Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Brebbia lover

Οι σειρές sabbiata και rocciata της Brebbia δε θεωρούνται high grade. Οι συγκεκριμένες σειρές είναι σχετικά φτηνές. Και όμως η Brebbia, με έδρα μια επαρχιακή πόλη, είναι μια φίρμα γνωστή σε όλον τον κόσμο. Ειδικά οι συγκεκριμένες σειρές είναι, κατά τη γνώμη μου, παρεξηγημένες. Σαφώς και στο επίπεδο των 40 ευρώ (η σειρά sabbiata) δεν περιμένει κανείς να βρει μια συλλεκτική πίπα. Αλλά σαφώς και μπορεί να αγοράσει μία όμορφη, κατάμαυρη καπνοσύριγγα αμμοβολής , ιδανική σύντροφο στα ταξίδια. Υπομονετική στην ενδεχόμενη κακομεταχείρισή της από τον πρωτάρη και ίσως απρόσεκτο καπνιστή. Θα γράψω για τις δύο Brebbia Sabbiata που κατέχω, εν καιρώ. Το θέμα είναι ότι το κάπνισμά τους με έκανε να αρχίσω να εκτιμώ τη συγκεκριμένη σειρά. Και μετά πέτυχα τη σειρά rocciata. Μία χαρακτηριστική τεχνική της Brebbia, που δίνει ένα απίθανο αποτέλεσμα στην όψη και την υφή. Ok, πολλές φίρμες παράγουν rusticated πίπες, αλλά το σκάλισμα στις Brebbia είναι απίθανο. Τώρα τελευταία έχω σταμπάρει δύο συγκεκριμένα κομμάτια, τα οποία δε νομίζω να ανήκουν στη σειρά rocciata, αλλά είναι σκαλισμένα με την ίδια τεχνική. Το πρώτο είναι το "first plum". Καταπληκτική ανάγλυφη επιφάνεια, με ψηλό μπωλ, πολύ όμορφο δέσιμο με ασήμι και περίτεχνο επιστόμιο. Η φωτογραφία είναι παρμένη από το www.smokingpipes.com, αλλά την έχω βρει σε ένα κατάστημα στην Ελλάδα και μάλιστα σχετικά φτηνά:


Η δεύτερη είναι η Brebbia Iceberg. Αυτή, δυστυχώς δεν την έχω βρει ακόμα σε κατάστημα εδώ, αλλά σίγουρα είναι στον κατάλογο των μελλοντικών αγορών:


Οι δύο παραπάνω πίπες, βέβαια, είναι λιγάκι τσιμπημένες στην τιμή λόγω πρωτότυπου σχεδίου και, στην περίπτωση της πρώτης, λόγω του ασημένιου πρόσθετου. Γενικά μιλώντας, όμως, αν κάποιος δε θέλει να διαθέσει πολλά χρήματα και ταυτόχρονα δεν είναι και πολύ προσεκτικός με τα πράγματά του, μια Brebbia Sabbiata (ή rocciata) είναι μια πολύ καλή επιλογή.

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

Επιθυμία πραγματοποιήσιμη 2η (έστω stand by), αλλά και μια περίεργη παρατήρηση

Στην αρχή ήταν η μορφή. Μετά ωρίμασα και άρχισα να προσέχω τα ειδικά χαρακτηριστικά. Οι πρώτες μου πίπες αγοράστηκαν μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε να τις κοιτάζω. Κατόπιν, άρχισα να καταλαβαίνω ότι μια πίπα πρέπει να καπνίζει και καλά. Δεν είναι βάζο ή πίνακας ζωγραφικής. Άρχισα, λοιπόν, να λαμβάνω υπόψη μου το βάρος, τη χωρητικότητα του μπωλ, το πάχος των τοιχωμάτων, την άνεση όταν την κρατάς, την υφή, το σημείο που συναντά ο αεραγωγός το μπωλ κλπ κλπ. Προς το παρόν, η άποψη που έχω σχηματίσει είναι ότι καλύτερα καπνίζουν οι μπαμπάτσικες, χοντρούτσικες καπνοσύριγγες. Τις τελευταίες μέρες, όμως έχω φάει κόλλημα με τις λεπτές, ελαφρές, ασθενικές στην όψη. Απόδειξη τούτου, η επιθυμία μου για την Becker. Έχω δει τον ίδιο τον Becker σε πολλές φωτογραφίες από εκθέσεις να καπνίζει παρόμοια μοντέλα. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Αργότερα, άρχισα να καταλαβαίνω. Σαφώς και δεν μπορώ να εξηγήσω το πως συντελέστηκε η μεταστροφή. Αλλά το ίδιο συνέβη και με ένα μοντέλο του Tom Eltang, το οποίο είναι επίσης από τα αγαπημένα του δημιουργού. Ανήκει και τούτο στην κατηγορία των πιπών που κάποτε ίσως αγοράσω. Και αυτό το συνάντησα στο www.smokingpipes.com:



Ανεξήγητο, βέβαια, παραμένει το ότι κάποιος που μπορεί να φτιάξει και να καπνίσει μια smooth straight grain πανάκριβη και εντυπωσιακή πίπα, προτιμά ένα rusticated κλασσικό poker σαν αυτό. Αλλά όσο χαζεύω τη φωτογραφία, τόσο πιο λογικό μου φαίνεται.

Όταν μεγαλώσω...

Δεν είμαι πλούσιος. Δυστυχώς. Όσον αφορά σε επιθυμητά υλικά αγαθά, δύο φορές έκανα αυτή τη θλιβερή διαπίστωση. Την πρώτη φορά χάζευα στην Amazon και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αγοράσω όσα βιβλία θέλω. Η δεύτερη φορά ήταν πρόσφατα όταν χάζευα στο www.smokingpipes.com κομμάτια διάσημων τεχνιτών. Οι πίπες που δεν μπορώ προς το παρόν να αποκτήσω κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη κατηγορία είναι εκείνες που στοιχίζουν πάνω από 1000$ και ίσως δεν αποκτήσω ποτέ. Ακόμα και αν τις αποκτούσα, δεν ξέρω αν θα τις κάπνιζα με άνεση. Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται εκείνες που μπορεί να αποκτήσω στο μέλλον. Μία από αυτές είναι και η Becker που βλέπετε:

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Πριν την πατήσεις, πάρε μια γνώμη... τσάμπα είναι

Για ρίχτε μια ματιά στο παρακάτω site:

http://www.tobaccoreviews.com

Σαφώς και η επιλογή καπνού είναι πολύ προσωπικό ζήτημα και η ομοφωνία είναι δύσκολη. Μόλις πριν λίγες μέρες ένας καλός φίλος μου έδωσε λίγο αρωματικό καπνό (mango) να δοκιμάσω. Μετά από κάποιες προσπάθειες, έφτασε στην επιθυμητή υγρασία. Αυτή τη στιγμή τον καπνίζω και, ενώ στο πρώτο άναμμα όντως σε εντυπωσιάζει κομματάκι, όταν έφτασα στη μέση, πεθύμησα πάλι τον αγαπημένο μου Erinmore (ο οποίος, όπως γνωρίζετε, δε φημίζεται για το εξωτικό άρωμά του). Κι όμως, ο φίλος μου απολαμβάνει πολύ συχνά έντονα αρωματικούς καπνούς στην πολύ όμορφη γυριστή Big Ben του. Παρομοίως, θα δείτε απόκλιση απόψεων και στο συγκεκριμένο site. Παρ' όλα αυτά, δίνει εξαιρετικά χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τη σύνθεση, την ένταση της γεύσης, την υγρασία και άλλα χαρακτηριστικά του εκάστοτε καπνού, τις οποίες δεν μπορεί να διαβάσει κανείς στη συσκευασία (συνήθως γράφει κάτι γενικόλογο, όπως "διαλεχτά VA καπνά με εξαιρετικό άρωμα" κλπ). Για μένα αποτελεί χρήσιμο μπούσουλα.

Smoke in peace

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Ποιηματάκι σχετικό, όχι και τόσο αγαπημένο

ΕΧΩ ΜΙΑ ΠΙΠΑ
Στον ποιητή Απ. Μελαχρινό

Έχω μια πίπα ολλανδική από ένα μαύρο ξύλο,
όπου πολύ παράξενα την έχουν σκαλισμένη.
Έχει το σχήμα κεφαλιού Γοργόνας με πλουμίδια.
Κι ένας σ' εμέ ναύτης Δανός την έχει χαρισμένη.


Και μου 'πε αυτός πως μια φορά του την επούλησε ένας,
στην Αλεξάντρεια, έμπορος ναρκωτικών, Αράπης,
και στον Αράπη - λέει - αυτόν, την είχε δώσει κάποια,
σε κάποιο πόρτο μακρινό, γυναίκα της αγάπης.


Πολλές φορές, τις βραδινές σκοτεινιασμένες ώρες,
ανάβοντας την πίπα αυτή, σε μια γωνιά καπνίζω,
κι ο γκρίζος βγαίνοντας καπνός σιγά με περιβάλλει,
κάνοντας ένα γύρω μου κενό, μαβί και γκρίζο.


Και πότε μια ψηλή, ο καπνός, γυναίκα σχηματίζει,
πότε ένα πόρτο ξενικό πολύ και μακρυσμένο.
Και βλέπω μεσ' στους δρόμους του τους κρύους και βραδιασμένους
να περπατά έναν ύποπτον Αράπη μεθυσμένο.


Και βλέπω πάλι, άλλες φορές, μια γρήγορη γαλέρα
με τα πανιά της ανοιχτά στο αβέβαιο ν' αρμενίζει
κι απάνω στο μπαστούνι της να κάθεται ένας ναύτης,
να 'χει μια πίπα - όπως αυτήν εγώ - και να καπνίζει.


Έχω μια πίπα ξύλινη παράξενα γλυμμένη.
Βλέπω καπνίζοντας τα πιο παράδοξα όνειρά μου.
Σκέφτομαι: «Θα 'ναι μαγική». Μα πάλι λέω: μη φταίει
ο εγγλέζικος βαρύς καπνός και η νευρασθένειά μου;


Νίκος Καββαδίας


Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Καπνοσύριγγας μορφή

Να μια πολύ ωραία ιστοσελίδα με τα διάφορα σχήματα καπνοσυρίγγων και λίγη από την ιστορία του καθενός:

http://www.aspipes.org/shapes/shapes.html

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Rusticated bastard

Καλημέρα. Το κάποτε όμορφο λοφάκι που έβλεπα από το σπίτι μου είναι πια καρβουνιασμένο. Αλλά η συζήτηση περί του "κοιτά ο καθείς την πάρτη του μετά το πρώτο σοκ" είναι για άλλη μέρα. Σήμερα μιλάμε για ένα straight rusticated billiard. Το είδα μεταξύ κακομούτσουνων φτηνών pipex (μην παρεξηγηθούμε, πολλές pipex είναι μια χαρά, του συγκεκριμένου καταστήματος ήταν για τα μπάζα) και υπερτιμημένων (πολλά τα λεφτά, Άρη) αδιάφορων Savinelli. Ιταλικής προελεύσεως, μια fe.ro με βαθύ καφέ χρώμα και πολύ όμορφο σκάλισμα, που φέρει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πολύχρωμο δαχτυλίδι. Ναι, είναι αυτή που έσβηνε συνέχεια, όταν έγραφα την προηγούμενη ανάρτηση. Όταν την πρωτοαγόρασα, το εσωτερικό του μπωλ ήταν γυμνό. Δεν είχε δηλαδή αυτό το (συνήθως μαύρο) στρώμα που βοηθά στη δημιουργία του λεγόμενου καρβουνακίου. Βάβασα, λοιπόν, σαν καλό παιδάκι στο διαδίκτυο και έμαθα πως ένας τρόπος για να δημιουργηθεί το κάρβουνο πιο γρήγορα είναι να αλλείψεις το εσωτερικό με μέλι. Η πρώτη απόπειρα ήταν καταστροφική, καθώς το μέλι παράπεσε και η πίπα θύμιζε λουκουμά. Ευτυχώς που είχα προνοήσει και είχα φρακάρει τον αεραγωγό με ένα pipe cleaner. Σκούπισα καλά το εσωτερικό του μπωλ πριν να είναι αργά και προχώρησα στη δεύτερη απόπειρα. Τα κατάφερα. Ένα λεπτό στρώμα μελιού κάλυπτε ομοιόμορφα τα τοιχώματα. Ρίχνω λίγο Erinmore και ανάβω. Πρώτη ρουφηξιά: θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται...








Η σκέψη μου ήταν ότι είναι πρώτο κάπνισμα και ότι στα επόμενα θα στρώσει. Τελικά η κατάσταση χειροτέρεψε. Τότε θυμήθηκα τον Αλέξανδρο Ζαββό, ο οποίος είχε αλλείψει το νεοαποκτηθέν sandblasted poker μου με ένα μείγμα πριν αποχωρήσω από το εργοστάσιό του. Μπήκα ξανά στην ιστοσελίδα του και έψαξα. Βρήκα μια συνέντευξή του, όπου έλεγε ότι χρησιμοποιεί ένα μείγμα που, εκτός των άλλων, περιείχε μέλι και αλκοόλ. Πήρα, λοιπόν, λίγο τζιν, το ανακάτεψα με μέλι και με ένα αυτοσχέδιο βουρτσάκι άλλειψα τα τοιχώματα της πολύπαθης σκαλιστής μου πίπας (αφού την είχα ξανακαθαρίσει σχολαστικά). Τα ίδια. Προφανώς δεν πέτυχα τη σύσταση του μείγματος (εδώ γελάμε). Κάπνιζα έτσι την κατά τα άλλα πολύ όμορφη πίπα μου με υπομονή καθολικού μοναχού που αυτοτιμωρείται, με την ελπίδα πως κάποτε θα στρώσει. Μάταια.










Αποφάσισα, λοιπόν, να προσπαθήσω να επαναφέρω την πίπα στην αρχική της κατάσταση. Είχα διαβάσει για μια συνταγή με μη ιωδιούχο αλάτι και καθαρό οινόπνευμα. Δεν υπήρχε τη συγκεκριμένη στιγμή στο σπίτι μη ιωδιούχο αλάτι και εγώ είχα τα νεύρα μου. Πήρα, λοιπόν, ένα μαχαιράκι με στρογγυλεμένη μύτη (μη χαλάσουμε και τον πάτο) και έξυσα σιγά σιγά το εσωτερικό του μπωλ. Μετά έφτιαξα μια "τάπα" με χαρτομάντηλα και τη ράντισα με λίγο καθαρό οινόπνευμα. Άφησα τη νοτισμένη "τάπα" μέσα στο μπωλ για καμιά 10αριά ώρες μαζί με μία μικρότερη στο shank. Για να μη σας (τα) ζαλίζω, ακολούθησε σχολαστικό καθάρισμα με χαρτομάντηλα και συρματάκια (μερικά νοτισμένα με καθαρό οινόπνευμα). Για να μην παρεξηγηθούμε, τα καθαριστικά δεν έκαναν μπάνιο στο οινόπνευμα και δεν έσταξε ούτε μια σταγόνα σε οποιοδήποτε σημείο στην εξωτερική επιφάνεια της πίπας.

Μετά από όλη αυτή τη διαδικασία, η πίπα έμεινε ένα 24ωρο ακάπνιστη (εν τω μεταξύ στο εσωτερικό έβλεπα ξανά το ξύλο). Έβαλα στο 1/3 καπνό και την άναψα. Καθόλου κάψιμο στη γλώσσα. Συνέχισα να καπνίζω. Η πίπα συμπεριφέρεται κανονικότατα. Το έντονο κάψιμο τελικά ήταν αποτέλεσμα του καμμένου μελιού. Όλα αυτά μπορεί να κάνουν τους παλιούς να γελούν. Αλλά κάθισα και τα έγραψα για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ήθελα να δημοσιοποιήσω τη μικρή μου Οδύσσεια, για της οποίας το μέχρι τώρα αποτέλεσμα είμαι περήφανος (Χα! τα κατάφερα!). Αλλά αυτό μπορεί να μην προσφέρει τίποτα πέρα από τον προαναφερθέντα γέλωτα. Δεύτερον και ίσως χρησιμότερο προς τρίτους και rookies, συνιστώ ένθερμα σε οποιονδήποτε καπνιστή να μην εφαρμόζει καμία συνταγή για πιο γρήγορο κάρβουνο, εάν δεν είναι απόλυτα σίγουρος για αυτή, ειδικά σε ακριβές ή αγαπημένες πίπες. Αυτή τη στιγμή στρώνω δύο "γυμνές" πίπες, χωρίς καμία αυτοσχέδια επίστρωση και τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά. Τελικά, το rusticated bastard μου μπορεί και να καπνίσει καλά (πάντα συναρτήσει τιμής), παρά την αρχική απογοήτευση. Θα ενημερώσω εν καιρώ.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007

Το μαύρο μαλλί του προβάτου κάνει μπαμ (έστω κι αν αυτό οφείλεται σε τυχαία ανακατεμένα γονίδια)

Η ελευθεροστομία εφαρμόζεται σαφώς επιλεκτικά. Όχι, το κείμενο δεν αφορά στον κοινωνικό ιστό ή στο διεφθαρμένο σύστημα. Αφορά σε μια παρέα και μια κουβέντα που παραλίγο να καταλήξει σε αφορισμό. Να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Δεν τα πάω καλά με την κρατούσα θρησκεία. Δεν είμαι άθεος. Δεν είμαι αλλόθρησκος. Είμαι λίγο τεχνοκράτης. Προτιμώ να γνωρίζω παρά να πιστεύω. Παρ' όλα αυτά, καθείς προσαρμόζεται στο εκάστοτε περιβάλλον. Προσπαθώ να λαμβάνω υπόψη μου ποιον έχω κάθε φορά απέναντί μου.

Κατά τη διάρκεια μιας συνεστίασης, λοιπόν, άρχισε μια κουβέντα θρησκευτικού περιεχομένου. Για την ιστορία, δεν την άρχισα εγώ. Και, ειλικρινά, διατήρησα την ψυχραιμία μου και παρέμεινα σιωπηλός. Μέχρι που κάποια στιγμή μια καλή μου φίλη είπε απλά ότι έχει κάποιες αμφιβολίες σχετικά με κάποιο συγκεκριμένο δόγμα. Εκείνη τη στιγμή το κλίμα άλλαξε, και οι συνδαιτημόνες μας δήλωσαν ότι αυτό υπάρχει και ότι ο καλός χριστιανός οφείλει να συμμορφωθεί. Σε αυτό ακριβώς το σημείο της κουβέντας άρχισα να συμμετέχω. Το απλό επιχείρημά μου ήταν ότι κάποιος που επιλέγει να αποδέχεται μόνο αυτό που αποδεικνύεται επιστημονικά, δεν μπορεί να υιοθετήσει θέσεις που αφορούν στη μεταφυσική και αυτό δεν τον καθιστά κατώτερο. Έλαβα τη γνωστή αφελή απάντηση: η επιστήμη δεν μπορεί να τα αποδείξει όλα και από ένα σημείο και μετά τα πράγματα εξηγούνται βάσει της ύπαρξης του θεού, της ψυχής και του πνεύματος.

Το ζήτημα σήμερα δεν είναι το κατά πόσον έχω δίκιο ή άδικο. Για αυτό και δεν έχει νόημα να αρχίσω να γράφω περί της ανύπαρκτης διαμάχης θρησκείας-επιστήμης. Το ζήτημα είναι άλλο. Μαζί με την απάντηση αυτή άκουσα και μια εκτενέστατη επιχειρηματολογία, μέσω της οποίας καθίστατο σαφές ή υπονοείτο κατά περίπτωση το πόσο φτωχή και ανούσια έχω κάνει τη ζωή μου, αφήνοντας τον εαυτό μου να παρασυρθεί από πέρα για πέρα λανθασμένες, ανόητες και παραπλανητικές ιδέες. Αυτό συνοδευόταν από ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη, κατοπινή απογοήτευση, σαρκασμό και ίσως μικρές δόσεις οίκτου.

Ο συγκεκριμένος συνομιλητής δεν είχε ισχυρό επιχείρημα. Κι όμως θεωρούσε δικαίωμά του να μου κάνει κήρυγμα για το πόσο κοντόφθαλμος είμαι. Αλλά δεν έχει αξία να εστιάσουμε στον συγκεκριμένο συνομιλητή. Είναι εδώ και λίγο καιρό γνωστός μου και η παρέα μαζί του είναι ευχάριστη. Η ανάγκη μου σήμερα δεν είναι να βρίσω εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων έναν άνθρωπο που μου έσπασε τα νεύρα του και εγώ του χαμογέλασα. Πραγματικά τον συμπαθώ, άσχετα με το περιστατικό. Το περιστατικό αποτελεί αφορμή. Η ουσία είναι ότι κάποιος που δε συμμορφώνεται σύμφωνα με τις επιταγές της κρατούσας θρησκείας, επιβάλλεται να υποστεί την κοινωνική χλεύη, έστω και σε μικρό βαθμό. Και γενικότερα, αυτός που συμπορεύεται με το πλήθος (άσχετα αν η θέση ευσταθεί ή όχι) δεν έχει υποχρέωση να στηρίξει την άποψή του. Αυτός που αποκλίνει (όχι λόγω ηρωισμού, καθ' ότι ουδείς έχει ελεύθερη βούληση) έχει υποχρέωση να απολογείται αενάως. Εν προκειμένω, εγώ (ορθά) δεν έχω το δικαίωμα να προσβάλλω το θρησκευτικό συναίσθημα των συνανθρώπων μου. Εκείνοι, όμως, έχουν το δικαίωμα (το οποίο αισθάνονται ως ιερή υποχρέωση) να με προσβάλλουν και να προσπαθούν συνεχώς (και επί ματαίω) να με φέρουν στον ίσιο δρόμο.

Την επόμενη φορά που θα βρεθείς εντός του όχλου και ενστικτωδώς θα κινηθείς απειλητικά προς τον παράταιρο, μέτρα μέχρι το τέσσερα και σκέψου ότι:

Πρώτον, αυτός δεν το επέλεξε.

Δεύτερον, έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί τη φωνητική του συσκευή όπως (νομίζει ότι) επιθυμεί.

Τρίτον, μπορεί και να έχεις άδικο.


Υστερόγραφο με την ιδιότητα του μπούμερανγκ: Κάτι μας είπες τώρα...