Προσφάτως έκανα ένα ταξιδάκι στο San Fransisco για δουλειά. Αρκετά ενδιαφέρον. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στις Κολλημένες Πολιτείες. Απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, γραφικά τραμ, ουρανοξύστες, σποραδικά γκέτο, Burger των $30 στο ξενοδοχείο, Downtown με κουστουμάτους και άστεγους δίπλα-δίπλα, υποχρεωτικό tip, αντικαπνιστικό μίσος, China Town, Hardrock Cafe στο Pier 39, Telegraph Hill, η νίκη των Giants και οι πανηγυρισμοί μέχρι το πρωί, ιταλικά εστιατόρια με spaghetti with meatballs και pizza, cable TV, πυροσβεστικά να τρέχουν όλο το 24ωρο, Starbucks σε κάθε τετράγωνο, η Golden Gate Bridge και μια ομίχλη που θύμιζε τόσο πολύ τη Gotham City του Νόλαν. Αυτά τα λίγα μέσα σε τρεις μέρες παραμονής και αναχώρηση με τη βεβαιότητα ότι αυτή η χώρα δύσκολα σηκώνει έναν Βαλκάνιο σαν εμένα. Καπάκι μετά την επιστροφή, είδα το Killing them softly με την εξαιρετική ατάκα: "America's not a country, it's a business. Now fucking pay me".
Έψαξα αρκετά κάποιο tobacco store για να αγοράσω καπνό πίπας, αλλά ματαίως. Δοκίμασα όμως moist snuff (ή αλλιώς dipping tobacco). Άθλια πρώτη εντύπωση. Την ημέρα του γυρισμού πήγα στο αεροδρόμιο του SF με τη βεβαιότητα ότι θα βρω καπνό πίπας στα duty free. Αλλά ούτε εκεί βρήκα τίποτα. Έχοντας πλέον καπνο-καταναλωτική μανία, ήθελα κάτι να αγοράσω. Και πήγα στο ράφι με τα πούρα. Πήρα μια κούτα Partagas και πήγα στο ταμείο (μαζί με ένα κάρο άλλα πράγματα). Αλλά εκεί οι κάρτες δεν περνούσαν. Μου είπαν ότι επειδή ο τυφώνας χτύπησε τη Νέα Υόρκη, πάγωσαν κάποιες διεθνείς συναλλαγές, αλλά δεν κατάλαβα τελικά το γιατί. Οπότε, άφησα όλα τα καλούδια στο ταμείο και επιβιβάστηκα.
Σταματήσαμε στο Λονδίνο για να αλλάξουμε πτήση. Εκεί αποζημιώθηκα κάπως. Είμασταν πλέον στην Ευρώπη, οπότε οι κάρτες ήταν και πάλι λειτουργικές. Πήγα στο cigar shop και μίλησα με μία ευγενέστατη Εγγλέζα που ήξερε πέντε πράγματα για τα καπνά. Δυστυχώς οι τιμές ήταν αρκετά υψηλότερες σε σχέση με τις ΗΠΑ, οπότε περιορίστηκα αρκετά στις αγορές. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να πω ότι είμαι δυσαρεστημένος. Πήρα μία κούτα Santa Damiana Robustos, μία κούτα με Cigarillos Montechristo και ένα Bourbon Maker's Mark. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, αγόρασα και άλλα 5 πούρα, 3 Romeo y Julitea και 2 Partagas. Από εκεί και πέρα, έχει ξεκινήσει σιγά-σιγά ένα νέο πάθος. Άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για το θέμα και να μαθαίνω τα βασικά. Τώρα αναζητώ έναν υγραντήρα και άλλα πούρα για τις πρώτες δοκιμές, ώστε να ξεκινήσει σταδιακά η συλλογή.
Παλαιότερα δεν μου άρεσαν τα πούρα ούτε το ουίσκι.
Σνόμπαρα και λίγο το lifestyle. Αλλά τα κλισέ ποτέ δεν είναι καλό
πράγμα. Ο καπνιστής πίπας δεν είναι αυτόματα κουλτούρας ή διανοούμενος.
Έτσι και ο cigar aficionado δεν είναι ο νεόπλουτος που ανάβει με zippo
το υπερμεγέθες cohiba, πίνοντας υπερκοστολογημένο Black Label σε clubάκι
της κακιάς ώρας. Η παθιασμένη ενασχόληση με τέτοιου τύπου υλικά αγαθά
δεν είναι φιγούρα, αλλά ευγενές βίτσιο.
