Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008
Μια Ardor κοσμεί την συλλογήν μου!
Εν κατακλείδι, δίδω τα συγχαρητήριά μου εις τον κύριον Ανδρέα (ιδιοκτήτη του καταστήματος Cassano, όθεν έγινε κι η αγορά), δια την εξυπηρέτησιν και τας φιλικάς του συμβουλάς.
Επισήμανσις
Φρονώ πως κάθε καπνιστής οφείλει εις τον εαυτόν και την συλλογήν του μια Ardor. (ή έστω μια Ardor).
Ιδού το κόσμημα:
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008
Αποτυπώματα στην άμμο
Για τις ατελείωτες ώρες και τα ξέχειλα τασάκια. Για τον ηρωικό καναπέ και την άκαρπη ψυχοθεραπεία. Για το κουτάλι στον πάτο της άδειας κατσαρόλας. Για την πρώτη μεταμεσονύκτια προβολή του Εξορκιστή. Για έναν ψύλλο και μια ψείρα. Για την κλασική ερώτηση: "ο άλλος που είναι;" από τους άσχετους και μη. Για το κρασί που παραψήθηκε. Για την κάκιστη ηχογράφηση της "επετείου". Για τις βασικές αρχές. Για την Άνδρο, το τελευταίο καταφύγιο του δραγόνου. Για τα τουλουμπόψαρα. Για το παριζάκι και το "φεύγω τελείως". Για τα οργισμένα αμφιθέατρα και τις πλούσιες σε λυκοπένιο ντομάτες. Για τη μουσική και την ποίηση. Για τον κώδικα. Για τον Τσεγενίδη που χάσαμε. Για το νόμισμα που αποφασίζει τις πρωινές εξορμήσεις. Για την κεραία που έμεινε μόνη λόγω βαρεμάρας. Για την προεδρική και τα βιβλία της γενικής χημείας. Για το αργό πετρέλαιο και τις βαρβαρότητες. Για τους ώμους που γουστάρουν τη χορεία. Για την ανάβαση προς το άπειρο. Για έναν τραυματιοφορέα που δεν κατανοεί την έννοια του άγχους. Για έναν καθ' όλα τετράγωνο τύπο που έχει καταπιεί μπαστούνι (η τσάντα στον ώμο optional). Για τη μεταλλαγμένη παντόφλα. Για τις επαναφορές στις κανονικές συνθήκες (ευγνώμων, ειδικά το πρωινό που δε θυμάσαι, αλλά εγώ θυμάμαι).
~~~~~~~~~~~~~~~
Fuck the rules. Besten, Malaken. Besten.
Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008
Δε βαριέσαι, μωρέ...
Προχθές σκεφτόμουν περί σημαντικών στιγμών. Η καβαφική ώρα για το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι". Μου είναι αδύνατον να αλλάξω το όνομά μου σε Charles. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα. Στην πραγματικότητα οι σεκιουριτάδες θα είχαν απαγορεύσει την είσοδο στον τυφλό απόστρατο. Ο George Junior και οι φίλοι του θα την έβγαζαν καθαρή. Ο Charles θα γινόταν μπακάλης. Ο Frank δε θα γνώριζε ποτέ τη miss Downs.
.
Έχω πάψει να μιλώ για μυστικά ταξίδια. Οι φίλοι μου το ίδιο. Άφαντος ο δικαστής εαυτός και το χέρι, ανάξιο ή μη, βαριέται να σηκωθεί. Άκρως συμβιβασμένος, όμως, γνωρίζω τη σημασία του να λαμβάνεις θέση. Παλιότερα πίστευα ότι οι άνθρωποι δε λαμβάνουν θέση, λόγω του ενδεχόμενου κόστους. Τώρα πλέον καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι δε λαμβάνουν θέση από συνήθεια, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κόστος. Ελλείψει συνεπειών, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή τη στάση ως δειλία. Το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι ότι, πλέον, η παθητική μέση οδός αποτελεί ένα είδος διαστροφικής ιδεολογίας.
.
ΥΓ: Για πολύ καιρό θεωρούσα την εκ του ασφαλούς αντίδραση ξεφτίλα. Τώρα καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008
Ο μύθος της ακριβής συνήθειας
Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008
Παγκόσμια ημέρα καπνίσματος καπνοσύριγγας
Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008
Μεταχειρισμένες πίπες "μέσης γραμμής"
Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008
Η πρώτη μου Ardor
Ύστερα, το πουγκί. Μου αρέσει τα πράγματα να είναι προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Και το πουγκί αυτό (όπως και το κουτί) είναι αντάξιο της πίπας που φέρει.
Ιδού η Giove Fantasy, κυρίες και κύριοι. Πραγματικά η όψη της δικαιολογεί το όνομά της.
Τι λέγαμε για τα περίτεχνα επιστόμια και το δέσιμο?
Και τώρα πάμε στο φιάμμα. Εμπρόσθια όψη...
Αριστερή πλευρά. Είπαμε, οι Rovera δεν κάνουν γεμίσματα. Για αυτό και το μικρό σκάλισμα, κάτω αριστερά. Δε με χαλάει καθόλου. Αντιθέτως, προσθέτει στον μοναδικό της χαρακτήρα.
Σμιχτά μάτια ...
Αυτό είναι το πιο όμορφο φιάμμα που έχω δει ποτέ (από κοντά) σε πίπα. Απλά εξαιρετικό.
Οι στάμπες της (διόλου ξεβαμμένες, παρ' όλα αυτά, "για περηφάνεια").
Και μερικές ακόμα φωτογραφίες. Definitely a robust, thick-walled sitter, my friends.
Αυτά που με ενοχλούν...
Οι πέντε πρώτες Stanwell
Μπήκα στο κατάστημα χωρίς σαφή πρόθεση και χωρίς σκοπό να ξοδέψω πάνω από 30-40 ευρώ (είχα στον νου μου μια Brebbia sabbiata Canadian). Και τότε την είδα να φιγουράρει στη βιτρίνα. Σμπαρακουάκ! Την περίοδο εκείνη είχα πάθος με τα ποκεράκια. Το εν λόγω σχήμα είναι ξαδερφάκι. Οπότε, ζήτησα να τη δω. Αυτό που με εντυπωσίασε αφορά στο συγκεκριμένο κομμάτι ρείκι και όχι γενικά στο μοντέλο 207. Είναι το birdseye της μιας πλευράς (έχει και στις δύο, αλλά της μιας είναι καταπληκτικό):
Και τούτη με χοντρά τοιχώματα, δεν έχει ζεσταθεί ποτέ, φανταστική στην αφή και, όπως ήταν αναμενόμενο, καπνίζει υπέροχα.
Η τρίτη Stanwell ήρθε στη συλλογή σχεδόν κατά λάθος. Είχα αγοράσει μια άλλη πίπα, αλλά μόλις την πήγα σπίτι για τον δεύτερο, πιο διεξοδικό ελεγχο (ο πρώτος λαμβάνει χώρα στο κατάστημα), διαπίστωσα ότι το άνω τοίχωμα του επιστομίου παρουσίαζε μια ελαφρά λέπτυνση κοντά στην άκρη (bit), πράγμα που ίσως οδηγούσε δημιουργία ρωγμής με τη χρήση. Την πήγα πίσω την άλλη μέρα και ζήτησα αντικατάσταση. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) το ίδιο μοντέλο δεν ήταν άμεσα διαθέσιμο και προτίμησα να πάρω ένα άλλο κομμάτι. Είχα κοζάρει το ογκώδες εξάγωνο εξαρχής, αλλά ήταν αρκετά πάνω από το όριό μου. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος, όμως. Έτσι το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το περιεργάζομαι. Ο καταστηματάρχης (ξύπνιος) μου είπε για την έκπτωση της τάξεως του 20% που θα μπορούσε να κάνει "ειδικά για εμένα". Δε χρειάστηκα άλλο σπρώξιμο. Παθιασμένος άνθρωπος, βλέπετε. Και η Stanwell Hexagon (171) BR 22 (σχέδιο του Jess Chonowitsch) ήταν δική μου.
Βέβαια, εκτός από το εξάγωνο, είχα δει και μία άλλη, η οποία μου άρεσε ελάχιστα λιγότερο. Στον αντίποδα αυτή τη φορά, ένα διόλου εξεζητημένο, πιο κλασικό σχέδιο. Ένα straight sandblasted billiard. Συγκεκριμένα, μια Stanwell Relief 13 (σχέδιο του Sixten Ivarsson).
Αυτή είναι μια στιβαρή πίπα. Κάποιος μπορεί να την έλεγε και χοντροκομμένη. Αλλά η αίσθηση που σου δίνει η λαβή της σε συνδυασμό με το μακροσκελές και ψυχρό της κάπνισμα είναι το κάτι άλλο.
Και πάμε στην τελευταία που απόκτησα. Από τις πιο αγαπημένες, αφού είναι δώρο της καλής μου. Μέσα στις γιορτές, με πήγε στο κατάστημα που ψωνίζω τον τελευταίο καιρό (Ρεντζής στο κέντρο, κλασικά) και μου είπε: "Διάλεξε". Αφού, λοιπόν, έφαγα τρία τέταρτα να καταλήξω σε 2 πίπες, ζήτησα τη γνώμη της για την τελική επιλογή. Η καλή μου, κατάκοπη (ήταν όλη την ημέρα στο πόδι), μου είπε: "τη χοντρούλα!", με όσο ενθουσιασμό της είχε απομείνει μετά από μία κουραστική μέρα. Έπεσε σαφώς μέσα. Και εγώ αυτή θα διάλεγα εν τέλει. Ιδού το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας:
Το ρεζουμέ: Oι Stanwell είναι εξαιρετικά αξιόπιστες mid-range πίπες, τις οποίες μπορεί κάποιος να αποκτήσει με σχετικά λίγα χρήματα. Είναι καλοφτιαγμένες πίπες. Τα επιστόμιά τους και το ξύλο τους το προδίνουν (για να τιμήσω και την "Εσμεράλδα" που τώρα ακούγεται) αυτό. Καμια τους δε με έχει απογοητεύσει. Όλες έχουν στρώσει εξαιρετικά γρήγορα (μάλλον λόγω εσωτερικής επίστρωσης) και καπνίζουν καλά. Ως φουμαροκαπνοσυριγγιστική επένδυση, τις συστήνω ανεπιφύλακτα. Ειδικά αν κάποιος είναι νέος και άπειρος καπνιστής (και άρα, κατά πάσα πιθανότητα, έρμαιο των πλείστων ημι-άσχετων καταστηματαρχών με τις υπερτιμημένες πίπες) και θέλει να διαθέσει λίγα χρήματα για την πρώτη του αγορά, ας πάρει μια Stanwell (για τη συγκεκριμένη αγορά προτείνω τον Ρεντζή, στο κέντρο - πολύ καλές τιμές και πλούσια συλλογή). Πιθανότατα θα την κρατήσει για μια ζωή. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα είναι ισοβίως μία από τις αγαπημένες του.
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008
Το πρώτο μου καλαμπόκι
Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008
Χρόνος, ο πανδαμάτωρ
Η οθόνη του υπολογιστού φωτίζει αμυδρά τον χώρο και η φλόγα απ’τ’αναμμένο σπίρτο δίδει τον δικό της τόνο φωτός, καθώς σχεδόν ευλαβικά, γλείφει την τελευταία στρώσι καπνού της καπνοσύριγγός μου. Το φθινόπωρο του Vivaldi φέρνει στον νου εικόνες φύλλων ξερών να πέφτουν σε χώμα νωπό και μυρωδάτο, κι εγώ συλλογίζομαι…
Τα πράγματα που αγαπάμε αληθινά, λίγα.
Ο χρόνος που διαθέτουμε (ή μας διαθέτει η καθημερινότης) γι’αυτά, ακόμα λιγότερος.
Και οι φορές που τον αξιοποιούμε, ελάχιστες.
Κάτι τέτοιες στιγμές, ο χρόνος μοιάζει να γεννά τον εαυτό του˚
ή να περπατά σε λασπωμένο και κολλώδες έδαφος,
μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως εκείνος τρέχει σταθερά
και πως εμείς έστω για λίγο και μάλλον περιπαιχτικά,
ξεγελάσαμε την αντίληψί μας και μεγεθύναμε το παράθυρο θεάσεώς του.
Το ημίφως τρέπεται σε φως.
για τον Vivaldi πέρασε ένας χρόνος,
κι η καπνοσύριγξ μου, ζητάει ευγενικά ν’αναπαυθή.
Καπνίζετε κι ευδαιμονείτε…
Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008
Περί αγωγής... ή περί αγενείας
α) τον Λόγον,
β) την Λογικήν,
γ) την Πνευματικότητα,
δ) την Βούλησιν,
και εις εκείνα τα οποία συνιστούν τα αναφερθέντα ή συνιστώνται εξ αυτών και εν καλλιεργεία, αποφέρουν ως αποτέλεσμα, τον λεγόμενον πολιτισμόν. Ως έλλογα, λογικά, πνευματικά και βουλόμενα αυτοβούλως πεπολιτισμένα όντα, και ουχί μόνον εξ ενστίκτου, οφείλουμε να συν-περί-φερόμεθα, οριζόμενοι εκ τρόπων ευπρεπείας, ευθυκρισίας, ευγενείας και αλληλοσεβασμού. Το βαθμιαίο και ορίζον ποσοστό των ανωτέρω εις την συμπεριφοράν του συναναστρεφομένου χαρακτήρος μας, δηλοί αυτομάτως το επίπεδο της κοινωνικής και πνευματικής μορφώσεως εις την οποίαν ευρισκόμεθα (ήτις δεν διδάσκεται και σαφώς δεν αποκτάται εις κανέν πανεπιστήμιον του κόσμου). Περισσώς αναφέρω πως ελλείψη αυτής, οδηγούμεθα εις την ζωώδη βαρβαρότητα. Επιπροσθέτως αναφέρων την γνωστήν δια τον Έλληνα ρήσιν ‘’είναι εντροπή το ομονοείν’’, θα συνεπλήρωνα πως είναι καλοδεχούμενη και αποδεκτή, πάσα διαφωνία και καλοπροαίρετη κριτική. Άλλως τε, η διαφωνία κατόπιν ερεύνης, η αντιπαράθεσις και ο διάλογος, είναι η βάσις και το θεμέλιον της εξελίξεως και της προόδου.
Παράκλησις :
Λοισθία παράκλησίς μου προς τους όποιους παρεκτρέποντας,
η σύνεσις, η εγκράτεια και η μη κίνησις της δημοσίας αιδούς!
Οι νοούντες ενόησαν…
Οι υπόλοιποι ηπόρησαν!
Επισήμανσις:
Το παρόν ‘’αναθηματικόν’’ κείμενον, συνετάχθη αφορμή δραμόντων δυσαρέστων γεγονότων, άτινα με ηνώχλησαν και με κατέστησαν δύσθυμον τα μάλιστα.
Καπνίζετε κι ευδαιμονείτε!
Πάει ο παλιός ο χρόνος...
Επιπροσθέτως
Εύχομαι να μην ξαναζήσουμε τραγικά γεγονότα όπως αυτά των πυρκαϊών του καλοκαιριού, να μην ξαναθρηνήσουμε θύματα, και να μην ξανατεθή σε κίνδυνον η εθνική μας κληρονομιά, ήτις γαρ μοναδική!
Εν κατακλείδι
Επ’ευκαιρία, θα ήθελα να αναφερθώ εις μίαν ετυμολογικήν προσέγγισιν του λήμματος ‘’ηλικία’’, ήτις έχει ως εξής:
Πρώτον συνθετικόν το Ήλιος(ο γνωστός μας πλανήτης), και δεύτερον συνθετικόν το ρήμα κίω = περιφέρομαι, πορεύομαι, (εξ ού και το αναρριχητικόν φυτόν κισσός, όστις αναρριχάται συνήθως περιφερόμενος και κυκλικώς).
Αυτομάτως λοιπόν, όταν κάποιος ερωτούσε δια την ηλικίαν κάποιου, ζητούσε να
γνωρίσει τον πλήρη αριθμόν των περιφορών που έχει συμπληρώσει περί του Ηλίου!!!
Έρρωσθε, καπνίζετε κι ευδαιμονείτε!