Every dog has its day

Βλέπω στο δρόμο ένα σκυλί

Του λέω: Τι κάνεις σκύλε;

Φαντάζεστε ποτέ να μ’απαντούσε;

Όχι; Ε, να λοιπόν που ωστόσο μ’ απαντάει

Αν και γι’αυτό βεβαίως εσείς δε δίνετε πεντάρα

Έτσι όταν βλέπω γύρω μου ανθρώπους

Να προσπερνάνε τα σκυλιά χωρίς καν ένα βλέμμα

Νιώθω βαθιά ντροπή για τους γονιούς τους

Και των γονιών τους τούς γονιούς

Γιατί μια τόσο φοβερή ανατροφή

Προϋποθέτει τρεις γενιές -δεν υπερβάλλω διόλου!-

Σύφιλη κληρονομική

Όμως προσθέτω

-Μην τυχόν και ταραχτεί κανένας-

Ότι τα πιο πολλά σκυλιά συνήθως δε μιλάνε.

Συμμετέχουν:

Το "Καλημέρα Σκύλε" του Boris Vian σε μετάφραση Φωστιέρη-Νιάρχου.

Επίσης, ένα νόθο της Comoy, του οποίου η σύλληψη έγινε στη Γαλλία κάποια αυγή.

Επισήμανση: Οι προσφωνήσεις "μπάσταρδε" και "παλιόσκυλο" είναι αφενός vintage, αφετέρου τριφορούμενες.

Τελικά μόνο το κάπνισμα απαγορεύεται. Τα υπόλοιπα επιτρέπονται.

Η βραδιά άρχισε καλά. Μιλάμε με την καλή μου και λέμε να πάμε ν' ακούσουμε μουσικούλα. Που να πάμε; Και δεν πάμε εκεί; Πάμε! Ψάχνουμε σε έντυπα και διαδίκτυο. Βρίσκουμε τη διεύθυνση. Διαβάζουμε: Είσοδος €6, φοιτητικό €4. Βέβαια, εγώ ως γνήσιος κωλόγερος, θέλω να κάθομαι. Οπότε παίρνουμε τηλέφωνο να κλείσουμε τραπέζι. Απαντά ένας πολύ μπίζι τύπος, ο οποίος μας λέει βιαστικά ότι δεν κλείνονται τα τραπέζια και αν θέλουμε να πάμε λίγο πιο νωρίς να κάτσουμε. Μετά από πέντε λεπτά μου έρχεται φλασιά: Τι παίζει με το κάπνισμα; Ξαναπαίρνω. Ρωτάω: "Καπνίζουμε μέσα"; Απαντά: "ναι". Μια και δυο παίρνουμε το του-του και ξεκινάμε. Παρκάρουμε και παίρνουμε τα ποδαράκια μας να πάμε προς τα εκεί. Μπαίνουμε μέσα. Στο ταμείο έρχεται η πρώτη ενόχληση. "Τι οφείλουμε"; Απάντηση: "€30". Ok, λέμε, κάποιο λάθος θα έγινε και θα έγραψαν λάθος τις τιμές. Δεν πειράζει. Ρωτάω αν υπάρχει ελεύθερο τραπέζι. Μου απαντά "είναι όλα κλεισμένα, γιατί δεν πήρατε ένα τηλέφωνο να κλείσετε"; Εμείς πήραμε, βέβαια, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Πληρώνουμε και μπαίνουμε μέσα. Φίσκα. Ο αγοραφοβικός μου εαυτός αρχίζει να ιδρώνει. Τελικά, βρίσκουμε μια γωνίτσα. Η αρτηριακή πίεση αυξάνεται. Και είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι κανείς δεν καπνίζει και δεν υπάρχουν τασάκια. Η καλή μου ρωτά έναν σερβιτόρο αν επιτρέπεται το κάπνισμα (εδώ να επισημάνω ότι εκείνη -σε αντίθεση με εμένα- είναι πάντα εξαιρετικά ευγενική με τους ανθρώπους). Ο σερβιτόρος μας αφήνει λίγο stand by (δεν ζητήσαμε επίσημα ακρόαση βλέπεις) και μετά με ύφος μπλαζέ απαντά: "Κάπνισε, αλλά να μη σε δω".

Εδώ είναι το κομβικό σημείο της ιστορίας. Διότι εδώ είναι που έρχεται αντανακλαστικά η φράση στα χείλη: "άμα σου γαμήσω ό,τι έχεις και δεν έχεις, θα με δεις"; Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο να μην την πληρώνει ένας για όλους. Άλλωστε, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μάθεις τρόπους σε έναν ενήλικα, ειδικά αν έχεις περιορισμένο χρόνο. Τι φταίει κι αυτός για τη κατά συρροή γκαντεμιά της συγκεκριμένης νύχτας; Και τι φταίει αυτός, ο άλλος που απάντησε στο τηλέφωνο ή ο παράλλος που έγραψε λάθος την τιμή της εισόδου; Ο σταρχιδισμός, η αγένεια και η έλλειψη σεβασμού είναι ισχυρότατα μιμίδια.

Εν τέλει, ως γνήσιος κωλόγερος (πάλι), προτίμησα τη γνωστή οδό. Κατεβήκαμε κάτω, εξήγησα συνοπτικά εντός 30 δευτερολέπτων την κατάσταση στο ταμείο, πήρα πίσω τα χρήματα και φύγαμε. Από εκεί και πέρα, περάσαμε μια όμορφη νύχτα βολτάροντας. Δεν έχει επιμύθιο. Αυτό ήταν όλο.

Soren Danbark Black Blast Poker

Ο Frenchy έκλεισε πριν λίγες ημέρες. Κρίμα. Ήταν ένα από τα καλύτερα διαδικτυακά καταστήματα με είδη καπνιστού. Είχε πολλές πίπες και σε πολύ καλές τιμές. Αλλά το πιο ωραίο ήταν οι διαδικτυακές συζητήσεις μαζί του. Πάντα πρόθυμος να απαντήσει (άμεσα) στην οποιαδήποτε απορία. Από το κατάστημά του έχω αγοράσει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της συλλογής μου. Η τελευταία πίπα που αγόρασα είναι ένα χειροποίητο Soren Danbark ποκεράκι αμμοβολής. To αστείο της υπόθεσης είναι ότι τους τελευταίους μήνες συζητούσαμε με τον συγκεκριμένο κατασκευαστή για την πίπα του pipeclub.gr για το 2009. Τελικά, οι συγκαπνιστές καταλήξαμε σε αυτό το σχέδιο. Οπότε, έτσι κι αλλιώς θα το αποκτούσα αργά ή γρήγορα. Αλλά είναι εκείνο το ρημάδι το δάχτυλο που συντονίζεται με το μάτι, όταν το δεύτερο αντικρίζει μία όμορφη πίπα και στέλνει κύματα ώσεων στον ινιακό λοβό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η πληροφορία μεταδίδεται ταχύτερα από το συνηθισμένο στον συνειρμικό φλοιό και από εκεί, χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι, στις κινητικές περιοχές του μετωπιαίου. Οπότε, κλάφτα Χαράλαμπε. Έτυχε να κάνω refresh στη σελίδα του Frenchy τη στιγμή που ανέβαζε τις καινούριες φωτογραφίες. Και τότε είδα τις καινούριες Danbark. Για να γίνει πιο οδυνηρό, σε τιμές χαμηλότερες κατά 20%. Εντός δευτερολέπτων είχα πάρει την απόφαση. Και τότε θυμήθηκα πως δεν είχα λεφτά στην κάρτα. Καταστροφή! Αλλά ως από μηχανής θεός, μπήκε η καλή μου στο δωμάτιο εκείνη την ώρα. Με μία αφοπλιστική απλότητα, μου είπε με τη γλυκιά φωνούλα της: "Πως κάνεις έτσι; Τη θέλεις, μωρό μου; Στην κάνω δώρο. Πάρε την κάρτα μου". Αυτό ήταν. Για μια ακόμα φορά ένιωσα ευλογημένος (μπορεί η φουμαροκαπνοσυριγγιστική μανία να υφίσταται, αλλά η αίσθηση της ευλογίας έχει τις ρίζες της σε σαφώς σοβαρότερα ζητήματα - για να μην τρελαθούμε τελείως). Ένα-δυο-τρία κλικ! Μετά από λίγη ώρα έλαβα ένα email από τον Frenchy, ο οποίος μου έλεγε "με γεια", αλλά ταυτόχρονα αναρωτιόταν γιατί αγόρασα μία πίπα σχεδόν ίδια με αυτή που θα κατασκευαστεί για το club. Του απάντησα το γνωστό, δηλαδή ότι ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Μ' αυτά και μ' αυτά, άλλο ένα δωράκι από τη σύντροφό μου έφτασε στο ταχυδρομείο μετά από λίγες ημέρες. Όταν την έπιασα στα χέρια μου, πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την ποιότητα κατασκευής. Υποτίθεται ότι είναι second του Soren. Αλλά από κατασκευαστική, αισθητική και λειτουργική άποψη μόνο second δεν είναι. Αξιοπρεπής αμμοβολή, πολύ όμορφη εκτέλεση, καλοφτιαγμένο επιστόμιο και καλή καπνιστική απόδοση. Γνωρίζοντας ότι ο ίδιος ο Frenchy είναι συλλέκτης Danbark, αυτή η πίπα έχει ακόμα ένα στοιχείο συναισθηματισμού για εμένα.

Take care, my friend. You are a true gentleman.

Best, D.

Δύο ιδιαίτερες stannies

Ημέρα δώρου γενεθλίων. Κλασικά (πλέον αποτελεί παράδοση), πήγαμε με την καλή μου στο κατάστημα του κ. Ρέντζη. Η διαδικασία είναι απλή. Μπαίνουμε μέσα και μου λέει να διαλέξω ό,τι θέλω. Σαν παιδάκι σε παιχνιδάδικο. Πάω καρφί στα συρτάρια με τις Stanwell. Ανοίγω και με περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Καινούρια μοντέλα! Το μάτι πάει κατευθείαν στο blowfish. To είχα δει σε κάποιες ιστοσελίδες τελευταία. Και σκεφτόμουν κάποια στιγμή να το αποκτήσω. Το συγκεκριμένο είχε κι ένα εξτραδάκι. Ήταν της σειράς Flame Grain, στην οποία χρησιμοποιείται καλύτερο ρείκι. Όντως το ρείκι της πίπας αυτής ήταν πολύ καθαρό, με ελάχιστα σημάδια. Και κομμένο όπως πρέπει για ένα blowfish: cross-cut, με τα ματάκια στις δύο πλευρές. Είναι σχεδιασμένο από τον Tom Eltang και φέρει, παραδόξως, τον αριθμό 230. Λέω παραδόξως, καθώς στα διάφορα fora, αλλά και σχετικές ιστοσελίδες, το συγκεκριμένο μοντέλο λέγεται ότι είναι χωρίς νούμερο. Όπως και να έχει, είναι μία πολύ όμορφη πίπα.

Και εκεί που ήμουν σχεδόν σίγουρος, να σου και μία Stanwell designed by Nana Ivarsson brown blast N2. Επίσης καινούριο μοντέλο. Κι αυτό το είχα δει προσφάτως στα διαδικτυακά καταστήματα. Εξαιρετικό σχέδιο. Χαρακτηριστικό της N. Ivarsson. Η αμμοβολή αρκετά βαθιά και τα καφέ highlights να κάνουν όμορφη αντίθεση με το μαύρο stain. Αναμενόμενο να τεθεί το δίλημμα. Τις είχα πλάι-πλάι και τις κοίταζα μαζί με κάποιες Relief. Η τελική κρίση συνήθως σε αυτήν την περίπτωση είναι της καλής μου. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βάλει στην άκρη τις Relief (κατάλαβε ότι μου άρεσαν λιγότερο). Μείναμε, λοιπόν, μεταξύ των δύο. Τελικά, διάλεξε το blowfish. Έβλεπε πως εξαρχής μου άρεσε περισσότερο. Απλά εγώ δεν το έπαιρνα απόφαση. Το πήραμε και κατευθυνθήκαμε προς το ταμείο. Εκεί, ο κ. Ρέντζης μου είπε να πάω πίσω στα συρτάρια και να πάρω "και την άλλη που μου άρεσε". Στην αρχή δεν κατάλαβα. Οπότε ζήτησα διευκρινίσεις. Μου είπε να πάω στα συρτάρια και να πάρω και τη Nana (την πίπα, όχι την ίδια) ως δώρο από εκείνον. Του επεσήμανα ότι η "άλλη" είναι η Stanwell N. Ivarsson N2 (είναι σχετικά ακριβή πίπα). Μου απάντησε: "Δεν καταλάβατε, διαλέξτε όποια πίπα εσείς θέλετε, σας την κάνω δώρο". Τον ευχαρίστησα ιδιαιτέρως και πήγα πίσω να παραλάβω το δώρο μου. Κατά τη γνώμη μου (και ασχέτως του δώρου - την ίδια γνώμη είχα και πριν) ο συγκεκριμένος καταστηματάρχης είναι πολύ σωστός επαγγελματίας. Ως καπνιστής πίπας αισθάνομαι άνετα στο κατάστημά του. Είναι ευγενής, διακριτικός και υπεύθυνος. Η μόνη σχέση που έχω μαζί του είναι ότι είμαι ευχαριστημένος πελάτης του. Και ως τέτοιος, συνιστώ το κατάστημά του σε οποιονδήποτε συνάδελφο πιπόβιο.

Τελικά έφυγα από το μαγαζί κρατώντας δύο εξαιρετικές Stanwell. Ήταν μία ωραία μέρα.

Τρεις Stanwell Brass Band

Τρεις Stanwell Brass Band. Απ' όσο ξέρω, η συγκεκριμένη σειρά είναι εκτός παραγωγής πλέον. Και οι τρεις είναι δώρο του φίλου Θοδωρή.

Stanwell Brass Band 190 σχεδιασμένη από τον Tom Eltang

Ένα μπιλιαρδάκι πειραγμένο όσο πρέπει. Με λίγο μακρύτερο shank και tapered stem. Έχει, δηλαδή, μία τάση προς liverpool. Αλλά υπάρχει κι ένα catch: το diamond shank. Διατηρεί κατ' αυτόν τον τρόπο μακρινή συγγένεια με τα bulldogs. Όταν πειράζεις ένα κλασικό σχήμα, πρέπει να ξέρεις που πρέπει να σταματήσεις. Αυτό συνέβη εδώ. Ο σχεδιαστής σταμάτησε λίγο πριν την κακογουστιά. Αποτέλεσμα: ένα ιδιαίτερο billiard που παρ' όλα αυτά διατηρεί τις αυστηρές γραμμές του.

Stanwell Brass Band 177 σχεδιασμένη από τον Tom Eltang

Αν πρέπει ντε και καλά να το εντάξω στα κλασικά σχέδια, αυτό εδώ είναι ένα lumberman. Αλλά κι εδώ οι ανακολουθίες εμφανείς και στη σωστή δόση. Δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά και αφορούν σε αντίρροπες μεταβολές της κλασικής φόρμας. Από τη μία το μήκος μειώθηκε, φέρνοντας την πίπα στα όρια του nosewarmer. Από την άλλη μεριά το shank είναι αρκετά πιο πλατύ σε σχέση με το κλασικό σχέδιο. Αυτές οι δύο αντίθετες κατευθύνσεις, ενυπάρχουσες ταυτόχρονα στο 177, με έναν μαγικό τρόπο εναρμονίζονται, δίνοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Stanwell Brass Band 19B σχεδιασμένη από τον Sixten Ivarsson

Κλασικό δανέζικο freehand. Το πλατώ "φαγωμένο" στην εσωτερική πλευρά, μία κατασκευαστική λεπτομέρεια που μου αρέσει ιδιαιτέρως. Η πρώτη Stanwell που "πείραξα". Δεν μου άρεσε η κυρτότητα του επιστομίου. Έτσι, με τη βοήθεια ενός zippo, μείωσα την κλίση του. Είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Νομίζω ότι το σχήμα έχει καλύτερη ροή πλέον.

Αυτές είναι οι πρώτες τρεις Stanwell Brass Band της συλλογής μου. Η εν λόγω σειρά είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Αυτό το διπλό μπρούτζινο δαχτυλιδάκι κάτι προκαλεί στους στανγουελλικούς νευρώνες μου.

Χρήστος Αστερίου στα μονπάτια του Becker

Τον Χρήστο τον γνώρισα προσφάτως διαδικτυακά. Mου έκανε εντύπωση η συλλογή του, η οποία απαρτιζόταν κυρίως από δικές του δημιουργίες. Του έστειλα ένα email, ζητώντας του μερικές πληροφορίες, καθώς και φωτογραφίες του συνόλου των καπνοσυρίγγων που έχει κατασκευάσει. Ο στόχος ήταν ένα αφιέρωμα στα Καπνοσύριγγας Ανάλεκτα (αυτό είναι πλέον στα σκαριά). Εν τω μεταξύ ήπιαμε μερικούς καφέδες. Σε έναν από αυτούς του ζήτησα να μου φτιάξει μία πίπα. Οι απαιτήσεις μου ήταν σχετικά υψηλές: Καναδέζα με πολύ λεπτό shank, μυτούλα στον πόδα, ελαφρά κλίση του μπωλ, κοντό επιστόμιο και άλλες πολλές προδιαγραφές, όλες beckerικές. Τελικώς, μετά από πρόταση του Χρήστου, τη φτιάξαμε παρέα, πίνοντας καφέ και καπνίζοντας στο σπίτι του. Στην ουσία την έφτιαξε εκείνος. Εγώ χάζευα τα στάδια της κατασκευής και περιορίστηκα στον καφέ και τα VAs. Εν καιρώ θα αναρτήσω περισσότερες φωτογραφίες και στάδια κατασκευής. Προς το παρόν παραθέτω μία που τράβηξε ο ίδιος. Μου ήταν δύσκολο να φανταστώ πως μία από τις ανώτερης κλάσης πίπες μου θα ήταν ελληνική. Παρ' όλα αυτά έτσι έγινε. Η πίπα του Χρήστου φιγουράρει στον άνω όροφο του rack, δίπλα στις Ιταλίδες χειροποίητες Ardor, Ser jacopo, Il Ceppo και τα ρέστα. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Χρήστου ως κατασκευαστή είναι το ότι δουλεύει χωρίς τόρνο. Αυτό το κάνουν λίγοι κατασκευαστές στον κόσμο απ' όσο γνωρίζω. Τον είδα να δουλεύει και ειλικρινά εντυπωσιάστηκα. Ο άνθρωπος έχει χέρι, μάτι και ταλέντο. Χρήστο, τα συγχαρητήριά μου και τις θερμές μου ευχαριστίες.

Η τρίχα

-Είσαι η τιμή και η υπόληψή μου.

-Εγώ; Όχι.

-Ναι, είσαι η σημαντικότερη οντότητα του σύμπαντος!

-Ε;

-Είσαι ο τελικός κριτής των πάντων!

-Πως; Μα, καλά, δεν βλέπεις ότι είμαι μία τρίχα;

-Μετριοφροσύνες! Έλα που σ' έπιασαν οι ντροπές...

-Όχι, στ' αλήθεια είμαι μία απλή τρίχα.

-Μια τρίχα; (ψαχουλεύει το κεφάλι του) Δεν βρίσκω αποδείξεις. Κι εγώ πάντα στηρίζομαι στις αποδείξεις. Δεν πιστεύω. Γνωρίζω!

-Είμαι μία τρίχα!

-Δεν σε βρίσκω στο κεφάλι μου!

-Μα δεν είμαι στο κεφάλι σου!

-Και που είσαι;

-Στ' αρχίδια σου!

-Ποια αρχίδια;

-Αρχίδια μάντολες...

Δευτέρα

Αν κοιτάξει κανείς τα γραπτά του E. O. Wilson θα τα βρει ίσως βαρετά. Μπορεί να μην έχω διαβάσει για τους μέρμηγκες, αλλά τα popular science (δεν φταίω εγώ, το ράφι έτσι λέει) βιβλία του μου αρέσουν. Και τα έντομα επίσης, αλλά προς το παρόν ξέρω λίγα. Όσο για τα πλοία, το εύρος ενδιαφέροντος είναι πολύ μεγάλο. Συνήθως είμαι τυχερός, ακόμα κι όταν λαμβάνει χώρα επιστροφή σε πρώιμα στάδια εσωτερικού μονολόγου. Ο πάγος στον καφέ μου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένος, σε αντίθεση με τα μεγάλα ξαδερφάκια του στους πόλους. Καθείς με τις προδιαγραφές του. Λίγες ώρες ξεκούρασης μετά από πολύ καιρό και επιστροφή στην πραγματική ζωή με μια πρέζα διαδικτύου, καθώς ο εθισμός στο εικονικό και το παραμύθιασμα αποτελεί απαραίτητο συστατικό. Αν πρέπει να βγάλω ένα συμπέρασμα είναι ότι χαίρομαι, αλλά όχι επειδή κλείνουν το κανάλι 67. Δανειζόμενος τα λόγια της ασπρόμαυρης Κατερίνας, σκέφτομαι "καλιή είναι".

Καλός ο μικρός

Ναι, είναι το υπερεγώ μου. Όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν κι αυτόν. Δείτε το με τη σειρά:

http://www.youtube.com/watch?v=TMQQOxIZNQ4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=kFa3u189IhU&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=DU7F0snMDQs&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=KuSihWz7LlQ&feature=related

15-minute smoke

Καλημέρα. Λίγος ο χρόνος. Αλλά το κομματάκι ωραίο: http://www.youtube.com/watch?v=vNc5o9TU0t0

O Old Boy ξαναζεί

Κονσέρβα τέλος, τουλάχιστον προς το παρόν. Σήμερα το πρωί σηκώθηκα και έβαλα ξανά σε λειτουργία τον μαύρο Old Boy. Άλλαξα πέτρα, τον γέμισα και τον καθάρισα. Αυτά τα βουρτσάκια που είναι στη συσκευασία με τις 5 πέτρες της corona δεν με βολεύουν. Οπότε χρησιμοποίησα άλλα μέσα. Αλλά πάμε πρώτα λίγο πιο πίσω:

~

Είχα παρατηρήσει δύο πράγματα που με ενοχλούσαν. Πρώτον, η φλόγα τον τελευταίο καιρό είχε ακανόνιστο σχήμα. Δεν μπορώ να το αποδώσω εύκολα με λόγια, αλλά έμοιαζε λίγο "παραφουσκωμένη" στην αρχή της. Δεύτερον, συνειδητοποίησα ότι απαιτείται έξτρα προσπάθεια για να ανάψω, ακόμα κι αν η πέτρα ήταν καινούρια. Παρατηρώντας λίγο καλύτερα τον αναπτήρα μου, διαπίστωσα ότι υπήρχε ένα λεπτό στρώμα μάκας τόσο στο τσακμάκι, όσο και στην οπή από όπου εξέρχεται το υγραέριο. Οπότε ανέλαβα δράση με τα πολύ εξειδικευμένα εργαλεία μου. Μπατονέτες, χαρτί κουζίνας και μία ανατομική βελόνα (την παίρνει κανείς από οποιοδήποτε φαρμακείο με ελάχιστο κόστος - το πλεονέκτημά της έναντι πχ των οδοντογλυφίδων είναι ότι έχει πολύ λεπτή μύτη και είναι φτιαγμένη από ανθεκτικό υλικό). Με αρκετή υπομονή κατάφερα να επαναφέρω το τσακμάκι στην αρχική του κατάσταση, αφαιρώντας το μεγαλύτερο μέρος της μάκας. Ελευθέρωσα επίσης την έξοδο του υγραερίου. Σε γενικές γραμμές, όταν δεν ξέρω κάτι, προτιμώ να το αφήσω σε αυτούς που ξέρουν. Και οι συγκεκριμένοι αναπτήρες έχουν, απ' όσο γνωρίζω, αξιόπιστο σέρβις. Αλλά κάποια προβλήματα είναι απλά και η λύση τους εύκολα εφαρμόσιμη. Αν λοιπόν ο old boy σας φαίνεται κουρασμένος, πριν τον στείλετε για επισκευή, ρίξτε μια προσεκτικότερη ματιά, διότι μπορεί απλά να θέλει καθάρισμα. BTW, είναι ο καλύτερος αναπτήρας που έχω χρησιμοποιήσει μέχρι στιγμής. Κερδίζει και τα σπίρτα.

~

SIP

Τακτικός καθαρισμός

Μία καλή καπνοσύριγγα μπορεί να μας συντροφεύει για μια ζωή. Δυνητικά, μπορεί να είναι αθάνατη. Όλα εξαρτώνται από το πόσο την προσέχουμε. Το καθάρισμα είναι πολύ σημαντικό. Μετά το κάπνισμα σκουπίζουμε καλά την άκρη του επιστομίου και αφήνουμε την πίπα να κρυώσει. Μία ωρίτσα συνήθως αρκεί. Κατόπιν, την αποσυναρμολογούμε, πετάμε το φίλτρο και περνάμε ένα ή δύο απλά μάκτρα από το επιστόμιο. Αν το επιστόμιο δεν είναι ακρυλικό, τρίβουμε ελαφρά την εξωτερική του επιφάνεια με μια σταγόνα ελαιόλαδο, χρησιμοποιώντας το δάχτυλό μας και σκουπίζουμε με ένα μαλακό πανάκι. Με χαρτί κουζίνας καθαρίζουμε καλά το εσωτερικό του tenon και του mortise. Ύστερα, καθαρίζουμε τον αεραγωγό του shank χρησιμοποιώντας μάκτρα με σύρμα. Μετά τυλίγουμε ένα κομμάτι χαρτί κουζίνας στο δάχτυλο και καθαρίζουμε με απαλές κινήσεις το εσωτερικό του μπωλ. Προσοχή: ο υπερβάλλων ζήλος όσον αφορά στον καθαρισμό του μπωλ είναι δυνατόν να επιβραδύνει το στρώσιμο μιας καινούριας πίπας. Τέλος, φυσάμε στον αεραγωγό του shank με δύναμη, ώστε να φύγουν τα όποια υπολείμματα καπνού και ανασυναρμολογούμε την πίπα. Την αφήνουμε να ξεκουραστεί σε όρθια θέση με το μπωλ να κοιτάζει προς τα κάτω. Για την ξεκούραση να προτιμάτε μέρος που αερίζεται καλά, ενώ καλό είναι να αποφεύγετε την άμεση έκθεση στις ηλιακές ακτίνες. Συνολικός χρόνος της διαδικασίας: ~5min. Κέρδος: πολλά έτη απολαυστικού καπνίσματος.

Καπνική σκυταλοδρομία

Ο καπνοσυριγγισμός εμπεριέχει την έννοια της ποικιλίας, της φαντασίας και του αυτοσχεδιασμού. Τα χαρμάνια είναι εν δυνάμει άπειρα και ο αριθμός των καπνοσυριγγιστικών μορφών και υλικών κάθε άλλο παρά πεπερασμένος. Αυτό το στοιχείο της απεραντοσύνης αποτελεί βασικό συστατικό της γοητείας που ασκεί στους καπνιστές ο φουμαροκαπνοσυριγγισμός. Σε αυτά τα πλαίσια, όσο μπορώ και εγώ ο πάνταγουαν, πειραματίζομαι. Παλαιόθεν δοκίμαζα να συνθέτω χαρμάνια. Η μεθοδολογία απλή και ερασιτεχνική. Αναμειγνύουμε 2 ή περισσότερους καπνούς (κρατώντας σημειώσεις για τα ποσοστά) και αφήνουμε το καινούριο χαρμάνι να "δέσει" για μερικές μέρες. Αν προκύψει κάτι καλό, παρακολουθούμε την ωρίμανση, αναζητώντας την κατάλληλη "ηλικία". Προσφάτως, δοκίμασα κάτι το οποίο είναι ταχύτερο και, παραδόξως, άκρως αποτελεσματικό. Σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά τη δημιουργία χαρμανιού. Είναι κάτι διαφορετικό, το οποίο όμως μπορεί να οδηγήσει σε μια απολαυστική καπνιστική εμπειρία. Μιλώ για στρώσεις διαφορετικών καπνών στο ίδιο γέμισμα. Γεμίζουμε 2 ή 3 φορές την πίπα, αλλά κάθε γέμισμα γίνεται με διαφορετικό καπνό. Έτσι προκύπτει ένα σώμα καπνού αποτελούμενο από διακριτά στρώματα. Κατά την καύση, η μία γεύση διαδέχεται την άλλη. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αρώματα. Είναι μια ταμπακική σκυταλοδρομία. Το ζήτημα καθίσταται ακόμα πιο ενδιαφέρον, από τη στιγμή που το ένα στρώμα δίνει κάτι στο επόμενο. Δεν καπνίζεις απλά τρία διαφορετικά χαρμάνια. Φανταστείτε τρεις μικρές ποσότητες ρευστών χρωμάτων, τα οποία δημιουργούν ένα μικρό φάσμα με ενδιάμεσες περιοχές αλληλεπικάλυψης. Είναι εκείνες οι περιοχές που κάνουν το εγχείρημα να αξίζει τον κόπο. Αυτές οι γευστικές λωρίδες είναι ανά πάσα στιγμή υπό διεκδίκηση. Ποτέ, όμως, δεν τις κερδίζει εξολοκλήρου κάποιο από τα γειτονικά στρώματα. Αυτές τις ζώνες δεν μπορείς εύκολα να τις χαρακτηρίσεις ως απλή παροδική πρόσμειξη. Είναι διαδοχικές μεταβάσεις, οι οποίες διαφοροποιούν το αυθεντικό της γεύσης του επόμενου καπνού. Αν, λοιπόν, διαλέξεις σωστά τους δρομείς και τους θέσεις στην ορθή σειρά, τότε θα έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις την παραπάνω περιγραφείσα καπνστική εμπειρία.

Και μια πρόταση, δοκιμασμένη. Πρώτο στρώμα, στον πάτο του μπωλ, καπνός με βάση Virginia, ελάχιστα αρωματικός και λίγο πιο ξηρός από το κανονικό. Δεύτερο ενδιάμεσο στρώμα, καπνός με βάση sweet black cavendish. Τρίτο στρώμα, αρωματικός vanilla. Το άρωμα της βανίλιας σε συντροφεύει σχεδόν μέχρι το τέλος. Σιγά-σιγά η γλυκιά γεύση εμπλουτίζεται και καθίσταται εντονότερη, ενώ το κατώτερο στρώμα ανθίσταται στην ανάπτυξη υγρασίας, προστατεύοντας ταυτόχρονα τη γλώσσα από τις επιθετικές τάσεις του καιόμενου καπνού.

Καλή τύχη στις αλχημιστικές σας εξερευνήσεις.

Επαναγλύκανση καπνοσύριγγας

Έρχεται κάποια στιγμή που η καπνοσύριγγα παύει να αποδίδει τα μέγιστα. Ενώ ο καπνιστής δεν αλλάζει συνήθειες φουμαρίσματος, ο καπνός έρχεται πικρός στο στόμα. Αυτό είναι η κύρια συνέπεια της υπερβολικής εναπόθεσης των παραγώγων της καύσης του καπνού επί των εσωτερικών τοιχωμάτων του shank. Είναι η μεγάλη στιγμή του ενδελεχούς καθαρισμού. Για αυτό απαιτείται χρόνος, αλκοόλ, χαρτί κουζίνας και πολλά μάκτρα. Αποσυναρμολογούμε την πίπα καταρχάς. Με το επιστόμιο ξεμπερδεύουμε απλά και γρήγορα. Αρχικά καθαρίζουμε το εσωτερικό του tenon με χαρτί κουζίνας ποτισμένο με καθαρό οινόπνευμα. Κατόπιν περνάμε από τον αυλό του επιστομίου όσα μάκτρα εμβαπτισμένα σε καθαρό οινόπνευμα χρειάζεται. Ήτοι, μέχρι το μάκτρο να είναι κατά την έξοδο όσο λευκό ήταν κατά την είσοδο. Ύστερα, περνάμε ένα στεγνό μάκτρο και αφήνουμε το επιστόμιο στην άκρη.

Πάμε στο ξύλινο τμήμα της καπνοσύριγγας. Για τον καθαρισμό του mortise επαναλαμβάνουμε ό,τι ακριβώς κάναμε για το εσωτερικό του tenon. Εδώ θα χρειαστεί, απλά, περισσότερος κόπος. Συνεχίζουμε μέχρι το mortise να είναι τελείως καθαρό. Και πάμε στο δυσκολότερο κομμάτι: τον αεραγωγό του shank. Προτείνεται αρχικά η χρήση μάκτρων με σύρμα εμβαπτισμένων σε αλκοόλ. Ο καθαρισμός επιτυγχάνεται με παλινδρομικές και περιστροφικές κινήσεις. Αφού πάρουμε τα «χοντρά», διπλώνουμε στα δύο ένα λευκό μάκτρο (πιέζοντας στο σημείο καμπής, ώστε να χωρά από τον αεραγωγό, το βουτάμε πάλι στο οινόπνευμα και καθαρίζουμε τον αεραγωγό, όπως και πριν. Επαναλαμβάνουμε έως ότου διαπιστώσουμε ότι το μάκτρο παραμένει λευκό παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας. Τέλος, με ένα διπλωμένο στα δύο και εμβαπτισμένο σε οινόπνευμα μάκτρο τρίβουμε ελαφρά το εσωτερικό του μπωλ (έχουμε καθαρίσει πριν τα υπολείμματα καπνού και τη στάχτη, φυσικά). Συναρμολογούμε ξανά την καπνοσύριγγα και την αφήνουμε να στεγνώσει για δύο εικοσιτετράωρα πριν την καπνίσουμε.

Αντί για καθαρό οινόπνευμα, μπορούμε εναλλακτικά να χρησιμοποιήσουμε βότκα ή τζιν. Για να καθαρίσουμε τον αεραγωγό του shank πιο ξεκούραστα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα ηλεκτρικό κατσαβίδι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κολλήσουμε τα μάκτρα με κολλητική ταινία στο σημείο που εφαρμόζουν οι μεταλλικές κεφαλές.

Αν μετά από την παραπάνω διαδικασία δεν αποκατασταθεί το πρόβλημα, τότε συνίσταται μια πιο δραστική λύση. Η συγκεκριμένη μέθοδος αφορά μόνο στο ξύλινο τμήμα της πίπας (το επιστόμιο υποτίθεται ότι έχει ήδη καθαριστεί με τον τρόπο που αναφέρεται παραπάνω). Αφού έχουμε αφαιρέσει όλα τα υπολείμματα του τελευταίου καπνίσματος (στάχτη, καπνός που δεν έχει καεί κλπ), φράζουμε με ένα μάκτρο τον αεραγωγό του shank (τον οποίο έχουμε καθαρίσει από πριν με μάκτρα, όπως αναφέρεται παραπάνω) και γεμίζουμε το μπωλ με μικρές μπάλες βαμβακιού (μπορείς να χρησιμοποιήσεις και μη ιωδιούχο αλάτι, αλλά το βαμβάκι είναι πιο εύχρηστο). Φροντίζουμε η εναπόθεση βαμβακοσφαιριδίων να γίνει κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην υπάρχουν κενά μεταξύ τους εντός του μπωλ. Με ένα σταγονόμετρο ρίχνουμε πολύ προσεκτικά και με αργό ρυθμό καθαρό οινόπνευμα στο βαμβάκι που βρίσκεται εντός του μπωλ. Συνεχίζουμε, προσέχοντας να μη στάξει οινόπνευμα στην εξωτερική επιφάνεια (αν συμβεί αυτό, σκουπίζουμε αμέσως), μέχρι το βαμβάκι να «ποτίσει» καλά. «Καλά» σημαίνει να περιέχει όσο οινόπνευμα μπορεί να κρατήσει, χωρίς να στάξει. Το ξύλινο μέρος της πίπας πρέπει να μείνει έτσι (στηριγμένο με το μπωλ να βλέπει προς τα πάνω) για περίπου 10 ώρες. Μετά το πέρας των 10 ωρών, αφαιρούμε το βαμβάκι και, χρησιμοποιώντας κατά προτίμηση έναν καλό reamer, ξύνουμε το εσωτερικό του μπωλ (reaming) μέχρι να βρούμε ξύλο. Το κάρβουνο είναι μαλακό και βγαίνει εύκολα, αλλά χρειάζεται προσοχή, ώστε να μην αλλάξουμε τη δομή του μπωλ, καθώς ξύνουμε.

Την ίδια ακριβώς διαδικασία μπορούμε να ακολουθήσουμε και όσον αφορά στην περιοχή του mortise, εάν το κρίνουμε απαραίτητο. Η συγκεκριμένη μέθοδος συνίσταται και για τις καινούριες dip-stained πίπες (εκτός και αν σας αρέσει να καπνίζετε χρώμα), καθώς και για την απομάκρυνση «φαντασμάτων» από μεταχειρισμένες πίπες. Απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και κατόπιν επιτυχημένης εφαρμογής της, η πίπα πρέπει να στρωθεί από την αρχή.

Ραθυμία

Καπνίζοντας μια καινούρια stannie υπό τη μουσική του τζίτζικα. Η Αθήνα έχει πλάκα το καλοκαίρι. Ησυχία. Θα πεις, δικαιολογίες του μουρμούρη που δεν πάει διακοπές. Ας είναι. Η εκλογίκευση πάντα βοηθά να ξεπεραστούν τα λίγο ή πολύ άσχημα. Ένα καλό Va κάνει τις στιγμές ομορφότερες. Παρ' όλα αυτά υπάρχει μια γλυκιά βαρεμάρα, η οποία παραδόξως συμπληρώνει ορθώς το κενό. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος για τον οποίον θα ακολουθήσουν κάποια copy-paste. Μάζεψα κάποια κείμενα από τους "Καπνοσυριγγιστές" τους οποίους κατάργησα προσφάτως. Αυτά θα ποστάρω εδώ τις επόμενες ημέρες.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

SIFP

Ser Jacopo Hawkbill

Από το γνωστό κλικομέρος. Ήρθε ακάπνιστο, με όλα του τα σέα. Το συγκεκριμένο σχήμα το φτιάχνουν κυρίως τρεις φίρμες: η Castello (νομίζω ότι το shape 84 ήταν και το πρώτο hawkbill, το οποίο έφερε το παρατσούκλι donkeynut), η Radice και η Ser Jacopo. Υπάρχουν και αρκετοί άλλοι τεχνίτες που το έχουν επιχειρήσει. Απ' όσα έχω δει, μάλλον η Ser Jacopo έρχεται πρώτη στις προτιμήσεις μου, όσον αφορά στην αισθητική.

Μου αρέσει πάρα πολύ η γραμμή της πιπούλας αυτής. Το σχήμα είναι αρκετά περίεργο, έτσι ώστε να προκαλεί ακραίες κρίσεις. Άσπρο-μαύρο. Σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι έχει κατασκευαστεί σωστά. Διότι αν δεν έχει φτιαχτεί από μάστορα, τότε το αποτέλεσμα είναι για κλάματα. Ένα άλλο εξαιρετικό χαρακτηριστικό της είναι η αμμοβολή. Βαθειά και με ένα μεγάλο "κρακ". Και τα μάτια μπροστά εκτός κόγχης, σχεδόν γουρλωμένα.

Όπως σε όλα τα κομμάτια που μου αρέσουν, δυσκολεύτηκα να σταματήσω να τραβώ φωτογραφίες. Η καινούρια Ser Jac έχει ήδη εισέλθει στο rotation καπνίζοντας εγγλέζικα. Τελευταία λεπτομέρεια με σημασία: αεραγωγός στα 6mm, μπορεί και λίγο περισσότερο. Είναι η καπνοσύριγγα του τεμπέλη. Καπνίζεις με ελάχιστη προσπάθεια. Όση σχεδόν χρειάζεται για να αναπνεύσεις.

Καπνίζοντας ένα cob

Καταντά γραφικός ενδεχομένως εκείνος που υιοθετεί τρόπους κατσικίσιους. Αλλά λόγω συγγένειας (θηλαστικό από καταβολής), θα ενδώσω για ακόμα μια φορά. Όπου "φορά", βάλε σημείο ευθείας κι έτσι χάνει το νόημά της η επανάληψη, καθώς απορροφάται από το πλήθος των υπολοίπων. Από το πλήθος (λέξη γραμμένη κατά περίπτωση με διαφορετική διάθεση - αυτή τη φορά με πλήρως ουδέτερες προθέσεις) και όχι από συγκεκριμένα αδελφά σημεία, τα οποία παράφαγαν μελάνη και ξεπροβάλλουν παχύσαρκα, ως ανωμαλία της γραμμής, κατασκευάζοντας με κινητική βούληση μέδουσας μικρά λοφάκια. Κατ' αυτόν τον τρόπο μπερδεύεται ο οιοσδήποτε μελετητής του νόμου, ακόμα κι ο ίδιος ο νομοθέτης ίσως, αναζητώντας τις λεπτές σχέσεις απορρόφησης. Αλλά εν τέλει διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να προσδιορίσει ούτε καν την υφή της συρροής. Μετονομάζει, λοιπόν, το προς διερεύνηση αδίκημα σε "ιδιοσυγκρασία" και ξεμπερδεύει. Το dottle έχει σημασία, αν και συνήθως καταλήγει στο τασάκι. Κρύβει όλη την ιστορία ενός μπωλ. Εκεί υπάρχει όλη η πληροφορία. Αναπτύχθηκε υγρασία; Ο καπνός δάγκωσε; Ήταν γλυκό το κάπνισμα; Ήταν ψυχρό; Και στο τέλος αυτό που μετράει είναι η προσωπική ευχαρίστηση. Βαρέθηκα τις αυθεντίες με ταχύρρυθμη εκπαίδευση και διπλώματα φουμαροκαπνοσυριγγισμού μέσω διαδικτύου. Τα VAs είναι το καλύτερό μου στις δεδομένες συντεταγμένες χώρου και χρόνου. Οι δανέζικες mid range του '60 αποτελούν μανία. Και ο διπλανός καπνίζει latakia σε μία πανάκριβη Dubhill DR με πολλαπλά άστρα χτυπημένα στο shank. Γιατί έτσι γουστάρουμε να συνυπάρχουμε και να διατηρούμε συνεχή τη ροή πληροφοριών. Όσοι έχουν στην κατοχή τους χρυσούς κανόνες, παρακαλούνται να τους καταθέσουν στο γραφείο ειδών υγιεινής. Το καζανάκι μας είναι εδώ και καιρό σε αχρηστία και θα ξεχάσει σε λίγο τον σκοπό του. Κλείνω προς το παρόν. Να μην ξεχάσω μόνο τον λόγο για τον οποίον άρχισα να γράφω: τα καλαμπόκια είναι ανθεκτικά στον χρόνο και επιμένουν να συμπαθούν τα burley blends.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Smoke in fuckin' peace!

No name εγγλέζικο ποκεράκι

Περιδιαβαίνοντας (πάλι) τα σκοτεινά δρομάκια του ebay, έπεσα πάνω της. Μπάσταρδη, χωρίς ταμπελάκι στον λαιμό, χωρίς λοιπά στοιχεία και δίχως όνομα. Αλλά η αμμοβολή της (παρά το προφανές overbuffing) είναι όλα τα λεφτά. Ρίξτε μια ματιά στις φωτογραφίες και θα καταλάβετε τι θέλω να πω. Είναι κρίμα μια τέτοια πίπα να κυκλοφορεί χωρίς στάμπες. Διότι αυτός που την έφτιαξε είναι μεγάλος μάστορας και πρέπει να λάβει τα εύσημα. Λίγο στο επιστόμιο μας τα χαλάει, αλλά του το συγχωρούμε (εξάλλου τέτοια ζητήματα διορθώνονται). Από την άλλη, αυτή ακριβώς η ιδιότητα του αδέσποτου είναι που μου επέτρεψε να την κερδίσω. Απολαμβάνοντας την αμμοβολή της με δύο αισθητηριακές οδούς, αποφαίνομαι ότι στην τελική παλάντζα βγαίνω κερδισμένος. ;-)

Μια GBD με κάταγμα

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένας καπνιστής κλικοπαθής, σχετικά ψάρακλας και με έντονη διάθεση να ψάξει, να μάθει να γνωρίσει. Το' ριξε, λοιπόν, στην αναζήτηση με σύμμαχο το ποντίκι και σύνθημα το κλικ. Είδε πέντε πράγματα από Μεσόγειο μεριά, πέρασε και μια νοερή βόλτα από Δανία, είπε να τσεκάρει και τους Βρετανούς. Και εν τέλει κάτι άρχισε να σκαμπάζει.

~~~~~~~~~

Μία από τις πρόσφατες απόπειρες ήταν και τούτη η GBD. Εύμορφο μηλαράκι με ενδιαφέροντα νερά. Αλλά με το που αριβάρισε, δεν μου κάθισε καλά το μπωλ. Το βρήκα μεγάλο. Οπότε μπήκε στις διαδικτυακές προθήκες για πούλημα.

Αφού, λοιπόν, βρέθηκε πατέρας για το ορφανό ρείκι, αποφάσισα να του ρίξω μια καλύτερη ματιά, πριν το αποχωριστώ. Και να σου ένα πέρα για πέρα crack! Επικοινώνησα με τον αγοραστή και του μίλησα για το ελάττωμα, εξηγώντας του ότι για λόγους αρχής καλύτερα θα είναι να μην πραγματοποιηθεί η αγορά, καθώς η πίπα δεν ήταν στην κατάσταση που του περιέγραψα αρχικά. Κύριος ο συνάδελφος φουμαροκαπνοσυριγγιστής. Ούτε μανούρες, ούτε ρέστα, ούτε γκρίνιες. Χωρίς χαλασμένες καρδιές, ακυρώθηκε η αγοραπωλησία Και έμεινα με τη σακατεμένη Εγγλέζα στο rack.

Σε καμία περίπτωση δεν θα έμενε φυσικά παροπλισμένη. Εντάχθηκε κανονικότατα στο rotation με ειδικότητα στα εγγλέζικα χαρμάνια. Από τη μέχρι τώρα συνεργασία μας, έχω καταλάβει ότι θα καπνίζει καλά μέχρι να ακουστεί το κρακ, που θα σηματοδοτεί τη διεύρυνση της ρωγμής. Αλλά και πάλι οι ρεικοχειρουργοί ορθοπιπικοί να΄ναι καλά. Το πολύ-πολύ να την αρραβωνιαστώ και να της περάσω δαχτυλίδι, ένεκα ο κόσμος που θα λέει ότι την πήρα φρέσκια και τη χάλασα.

Τρεις Εγγλέζες - η μία απ' τη Γαλλία.

H εγγλέζικη γραμμή είναι αυστηρή, λιτή και κομψή. Συνήθως. Διότι έχουμε δει και αρκετές πατατοειδείς καπνοσύριγγες φτιαγμένες στη Μ. Βρετανία. Έχω λάβει κατά καιρούς μέρος σε διάφορες συζητήσεις περί εγγλέζικης φόρμας σε αντιδιαστολή με πιο φασαριόζικες, όπως πχ είναι η ιταλική. Τρίχες είναι η τελική απάντηση. Καλώς ή κακώς δεν υπάρχει κανόνας στο τι σου αρέσει. Ενδεχομένως να υπάρχει εξήγηση, αλλά κανόνας δεν υπάρχει. Ακόμα κι αν υπάρχει, έχει τόσες πολλές εξαιρέσεις, ώστε να μην έχει νόημα. Μπορεί κανείς να συγκρίνει μια freehand με ένα billiard βάσει αντικειμενικών κριτηρίων? Τσου. Οπότε, η οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση συνιστά ξιπασμένο ελιτισμό εκατέρωθεν. ~
~

Πάμε τώρα στα δικά μας. Η δεύτερη loewe ήρθε να κάνει παρέα στην πρώτη. Ένα πρωί που χάζευα το site του Frenchy, έπεσα πάνω της. Όμορφο μικρό πιπάκι. Οι στάμπες της: Loewe London W Inverness. Δεν έχω βρει πολλή βιβλιογραφία για αυτήν τη φίρμα. Το μόνο που ξέρω, λοιπόν, είναι ότι η "καινούρια" μου καπνοσύριγγα έχει κατασκευαστεί στο διάστημα 1920-1956. Κλασική και παλιομοδίτικη, με ελάχιστη κλίση στο μπωλ. Το μήκος της λίγο μεγαλύτερο από 12cm. Το πιο λεπτό button που έχω δει. Χωρίς επιπλέον κράχτες, όπως πρέπει σε μία Εγγλέζα.

Η δεύτερη είναι μία BBB London Made #124HB**. Ένα μικρό prince με τέλεια καμπυλότητα στο επιστόμιο. Εξαιρετική πιπούλα, με πολύ όμορφο grain. Αγορασμένη σε πολύ καλή κατάσταση. Λονδρέζα μέχρι το κόκκαλο με όλα της τα σέα εν τάξει. Πίπες σαν κι αυτή αποτελούν αιτία να το ρίξει ένας φιλτρομαθής στις άφιλτρες.

Η τρίτη είναι μία second της Comoy: Sunrise Natural made in France. Η Comoy, θρυλική εγγλέζικη εταιρία, ξεκίνησε από τη Γαλλία, στο Saint-Claude, όπου ο Francois Comoy και τα αδέρφια του ξεκίνησαν να φτιάχνουν πίπες το 1825. Δεν ξέρω τόσο καλή πιποιστορία για να εξηγήσω γιατί η δική μου πίπα είναι φτιαγμένη στη Γαλλία. Ούτε καν να προσδιορίσω το πότε περίπου φτιάχτηκε μπορώ. Ξέρω μόνο ότι τα κριτήρια της εταιρίας όταν φτιάχτηκε ο μικρός μου σκύλος πρέπει να ήταν αρκετά αυστηρά. Διότι το grain του ξύλου είναι άπαιχτο και μόνο "δεύτερο" δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Το αποτέλεσμα είναι ένα πανέμορφο bulldog, το οποίο όμως δεν φέρει το περίφημο "three-piece C". Από την άλλη είμαι τυχερός, αφού την απέκτησα με ελάχιστα δολάρια λόγω αυτής της υποβάθμισης.

Και για το τέλος, όλη η παρέα μαζί. Το μηλαράκι της loewe δεν νιώθει πλέον μοναξιά. Η συντροφιά από το Ηνωμένο Βασίλειο αναπόφευκτα θα μεγαλώσει στο εγγύς μέλλον. ;-)