Στην αρχή ήταν η μορφή. Μετά ωρίμασα και άρχισα να προσέχω τα ειδικά χαρακτηριστικά. Οι πρώτες μου πίπες αγοράστηκαν μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε να τις κοιτάζω. Κατόπιν, άρχισα να καταλαβαίνω ότι μια πίπα πρέπει να καπνίζει και καλά. Δεν είναι βάζο ή πίνακας ζωγραφικής. Άρχισα, λοιπόν, να λαμβάνω υπόψη μου το βάρος, τη χωρητικότητα του μπωλ, το πάχος των τοιχωμάτων, την άνεση όταν την κρατάς, την υφή, το σημείο που συναντά ο αεραγωγός το μπωλ κλπ κλπ. Προς το παρόν, η άποψη που έχω σχηματίσει είναι ότι καλύτερα καπνίζουν οι μπαμπάτσικες, χοντρούτσικες καπνοσύριγγες. Τις τελευταίες μέρες, όμως έχω φάει κόλλημα με τις λεπτές, ελαφρές, ασθενικές στην όψη. Απόδειξη τούτου, η επιθυμία μου για την Becker. Έχω δει τον ίδιο τον Becker σε πολλές φωτογραφίες από εκθέσεις να καπνίζει παρόμοια μοντέλα. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Αργότερα, άρχισα να καταλαβαίνω. Σαφώς και δεν μπορώ να εξηγήσω το πως συντελέστηκε η μεταστροφή. Αλλά το ίδιο συνέβη και με ένα μοντέλο του Tom Eltang, το οποίο είναι επίσης από τα αγαπημένα του δημιουργού. Ανήκει και τούτο στην κατηγορία των πιπών που κάποτε ίσως αγοράσω. Και αυτό το συνάντησα στο www.smokingpipes.com:
Ανεξήγητο, βέβαια, παραμένει το ότι κάποιος που μπορεί να φτιάξει και να καπνίσει μια smooth straight grain πανάκριβη και εντυπωσιακή πίπα, προτιμά ένα rusticated κλασσικό poker σαν αυτό. Αλλά όσο χαζεύω τη φωτογραφία, τόσο πιο λογικό μου φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου