Η ενασχόλησή μου με τα σκωτσέζικα ξεκίνησε σχετικά πρόσφατα. Διαβάζω και δοκιμάζω. Ο στόχος είναι να καταλάβω τα βασικά πρότυπα γεύσης, κάτι που θα πάρει μερικά χρόνια, ώσπου να σταθεροποιηθούν τα γούστα. Στο πλαίσιο δοκιμών, λοιπόν, πήρα ένα μπουκάλι από το πολυτραγουδισμένο και ευπώλητο (για αυτό και ευρέως διαθέσιμο) Lagavulin 16 yo. Γενικά, οι περίτεχνες κριτικές μού δημιουργούν ένα αίσθημα απορίας (και οριακά φθόνου), καθώς η γεύση και η όσφρησή μου είναι μάλλον αδύναμες. Δεν πιάνω λεπτές αποχρώσεις και "υποψίες" αρωμάτων και γεύσεων όταν τρώω, πίνω ή καπνίζω. Αλλά αυτό το whisky είναι για τύπους σαν κι εμένα, με ανάπηρους γευστικούς κάλυκες και ημι-κατεστραμμένο οσφρητικό επιθήλιο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που κάπνισα VA flake των SG και εγγλέζικο χαρμάνι με latakia. Τότε αποκαλύφθηκε ο νέος κόσμος, που εκτείνεται πέραν των αρωματικών cavendish καπνών. Το ίδιο συνέβη κι εδώ. Ήξερα τα bourbon, αλλά και μερικά σκωτσέζικα τύπου Glenfiddich. Είχα ανοίξει κι ένα Laphroaig, αλλά με ξένισε η φαρμακίλα (αργότερα το εκτίμησα). Αλλά εδώ έχουμε κάτι άλλο. Εδώ έχουμε κάτι που πλησιάζει τη μεταφυσική εμπειρία. Γιατί το whisky αυτό δημιούργησε εικόνες, με τον ίδιο τρόπο που η τέχνη προσθέτει στο αισθητηριακό input το νόημα.
Στην παραλία να ξημερώνει. Αεράκι φυσά και νιώθεις στα χείλη τη θάλασσα. Η φωτιά έχει σβήσει και ο καπνός να γαργαλά τα ρουθούνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου