Δεν υπάρχει κεντρικό θέμα εδώ. Απλά κάτι σαν "αγαπημένο μου ημερολόγιο". Το γιατί έχει να κάνει με τον κλάδο της κλινικής ψυχολογίας και καθείς είναι ελεύθερος να το ψάξει (θα λάβω σοβαρά υπόψιν όλες τις διαγνώσεις - παρακαλώ να παραμείνετε στον άξονα ΙΙ). Λοιπόν, έχουμε και λέμε.
Δεύτερη φορά που μουχλιάζει καπνός μου. Και καλά, την πρώτη ήταν ένας Presbyterian φρεσκοαγορασμένος (ανάθεμα κι αν κατάλαβα γιατί μούχλιασε). Αυτή τη φορά ήταν ένας Bayou Morning παλαιωμένος για περίπου 3 χρόνια. Σκατά.
Μια μικρή αποκάλυψη ήταν ο Virginia Squire του Patton (η συνταγή δική του, αλλά ο blender είναι ο Rich). Φρέσκος ήταν αδιάφορος και το άρωμά του απωθητικό (με μία ξεθυμασμένη ξιδίλα). Έναν χρόνο και κάτι μετά, η χορταρίλα της VA είναι εκεί. Μαλάκωσε και γλύκανε, ενώ το χοντρό του κόψιμο είναι ότι πρέπει για κάπνισμα μέσης διαρκείας. Το πρώτο μπωλάκι ήταν πριν λίγο σε μία Stanwell brass band 190. Η δεύτερη δοκιμή γίνεται τώρα σε μία Stanwell Nana2 με φίλτρο. Δεν είναι ο καλύτερος καπνός του κόσμου, αλλά είναι μεγάλη η διαφορά που επεφερε η παλαίωση.
Αγόρασα τη δεύτερη "artisan pipe" της συλλογής μου. Θα μπορούσαμε να συζητάμε με τις ώρες για ταξινομήσεις πιπών και τον ορισμό του artisan pipemaker. Αλλά δεν είναι της παρούσης. Με βάση τα προσωπικά μου κριτήρια, το P του Peter Heeschen ήταν η πρώτη artisan pipe. Το blowfish του Chris Asteriou είναι η δεύτερη.
Άνοιξα -επιτέλους- την τρίτη ποιητική συλλογή του Δ. Μουζάκη, "Αυτάρεσκη Σιωπή". Και όπως ακριβώς μου συνέβη και στην προηγούμενη, τον "Υδροβάτη", κόλλησα στο πρώτο κείμενο. Λέγεται "Ο Τοίχος" και τα σπάει. Τόνοι συγκίνησης και ανατριχίλας.
Είναι Αύγουστος και δεν μπορώ να δουλέψω με τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου