Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Απολύμανση καινούριας καπνοσύριγγας

Συνήθως η απολύμανση μας έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για μεταχειρισμένες πίπες. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι μεγάλο λάθος. Θα βάζατε ποτέ στο στόμα σας ένα βιβλίο που ήταν για 5-6 χρόνια στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου? Σαφώς και όχι. Οπότε, κάθε πίπα που αγοράζετε χρειάζεται απολύμανση. Απλά στην περίπτωση της καινούριας, χρειάζεται λιγότερος χρόνος. Προχθές, βέβαια, έφαγα όλο το βράδυ για μια καινούρια Peterson. Πρώτη φορά που αγοράζω Peterson και πρώτη φορά που θα καπνίσω με p-lip. Πήγαμε παρέα με τον φίλο συγκαπνιστή και συνεργάτη του blog. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Στο θέμα μας. Δυο-τρία απλά πραγματάκια και η πίπα είναι ok. Καταρχάς, αποχωρίζουμε το επιστόμιο από το ξύλινο μέρος. Με λίγο χαρτί ή βαμβάκι νοτισμένο με καθαρό οινόπνευμα καθαρίζουμε καλά το tenon εσωτρικά. Ύστερα βρέχουμε ένα λευκό μάκτρο με καθαρό οινόπνευμα (δεν το μουλιάζουμε) και το περνάμε από το επιστόμιο. Χρησιμοποιούμε όσα μάκτρα χρειάζεται. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία μέχρι το χρώμα του μάκτρου να παραμένει λευκό, αφού περάσει από το επιστόμιο. Έπειτα, περνάμε ένα στεγνό μάκτρο από το επιστόμιο και αφήνουμε το τελευταίο να στεγνώσει για κανένα μισάωρο. Μετά το πλένουμε εξωτερικά με λίγο χλιαρό νερό και σαπούνι. Στην περίπτωση επιστομίου από εβονίτη, αν πέσει οινόπνευμα στην εξωτερική επιφάνεια του επιστομίου, ενδεχομένως να προκαλέσει αλλαγή στο χρώμα του. Για αυτό προσοχή. Επίσης, καλό κάνει το να αλείψετε με ελαιόλαδο την εξωτερική επιφάνεια του επιστομίου (μιλάμε πάντα για εβονίτη) πριν καπνίσετε για πρώτη φορά την πίπα και να αφήσετε το επιστόμιο να σταθεί με το ελαιόλαδο (μόνο του, αποχωρισμένο από το ξύλινο τμήμα) για μερικές ώρες. Μετά σκουπίστε το καλά με ένα πανάκι (πχ σαν αυτά που έχουμε για να καθαρίζουμε τα γυαλιά). Όσον αφορά στο ξύλινο τμήμα, το μόνο που θέλει καθάρισμα είναι συνήθως το shank. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία με τα μάκτρα, όπως και για το επιστόμιο. Το μπωλ δεν το πειράζουμε. Αφήνουμε την πίπα να στεγνώσει καλά για μια μέρα και είναι καθαρή και έτοιμη για κάπνισμα.

Κάποιες σημειώσεις:
1) Αν η πίπα είναι dipstained (όπως πχ μερικές Peterson), θα έχει μπογιά στο εσωτερικό του μπωλ. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η μπογιά πρέπει να αφαιρεθεί, αφήνοντας μέσα στο μπωλ κομμάτια βαμβάκι ποτισμένα με οινόπνευμα για μερικές ώρες. Άλλοι λένε ότι η διαδικασία αυτή ενέχει κινδύνους (μπορεί να συμβάλλει στον σχηματισμό ρωγμών κατά τη διάρκεια του κατοπινού καπνίσματος). Εγώ πήρα το μικρό ρίσκο (δεν τα άφησα πολλές ώρες) και αφαίρεσα το μεγαλύτερο μέρος της μπογιάς από το εσωτερικό του μπωλ της καινούριας μου Peterson Aran. Αν το κάνετε αυτό, πρέπει να αφήσετε την πίπα να στεγνώσει καλά για περισσότερες μέρες πριν την καπνίσετε για πρώτη φορά.
2) Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αντί καθαρού οινοπνεύματος βότκα ή τζιν. Απλά θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος να στεγνώσει η πίπα, αφού τα εν λόγω οινοπνευματώδη περιέχουν μη πτητικά υγρά σε μεγαλύτερο ποσοστό από το καθαρό οινόπνευμα.

PS προς Churchwarden: Δεν άφησα μια γραμμή μεταξύ των δύο σημειώσεων, όπως βλέπεις. Πάμε για Σεπτέμβρη μάλλον.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

BC PIPES: Σας αρέσουν οι Γαλλίδες?

Αυτή τη στιγμή ο Aramis καπνίζει για πρώτη φορά με πλήρες γέμισμα. Σήμερα σκεφτόμουν τις BC. Επί τη ευκαιρία, θέλω να ρωτήσω και τη γνώμη σας. Εγώ θεωρώ ότι, ακόμα και αν δε φημίζονται για την εξαιρετική τους ποιότητα (όπως οι Stanwell και οι Peterson), έχουν κάποια πρωτότυπα σχέδια που αξίζουν (κυρίως για την πρωτοτυπία τους). Λίγα παραδείγματα: Cobra, Cadre noir, Calabash (briar), Jules Verne, Mousquetaires, Rolando Negoita, Pigalle. Όταν η συλλογή μου, πολύ αργότερα, φτάσει σε ένα καλό επίπεδο (~50 πίπες), θα το θεωρώ έλλειψη να μην περιλαμβάνει 3-4 από τα παραπάνω μοντέλα. Σεις τι λέτε?


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Stairway made of sweet smoke

One single match. And behold, rings of smoke through the trees. Rising to heaven.

Anti-smoking frenzy

Γενικώς, όταν κάποιος μου λέει με επιτακτικό τόνο τι να κάνω, αναπτύσσω αντισώματα. Μπορείς να το πεις και εφηβικό κουσούρι. Ακόμα και τώρα που δεν είμαι έφηβος, μπορεί να έχω αλλάξει λίγο όσον αφορά στις αντιδράσεις μου, αλλά η ενόχληση παραμένει στην ίδια ακριβώς ένταση και είναι αντανακλαστική. Φαίνεται ο νεοφλοιός δεν προλαβαίνει να αναλάβει δράση.

Το θέμα μας είναι πολύ συγκεκριμένο. Οι φανατικοί αντικαπνιστές. Καταρχάς, καθείς έχει δικαίωμα να μην καπνίζει, να μην πίνει αλκοόλ ή καφέ, να μην τρώει τηγανητά κλπ κλπ. Αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου λέει τι να κάνω. Δε θα ανάψω την πίπα μου σε χώρο που δεν επιτρέπεται. Είμαι δεινός καπνιστής, αλλά εκνευρίστηκα όταν κάποιος μου ζήτησε φωτιά σε ένα νοσοκομείο και, ενώ προσφέρθηκα να του χαρίσω τον αναπτήρα μου (έναν bic, προφανώς για να μην τον ακολουθήσω μέχρι έξω για να ανάψει), εκείνος πήρε τον αναπτήρα, άναψε το τσιγάρο του (μέσα στο νοσοκομείο) και μου τον έδωσε αμέσως πίσω. Θα προσπαθήσω, επίσης, να μην ενοχλήσω τους υπόλοιπους με τον καπνό μου. Αλλά ο φανατικός αντικαπνιστής μου τη δίνει. Προσέξτε τώρα. Ο αντικαπνιστής είναι ένας άνθρωπος θέσει κατά του καπνίσματος. Ο φανατικός αντικαπνιστής είναι ένας ενοχλητικός, συμπλεγματικός ιεροκύηκας. Είναι εκείνος που σου πιπιλάει το μυαλό για τις βλαβερές επιπτώσεις, δίνοντάς σου συνεχώς copies από papers σχετικών με τον καρκίνο και τις καρδιοπάθειες. Και αφού σου έχει πρήξει τα φρύδια, περιμένει να απολογηθείς.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να μελετήσω το φαινόμενο, ώστε να καταλάβω για ποιον λόγο το κάνουν αυτό. Το συμπέρασμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ο κλασικός φανατικός αντικαπνιστής δεν το κάνει γιατί πραγματικά υποστηρίζει τη μακροζωία και την καλή υγεία ως αξίες. Τρέχει όλη την ημέρα, τροφοδοτώντας με σχολαστική εμμονή το άγχος του, τρώει σκατά (γενετικώς τροποποιημένα ή μη τρόφιμα, άγνωστης προέλευσης και κάθε άλλο παρά "φυσικά"), ζει σε κλουβί, σκέφτεται το περιβάλλον 2-3 λεπτά την εβδομάδα και γενικώς συμβαδίζει με τον "σύγχρονο" τρόπο ζωής. Επίσης, ο κλασικός φανατικός αντικαπνιστής δεν το κάνει γιατί σε αγαπάει πολύ και τρελαίνεται στη σκέψη ότι μπορεί να πάθεις κάτι. Και αυτό διότι συνήθως ο τύπος αυτός είναι συνάδελφος, απλός γνωστός ή, τέλος πάντων, κάποιος που δεν έχει στενή σχέση μαζί σου. Εν ολίγοις, καρφί δεν του καίγεται για την υγεία σου. Από τις δύο παραπάνω διαπιστώσεις, μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε ότι το επιχείρημά του δεν αφορά στην ουσία του πράγματος.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι το εξής:
Ο κλασικός φανατικός αντικαπνιστής σου ζαλίζει τον έρωτα για έναν πολύ απλό λόγο: δεν εγκρίνει τη συμπεριφορά σου.

Άρα από τον όρο "κλασικός φανατικός αντικαπνιστής" τον κύριο ρόλο τον παίζει η δεύτερη λέξη. Η λέξη "φανατικός". Το ζήτημα ήταν πιο απλό απ' ότι νόμιζα. Είναι συμπεριφορά που συναντάμε συχνά. Κάποιος που δε σε ξέρει καλά και δεν είναι φίλος σου, έχοντας μία και μοναδική και απολύτως στεγανή άποψη, νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να σου πει τι να κάνεις, καθ' ότι έχει παραμυθιαστεί ότι γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια. Ίσως, όπως λέει και ο φίλος μου ο Churchwarden, η ατάκα του Lecter να είναι ορθή:

"Ιδανικά, οι αγενείς θα φαγώνονταν".

Αλλά αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε για δύο λόγους. Ο πρώτος, που είναι και ουσιαστικός, είναι ότι ζούμε (ευτυχώς) σε μία κοινωνία που διέπεται από νόμους και οι νόμοι αυτοί προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή. Ο δεύτερος, όμως, είναι η κοινωνική δομή. Το ψευδεπικρατές δέον. Ο κλασικός φανατικός αντικαπνιστής θαρρεί πως μπορεί να σε κοιτάζει αφ' υψηλού, διότι το δικαίωμα αυτό του το έχει δώσει ο όχλος. Η διαδικασία μάθησης είναι πολύ απλή στην περίπτωσή του. Μαθαίνουμε και υιοθετούμε ό,τι επιδοκιμάζεται και απορρίπτουμε τα υπόλοιπα. Αν σκεφτεί κανείς το πόσο επισφαλής είναι η θέση της οιασδήποτε αξίας κατά την εκάστοτε ιστορική περίοδο, θα καταλάβει το γελοίον του πράγματος. Οι μεταβολές στις προτιμήσεις του όχλου είναι δυνατόν να παρομοιαστούν με τις κινήσεις των μεδουσών. Ο μηχανισμός των μεταβολών εξηγείται καταπληκτικά από ένα οικολογικό-εξελικτικό μοντέλο του John Maynard Smith (αν θυμάμαι καλά) με περιστέρια και γεράκια.

Και για να τελειώνουμε, ιδού η γνώμη μου, διόλου ταπεινή:

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να χαλάσει τη στιγμή της ευδαιμονίας ενός καπνιστή πίπας. Και όσο για τις καλοπροαίρετες συμβουλές σας, φανατικοί αντικαπνιστές, κρατήστε τις για τον εαυτό σας. Αλλιώς, όταν ένας κώνωψ ξαναζουζουνίσει πλησίον του ωτός μου, θα πιάσω το φλιτ.

Και ενώ σκέπτομαι περί συνθέσεως επιλόγου, προκύπτει η ανάκληση ενός ποιήματος του Boris Vian. Αυτός τα λέει καλύτερα:

Έχουνε όλα ειπωθεί εκατό φορές
Και μάλιστα καλύτερ' από μένα
Αν λοιπόν γράφω στίχους
Είναι γιατί μ'αρέσει
Είναι γιατί μ'αρέσει
Είναι γιατί μ'αρέσει
Να μπαίνω στο ρουθούνι σας


(Μετάφραση Φωστιέρη-Νιάρχου)


Smoke in peace, briar-brothers

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Μία ετεροχρονισμένη ανάρτηση: Μέγεθος συλλογής και rotation

Δεν ξέρω το κατά πόσον είναι χρήσιμο ένα τέτοιο post. Οι περισσότεροι, απ' ότι φαίνεται, είναι ψαγμένοι καπνιστές. Αυτή είναι μια ανακοίνωση που αναφέρεται σε στοιχειώδη ζητήματα. Το ερώτημα είναι πόσες καπνοσύριγγες είναι απαραίτητες για να καπνίζει κάποιος καλά. Καταρχάς σας παραπέμπω στο άρθρο του Φοίβου Σαργέντη, ώστε να γίνει κατανοητός ο λόγος για τον οποίον πρέπει να χρησιμοποιούμε πολλές καπνοσύριγγες (http://www.itia.ntua.gr/~fivos/files/Doc/pipe.pdf).

Φαντάζομαι ότι ο Φοίβος σας έχει πείσει. Ακόμα και αν δε σας έπεισε, θα σας πείσει η πικρή εμπειρία που θα αποκομίσετε από την εμμονή στο εξαντλητικό κάπνισμα μιας και μόνο καπνοσύριγγας. Πάμε τώρα στην ουσία. Να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι μιλάμε για καπνοσύριγγες από ρείκι. Ο Ιορδάνης στη συνάντηση έκανε μια σημαντική ερώτηση: Ποιο είναι το ιδανικό και ποιο το ανεκτό?

Το ιδανικό είναι να καπνίζεις μία φορά την καπνοσύριγγα και ύστερα να την αφήνεις να ξεκουράζεται για μία εβδομάδα. Αυτό, όμως, δεν είναι εφικτό για πολλούς. Και εξηγούμαι. Έχουμε έναν φοιτητή ή έναν εργαζόμενο 20-30 ετών. Οπότε, το εισόδημά του κυμαίνεται από 0 ως 700 ευρώ ανά μήνα. Αν αυτός καπνίζει τουλάχιστον 3 μπωλ την ημέρα, τότε χρειάζεται τουλάχιστον 21 καπνοσύριγγες. Με κατώτερη τιμή τα 50 ευρώ (είμαστε λίγο ακριβοί στην Ελλάδα και οι ευκαιρίες δεν είναι πολλές) για μία αξιοπρεπή καπνοσύριγγα, το συνολικό κόστος ανέρχεται στα 1260 ευρώ μόνο για τις καπνοσύριγγες. Αν βάλουμε και τους καπνούς και τα συμπράγκαλα, βράσε ρύζι. Και μιλάμε μόνο για 3 μπωλ την ημέρα. Πολλοί καπνίζουν περισσότερα.

Οπότε πάμε στο ανεκτό. Καπνίζουμε μία καπνοσύριγγα ως και τρεις φορές μέσα σε μία μέρα, αφήνοντας διαστήματα 2 ωρών μεταξύ των καπνισμάτων (σε περίπτωση αυξημένης υγρασίας στον περιβάλλοντα χώρο, ίσως το τρίτο κάπνισμα μας βγει ξινό). Την αφήνουμε να ξεκουραστεί για 5 μέρες minimum. Οπότε, το κόστος μειώνεται αυτομάτως. Φτάνουμε σε ένα budget των 250 ευρώ (5 καπνοσύριγγες). Ταυτόχρονα, δεν καταπονούμε πολύ τα κομμάτια της συλλογής μας.

Ό,τι και να κάνετε, 2 πράγματα είναι πολύ σημαντικά:
Πρώτον, καθαρίζουμε καλά την καπνοσύριγγα μετά από κάθε κάπνισμα. Την αφήνουμε περίπου 2 ωρίτσες να κρυώσει, βέβαια, πριν την αποσυναρμολογήσουμε.
Δεύτερον, κατά το διάστημα που ξεκουράζεται μια καπνισμένη πίπα, καλό είναι να βρίσκεται σε όρθια θέση με το μπωλ να κοιτάζει προς τα κάτω. Έτσι στεγνώνει καλύτερα.

Keep on puffin'

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Πρώτη συνάντηση

Την Κυριακή έγινε η πρώτη συνάντηση με μέλη της ομάδας και αναγνώστες του blog. Δυστυχώς δεν μπορούσαν να παραστούν όλοι. Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαστε περισσότεροι. Περάσαμε φίνα. Ο Jordan ορίστηκε επίσημος φωτογράφος της παρέας. Ποστάρω εδώ μία σύντομη περιγραφή της βραδιάς:

Τέσσερις μικρές εστίες. Αντί σαλπίσματος, ήχος σπίρτου που αναφλέγεται. Ερείκη αντί του μπρούντζου. Πυκνώσεις αέρα αντικαθίστανται από αιωρούμενα μόρια (ως άλλες μέδουσες, σε μέσο της τρίτης κατάστασης, άβουλα φερόμενες). Δαιδαλώδη πτερύγια δίνουν τη θέση τους σε ταπεινό επιθήλιο. Η άριστη μηχανική τους δεν καταδέχεται σπατάλη ενέργειας. Καθ' ότι το απαιτούμενο έργο ευτελές. Τέταρτο σπίρτο στη σειρά. Οι εν δυνάμει αναμνήσεις ορθώνουν το ανάστημά τους. Τα ρουθούνια διαστέλλονται. Ο χώρος πλήρης οσμών. Παραμερίζοντας τις τρυφερές αναδιπλώσεις η όσφρηση πασχίζει να φτάσει στην επιφάνεια. Μία προς μία, κατοπινές προσαρμογές υποδουλώνονται. Και η πραγματικότητα ανακατασκευάζεται με πρώτη ύλη τον καπνό.


Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Κοινός τόπος

Σήμερα θυμήθηκα ένα άρθρο που πέτυχα κάποια στιγμή στο διαδίκτυο. Ο συγγραφέας του, δεινός καπνιστής πίπας, περιέγραφε μια φανταστική συνάντηση με τον Einstein. Έλεγε, λοιπόν, ότι, ενώ είναι άσχετος με τη Φυσική, αν τον συναντούσε ποτέ, σίγουρα θα είχαν κάτι να πουν. Και πως η κουβέντα δε θα ήταν διόλου σύντομη και τυπική, καθώς θα συνομιλούσαν με τις ώρες περί καπνοσυρίγγων. Κανείς μας δεν έχει συναντήσει ποτέ τον Einstein ή τον Baudelaire, αλλά κατανοούμε πλήρως την παραπάνω δήλωση. Κάθε φορά που συναντιούνται δύο καπνιστές πίπας, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να αρχίσει μία τέτοια μακροσκελής συζήτηση. Όλοι μας έχουμε λίγο ή πολύ την αίσθηση πως ανήκουμε σε μία ιδιότυπη κοινότητα.

PS: Μερικές φορές, βλέπω κάποιον άγνωστο άνθρωπο να καπνίζει πίπα στον δρόμο και έχω αντανακλαστικά την τάση να πάω να του μιλήσω.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Όπου υπάρχει ηδύς καπνός...

Πρώτ’απ’όλα και πριν απ’όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω και να χαιρετίσω τον φίλο και συγκαπνιστή Pipe Smoker δια την πρόσκλησιν σε αυτόν τον ιστοχώρο, την οποίαν με μεγάλη χαρά και απεδέχθην (καθώς βεβαίως και δια τας πολυτίμους συμβουλάς του περί των καπνοσυρίγγων) και εν συνεχεία όλους τους συνεργάτας δια την συμβολήν και βοήθειά των σε αυτόν εκθέτοντας τας εμπειρίας και γνώσεις των.
Φρονώ πως σύμπαντες καπνισταί και μή (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων βεβαίως αι οποίαι σαφώς και επιβεβαιώνουν τον κανόνα), συμφωνούν δια την ευοσμίαν του αναδίδοντος καιομένου καπνού εκ της αναμμένης εστίας μιάς καπνοσύριγγος.
(σημειωτέον πως ο γράφων είναι μή καπνιστής τσιγάρου)
Η όσφρησις των παρευρισκομένων διεγείρεται κάθε που αποφασίζη κάποιος να μετατρέψη τον καπνόν του εις στάχτην και ο χώρος πέριξ αυτού πληρούται ευωδίας.Πολλάκις μου έχει συμβή να μου εκφράσουν το ευχάριστον ξάφνιασμα που προκαλεί ο περιρρέων καπνός στον χώρον ή ακόμα και να σημειώσω μακρόθεν, αντίστοιχες αντιδράσεις ευαρεστήσεως.Όλα για το άρωμα και την γεύσιν αγαπητοί μου φίλοι!Αυτό το άρωμα ομολογώ πως εστάθη και το πρώτον ερέθισμα…
Παιδιόθεν ενθυμούμαι τον εαυτόν μου να σαγηνεύεται κάθε που ετύγχανε να πλανάται εις τον αέρα αυτή η πολύ συγκεκριμένη ηδεία οσμή.Έχουν περάσει αρκετά έτη έκτοτε, αλλ’ακόμη και σήμερον το ίδιον μου συμβαίνει.Ενθυμούμαι να ψάχνω απεγνωσμέσμα να εντοπίσω την πηγήν αυτού του γλυκέος και ευαρέστου αρώματος και πάντοτε να τερματίζεται η αναζήτησίς μου σε κάποιον κύριον, όστις απελάμβανε τον καπνόν του.Έτσι λοιπόν κατέληξα εις το εξής συμπέρασμα: Όπου υπάρχει ηδύς καπνός, υπάρχει και μία αναμμένη υδήπνοη καπνοσύριγξ μεθ’εστίας!
Ήτο λοιπόν θέμα χρόνου να μην ερκεσθώ μόνον εις την όσφρησιν αλλά να προχωρήσω και εις την γεύσιν.Πλέον ομολογώ πως είμαι λάτρις αμφοτέρων και συγκεκαταλεγομένης της λατρείας μου δια το ξύλον, είναι ένδηλον πως κι εγώ όπως και τόσοι άλλοι συγκαπνισταί απολαμβάνω συχνά την τριάδα αυτή.
Εύχομαι η παρέα να μεγαλώση και να αναρτηθούν ποικίλα θέματα περί των καπνοσυρίγγων, παντός ενδιαφέροντος κι αιτίας.

Καπνίζετε κι ευδαιμονείτε…

Εσύ τι καπνό φουμάρεις?

Σε ποια ηλικία αρχίσατε να καπνίζετε καπνοσύριγγες? Πόσο μεγάλη είναι η συλλογή σας? Ποιες είναι οι αγαπημένες σας? Και, για να δικαιώσουμε και τον τίτλο, τι καπνούς φουμάρετε?

What about falcon pipes?

Έγραφα σχόλιο στην ερώτηση του Churchwarden και προς το τέλος μου ήρθαν στο μυαλό οι falcon. Αρκετά οικονομική λύση και πολύ πρακτική η εναλλαγή των μπωλ. Έχει κανείς εμπειρία πάνω στο θέμα?

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Υδροβάτης

To post αυτό δεν έχει σχέση με καπνοσύριγγες. Είναι μεγάλη, όμως, η ανάγκη μου να γράψω για αυτό το βιβλίο. Εξαρχής δηλώνω ότι ο ποιητής είναι αδερφικός μου φίλος. Πιο συγκεκριμένα, ονομάζεται Δημήτριος Μουζάκης και σχολιάζει στο blog ως churchwarden (τώρα ίσως γίνονται κατανοητά και τα αστειάκια που ανταλάσσουμε στα σχόλια). Η ποιητική συλλογή "Υδροβάτης" είναι η δεύτερή του. Σαφώς καλύτερη από την πρώτη. Σαφώς καλύτερη από πολλές συλλογές νέων και παλαιότερων, αναγνωρισμένων ή μη. Δεν είμαι φιλόλογος, λογοτέχνης, κριτικός, εκδότης ή επιμελητής. Είμαι, όμως, επαρκής αναγνώστης. Και ως τέτοιος ομιλώ. Σε όλες τις σημαντικές συλλογές υπάρχουν λίγα ποιήματα που αποτελούν αριστουργήματα. Σε αυτήν τη συλλογή υπάρχουν κάτι περισσότερο από λίγα. Σας είπα, πριν, ότι θα μιλήσω ως επαρκής αναγνώστης. Αυτό είναι ειλικρινές. Διότι κάποια από τα ποιήματα του Δ. Μουζάκη ξεπερνούν τη φιλία μας. Και ξεπερνούν κατά πολύ το θέμα του προσωπικού γούστου. Το πρώτο ποίημα της συλλογής, λέγεται "Πρελούδιο επαναφοράς" και είναι ένα από αυτά. Διαβάζοντάς το, κατάλαβα ότι οι προτιμήσεις μου δεν έχουν καμία σημασία. Ούτε οι κοινές αναμνήσεις παίζουν κάποιον ρόλο. Πολύ απλά, οι λέξεις σε καθηλώνουν. Αντανακλαστικά, χωρίς διαθέσιμο χρόνο για λογικούς συνειρμούς.

Κι αν υποψιάζεστε κομπίνα, μην το αγοράσετε. Άλλωστε, λίγο να ξέρει κανείς από βιβλία, γνωρίζει πως κάθε άλλο παρά βιοποριστικό είναι το να γράφεις ποίηση. Την επόμενη φορά που θα περάσετε από ένα βιβλιοπωλείο, μπείτε μέσα, βρείτε το βιβλίο και διαβάστε το πρώτο ποίημα. Κατόπιν, φύγετε αμέσως, έχοντας ξοδέψει μόνο πέντε λεπτά.


Ο Δημήτριος Μουζάκης (Churchwarden) είναι φίλος μου, όπως έγραψα παραπάνω. Το συγκεκριμένο post έγινε αφορμή για την αποχώρηση ενός πρώην συγγραφέα του blog. Συγκεκριμένα ο πρώην συγγραφέας απαίτησε να βγει το post μου για να παραμείνει ο ίδιος στη συγγραφική ομάδα. Μετανιώνω μόνο για το ότι επί μία ολόκληρη ημέρα χαλούσα σάλιο για να τον πείσω να παραμείνει.

Μια γενική επισήμανση

Επειδή έχουν αρχίσει συζητήσεις που έχουν σχέση με καταστήματα, καπνούς κλπ, πρέπει να γίνει σαφές ότι:

Όταν οι συγγραφείς του blog αναφέρονται σε κάποιο κατάστημα, επιχείρηση, εταιρία παραγωγής καπνών ή καπνοσυρίγγων, τότε εννοείται ότι δεν έχουν καμία σχέση με αυτά, πέρα από το ότι είναι ικανοποιημένοι πελάτες τους. Σε αντίθετη περίπτωση, η οιοαδήποτε περαιτέρω σχέση θα καθίσταται σαφής από τον συγγραφέα στο post.

Για το περιεχόμενο των σχολίων, την ευθύνη έχουν οι συντάκτες τους. Παρ' όλα αυτά, προτρέπω και τους αναγνώστες που γράφουν σχόλια να κάνουν το ίδιο.

Αυτά για τους κακόπιστους που μπορεί να μας παρεξηγήσουν, νομίζοντας ότι στήνουμε φάμπρικα (δεν υπονοώ κανένα ενεργό μέλος, φυσικά - το post είναι προληπτικό).

Smoke in peace.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Καινούριο μέλος

Προστέθηκε κι άλλος στην παρέα. Φίλος από πιο παλιά και μερακλής στα πάντα, παρά το νεαρό της ηλικίας. Χαιρετώ σε, Διόνους. Καλώς να ορίσεις και καλά γραψίματα.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Επιλογή καπνοσύριγγας Ι: Επιτυχημένες και αποτυχημένες low budget αγορές

Καλημέρα. Money makes the world go round. Με μερικές εξαιρέσεις. Σίγουρα, όσα περισσότερα χρήματα ξοδέψει κάποιος, τόσο πιο σίγουρος είναι για την ποιότητα του απoκτήματος. Ή, καλύτερα, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να του βγει μάπα. Αλλά, όπως και να έχει, μιλάμε για ξύλα και όχι για σηματάκια στο επιστόμιο. Αν είναι το ξύλο καλής ποιότητας και σωστά επεξεργασμένο, η πίπα θα καπνίζει καλά.

Σήμερα συζητάμε για τρεις low end καπνοσύριγγες. Πιο απλά, για τρεις φτηνές καπνοσύριγγες (μεταξύ 25 και 35 ευρώ). Πάμε, λοιπόν:



Αυτή είναι η δεύτερη που απόκτησα. Με αρκετά γεμίσματα στην εξωτερική επιφάνεια και όχι ιδιαίτερο φιάμμα. Και επειδή είναι από τις πρώτες, έχει υποστεί πολλά από έναν άπειρο καπνιστή. Τότε δεν είχα ιδέα από στρώσιμο, γέμισμα, συντήρηση κλπ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι έχει τραβήξει. Την καπνίζω ακόμα, όμως. Και με λίγη προσοχή, κάνει καλό κάπνισμα. Ιδανική για τις βόλτες μου. Πολύ βολική όταν την κρατώ στα δόντια. Παραδόξως, το καρβουνάκι έχει σχηματιστεί καλά. Και μια δόση συναισθηματικής αξίας, καθ' ότι δεύτερη καπνοσύριγγα και δώρο της καλής μου (και η πρώτη δώρο της καλής μου είναι, αλλά την έχω σχεδόν καταστρέψει - ίσως ποστάρω κάποια στιγμή φωτογραφίες). Θυμάμαι, φοιτητής ων, να τη γεμίζω Amphora (δεν ήξερα και πολλά τότε) κατά τη διάρκεια μακροσκελέστατων μεταμεσονύκτιων συζητήσεων.

Και πάμε στην επόμενη:



Μπήκα σε ένα κατάστημα και ζήτησα μια φτηνή πίπα, γύρω στα 20€. O ιδιοκτήτης άρχισε να γκρινιάζει ότι δεν ξέρουμε να καπνίζουμε, ότι οι φτηνές είναι για πέταμα, ότι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία κλπ. Κάποια στιγμή διέκοψα τη γκρίνια του, λέγοντάς του ότι βιάζομαι και ότι στο κάτω - κάτω, δικά μου λεφτά είναι, αν θέλω τα ξοδεύω σε μια άχρηστη πίπα. Ήταν η πιο γρήγορη αγορά καπνοσύριγγας που έχω κάνει ποτέ. Εντός 10 λεπτών είχα φύγει. Ούσα και αυτή μία από τις πρώτες, υπέστη σοβαρή κακομεταχείριση. Έχει και αυτή γεμίσματα, αλλά και κάποια μεταγενέστερα σημάδια από απροσεξία δική μου. Πέρα από τα νερά τύπου birds eye που φαίνονται στη φωτογραφία, δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερη ομορφιά. Κι όμως, μπορώ να πω ότι είναι μία από τις αγαπημένες μου πίπες, ειδικά όταν δουλεύω στο pc. Κρέμεται πολύ άνετα στο στόμα, αφού είναι αρκετά ελαφριά, καπνίζει μια χαρά και για αρκετή ώρα. Τελικά ο γκρινιάρης καταστηματάρχης έκανε λάθος.


Και πάμε στην τρίτη (και φαρμακερή).




Για αυτήν έφαγα αρκετή ώρα. Κοίταξα πάρα πολλά μοντέλα. Έφυγα από το κατάστημα ευχαριστημένος. Ήταν η ακριβότερη που είχα πάρει μέχρι εκείνη τη στιγμή (και τέταρτη πίπα της συλλογής μου). Μου άρεσε πάρα πολύ το σχήμα της και το ημιδιάφανο επιστόμιο που βλέπετε στη διπλανή φωτογραφία. Αυτή η πίπα, ακριβότερη από τις δύο προηγούμενες και σαφώς πιο μουράτη, καπνίζει πολύ χειρότερα. Το επιστόμιό της δεν είναι άνετο (ειδικά η άκρη του bit - νομίζω ότι λέγεται button). Το ξύλινο μέρος είναι πολύ βαρύ και η πίπα καπνίζει πάντα υγρά. Ό,τι και να έχω προσπαθήσει, μετά από 10 λεπτά καπνίσματος, η απόλαυση παύει. Ακόμα και μετά τον καθαρισμό με τη βοήθεια ενός μάκτρου στο μέσον του καπνίσματος, η πικρίλα δε φεύγει. Θα συνεχίσω τις δοκιμές, αλλά κάτι μου λέει ότι δε θα δω μεγάλες αλλαγές με το πέρασμα του χρόνου.

Από τα παραπάνω, δύο συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς:

Πρώτον, για να καπνίσει καλά μια πίπα δε χρειάζεται φημισμένο σηματάκι στο επιστόμιο. Αν το θρέμμα του ρεικιού είναι αρκετά παλιό, το block έχει ωριμάσει κάτω από σωστές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας και για αρκετό καιρό και αν η μηχανική της πίπας είναι σωστή, τότε θα καπνίσει καλά. Αν αυτές οι προϋποθέσεις δεν πληρούνται, τότε μιλάμε για χαμένα λεφτά, ασχέτως φίρμας. Σαφώς και το όνομα μιας φημισμένης εταιρίας εξασφαλίζει ως έναν βαθμό ένα επίπεδο ποιότητας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε καπνοσύριγγα που δε φέρει ηχηρό όνομα είναι για πέταμα.

Δεύτερον, μην αγοράζετε καπνοσύριγγες μόνο βάσει της εμφάνισής τους. Δεν είναι μπιμπελό. Είναι πρωτίστως εργαλεία καπνίσματος. Σε επόμενα posts για την επιλογή καπνοσύριγγας που θα ακολουθήσουν, θα αναφερθούν μερικά tips για τον έλεγχο μιας υποψήφιας προς αγορά καπνοσύριγγας.

Προς το παρόν, σας αφήνω καπνίζοντας την ταπεινή (αλλά γεμάτη μάτια) 3/4 bent no name billiard μου.

Smoke in peace.



CORN COB, WHERE ART THOU?

Τον τελευταίο καιρό μου έχει κολλήσει η ιδέα να δοκιμάσω τις περίφημες corn cob pipes. Απ' ότι διαβάζω, οι καλύτερες είναι οι Missouri Meerschaum. Έχει κανείς ιδέα που μπορώ να τις βρω στην Ελλάδα (αυτές ή άλλες cobs), χωρίς να πληρώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου?

Έχω βρει cob, αλλά με 15€ (τη στιγμή που στο internet κοστίζει 4-5$).

Thanks a priori, συγκαπνιστές. Smoke in peace.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Και που κολλάει η ποίηση σε μια καπνισμένη κουβέντα?

Το blog έχει πάρει τον δρόμο του. Μιλάμε για καπνοσύριγγες. Αλλά για κάποιον λόγο που δεν μπορώ εύκολα να εξηγήσω, το ποίημα του Καββαδία μόνο παράταιρο δεν είναι. Και για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα, δοκιμάστε ένα από τα δύο:

Α) Τώρα που χειμωνιάζει, καθίστε ένα απογευματάκι πλάι στο τζάκι και διαβάστε το εν λόγω ποίημα από το "Μαραμπού".

Β) Εξασφαλίστε 5 ήσυχα μοναχικά λεπτά και ακούστε τη μελοποίηση του ποιήματος από τον Σπανό.

Ό,τι και να κάνετε από τα δύο, κάντε το καπνίζοντας ένα αγαπημένο χαρμάνι σε μία αγαπημένη καπνοσύριγγα.

Ακόμα διαφωνείτε?

MAL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
Ν. Καββαδίας