Τα βρύα της άνοιξης

Aultmore of the foggie moss. Πολύ κουλ όνομα. Αλλά εγώ δεν το είχα ακούσει ποτέ. Μέχρι που το άκουσα από έναν υπάλληλο του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης. Τελείως άσχετος με τα σκωτσέζικα και κάπως σχετικός με τα μπέρμπον, βρέθηκα στα duty free των βορείων. Ευκαιρία για αγορά του λίτρου. Μέρος της απόλαυσης αυτών των σύντομων ταξιδιών είναι και το χάζεμα στα ράφια με το αλκοόλ, το οποίο προγραμματίζεται εκ των προτέρων, ώστε να υπάρχει ένα καλό μισάωρο περιήγησης. Καθώς χαζεύω τα ultra premium στις προθήκες τους, αναρωτιέμαι γιατί να είναι τόσο περίτεχνες οι καράφες των κονιάκ που ξεπερνούν τα 1000 ευρώ. μετά σκέφτομαι ότι "δεν είναι αυτά για εμάς" και πάω στα ράφια που έχουν ένα -τουλάχιστον- λιγότερο ψηφίο. Καθώς χάζευα λοιπόν και προσπαθούσα να αποφασίσω, με πλησιάζει ο εν λόγω υπάλληλος. Είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς χωρίς γνώση. Με ρωτάει αν θέλω βοήθεια. Του λέω το δίλημμα. Ήταν μεταξύ δύο εκ των "γνωστών": Ardbeg και κάτι άλλο. Αρχίζουμε ψιλή κουβέντα. Ο τύπος έπινε και ήξερε, αλλά η συζήτηση, μοιραία, κατέληξε στο αδιέξοδο του "ότι αρέσει στον καθένα". Μου δείχνει έναν πάγκο με ανοιχτά μπουκάλια για δοκιμή. Μου προσφέρει. Σνομπάρω καθώς βλέπω ότι τα περισσότερα είναι για να πεις ότι τα πίνεις, παρά να τα πιεις (πιάσε μια πέρδικα, πιάσε ένα Τζόνι και τα ρέστα, μαζί με γαρύφαλλο όχι στο αυτί, αλλά στο τραπέζι). Ξαναγυρίζουμε στο ράφι και μου δείχνει το Aultmore: Αυτό το έχεις δοκιμάσει; Μπα, του λέω, καθώς το ξανθό του χρώμα με απωθεί. Περίμενε, έρχομαι, λέει και χάνεται για 1 λεπτό. Γυρίζει με ένα ανοικτό μπουκάλι Aultmore. Μου δίνει να δοκιμάσω. Πριν πιω, περίμενα ένα οξύ, κάπως νεαρό ουίσκι (δεν έβλεπα την ηλικία τυπωμένη μπρος στα μάτια μου και ως μη εξοικειωμένος με τη Σκωτία, το χρώμα αποκωδικοποιήθηκε στο μπερμπονικό μου μυαλό ως ενδεικτικό νεότητος - είπαμε, χωρίς γνώση). Με το που ήπια την πρώτη γουλιά, έσκασε ένα μπουμπούκι γεύσεων στο στόμα μου. "Έκρηξη", αυτό του είπα. Με κοίταξε με ένα χαμόγελο επιβεβαίωσης. Μου πρότεινε να κεράσει κι άλλο, αλλά έπρεπε να πάω στην πύλη. Καθώς έδινα το εισιτήριό μου, πριν μπω στο πουλμανάκι, στο αριστερό μου χέρι κρατούσα μια σακούλα duty free με τον μαγικό κύλινδρο. Αυτήν τη στιγμή πίνω ένα ποτήρι Aultmore και η εμπειρία δεν έχει αλλάξει - έχει μάλιστα βελτιωθεί. Δεν ξέρω τι λένε οι Σκωτσέζοι για ομίχλη και βρύα, εμένα μου θυμίζει ανοιξιάτικο κήπο. Υπάρχουν αρκετές κριτικές στο διαδίκτυο. Εγώ χάζεψα κατόπιν αγοράς, λίγο πιο κάτω από τα μισά του μπουκαλιού, τις κριτικές στο YouTube. Ένας από τους γευσιγνώστες το χαρακτήρισε ως "κρυμμένο διαμάντι". Μπορεί να μην πίνω στο ειδικό του ποτήρι, αλλά με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.