Δε βαριέσαι, μωρέ...

Προχθές σκεφτόμουν περί σημαντικών στιγμών. Η καβαφική ώρα για το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι". Μου είναι αδύνατον να αλλάξω το όνομά μου σε Charles. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα. Στην πραγματικότητα οι σεκιουριτάδες θα είχαν απαγορεύσει την είσοδο στον τυφλό απόστρατο. Ο George Junior και οι φίλοι του θα την έβγαζαν καθαρή. Ο Charles θα γινόταν μπακάλης. Ο Frank δε θα γνώριζε ποτέ τη miss Downs.
.
Έχω πάψει να μιλώ για μυστικά ταξίδια. Οι φίλοι μου το ίδιο. Άφαντος ο δικαστής εαυτός και το χέρι, ανάξιο ή μη, βαριέται να σηκωθεί. Άκρως συμβιβασμένος, όμως, γνωρίζω τη σημασία του να λαμβάνεις θέση. Παλιότερα πίστευα ότι οι άνθρωποι δε λαμβάνουν θέση, λόγω του ενδεχόμενου κόστους. Τώρα πλέον καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι δε λαμβάνουν θέση από συνήθεια, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κόστος. Ελλείψει συνεπειών, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή τη στάση ως δειλία. Το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι ότι, πλέον, η παθητική μέση οδός αποτελεί ένα είδος διαστροφικής ιδεολογίας.
.
ΥΓ: Για πολύ καιρό θεωρούσα την εκ του ασφαλούς αντίδραση ξεφτίλα. Τώρα καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και χειρότερα.