα τη φτηνότερη, η οποία, όμως, μου άρεσε περισσότερο στην εμφάνιση. Έχει αρκετά όμορφα νερά και "μάτια" στο κάτω μέρος (προσπάθησα να τραβήξω καλή φωτό, αλλά πάλι φτωχό το αποτέλεσμα). Αργότερα κατάλαβα γιατί η άλλη πίπα ήταν ακριβότερη. Είχε πιο ανοιχτό χρώμα (άρα λιγότερα κρυμμένα στοκαρίσματα) και μεγαλύτερη χωρητικότητα μπωλ. Το θέμα είναι ότι αυτή που πήρα μου άρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει. Απλά, είναι για πιο μικρά καπνίσματα. Πληροφοριακά, οι Fallion έχουν χαραγμένο πάνω στο shank "HUMIC SYS" από τη μία πλευρά και το νούμερο του μοντέλου από την άλλη. Δεν μπορώ να βρω πολλές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη εταιρία, αφού δεν έχει ιστοσελίδα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι πίπες της γενικά κυκλοφορούν στα ελληνικά καταστήματα και είναι σχετικά φτηνές. Από κάποιες κουβέντες που είχα με καπνοπώλες, έμαθα ότι φτιάχνονται στην Ιταλία με ελληνικά ρείκια και η τελική επεξεργασία γίνεται εδώ (αλλά δεν ξέρω πόσο αξιόπιστη είναι η συγκεκριμένη πληροφορία). Η μικρή μου στρουμπουλή Fallion τα πάει καλά. Δε ζεσταίνεται, αφού έχει χοντρά τοιχώματα και καπνίζει αρκετά στεγνά. Αλλά εδώ χωρά λίγη συζήτηση. Έχει πολύ χοντρά τοιχώματα, υγροπαγίδα, πολύ μικρό μπωλ και το φίλτρο μετά από ένα κάπνισμα είναι άχρηστο και πάρα-πάρα πολύ υγρό. Αυτό σημαίνει ότι η μηχανική του μπωλ δεν είναι και η καλύτερη ή ότι το ξύλο της δεν είχε ωριμάσει αρκετά πριν φτιαχτεί η πίπα. Φαίνεται ότι αυτό που τη σώζει από το να καπνίζει φρικτά είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της και κυρίως η υγροπαγίδα. Οπότε, ενδεχομένως να μιλάμε για κακής ποιότητας ξύλο, με πολύ περιορισμένες δυνατότητες όσον αφορά στο κάπνισμα. Από μία άλλη οπτική, μπορούμε να μιλήσουμε για μια ιδιότυπη τελειότητα. Με βάση την πρώτη ύλη, η πίπα αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνατότητές της. Όπως και να έχει, η μικρή μου Fallion καπνίζει καλά και την έχω σχεδόν πάντα μαζί μου όταν είμαι εκτός εστίας, σε περίπτωση που βρω ευκαιρία για ένα εικοσάλεπτο κάπνισμα.

Σαφώς πρώτο και καλύτερο είναι το straight poker του Alexander, όσον αφορά στις υγροστατικές μου πίπες (τώρα θα πεις, σιγά τη συλλογή απο υγροστατικές). Μετά την αγορά αυτή, ακολούθησαν 2 Amadeus. Το επόμενο post θα είναι αφιερωμένο σε αυτές. Τώρα γιατί αναφέρεται στην αρχή η Amadeus και ακολουθεί κείμενο για μια Fallion? Είπα να γράψω τα γεγονότα με χρονολογική σειρά.




Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Εύκολος καθαρισμός του χείλους

Όσο και αν προσέξει κανείς, κάποια στιγμή το χείλος του μπωλ (λέγεται "rim" - φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία με το βέλος) μαυρίζει.


Διακρίνουμε περιπτώσεις:

Στην πρώτη περίπτωση ο καπνιστής είναι απρόσεκτος και έχει στην πραγματικότητα καρβουνιάσει το χείλος. Παρενθετικά εδώ να πω ότι το να καεί το χείλος ΔΕΝ είναι φυσιολογικό, αναπόφευκτο και αναμενόμενο. Κάθε φορά που πάμε για καφέ με τον συγκαπνιστή Μ., αντανακλαστικά με πιάνει το παράπονο στη θέα του μισοκαμμένου χείλους της εκάστοτε καπνοσύριγγάς του (την τελευταία φορά ήταν μία Roverart - κλαψ!). Μπορείς να καπνίσεις και χωρίς να καρβουνιάσεις το εξωτερικό της πίπας σου. Μη χρησιμοποιείτε αναπτήρες και προσέχετε τη φλόγα του σπίρτου στο πρώτο άναμμα. Τέλος πάντων. Στην περίπτωση που έχει καεί το χείλος, λοιπόν, δεν είναι εύκολη η αποκατάσταση. Συνήθως χρειάζεται ειδικό τεχνίτη.

Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, που το χείλος δεν έχει καεί, αλλά απλά φέρει εναποθέσεις των παραγώγων της καύσης του καπνού, τότε κάτι γίνεται. Ειδικά αν καπνίζετε αρωματικούς καπνούς (το φαινόμενο το έχω παρατηρήσει πιο έντονο με black cavendish) και συνηθίζετε να γεμίζετε την πίπα σας μέχρι πάνω-πάνω (καλύτερα να αφήνετε 1 εκατοστό περιθώριο), μπορεί να παρατηρήσετε μια σχετικά κολλώδη μαύρη ουσία στο συγκεκριμένο τμήμα. Η λύση είναι απλή. Και δεν έχει σχέση με εξειδικευμένα καθαριστικά. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάτι που παράγετε καθημερινά και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες: Σάλιο. Μην αρχίσετε να φτύνετε τις πίπες. Δε ματιάζονται. Πολύ λίγο σάλιο σε ένα μαλακό πανάκι (σαν αυτά που καθαρίζουμε τα γυαλιά) θα κάνει τη δουλειά. Με το πανάκι νοτισμένο με σίελο (και όχι εμβαπτισμένο σε σίελο) τρίψτε το χείλος με προσοχή (ίσως χρειαστεί και ΛΙΓΗ δύναμη). Θα δείτε σιγά σιγά το χρώμα της αγαπημένης σας πίπας να αποκαλύπτεται και το πανάκι (ή το κομμάτι χαρτί) να μαυρίζει. Είναι προφανές ότι μιλάμε κυρίως για πίπες λείες και όχι αμοβολής ή σκαλιστές. Το έχω ήδη δοκιμάσει πολλές φορές και δουλεύει πολύ καλά. Τελευταία το συγκεκριμένο tip το είδα και σε ένα άρθρο στη σελίδα ενός pipe club. Ειλικρινά, πριν δω ότι το έχει κάνει και κάποιος άλλος, δίσταζα να το ποστάρω. Αλλά τώρα είναι δοκιμασμένο από δύο τουλάχιστον ανθρώπους. Καλό καθάρισμα.

Ας μην το χαλάσουμε χωρίς λόγο

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του παρακάτω άρθρου:

http://www.briarblues.com/bored.htm

Με έβαλε σε σκέψεις. Μου αρέσει να διαβάζω σε blogs άλλων για τη συλλογή τους, την ιστορία κάθε πίπας κλπ. Αλλά βρίσκω πιο χρήσιμες πληροφορίες που βοηθούν στο να γίνει το κάπνισμα απολαυστικότερο. Σκοπός μου είναι μια κουβέντα στην ελληνική γλώσσα που να αφορά στις πίπες. Αυτός είναι και ο λόγος ανάρτησης της ψηφοφορίας. Το "άθλημα" δεν πρέπει να παρακμάσει, όπως περιγράφει ο M. J. Glukler στην τελευταία παράγραφο του άρθρου του. Το κάπνισμα της πίπας αφορά σε όλους/ες αυτούς/ές που γουστάρουν να φουμάρουν. Δε χρειάζεται να είσαι αυθεντία, παππούς, μουσάτος, κουλτούρας ή ζάπλουτος. Χρειάζεται απλώς να είσαι μερακλής (και ίσως λίγο πειραγμένος).

Καθώς το σπίρτο χαϊδεύει τον καπνό μου, φαντάζομαι την παρέα να μεγαλώνει και να ντουμανιάζει τον κόσμο...

Καπνίζετε!
(κατά το "Μεθάτε!" του Baudelaire)

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

Ελληνικές καπνοσύριγγες Ι

Κάποιος που αρχίζει να καπνίζει πίπα, κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ακούσει για τις ιταλικές και τις εγγλέζικες. Αλλά όχι για τις ελληνικές. Κακώς. Όχι, δεν "επιμένω ελληνικά", ούτε πιστεύω ότι οι Έλληνες έχουν διαφορετικό DNA και είναι απόγονοι των Ελ. Καπνιστής πίπας είμαι και ψάχνω καλά ρείκια. Όπως και να το κάνουμε, λοιπόν, στην Ελλάδα έχουμε ρείκι που συγκαταλέγεται στα καλύτερα το κόσμου. Αναλογικά, οι ελληνικές πίπες είναι ελάχιστες. Όπως και να έχει, αυτό είναι η αρχή του μίνι αφιερώματος στις ελληνικές πίπες. Επισημαίνω ότι δεν είμαι ιστορικός πίπας με PhD στα ελληνικά δενδρύλλια, οπότε οι παλιοί μη βαράτε στα σχόλια.

Η πρώτη ελληνική πίπα στο αφιέρωμα δε θα μπορούσε να είναι άλλη από την Alexander. Ψάχνοντας για το κάπνισμα της πίπας, άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος πίσω από αυτό. Κόλλησα το μικρόβιο. Αφιέρωνα (και αφιερώνω) ώρες ατελείωτες στο διαδίκτυο ψάχνοντας. Έτσι, σε μια από τις πρώιμες διαδικτυακές μου αναζητήσεις, έπεσα πάνω στο site του Αλέξαδρου Ζαββού: http://www.briar-pipes.com

Επειδή ποτέ δεν μπορούσα να διανοηθώ το να παραγγείλω μία πίπα χωρίς να την έχω δει από κοντά πρώτα (τη συγκεκριμένη πίπα, όχι άλλη στο ίδιο μοντέλο), πήγα από εκεί. Το εργοστάσιό του είναι στο Μαρούσι. Η σκηνή της εισόδου ήταν ατμοσφαιρική, σχεδόν κινηματογραφική. Μου άνοιξε ο ίδιος ο κ. Ζαββός και μιλήσαμε για κάτι λιγότερο από 2 ωρίτσες. Η εμπειρία ήταν διαφωτιστική, μπορώ να πω, αφού λύθηκαν αρκετές απορίες και αποκτήθηκαν νέες γνώσεις. Και δεν έφυγα με άδεια χέρια. Το απόκτημα ήταν ένα sandblasted poker με υγροπαγίδα.


Η υγροπαγίδα είναι ένα σύστημα πατενταρισμένο από τον Α. Ζαββό, το οποίο "φυλακίζει" τα υγρά του καπνίσματος σε έναν θάλαμο και έτσι αποφεύγεται το κάψιμο της γλώσσας και το υγρό κάπνισμα (δείτε και στη σελίδα του για περισσότερες πληροφορίες). Η πίπα που αγόρασα, είναι η χαμηλότερη ποιότητα του Alexander και καπνίζει καλά (φαντάζομαι κυρίως λόγω της υγροπαγίδας).

Έχω σταμπάρει και άλλα μοντέλα. Οι υγροστατικές του πίπες είναι πραγματικά έργα τέχνης. Κατασκευάζει και μη υγροστατικές πίπες, βέβαια. Και αυτές πολύ όμορφες. Η τιμή σαφώς αυξάνεται όταν μιλάμε για υγροστατικές πίπες. Για έναν καπνιστή με όριο τα 100 ευρώ, υπάρχουν δύο επιλογές. Πρώτον, αγοράζει μια υγροστατική με όχι τόσο καλή ποιότητα ξύλου (δες τις ποιότητες στο site του). Δεύτερον, αγοράζει μια πρώτης ποιότητας μη υγροστατική πίπα. Ίσως η καλύτερη λύση για τον άπειρο να είναι η πρώτη επιλογή, διότι θα μπορεί άνετα να καπνίζει στεγνά , κάτι που είναι δύσκολο στους πρώτους μήνες καπνίσματος.

Οι πίπες Alexander μου έκαναν καλή πρώτη εντύπωση. Ίσως να υπάρχει bias, επειδή συμπάθησα και τον Α. Ζαββό, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι το πανάλαφρο ποκεράκι μου, αν και ολίγον κακομούτσουνο, δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Είναι βέβαιο ότι η συλλογή μου θα αποκτήσει σύντομα και άλλες Alexander.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

Απαραίτητα και προϋποθέσεις

Για να γίνει κανείς καπνιστής καπνοσυρίγγων χρειάζεται μερικά πράγματα.

Πρώτον, χρόνο. Το κάπνισμα της πίπας δεν είναι για τον αγχωμένο καριερίστα, ούτε για εκείνους που πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Ο χρόνος είναι χρόνος. Ο ελεύθερος χρόνος είναι απαραίτητος. Και το κάπνισμα της πίπας μια καλή λύση για να σπαταλήσεις τον χρόνο σου, είτε αυτός είναι ελεύθερος ή δεσμευμένος. Για ένα καλό κάπνισμα μιας μεσαίας χωρητικότητας πίπας απαιτείται μία περίπου ώρα.

Δεύτερον, μεράκι και πάθος με το κάπνισμα. Όταν κάποιος προβάλλει ως αρνητικό του καπνίσματος της πίπας το γεγονός ότι έχει πολλά συμπράγκαλα, ότι έχει ολόκληρη διαδικασία να τη γεμίσεις, ότι το καθάρισμα είναι βαρετό κλπ, τότε αυτός δεν κάνει για το άθλημα. Ο καπνιστής πίπας μυρίζει παθιασμένα τα χαρμάνια, κοιτάζει με τις ώρες διάφορες πίπες πριν αγοράσει και γενικά το ψάχνει το ζήτημα και καπνίζει μερακλίδικα.

Τρίτον, τα συμπράγκαλα. Συρματάκια με άπειρες επιλογές στο σχήμα, την ποιότητα και τα χρώματα. Τα πιο γνωστά είναι τα κωνικά λευκά, αλλά με τον χρόνο, η επιλογή καθαριστικών συρματακίων (τα λεγόμενα "pipe cleaners", που μπορεί να τα συναντήσετε και ως "μάκτρα") μπορεί να γίνει μια μικρή διαστροφή. Αυτόν τον καιρό χρησιμοποιώ 4 διαφορετικά είδη. Πάρα πολλά κουτιά σπίρτα (αποφεύγετε τους αναπτήρες). Βάσεις πίπας, απαραίτητες όχι τόσο για τη φύλαξη των αγαπημένων μας καπνοσυρίγγων, αλλά περισσότερο για να ξεκουράζεται μια καπνισμένη πίπα σε κάθετη θέση και να στεγνώνει. Πουγκιά, θήκες και τσαντάκια για τη μεταφορά. Για όσους έχουν την τάση να δαγκώνουν το επιστόμιο, ειδικά προστατευτικά από καουτσούκ. Φίλτρα, πετρούλες meerschaum, κωνικά συρμάτινα πλέγματα, μεταλλικά ένθετα (για τις πίπες χωρίς φίλτρο) και ο,τιδήποτε μπορεί να φιλτράρει τον καπνό ή/και να απορροφήσει υγρασία. Εργαλεία για γέμισμα, ξύσιμο, καθάρισμα κλπ. Για το ξύσιμο του καρβουνακίου, προτείνω στους μη έχοντες εμπειρία να συμβουλευτούν έναν πιο ψημένο καπνιστή πριν καταστρέψουν τις πίπες τους. Ένα εύχρηστο εργαλείο είναι το γνωστό τριπλό τσέχικο, που φαίνεται στην εικόνα.

Τέταρτον, έναν καλό καπνό. Εδώ θέλει λίγη προσοχή. Καταρχάς, όσον αφορά στην ποικιλία καπνών, πάσχουμε. Δεν είναι εύκολο να βρεις συλλογή που να ξεπερνά τους 20-30 καπνούς, ακόμα και σε εξειδικευμένα καπνοπωλεία. Με αυτή την ένδεια επιλογών ως δεδομένη θα μιλήσουμε. Να καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στους καπνούς. Είναι καθαρά θέμα του τι ευχαριστεί τον κάθε καπνιστή. Η γνώμη του συγκαπνιστή είναι χρήσιμη, αλλά δεν πρέπει να αποτελεί απόλυτο μπούσουλα, έστω και αν αυτός είναι πολύ πιο έμπειρος από εμάς. Όταν λοιπόν αναφερόμαι σε έναν "καλό καπνό", σε καμία περίπτωση δεν εννοώ συγκεκριμένα VAs, english mixtures, aromatics κλπ. Μιλάμε για καλής ποιότητας καπνό, σε όποια κατηγορία και αν ανήκει αυτός. Πιο συγκεκριμένα, μην αρκεστείτε στις επιλογές που προσφέρει το περίπτερο της γειτονιάς σας, μόνο και μόνο επειδή είναι κοντά στο σπίτι σας. Και μην αρκεστείτε στον καπνό των 5-6 ευρώ, αν αυτός δεν είναι καλής ποιότητας, μόνο και μόνο επειδή αυτός είναι φτηνός. Γενικά, όσο πιο λίγες χημικούρες έχει ο καπνός μέσα, τόσο το καλύτερο. Η διαφορά μεταξύ του φορτωμένου με πρόσθετα καπνού και του πιο φυσικά επεξεργασμένου φαίνεται από το άρωμα και την υφή. Ψάξτε, πειραματιστείτε, ανακαλύψτε και μη συμβιβαστείτε με ημίμετρα. Το κάπνισμα της πίπας είναι απόλαυση και όχι απλή συνήθεια. Νομίζω ότι με 10 ευρώ μπορεί κάποιος να αγοράσει 50g αξιοπρεπούς καπνού.

Πέμπτον και σημαντικότερο, μια επαρκή συλλογή από καλές πίπες. Το τι είναι μια καλή πίπα είναι και αυτό μεγάλη ιστορία. Ο κανόνας (που για μένα έχει δουλέψει μια χαρά) είναι να αγοράσεις ό,τι καλύτερο μπορείς με τα χρήματα που διαθέτεις. Μια καλή πίπα είναι μια μάχιμη πίπα. Μια πίπα, δηλαδή, που καπνίζει καλά. Υπάρχουν παλιοί καπνιστές που διαθέτουν συλλογές που ξεπερνούν τα 100 κομμάτια και όμως καπνίζουν συστηματικά μόνο τα 20-30 από αυτά. Αυτά είναι τα μάχιμα, τα αγαπημένα. Όταν μπαίνω σε ένα κατάστημα για να αγοράσω μια πίπα, φεύγω κρατώντας εκείνη, που αν δεν την αγόραζα, θα το μετάνιωνα για τις επόμενες ημέρες. Η καπνοσύριγγα είναι πάνω από όλα όργανο καπνίσματος και ο σκοπός της είναι να καπνίζει. Και να καπνίζει καλά. Μην αγοράσετε, λοιπόν, μια πίπα, μόνο και μόνο για να εμπλουτίσετε τη συλλογή σας. Αγοράστε την για να την καπνίζετε χωρίς προβλήματα. Επίσης, λέγεται για τον νέο καπνιστή ότι πρέπει να αγοράσει μια φτηνή πίπα για να μην κλαίει τα λεφτά του, αν τελικά αποφασίσει ότι δεν του αρέσει. Και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Αν κάποιος που δεν έχει έμπειρο μάτι αγοράσει μια πίπα των 10-20 ευρώ, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να βγει σκάρτη. Και αν συμβεί αυτό, τότε η εμπειρία που αποζητά ο νέος καπνιστής θα είναι τραυματική και καθόλου απολαυστική. Η πιο σίγουρη λύση είναι να εμπιστευτεί κάποια γνωστή μάρκα καπνοσυρίγγων και με καμιά 50αριά ευρώ θα είναι ok. Σαφώς υπάρχουν και οι συλλέκτες που θα κοιτάξουν με περιφρόνηση μια συλλογή από πίπες εργοστασίου, αλλά μπορείς να απολαύσεις τον καπνό σου μια χαρά και χωρίς να κατέχεις μία Castello ή μια Chonowitsch. Από την άλλη μεριά, καλό είναι να μην το παρακάνει κανείς, έστω και αν μπορεί. Δηλαδή, ο νέος καπνιστής που διαθέτει αρκετά χρήματα, είναι φρόνιμο να μην υπερβαίνει τα 100 ευρώ ανά πίπα στις πρώτες του αγορές. Όσο προσεκτικός και να είναι, είναι άπειρος. Και είναι κρίμα να καταστρέψει ένα κομμάτι που αν το αγόραζε λίγο αργότερα, θα μπορούσε να τον συντροφεύει για μια ζωή. Όπως και να έχει, κάποιος που καπνίζει κάθε μέρα, χρειάζεται minimum 7 πίπες, μία για κάθε μέρα. Μπορεί να καπνίσει 3 φορές μέσα στη μέρα την κάθε πίπα, με μεσοδιαστήματα τουλάχιστον 2 ωρών. Το ιδανικό κατά τη γνώμη μου είναι να καπνίζεις μια φορά την κάθε καπνοσύριγγα και να την αφήνεις να ξεκουράζεται για 5-7 μέρες, αλλά τότε θα χρειαζόταν κάποιος καμιά 20αριά πίπες (εκτός αυτού, η άποψη αυτή αποτελεί έκφανση της γενικότερης διαστροφής μου σχετικά με τη φροντίδα της συλλογής μου).

Πολύ συνοπτικά, λοιπόν, αυτά είναι τα απαραίτητα. Μερικά θέματα, όπως η επιλογή πίπας, είναι σαφώς ευρύτερα. Κατά πάσα πιθανότητα θα αναλωθώ σε φλυαρίες που θα αφορούν σε αυτά τα ζητήματα μεμονωμένα σε επόμενα posts.

Smoke in peace, briar-brothers.