Ένα από τα πρώτα ίσως πράγματα που παγιώνει ένας νέος καπνιστής είναι η ιεράρχηση λεία - αμμοβολής - ρουστίκ. Η σκέψη είναι απλή: αν ένα block έχει καλό grain χωρίς σημάδια, θα γίνει λεία πίπα. Αν έχει αξιοπρεπές grain με λίγα επιφανειακά σημάδια, θα γίνει αμμοβολής. Αν τα σημάδια είναι βαθύτερα και το grain σχετικά αδιάφορο, θα γίνει ρουστίκ. Σε κάθε κατηγορία, φυσικά, υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που αφορούν πχ στη βαφή και στον στόκο. Για παράδειγμα, θεωρείται ότι οι λείες πίπες με στοκαρισμένα σημάδια βάφονται με πιο σκούρα χρώματα.
Τα πράγματα είναι λιγότερο προφανή απ' όσο φαίνονται. Πρώτα απ' όλα, ένας πολύ γνωστός αντι-μύθος είναι ότι η αμμοβολή ή το ρουστίκ απαιτούν πολύ περισσότερο χρόνο από το λείο φινίρισμα. Αυτό δεν ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις. Μία λεία πίπα για να έχει τη σωστή υφή, πρέπει να τριφτεί με διαδοχικά λεπτότερα γυαλόχαρτα και αυτό απαιτεί υπομονή και χρόνο. Εντούτοις, η αμμοβολή (και ειδικά όταν είναι λεπτομερής) μπορεί όντως να πάρει πολύ χρόνο για να γίνει (αν δείτε πχ τα βιντεάκια του Senatorov στο youtube θα καταλάβετε τι εννοώ).
Πέρα από αυτό, μία ευρέως διαδεδομένη άποψη είναι ότι το ρουστίκ είναι ένα σκάλισμα της πίπας στα κατώτερα blocks, μόνο και μόνο για να μην πεταχτούν και να πουληθούν. Δηλαδή όταν παίρνεις μία ρουστίκ πίπα, παίρνεις κάτι από τον πάτο της παραγωγής; Με οικονομικούς όρους, αυτό μέσες-άκρες ισχύει. Αλλά υπάρχουν ρουστίκ και ρουστίκ. Είχα την τύχη να αποκτήσω αρκετά από τα ιταλικά ρουστίκ και μπορώ να πω ότι μόνο άσχημα δεν είναι. Το κάθε ένα με ιδιαίτερο χαρακτήρα και αρκετές ώρες δουλειάς, τόσο για το φινίρισμα per se, όσο και για την ανάπτυξη της τεχνικής. Επίσης, οι συγκεκριμένες πίπες έχουν άριστη καπνιστική απόδοση στην πλειονότητά τους.
Συμπερασματικά, λοιπόν, όντως ισχύει η ιεράρχηση λεία - αμμοβολής - ρουστίκ, αλλά κατά τη γνώμη μου μόνο στο ζήτημα της τιμής της πίπας. Κατά περιπτώσεις, ίσως ισχύει και αναφορικά με την απόδοσή της. Αλλά η απόδοση είναι ένα αρκετά περίπλοκο ζήτημα, το οποίο ακόμα δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω. Έχω συναντήσει πίπες, που αν και πληρούν όλες τις προδιαγραφές για ένα τέλειο κάπνισμα, δεν καπνίζουν καλά. Αντίθετα, έχω συναντήσει και άλλες που φαίνονται άχρηστες από πολλές απόψεις και καπνίζουν καλά (αν και αυτές αποτελούν συνήθως εξαιρέσεις). Οπότε, με την απόδοση δεν μπορώ ακόμα να βγάλω άκρη και κάθε φορά που αγοράζω μία καινούρια πίπα διατηρώ έναν μικρό φόβο για το τι χούγια μπορεί να έχει το ξύλο της.
Ας επανέλθουμε στην ιεράρχηση. Αυτή έχει λόγο να συμβαίνει: τη σπανιότητα του καθαρού ξύλου με straight grain χωρίς σημάδια. Είναι δύσκολο να το πετύχεις, όπως παραδέχονται γενικά διάφοροι τεχνίτες. Και οι συλλέκτες έχουν τη βίδα τους. Τους αρέσει να έχουν κάτι σπάνιο (και αυτό είναι κάτι που κατανοώ και δεν περιγελώ σε καμία περίπτωση). Αλλά αυτό το γεγονός δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι μία αμμοβολή ή ένα rustication είναι υποδεέστερο από ένα λείο φινίρισμα. Εκτός και αν για την ιεράρχηση αυτή βασιστείς μόνο σε ένα κριτήριο. Για την ιστορία πάντως, το καλύτερο κάπνισμα το έχω κάνει με μία Ardor Meteora.
SIP
D.
Πέρα από αυτό, μία ευρέως διαδεδομένη άποψη είναι ότι το ρουστίκ είναι ένα σκάλισμα της πίπας στα κατώτερα blocks, μόνο και μόνο για να μην πεταχτούν και να πουληθούν. Δηλαδή όταν παίρνεις μία ρουστίκ πίπα, παίρνεις κάτι από τον πάτο της παραγωγής; Με οικονομικούς όρους, αυτό μέσες-άκρες ισχύει. Αλλά υπάρχουν ρουστίκ και ρουστίκ. Είχα την τύχη να αποκτήσω αρκετά από τα ιταλικά ρουστίκ και μπορώ να πω ότι μόνο άσχημα δεν είναι. Το κάθε ένα με ιδιαίτερο χαρακτήρα και αρκετές ώρες δουλειάς, τόσο για το φινίρισμα per se, όσο και για την ανάπτυξη της τεχνικής. Επίσης, οι συγκεκριμένες πίπες έχουν άριστη καπνιστική απόδοση στην πλειονότητά τους.
Συμπερασματικά, λοιπόν, όντως ισχύει η ιεράρχηση λεία - αμμοβολής - ρουστίκ, αλλά κατά τη γνώμη μου μόνο στο ζήτημα της τιμής της πίπας. Κατά περιπτώσεις, ίσως ισχύει και αναφορικά με την απόδοσή της. Αλλά η απόδοση είναι ένα αρκετά περίπλοκο ζήτημα, το οποίο ακόμα δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω. Έχω συναντήσει πίπες, που αν και πληρούν όλες τις προδιαγραφές για ένα τέλειο κάπνισμα, δεν καπνίζουν καλά. Αντίθετα, έχω συναντήσει και άλλες που φαίνονται άχρηστες από πολλές απόψεις και καπνίζουν καλά (αν και αυτές αποτελούν συνήθως εξαιρέσεις). Οπότε, με την απόδοση δεν μπορώ ακόμα να βγάλω άκρη και κάθε φορά που αγοράζω μία καινούρια πίπα διατηρώ έναν μικρό φόβο για το τι χούγια μπορεί να έχει το ξύλο της.
Ας επανέλθουμε στην ιεράρχηση. Αυτή έχει λόγο να συμβαίνει: τη σπανιότητα του καθαρού ξύλου με straight grain χωρίς σημάδια. Είναι δύσκολο να το πετύχεις, όπως παραδέχονται γενικά διάφοροι τεχνίτες. Και οι συλλέκτες έχουν τη βίδα τους. Τους αρέσει να έχουν κάτι σπάνιο (και αυτό είναι κάτι που κατανοώ και δεν περιγελώ σε καμία περίπτωση). Αλλά αυτό το γεγονός δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι μία αμμοβολή ή ένα rustication είναι υποδεέστερο από ένα λείο φινίρισμα. Εκτός και αν για την ιεράρχηση αυτή βασιστείς μόνο σε ένα κριτήριο. Για την ιστορία πάντως, το καλύτερο κάπνισμα το έχω κάνει με μία Ardor Meteora.
SIP
D.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου