Ποίηση, φορές άκρως χαλαρωτική

Έπεσα σήμερα ξανά πάνω στο κομμάτι αυτό του Ελύτη, ενώ γύρω κώνωπες ζουζούνιζαν. Είναι εξαιρετικά ενοχλητικοί οι κώνωπες, ιδίως τον Χειμώνα. Είναι όμως και εξαιρετικά καταπραϋντική η επίδραση της ποίησης. Ξέρετε, μερικές φορές η ακαριαία επαφή με κάτι όμορφο σε κάνει να ξεχνάς την περιρέουσα ασχήμια. Αφιερωμένο, αφού, που ξέρεις, βάσει πιθανοτήτων, όλο και κάποιος θα συμπάσχει, ενδεχομένως σε πλαίσιο διαφορετικό:

Καταπρόσωπό μου εχλεύασαν οι νέοι Αλεξανδρείς:

ιδέστε, είπαν, ο αφελής περιηγητής του αιώνος!
Ο αναίσθητος

που όταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός αγαλλιά
και όταν όλοι πάλι αγαλλιούμε

αυτός αναίτια σκυθρωπάζει.
Στις κραυγές μας μπροστά προσπερνά και αδιαφορεί

και τα σ' εμάς αόρατα
με τ' αυτί στην πέτρα

σοβαρός και μόνος προσέχει.
Ο χωρίς φίλον κανένα

μήτε οπαδό
που εμπιστεύεται μόνον το σώμα του

και το μέγα μυστήριο στ' αγκαθόφυλλα μέσα του ήλιου αναζητεί
αυτός είναι

ο απόβλητος από τις αγορές του αιώνος!
Επειδή νου δεν έχει

κι από ξένα δάκρυα κέρδος δε βγάνει
και στο θάμνο που καίει την αγωνία μας

μοναχά καταδέχεται να ουρεί.
Ο αντίχριστος και ανάλγητος δαιμονιστής του αιώνος!

Που όταν όλοι εμείς πενθούμε
αυτός ηλιοφορεί.

Και όταν όλοι σαρκάζουμε
ιδεοφορεί.

Και όταν ειρήνη αγγέλλουμε
μαχαιροφορεί.

Καταπρόσωπό μου οι νέοι Αλεξανδρείς εχλεύασαν!