Like a rolling stone

Κλείνοντας μία δεκαετία από την πρώτη φορά που άναψα πίπα. Ήταν μία άφιλτρη Salvatella ιταλικής προέλευσης. 1/2 bent billiard, μπορντώ, με αρκετό βερνίκι και την κλασική ψύκτρα σφηνωμένη στο tenon. Κάποιος αρωματικός του κώλου. Άναψα με συμβατικό zippo, σχεδόν καρβουνιάζοντας το rim. Ήταν ευχάριστη εμπειρία. Ακολούθησαν πολλές δοκιμές. Διάφορα χαρμάνια σε διάφορες πίπες. Από τη μικρή άφιλτρη με την ψύκτρα, σε πίπες με υγροπαγίδα ή με φίλτρα, εξάρια και εννιάρια, μπάλσα, άνθρακα, χάρτινα και meerschaum, για να καταλήξω σε συμβατικές πίπες (αυτές που συνήθως αποκαλούμε "άφιλτρες", ενώ ο υπόλοιπος κόσμος αποκαλεί "πίπες"). Από fancy γούστα σε πίπες, θαυμάζοντας το εξεζητημένο, για να φτάσω στο σημείο να εκτιμώ τελικά ένα καλά εκτελεσμένο κλασικό σχέδιο. Οι περίοδοι απόλυτου αφορισμού είναι συνήθως προαπαιτούμενο για να έρθει μία κάποια ισορροπία. Οπότε, από το "ό,τι λάχει" πέρασα γρήγορα στο "μόνο κλασικές ίσιες πίπες με VAs χωρίς casing" (κάτι όχι απόλυτα αληθές, μιας και όλοι οι καπνοί έχουν κάποιο casing, όπως έμαθα στην πορεία). Αργότερα, κάνοντας ένα βήμα πίσω, είδα την εικόνα λίγο πιο ολοκληρωμένα και αρκετά πιο καθαρά. Γνώρισα καλύτερα τους Ιταλούς και εκτίμησα τα σχέδιά τους, τα οποία συχνά έχουν τόσο σκέρτσο όσο ακριβώς χρειάζεται. Και αυτό είναι κάτι που απαιτεί τέχνη και μαστοριά. Έψαξα λίγο περισσότερο τους Μεγάλους Δανούς (και δεν αναφέρομαι σε ράτσα σκύλων) και πήρα μία μικρή γεύση από το "άλλο" κλασικό σχέδιο. Διότι καλοί οι Εγγλέζοι, αλλά 70 χρόνια ιστορίας δεν είναι και λίγα.

Σε γενικές γραμμές, είμαι πλέον σε θέση να ξεφεύγω, έστω κατά περιπτώσεις, από τη μονομανία μου. Κοιτάζοντας τα racks και το μικρό κελάρι μου, βλέπω μία ικανοποιητική ποικιλία πλέον. Επί της ουσίας, μία κατάσταση που τείνει συνεχώς στην ισορροπία. Όπως σε κάθε πραγματική κατάσταση, η ευθεία είναι ασυμπτωτική.

Καλή χρονιά, παίδες.

SIP