Μαγαζάτορες

Το θέμα είναι οι μαγαζάτορες. Στην Ελλάδα το σπορ δεν είναι διάσημο. Αυτό έχει πολλές συνέπειες. Καταρχάς η πίπα θεωρείται είδος πολυτελείας και το κάπνισμά της αντιμετωπίζεται βάσει στερεοτύπων από τους περισσότερους μη γνωρίζοντες. Για να καπνίσεις δηλαδή στην Ελλάδα, πρέπει να έχεις πολλές άσπρες τρίχες στο κεφάλι, γενειάδα, να είσαι ναυτικός, φιλόσοφος ή λογοτέχνης και να έχεις ζαλιστεί από τους πολλούς κύκλους γύρω από τον ήλιο. Ένας άλλος μύθος είναι ότι το σπορ είναι ακριβό. Κάτι άλλο που δυσκολεύει την κατάσταση είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρός οργανωμένος σύλλογος καπνιστών πίπας στην Ελλάδα. Έτσι, ο εν δυνάμει φουμαροκαπνοσυριγγιστής αποτελεί έρμαιο του εκάστοτε μαγαζάτορα. Δεν ξέρει τι να προσέξει σε μια υποψήφια προς αγορά πίπα, πέραν της εμφάνισής της. Επίσης, δε γνωρίζει σε ποιο εύρος κινούνται οι τιμές για συγκεκριμένες φίρμες και μοντέλα.

Ο επίδοξος πιπόβιος, λοιπόν, εκτός από την ειρωνεία των γύρω του, έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν ξέρει από που να αρχίσει. Όταν ξεκίνησα να φτιάχνω τη μικρή μου συλλογή, βρισκόμουν σε πλήρες σκότος. Οι λούμπες αρκετές και έχουσες την ίδια επίδραση που έχει το φως στα νυκτόβια μαμούνια. Ένας ενθουσιώδης επίδοξος φουμαροκαπνοσυριγγιστής δεν χρειάζεται πολλά για να τσιμπήσει. Λίγη κουβεντούλα και αμέσως αισθάνεται ότι μιλά με έναν γνώστη, με τον οποίο μοιράζονται το ίδιο πάθος. Σαφώς και με προδιαθέτει θετικά το να αντιμετωπίζεται η καπνοσύριγγα ως ιδιαίτερο αντικείμενο και όχι ως ένα απλό προϊόν, αλλά τα περί αυτής φούμαρα με ενοχλούν.

Και προκύπτει αβίαστα το αντεπιχείρημα: "Τι σε κόφτει και γιατί μουρμουράς? Ελεύθερη αγορά είναι και καθείς πουλά και αγοράζει όσο γουστάρει."

Σαφώς, καμμια αντίρρηση. Αλλά ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Πρώτο παράδειγμα. Βρίσκω τις ίδιες πίπες σε τρία καταστήματα, τα οποία διαθέτουν περίπου ίδιας ποσότητας και ποιότητας στοκ. Προσοχή, δε μιλάμε για ψευτοκυριλέ καταστήματα που απευθύνονται σε wannabe άνδρες της χρονιάς. Εκεί βρίσκει κανείς γύρω στις 30-40 πίπες και fancy πουροκόφτες. Μιλάμε για καταστήματα με αξιοπρεπή συλλογή σε κεντρικά σημεία της Αθήνας. Η ίδια ακριβώς πίπα, λοιπόν, έχει διαφορά περίπου 30% στην τιμή. Αυτό συμβαίνει για πάρα πολλά μοντέλα, ώστε να είναι σύμπτωση. Αλλά ας πάρουμε μόνο μια συγκεκριμένη εταιρία. Τσέκαρα τις τιμές για 3-4 σειρές της εταιρίας αυτής και στα τρία καταστήματα. Η απόκλιση έφτανε ως και το 30%. Σε κάθε περίπτωση, στα 2 από αυτά η οιαδήποτε πίπα ήταν ακριβότερη απ' ότι στο τρίτο. Ο προμηθευτής της συγκεκριμένης εταιρίας είναι ένας και μοναδικός στην Ελλάδα. Τα τρία καταστήματα προμηθεύονται σχετικά μεγάλες ποσότητες κάθε φορά (μιλάμε για ολόκληρες σειρές). Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι το κόστος είναι παρόμοιο και για τους τρεις καταστηματάρχες. Επίσης και οι τρεις έχουν κέρδος. Αν, λοιπόν, ο φτηνότερος έχει ένα καλό κέρδος, τότε οι άλλοι δύο έχουν ένα πολύ καλό κέρδος, γεγονός που ίσως χαρακτηριστεί από κάποιον αισχροκέρδεια. Πάμε στο δεύτερο παράδειγμα. Μπαίνω σε ένα μικρό μαγαζάκι, λέγοντας ότι θέλω να αγοράσω μερικούς καπνούς και να χαζέψω πίπες. Διαλέγω τους καπνούς μου, χαζεύω τις πίπες και αποφασίζω να αγοράσω μόνο τους πρώτους. Ο μαγαζάτορας σχεδόν διαμαρτύρεται, επειδή του είπα ότι "θα αγοράσω πίπες". Οπότε, λέω να παίξω κι εγώ, να δω τι καπνό φουμάρει. Του εκφράζω επιτηδευμένα τον θαυμασμό μου για μια συγκεκριμένη και ρωτώ τιμή. Αφού μου ρίχνει μια διερευνητική ματιά (μάλλον για να μετρήσει το πόσο βλάκας είμαι) μου λέει 120 ευρώ για μια πίπα που λίγο πιο μακριά πουλιέται 60. Και δεν κοίταξε το ταμπελάκι (διότι εκεί άλλη τιμή έγραφε) αλλά έμένα, για να αποφασίσει την τιμή που θα μου πει. Αυτό είναι αισχροκέρδεια, χωρίς αμφιβολίες.

Έχω κατά καιρούς αναφέρει κάποιους καταστηματάρχες μέσα στο ιστολόγιο. Ο ένας δεν μου έχει κάνει ποτέ έκπτωση. Αλλά παραμένει μακράν εκείνος με την πλουσιότερη συλλογή και τις χαμηλότερες τιμές (απ' όσο το έχω ψάξει). Είναι εξαιρετικά εξυπηρετικός, ευγενής και φιλόξενος. Ο άλλος μου κάνει την ίδια έκπτωση που κάνει και σε όσους φίλους συστήνω το κατάστημά του. Είναι επίσης πολύ φιλικός και ντόμπρος στις συναλλαγές μας. Κανείς από αυτούς δεν είναι συγγενής ή φίλος μου. Επειδή έχω δει αρκετές φάμπρικες να ξεπηδούν στο όνομα της "αδελφοσύνης της ερείκης", κρατάω μερικές πισινές. Είναι καθησυχαστικό να ξέρω ότι και οι δύο μεριές (εγώ ως αγοραστής και εκείνοι ως καταστηματάρχες) κατανοούν τον συνδετικό κρίκο. Αυτός συνίσταται στην υγιή σχέση εμπόρου-καταναλωτή. Σε τίποτε άλλο.

Οι καπνιστές πίπας είναι άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι. Δεν είναι υπεράνω χρημάτων. Ο τελικός στόχος είναι η υπέρτατη καπνιστική απόλαυση. Ένας από τους βραχυπρόθεσμους στόχους είναι η εύρεση του βέλτιστου λόγου τιμής/απόδοσης. Τους παλιούς δεν τους ενδιαφέρει αυτό το κείμενο. Εκείνοι ξέρουν τι αγοράζουν (ελπίζω). Το κείμενο αυτό θα ενδιέφερε εμένα μερικά χρόνια πριν. Όχι ως μπούσουλας αγοράς. Κυρίως ως σύσταση εγκράτειας.