Καινούριο forum καπνιστών πίπας

Έχουμε καινούριο σπίτι.

http://www.hellenicpipesmokers.gr

Και είστε όλοι καλοδεχούμενοι.

Ο Σουρής είχε δίκιο τελικά για την ευωδία: είναι περικείμενη και περισσή

Καλημέρα σας, παιδιά, τρα-λα-λα! τρα-λα-λα!

Σήμερα έχουμε ελεύθερη ώρα ή, καλύτερα, ελεύθερη μέρα. Κάνουμε και λέμε ό,τι γουστάρουμε. Και δεν είναι δικό μου το pattern. Αντιγραφέας είμαι. Μην ξεχάσω το ότι είμαι και βοσκός: Ζητούνται πρόβατα, κατά προτίμηση δίποδα με εθισμό στη νικοτίνη και στο ρείκι. Αυτή θα ήταν η αγγελία μου. Αλλά κατά βάθος προτιμώ να είμαι πίσω από την κάμερα, puppeteer ή, αν θέλετε, master of puppets. Τελικά είμαι pastor of muppets. Και ομολογώ ότι φοβάμαι, καθώς υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολλά ράμματα για τη γούνα μου. Βέβαια, είναι τόσο εχέμυθοι, που τα κρατούν για τον εαυτό τους. Τρέμω στην ιδέα του να ξυπνήσουν κάποια μέρα από τον δίκαιο ύπνο τους και να αποκαλύψουν το τι βδέλυγμα είμαι στην ουσία μου. 

Αυτό το ιστολόγιο δεν είναι μόνο (τα κεφαλαία βάλτε τα εσείς, εγώ τα αντιπαθώ) για πίπες και καπνούς. Αναγκαστικά, δηλαδή, καθώς οι γνώσεις μου είναι λίγες επί του θέματος και αγωνιώ να κρατήσω τα επίπεδα αναγνωσιμότητας στα ύψη. Είμαι ένα χαρτί με κόλλα που περιμένει μύγες. Οφείλω να ντρέπομαι. Και μέσα στην εγγενή ακινησία και αδράνεια, προσπαθώ όσο μπορώ να αυτοπροβάλλομαι. Υπάρχει και ένα paper επί του θέματος. Ένα case study, που, όπως τα παλιά έπη, κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Αλλά επειδή είμαστε στον καιρό της τεχνολογίας, κυκλοφορεί και από email σε email, από sms σε sms κλπ κλπ. 

Τελευταία κατρακύλησα κι άλλο στον βούρκο και έγινα και spammer. Από προσηλυτιζόμενος έγινα προσηλυτιστής. Σε μία τελευταία σπασμωδική προσπάθεια να σώσω ό,τι μπορώ από την αξιοπρέπειά μου, το ανακοινώνω, πριν το θέμα λάβει μεγάλες διαστάσεις και καταστραφεί το image μου.    

Επί τη ευκαιρία να ανακοινώσω ότι η προσωπική μου αλληλογραφία (όπως και όλων των μεγάλων ποιητών) τελικά δημοσιεύτηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διανέμεται σε κλειστό κύκλο. Κάθε αριθμημένο αντίτυπο έχει την υπογραφή του εκδότη.  

Αυτή ήταν η εξομολόγησή μου μέσες-άκρες. Ομολογώ την κατωτερότητά μου. Θα προσπαθήσω να φτάσω σε άλλα επίπεδα από εδώ και μπρος. Να γίνω σωστός άνθρωπος και να μάθω την τέχνη της τέλειας εκφοράς του "μπε". 

Υποσημειώσεις:

Σε οποιοδήποτε πλαίσιο, η συστηματική διαστρέβλωση της αλήθειας με ενοχλεί πολύ. Όσο μεγαλώνω, κατανοώ ότι αυτό είναι ένα φαινόμενο το οποίο δεν μπορώ να εξαλείψω. Οπότε σταδιακά το αποδέχομαι ως πραγματικότητα. Τις ευχές μου στους αδικημένους και ακριβοδίκαιους.  

Μείον τριάντα βαθμοί Κελσίου στους Τροπικούς

Ο ηγέτης μπορεί κάλλιστα να είναι και αυτοπροσδιοριζόμενος. Και σε πολλά modalities. Έχει ενδιαφέρον δε, το να παρατηρείς τις εκφάνσεις της συμπεριφοράς τόσο του πομπού όσο και των εκάστοτε δεκτών. Αλλά το ηλιακό φως έχει πολύ συγκεκριμένη φύση. Είτε μονή είτε διττή. Όπως βολεύεται ο καθείς. Το φαινόμενο συνήθως είναι ένα. Οι ερμηνείες μπορεί να είναι πολλαπλές. Και εκεί παίζεται το παιχνίδι. Στις ερμηνείες. Κάλεσμα για συσπείρωση between the lines. Και φυσικά σαφής ορισμός ενός κατά τα άλλα απροσδιόριστου εχθρού. Ο φόβος λειτουργεί σαν το κρύο. Πλησιάζουν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον για να ζεσταθούν. Μόνο που το κρύο είναι αποτέλεσμα της θερμοκρασίας περιβάλλοντος και του πως αυτή προσλαμβάνεται από τους υποδοχείς του δέρματος. Αντίθετα, ο φόβος, ενώ έχει νευροφυσιολογική βάση, μπορεί να οφείλεται σε απατηλό ερέθισμα. Για αυτό και υπάρχουν δύο οδοί, η μία εκ των οποίων περνά από τον νεοφλοιό. Και έχω την εντύπωση πως η ενεργοποίησή του είναι αναπόφευκτη. Απλώς ο νεοφλοιός είναι πολυσύνθετος και κάνει παράλληλη επεξεργασία πλήθους πληροφοριών. Κάπου εκεί μπορεί κανείς να χάσει τη μπάλα. 

Είναι εξαιρετικά αυτάρεσκο να πιστεύεις στη μοναδικότητά σου. Και είναι εξόφθαλμη η ανασφάλεια, όταν επιχειρείς να διασώσεις κάθε 10 λεπτά την αυτοκρατορία σου. Ειδικά όταν δεν υπάρχει απειλή. Δεν υπάρχει καν αυτοκρατορία. Και το ζήτημα της κυριαρχίας δεν έχει τεθεί ποτέ, καθώς είναι εξαρχής σε λανθασμένη βάση. Η πλατφόρμα δεν υποστηρίζει τέτοιου τύπου εφαρμογές. Αλλά είναι δικαίωμα του καθενός να επιμένει. Έστω και να σκιαμαχεί. 

Τα μεγάλα και γλυκερά λόγια είναι δυνατόν να ειπωθούν και με με μια καλημέρα. Πάντα έχουν σημασία και τα "επικουρικά": εξωλεκτικά στοιχεία, επιλογή της στιγμής και του ύφους, συγκεκριμένες λέξεις σε περίοπτη θέση, καθώς και η σύνθεση του ακροατηρίου. 

Σημασία εν τέλει έχει το ποιος είναι αυτός που γνωρίζει ή, έστω, κατανοεί. Επιλέγω να κρατώ νωχελικά ένα Blowfish από το να κραδαίνω lightsaber αγορασμένο από κατάστημα παιχνιδιών. Και μέσα στη φαιδρότητα του πράγματος, προτιμώ το fancy δανέζικο σχήμα με μια πρέζα συντηρητισμού που αντανακλάται στο καιόμενο bulls eye. 

Καλώς ή κακώς, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Απλώς τώρα αποφάσισες να δεις το πράγμα και από άλλες γωνίες. Και γρήγορα επέστρεψες στη θέση που σε βόλευε εξαρχής.     

ΜΠΑΒ!

Όταν ήμουν μικρός, κανείς παππούς δεν κάπνιζε πίπα. Ούτε θείος ("Δεν έχω θείο!" - tribute to dionous). Οπότε δεν έχω καταβολές, πέραν αυτής της αγάπης προς τον καπνό. Φαίνεται ότι εδώ είναι ο παράγων διαφοροποίησης. Δεν γεννήθηκα με μια πίπα στο στόμα. Οπότε ο ψυχαναλυτής μιλά για παλινδρόμηση και ουχί για καθήλωση ή, ακόμα χειρότερα, για εκ γενετής ανωμαλία (η "διαφορετικότητα" είναι πολύ politically correct για τα γούστα των κλινικών). Στην πορεία διαπίστωσα ότι υπάρχουν οι γεννημένοι καπνιστές (κατ' αναλογία με τους "γεννημένους εραστές"). Μετά πήγα ένα βήμα παραπέρα για να διαπιστώσω ότι το "χαρακτηριστικό" αυτό είναι απλά μία έκφανση του πραγματικού χαρακτηριστικού. Άρα το χαρακτηριστικό έγινε ψευδοχαρακτηριστικό και κατόπιν έκφραση. Και μετά υπήρξαν οι διάφορες παραλλαγές και οι πολλαπλές εκφάνσεις αυτών. Πάντα ανάλογα με το εκάστοτε περιβάλλον. Στο τέλος, βέβαια, συνειδητοποίησα πως η ουσία στη φράση "καπνιστής από τα γεννοφάσκια", δεν βρίσκεται στο "καπνιστής" αλλά στο "γεννοφάσκια". Και κατάλαβα ότι αυτή η υποστήριξη του έμφυτου χαρακτήρα είναι διάχυτη και αφορά σε πολλές πτυχές τόσο της συμπεριφοράς όσο και της προσωπικότητας. Μετά από καιρό είδα πως όλος αυτός ο συλλογισμός είναι απλά ηλίθιος και περίπλοκος. Ούτε το "εγγενές" στέκει, αλλά ούτε το "χαρακτηριστικό". Τουλάχιστον στο πλαίσιο αυτό (προσοχή μην ταράξουμε τους φίλους γενετιστές). Γιατί όταν κατανέμονται τυχαία τα άτομα και ψάχνεις δείκτες διασποράς, αν σταθείς μόνο σε αυτούς, τότε δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Μέσα στα "μπε" και στα "γαβ", σχεδόν πάντα κάτι ξεχωρίζει. Και όλα αυτά πριν κανονικοποιήσεις τις κατανομές για να σου βγει το γενικό συμπέρασμα. Το γενικό αυτό συμπέρασμα έχει ελάχιστη σημασία. Ο συνδυασμός φωνημάτων (πρωτολέξη αν θέλετε) που έχει τη μεγαλύτερη συχνότητα ορίζει τη θέση της καμπύλης, αντίθετα με το πως κινείται η μέδουσα. Η τυχαιότητα είναι επίπλαστη. Και το παράδειγμα του John Maynard Smith παίρνει σάρκα και οστά παραλλαγμένο, με τις μορφές των όντων να ποικίλλουν. Έτσι θα δεις πρόβατα να δαγκώνουν λύκο στην καρωτίδα και πλήθος ορθόπτερα να καταβροχθίζουν χαμαιλέοντα. Όποιον ρόλο και να διαλέξεις σε αυτό το αξιολύπητο ψυχόδραμα, πάντοτε έχεις την επιλογή να λάβεις την τρίτη θέση. Ανά πάσα στιγμή μπορείς να γίνεις ο αφηγητής.