Δοκιμών συνέχεια. Συνδυασμός καταναλωτικής μανίας, ψυχαναγκασμού και απεριόριστης εκτίμησης της έννοιας "υλική απόλαυση". Εδώ που τα λέμε, αυτή η έννοια έχει υποτιμηθεί με φρικτό τρόπο. Διότι αν σηκώσεις λίγο τα χαλάκι της "σημερινής υλιστικής και καταναλωτικής κοινωνίας" (στην οποία - ωιμέ! - θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας), τότε θα βρεις το πίσω μέρος του μυαλού. Και εκεί είναι χαραγμένη στην πέτρα η απαξίωση της υλικής απόλαυσης, καθώς και μία τύπου "πιφ!" σύγκριση του μουσακά με την ποίηση. Πέρα από την προφανέστατη παλινδρομική κίνηση της εν λόγω παλάντζας (είναι η μοναδική ζυγαριά της οποίας η συσκευασία περιέχει χαρτομάντηλα αντί για μπαταρίες), είναι και η αξιολόγηση της απόλαυσης per se. Και αν πας πέρα από τις δεδομένες ιεραρχήσεις, πέρα από τα υπέρτατα αγαθά, και φτάσεις στις μικρές, καθημερινές ανάγκες (η λέξη "πολυτέλεια" εδώ απορίπτεται πάραυτα, καθώς είναι άκρως ηλίθια στο συγκεκριμένο πλαίσιο και συνεπώς αδόκιμη η χρήση της), τότε θα δεις ότι το να επιθυμήσεις δυο δάχτυλα καλό bourbon δεν σε καθιστά αυτομάτως ανεξέλικτο τρωγλοδύτη. Η αντίθετη όψη του νομίσματος είναι ακόμα υπό εξέταση.
Γράφω αυτήν τη στιγμή περιτριγυρισμένος από εκατοντάδες βιβλία. Αλλά αυτό που καπνίζω δεν είναι χαρτί. Είναι μια καλή βιρτζίνια σε μία Stanwell. Και χτες την ταπεινή, σπιτική vinaigrette δεν την έφτιαξα με λαδομπογιές του Θεοτοκόπουλου, αλλά με ξίδι από το σούπερ-μάρκετ (και διαβάστε "υπερ-κατάστημα", αν θέλετε, φοβικοί συμπατριώτες). Σε τελική ανάλυση, το βραδάκι μιας κουραστικής μέρας αλλάζει επίπεδο, όταν συνοδεύεται από μία καλή διπλοκορώνα. Και όποιος πιθηκλής σνομπάρει, ας πάει να βρει τον μεγάλιθό του (να μην ξεχάσει το κασκόλ, διότι πέρα από το στυλάκι τίθεται και το ζήτημα της ομοιόστασης).
Πάμε παρακάτω. Αυτές τις μέρες αγόρασα υγραντήρα (έναν chanti medium) και μερικά πούρα για δοκιμές. Συμπαθή ήταν αρκετά Plasencia από τη Νικαράγουα και κάποια Montego από τον Άγιο Δομίνικο. Αλλά ακόμα είναι πολύ νωρίς για να έχω άποψη, πόσο μάλλον ολοκληρωμένη. Βάσει του ρυθμού αγορών, με βλέπω να τρώω αρκετούς μήνες με δοκιμές. Αλλά πέραν των κρίσεων, κατάλαβα και κάποια πράγματα για το κάπνισμα του πούρου. Εδώ τη δουλειά την κάνει ο στρίφτης σε μεγάλο βαθμό, σε αντίθεση με την πίπα, όπου ο καπνιστής έχει την απόλυτη ευθύνη για το πακετάρισμα. Επίσης, τίθεται και ένα ζήτημα υγρασίας. Δηλαδή, τα πούρα μου αποδίδουν σχετικά εύκολα. Αντίθετα, το κάπνισμα της πίπας γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, όσο χαλάει ο καιρός. Το στέγνωμα του καπνού, αλλά και η ξεκούραση της πίπας έχει αρχίσει να γίνεται άκρως χρονοβόρα διαδικασία. Αν σκεφτείς και ότι πετρέλαιο φέτος καίμε με το σταγονόμετρο, θα καταλάβεις ότι το σπορ γίνεται αρκετά πιο σύνθετο.
Τεσπα, όπως και να'χει έρχονται γιορτές και ενδέχεται να κάψουμε 2-3 καλά κουβανέζικα ("λόγω της ημέρας"). Και δυο δαχτυλάκια Maker's Mark. Και ένα καλομαγειρεμένο φαγητό. Πέραν των αυτονόητων ευχών, αυτά οφείλει κανείς να τα διατηρήσει όσο μπορεί. Και ναι, αυτά τα υλικά αγαθά αποτελούν στοιχεία κουλτούρας. Ακούς, μικρέ μου baboon;
Smoke in Peace
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου