Αυτό είναι όντως αφιερωμένο

Κατά καιρούς τσακώνομαι. Μερικές φορές κάποιος άλλος τσακώνεται μαζί μου. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό, ο "απέναντι" (διαδικτυακά δεν υπάρχει απέναντι, αλλά λεμε τώρα) σχεδόν μου έκλεισε ραντεβού για μονομαχία την αυγή. Πέρα από αυτό, κάτι άλλο με προβλημάτισε. Το στοιχείο που τον ερέθισε ήταν ένα κείμενο του blog. Επειδή γνωρίζω ότι με διαβάζει (για να έχει κάτι να βρίζει), μπορώ να πω ότι λυπάμαι, αλλά δεν αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το συγκεκριμένο. Επίσης είναι θλιβερό κάποιος να αναγνωρίζει τον εαυτό του σε ένα τέτοιο, διόλου κολακευτικό, κείμενο. Επειδή, όμως, δε μου αρέσει να απογοητεύω τους ανθρώπους, σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο που θα είναι εμπνευσμένο αποκλειστικά από αυτόν. Ειδικά αυτές τις μέρες ίσως μπαίνει συχνότερα στο blog, οπότε να του ανακοινώσω ότι είναι το πρώτο και τελευταίο κείμενο που γράφω έχοντάς τον στο μυαλό μου (οπότε δεν υπάρχει λόγος για πολλές επισκέψεις από εδώ και στο εξής). Ιδού το κείμενο, λοιπόν:

----------------------------------

ΥΓ: Ομολογώ, είναι κλεμμένο. Το πήρα από το τέλος του έργου "Οι καρέκλες" του Ιονέσκο.

Ιδεώδης συνομιλητής απ' την ανάποδη

Sandblasted straight billiard packed with Erinmore mixture. Υπάρχει μια αντιστοιχία με το "μια φορά κι έναν καιρό..." η οποία προδίδει το τέλος, με τις μικρές απαραίτητες παραλλαγές: "Και κάπνισε αυτός καλά, κι αυτοί καλύτερα". Το ρείκι μετουσιώνεται σε μπρούντζο και η οπή του μπωλ όλο και τείνει στο οξύληκτο. "Σκέφτομαι, θα'ναι μαγική" και ο Καββαδίας απόψε βγαίνει αληθινός. Μπασταρδεμένοι στίχοι του με παραμύθια της ανατολής και να σου το τζίνι να αναδύεται μεταξύ των αμέτρητων παραγώγων της καύσης του καπνού. Φύγαμε. Ταξίδι στο χρόνο.

Πρώτη στάση και βλέπω έναν θηριώδη τύπο να σπρώχνει ένα βουνό. Ρωτώ τον λόγο και απαντά "για να το κινήσω". Ρωτώ ξανά προς τι η επιθυμία να το μετακινήσει και λαμβάνω την ίδια απάντηση, λίγο πιο θυμωμένη. Μια επισήμανση: Ο θηριώδης τύπος έχει άπλετο χρόνο. Την κάνω σιγά-σιγά. Δεν έχει τίποτα άλλο εδώ.

Δεύτερη στάση και βλέπω ένα τεράστιο δάχτυλο (σε δείκτη φέρνει, αλλά θα σε γελάσω, αφού είναι μονήρες και δεν μπορώ να κρίνω ελλείψει περιβάλλοντος) σε κατάσταση χορείας. Κοιτάζω τις βάσεις μία προς μία στα επίμαχα σημεία και διαπιστώνω τη συνήθη ποικιλότητα, δίχως να βρω παθολογικές μεταλλαγές. Επίκτητο χαρακτηριστικό, οπότε απορρίπτεται το βιολογικό αναπόδραστο. Φύγαμε.

Τρίτη στάση. Να κάτι εκ πρώτης όψεως πολύπλοκο. Ευθείες ανθρώπων να παίζουν ένα ιδιότυπο χαλασμένο τηλέφωνο. Μεταλαμπαδεύουν αενάως μια και μόνο λέξη: "Μπε". Και, παραβαίνοντας όλους τους κανόνες, το κάνουν φωναχτά. Βαριέμαι στο λεπτό. Χτυπώ τα δάχτυλα και ξεκινώ με ταχύτητα φωτός (με πρόδωσε η πρώτη όψη τελικά). Την ώρα της αναχώρησης, με την άκρη του ματιού μου πιάνω τη μόνη ενδιαφέρουσα σκηνή. Κάποιος στη σειρά δεν άκουσε καλά το "μπε" (ίσως και να ονειρευόταν εκείνη τη στιγμή μια πραγματική γλώσσα) και αυτοσχεδίασε στη μεταφορά του μηνύματος. Τον σκότωσαν στο λεπτό. Η επαναληψιμότητα αποκαταστάθηκε.

O William γελάει πάλι. Αυτή τη φορά μαζί μου. Κοιτάζω στο χέρι μου την αναμμένη πίπα. Τόση ώρα φλυαρούσα ασκόπως. Μία φράση ήταν αρκετή.

Ο επιμένων αναιδής ιδιώτης αποτελεί είδος εν αφθονία και είναι άκρως επικίνδυνος ακόμα και ως μονάδα.

Ο Erinmore διαμαρτύρεται για το νευρικό μου κάπνισμα και μου δαγκώνει τη γλώσσα. Γεγονός παρήγορο. Αφού τη στιγμή που ο συνομιλητής μου αρνείται πεισματικά να σκεφτεί, ο καπνός μου δείχνει σημάδια βούλησης.

Ο William

Παραθέτω δύο από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Καββαδία. Το πρώτο από το ΜΑΡΑΜΠΟΥ:

WILLIAM GEORGE ALLUM
Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο

έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή

όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους

και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία

κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί

έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια,

είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,

μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή

κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε

με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...

Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει

μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή·

κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη

γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του

την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά

κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,

έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια

με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...

Του κάκου· γνώριζεν αυτός - καθώς το ξέρουμ' όλοι -

ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...

Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky,

μ' ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί.

Ο πλοίαρχος είπε: "θέλησε το στίγμα του να σβήσει"

και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Και το δεύτερο από το ΠΟΥΣΙ:

ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΑΝΙΣ
Στον Αιμίλιο Βεάκη
Ένα κοχύλι σκουλαρίκι έχεις στ'αυτί

και στα μαλλιά θαλασσινό πράσινο αστέρα.

Tropical stormy in Madras area cholera,

και στα νησιά του Lakha-diwa πυρετοί.

Το 'να σου χέρι ανάλαφρα φύκια κρατά

και το ζερβί σου το λειψό σάπια καβίλλια.

Η Katherine τούτη τη στιγμή, χιλιάδες μίλια...

Βγάνει τη ντάμα με το ρήγα σταυρωτά.

Το «Union Jack» και το σπασμένο τουρκετί

κι ο Γιαπωνέζος στην παντιέρα μαύρη μπάλα.

Η αφή της όμοια με το πέρσικο γατί

Που 'χες ψωνίσει πριν τρεις μήνες στην Bomballa.

Περαστική τώρα η Γοργόνα η τροπική

σε βλέπει αδιάφορη κι απέ σε φέρνει βόρτα.

Αλλιώτικες όσες σταμπάρουν ναυτικοί

κι άλλες αυτές που σε τραβούσανε στα πόρτα.

Ο κατασκότεινος βρέχει νερένιος ουρανός

μολύβι, εγγλέζικες κονσέρβες, porridge, νάρκες.

Παίζει τερπνό, παράξενο παιγνίδι με τις σάρκες

καθώς διαβαίνει ο σκύλος ο θαλασσινός.

Τοπίο σκωτσέζικο σκυλιά και κυνηγοί,

πύργος με φάντασμα παλιό Johnnie Walker whisky.

Απόψε δυο χαλύβδινοι πρωραίοι πυργίσκοι

προσμένουν Τρίτωνες για βάρδιας αλλαγή.

Γουίλλιαμ!... Γέλα στο βυθό φλεγματικά,

αφού πια τίποτα δε μέλλει να προδώσεις.

Ας παίξουν κι άλλοι με παιγνίδια ναυτικά

κι άλλοι ας φορέσουνε φανέλλα με ραβδώσεις.

Ο William είναι καπνιστής πίπας και αγαπημένος μου ήρωας. Παθιασμένος άνθρωπος. Αγάπησε σφόδρα και εισέπραξε προδοσία. Αλλά αντέδρασε με ποιητικό τρόπο. Χθες μιλούσαμε με τον Nugu για το θέμα. Αποφασίσαμε από κοινού να βγάλουμε τη γλώσσα στου κριτικούς και να ορίσουμε την ποιήση απλά. Όταν βλέπεις μια ωραία γυναίκα, σπάνια ασχολείσαι με τον αλγόριθμο των σακκαδικών σου κινήσεων, τις εξελικτικές καταβολές για το πρότυπο της ομορφιάς και την επίδραση των κοινωνικών στερεοτύπων. Λες, απλά, στον φίλο σου: "ρε συ, κοίτα μια γκόμενα!". Έτσι ακριβώς ορίζεται η ποίηση. Αντανακλαστικά. Σχεδόν σαν τη νευρική ώση, με τον κανόνα "όλον ή ουδέν". Ο ποιητής είναι εκείνος που βιώνει ό,τι ακριβώς και οι υπόλοιποι. Ίσως με ελάχιστα πιο ευαίσθητα αισθητήρια. Η διαφορά είναι ότι έχει την ικανότητα να το εκφράσει εκτός της στενής περιμέτρου του κοινού τόπου.
Ας ξαναγυρίσουμε στον William. Καπνίζει αδιάκοπα την πίπα του και δε μιλά πολύ. Στιγματισμένος από όλες τις απόψεις. Αγάπησε την εν λόγω καλλονή και αντί να στείλει λουλούδια και να τη βγάλει για φαγητό, την έκανε στίγμα ανεξάλειπτο. Κι αυτή χέστηκε πατοκόρφως. Πηδήχτηκε με τον ναύτη. Ο Καββαδίας αυτό το περνά λίγο στο ντούκου. Δεν το αναλύει. Και αυτό, διότι δε χρειάζεται ανάλυση. Ούτε κοινή είναι η καλλονή, ούτε αναίσθητη. Απλά είναι ασύμπτωτη με τον Εγγλέζο θερμαστή. Το θέμα μας είναι ο William. Αυτός βιώνει την ακράτητη και άγρια αγάπη. Αυτός και μόνον αυτός. Είναι αποκλειστικό συναίσθημα με κράτηση μιας θέσεως. Κατανοεί ότι δεν έχει νόημα να το συζητήσει με παροδικούς φίλους. Δε βρίσκει όφελος στο να ζητήσει τα ρέστα από εκείνη. Διότι, πολύ απλά, εκείνη δεν υπάρχει. Αγάπησε μια ανύπαρκτη, πλατωνική γυναίκα, την οποία ενσάρκωσε με το στανιό στη μορφή της. Αποφάσισε να το αντιμετωπίσει μόνος, λοιπόν. Αρνήθηκε να βάλει σκυλάδικα στο τέρμα. Μπορεί να μην του πέρασε καν από το μυαλό. Δεν μπόρεσε να γίνει "όμοιος" (αυτόν, Nugu, δεν μπορούμε να τον κοιτάξουμε με απαξίωση). Και κατέληξε στο ακατανόητο για τους υπόλοιπους συμπέρασμα. Εύστοχη η παρατήρηση του πλοιάρχου. Αν και νομίζω πως ούτε αυτός καταλαβαίνει.

Ξανασυνάντησα τον William στη δεύτερη συλλογή του Καββαδία. Εκεί είναι πλέον σοφός, αλώβητος από εξωτερικά ερεθίσματα και επιδράσεις. Οι μικρές εντάσεις τον αφήνουν αδιάφορο, αφού επιβεβαίωσε ό,τι διαισθητικά γνώριζε από πριν. Δεν έχει να προδώσει τίποτα, αλλά ούτε και πρόδωσε ποτέ. Επέμεινε μέχρι τέλους, αήττητος. Ως άλλος ήρωας παιδικού παραμυθιού, απόλυτα ιδανικός και έφηβος, να καπνίζει αενάως τη σκαλιστή του πίπα.

Αυτοσχεδιάζοντας

Κάποια στιγμή οι πίπες γίνονται πολλές. Εκεί αποφασίζεις να τους φτιάξεις ένα σπιτάκι, ώστε να μπορούν να ξεκουράζονται και να στεγνώνουν με την ησυχία τους. Μπορείς, βέβαια, να το αγοράσεις. Αλλά το να το φτιάχνεις έχει περισσότερη πλάκα. Το ερώτημα είναι πως να φτιάξεις κάτι τέτοιο με άχρηστα υλικά που έχεις ήδη. Καταρχάς, να σας πω τι χρησιμοποίησα. Έχουμε και λέμε:

1 παλιά κάσα από κρασιά από ξύλο της πλάκας.
1 μικρή σανίδα από άλλη κάσα από κρασιά, επίσης από ξύλο της πλάκας
1 μπατζάκι από ένα παλιό τζην.
2 καρφιά
6 πινέζες
3 κορδόνια-χερούλια από τσάντες για ψώνια (αυτές των καταστημάτων δώρων)
11 ξυλόβιδες
Κόλλα
11 μεταλλικά πιαστράκια που βρήκα στην εργαλειοθήκη ξεχασμένα


Κόστος: εδώ γελάμε

Χρόνος κατασκευής: περίπου 1 ώρα

Διαδικασία:

Έντυσα τη μικρή σανίδα με ένα κομμάτι τζην, χρησμοποιώντας την κόλλα. Κάρφωσα με τις πινέζες τα κορδόνια τεντωμένα από τη μία άκρη στην άλλη - 2 μπροστά και 1 πίσω. Μάρκαρα το επιθυμητό ύψος και κάρφωσα την έτοιμη σανίδα στην "πλάτη" του rack (φυσικά, άφησα την κόλλα να στεγνώσει καλά πριν καρφώσω τις πινέζες). Ιδού:

Το τζην προστατεύει τις αγαπημένες μου καπνοσύριγγες σαν μαξιλαράκι και τα κορδόνια αποτελούν κάτι σαν stop, ώστε να μη γλιστρήσουν.

Ως κάτω ράφι, υφίσταται η κάτω πλευρά της ίδιας της κάσας. Έκοψα ένα κομμάτι τζην λίγο μεγαλύτερου εμβαδού από αυτό της επιφάνειας της κάτω πλευράς και το κόλλησα πάνω. Περίσσευε ένα τμήμα, το οποίο τύλιξα (ωσάν μπουρίτο) και κάρφωσα με δύο καρφάκια στις άκρες. Το μπουριτάκι αυτό παίζει τον ρόλο των κορδονιών του πάνω ραφιού. Ιδού:

Και μετά, καθόρισα ένα ύψος για κάθε ράφι και κάρφωσα σε ίσα διαστήματα με ξυλόπροκες κάτι μεταλλικά πιαστράκια που βρήκα στην εργαλειοθήκη κατά τύχη.

Το "πιαστράκι" είναι λίγο ασαφές, οπότε παραθέτω ένα κοντινό:

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε παρακάτω. Στο πιαστράκι μπορείς απλά να ακουμπήσεις το επιστόμιο (στα "αυτάκια" που βλέπετε να πετούν προς τα έξω) ή να το θέσεις εντός της κοιλότητας για μεγαλύτερη σταθερότητα. Για το δεύτερο, χρειάζεται απλά να κολλήσω κάποιου είδους μαξιλαράκια. Σκέφτομαι να ντύσω τα πιαστράκια με ύφασμα και να κολλήσω στα "αυτάκια" κομμάτια από αυτά τα καφέ στρογγυλά που βάζουν στα πόδια των επίπλων. Ιδού το rack άδειο:

Χωρά μια χαρά στο ράφι της βιβλιοθήκης μου. Ιδού το rack γεμάτο:




Το καλό είναι ότι η κάσα που χρησιμοποίησα είχε έτοιμο ένα συρόμενο καπάκι. Και μου είχε περισσέψει ένα κομμάτι τζην. Οπότε, όταν θέλω να προφυλάξω τις πίπες μου από τη σκόνη ή τα απρόσεκτα χέρια, έχω λύση:

Άσε που βρήκα τρόπο να αξιοποιήσω και την άλλη πιο μικρή κάσα (από την οποία πήρα τη σανίδα για το ράφι). Ξεκάρφωσα απλά τη μία πλευρά και χρησιμοποίησα άλλο ένα ράφι από τη βιβλιοθήκη (ευτυχώς έχω και άλλη) για τους καπνούς. Χε-χε-χε...





Έτσι έχω μια γωνιά αφιερωμένη στις πίπες και τους καπνούς μου. Και μου αρέσει πολύ να τις χαζεύω έτσι παρατεταγμένες, παρά να τις έχω στο συρτάρι.

Η ιστορία του μικρού Δημητράκη

Ο μικρός Δημητράκης γεννιέται. Χαρές και πανηγύρια. Ο παππούς Δημήτρης σφάζει πέντε αρνιά. Πρώτος ο Δημητράκης στον παιδικό σταθμό, ζωγραφίζει πιο ωραία από τα άλλα παιδάκια στο νήπιαγωγείο, όλο Α παίρνει στο Δημοτικό, Σημαιοφόρος στο Γυμνάσιο. Στο Λύκειο σοβαρεύει, μιλάει με τις ώρες με τον μπαμπά του και προσπαθεί να πάρει μια απόφαση μεταξύ της Νομικής και της Ιατρικής. Αν γεννιόταν χρόνια πριν, θα γινόταν πολιτικός μηχανικός. Αλλά το επάγελμα έχει αρχίσει να χάνει τις μετοχές του τελευταίως (έχεις ακούσει ποτέ να αναφωνεί κανείς με δέος "πολιτικέ μηχανικέ μου?"). Σκίζεται, απαρνιέται τον οιονδήποτε μηχανισμό σκέψης και αποστηθίζει μετά μανίας μη έγκυρη γνώση. Ημέρες εξετάσεων. Γαντζωμένοι γονείς στα κάγκελα. Η έκφραση του εξεταζόμενου καθώς πλησιάζει την πόρτα, λευκά ή μαύρα πανιά. Το μόνο που λείπει είναι το πέλαγος από κάτω. Μαύρο καλοκαίρι, γεμάτο γνήσια αγωνία. Σεπτέμβρης και το φιρμάνι αναρτάται. Η ώρα της κρίσεως. Σε μία στιγμή μέσα ξεδιαλέγονται οι αμνοί από τα ερίφια. Όσο είσαι υποψήφιος έχεις το πλεονέκτημα του εν δυνάμει μεγαλείου. Μόλις κριθεί το αποτέλεσμα, όλοι γίνονται αυτομάτως αμνησικοί. Ευτυχώς ο μικρός Δημητράκης κατατάσσεται στα πρόβατα. Στη δημοτική ο τίτλος χτυπάει άσχημα, για αυτό αποφασίζει να μιλάει επιλεκτικά σε αρχαΐζουσα. Κι άλλες χαρές και πανηγύρια. Ο μικρός γρύλλος όλο και βραχνιάζει. Αλλά αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Έτσι ο γρύλλος μετονομάζεται σε μαμούνι. Και τότε είναι η ώρα της εξαργύρωσης. Λαμπερές καραμούζες με αντάλλαγμα τον απωλεσθέντα κοινό νου. Έτσι κι αλλιώς οι μηχανισμοί σκέψης είχαν αρχίσει να σκουριάζουν (η στείρα πληροφορία απαιτεί χώρο, βλέπεις). Πέφτουν οι υπογραφές και η ζωή ανοίγεται μπροστά του. Στα ψιλά γράμματα καθίστανται σαφή δευτερεύοντα ζητήματα, όπως αυτό της προκαθορισμένης πορείας. "Οι ράγες", σκέφτεται, "θα με βοηθήσουν να κρατήσω σταθερή πορεία - άσε που τις βρήκα κι έτοιμες και δε θα κουραστώ να φτιάξω δικές μου". Κάποια στιγμή τα είδωλα γκρεμίζονται δίπλα του, αλλά εκείνος προτιμά να φορά ωτασπίδες. Έτσι δεν μολύνει τα αφτιά του με τους γύρω κρότους. Αντιθέτως, κάνει μια μυστική συμφωνία με τον εαυτό του και αποφασίζει να εξαργυρώσει τον άγονο χρόνο. Θέτει τους κανόνες του και τους εφαρμόζει στον μικρό προσωπικό του κόσμο, ταυτίζοντας τον τελευταίο με το όλον. Ανακηρύσσει τις ασθενείς συνάψεις του νομοθέτες και ορίζει την καθολική ηθική. Από εκεί και πέρα τίποτα. Καμμιά αλλαγή. Απολύτως τίποτα. "Μόνιμη ευτυχία χωρίς εκπλήξεις!", σκέφτεται και αγαλλιάζει. Τον Κατσαρό ούτε που τον έχει ακούσει. Κι σε εκείνο το "αντισταθείτε" της Διαθήκης, καθίσταται παροδικά αφασικός. Σιγά-σιγά θέτει cut-off score για τους συνομιλητές. Ρακένδυτοι Ανθρωπίδες απορούν, καθώς ο μπαμπουίνος με την υπέρλαμπρη φορεσιά τους αφορίζει με ρεπερτόριο λιγοστών κραυγών. Με αυτόν τον τρόπο ο μικρός Δημητράκης παραμένει εσαεί σε ηλικία προεφηβική. Τα υποκοριστικά επιμένουν κατά βάθος. Χαμογελούν κρυφίως πίσω από τους μακροσκελείς τίτλους. Το προσδόκιμο ζωής φαντάζει αιωνιότητα, όταν ψάχνεις συνεχώς τα φανταστικά κλεμμένα σου παιχνίδια. Ειδικά όταν οι υποψήφιοι ανήλικοι ληστές δεν υπάρχουν σε ακτίνα χιλιομέτρων. Είναι μόνος. Και πολύ γερασμένος πια για να σπάσει το τσόφλι.

ΥΓ: Πριν λίγο καιρό γνώρισα τον μικρό Δημητράκη. Οι μνημονικοί μου νευρώνες αρνήθηκαν να τον δεχτούν. Έτσι αγγάρεψα του όρχεις μου.

Συντήρηση καπνοσύριγγας I: Επιστόμια

Καταρχήν, αποφεύγουμε να δαγκώνουμε το επιστόμιο την ώρα που καπνίζουμε. Μερικοί καπνιστές αρέσκονται στο να κρατούν την (συχνά γυριστή) καπνοσύριγγα στα δόντια τους για πολλή ώρα. Όσο και να προσέχει ο καπνιστής, το επιστόμιο θα φθαρεί γρηγορότερα αν έχει αυτή τη συνήθεια. Δευτερευόντως, αμέσως μετά το κάπνισμα επιβάλλεται να καθαρίσουμε καλά το εξωτερικό του επιστομίου (μιλάμε για την άκρη που έρχεται σε επαφή με το στόμα και τα χείλη).

Τα επιστόμια χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τα ακρυλικά και τα επιστόμια από εβονίτη (ή βουλκανίτη). Πιο απλά, μιλάμε για πλαστικό και ελαστικό υλικό αντίστοιχα. Τα ακρυλικά είναι γενικώς λιγότερο ευπαθή και δε χάνουν τόσο εύκολα τη λάμψη τους. Έτσι, δεν έχω και πολλά να πω για αυτά. Μέχρι στιγμής δεν είχα πρόβλημα. Φαντάζομαι ότι όταν χρειαστεί να αποκαταστήσω τη λάμψη κάποιου ακρυλικού επιστομίου, ένα κιτ γνωστής εταιρίας (πχ Savinelli ή Brebbia) θα κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Τα μη ακρυλικά επιστόμια, όμως είναι πιο ευπαθή και σαφώς λιγότερο γυαλιστερά. Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα θαμπώσουν και, αν δεν τα προσέξεις, το χρώμα θα αλλοιωθεί. Αυτό οφείλεται στο φαινόμενο της οξείδωσης. Δύο παράγοντες επισπεύδουν την οξείδωση. Το φως και το σάλιο. Για αυτό σκουπίζουμε αμέσως την άκρη του επιστομίου μετά το κάπνισμα (και κατά τη διάρκεια του καπνίσματος αν οι σιελογόνοι αδένες δουλεύουν με ζήλο). Κατά το καθάρισμα (μετά από κάθε κάπνισμα) με λίγο ελαιόλαδο και ένα πανάκι τρίβουμε ελαφρά το επιστόμιο (στη μικρή γωνία που σχηματίζεται στο σημείο που το button συναντά το κύριο μέρος του επιστομίου, κατά καιρούς χρησιμοποιήστε και λίγη οδοντόκρεμα). Και πάντα οι καπνοσύριγγες μακριά από άμεσο ηλιακό φως.

Οπότε, κρατάτε τα racks σε μέρος που δεν τα βλέπει ο ήλιος και ξοδεύετε 1 λεπτό παραπάνω όταν καθαρίζετε την πίπα μετά το κάπνισμα. Έτσι περιορίζεται η φθορά των επιστομίων.

Επιλογή καπνοσύριγγας ΙΙ: ανεμπόδιστο ρεύμα αέρα

Πριν αρχίσουμε, μία επισήμανση. Αγοράζουμε πίπες για να τις καπνίζουμε και όχι για να τις κοιτάμε. Οπότε, έχουμε κάθε δικαίωμα να ελέγξουμε μία υποψήφια προς αγορά πίπα όση ώρα θέλουμε και όσο εξονυχιστικά γουστάρουμε. Αν δε μας φτάνει να την κοτάξουμε απλώς στη βιτρίνα, δικαιούμαστε να τη δούμε στο φως, να αφαιρέσουμε το επιστόμιο και να εξετάσουμε το εσωτερικό της, να ψηλαφίσουμε τα έσω τοιχώματα του μπωλ κλπ. Αν είστε ψυχαναγκαστικοί, μπορείτε να έχετε μαζί σας και σύνεργα (φακό, μεγεθυντικό φακό κλπ). Δεν κάνω πλάκα. Από τη στιγμή που δίνετε τα χρήματά σας για ένα αντικείμενο, οφείλετε να το εξετάσετε πριν το αγοράσετε. Και κανείς πωλητής δεν μπορεί να σας το αρνηθεί.

Μέσα στα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει μια καλή πίπα είναι σωστά σχεδιασμένος αεραγωγός. Ζώντας στην Ευρώπη, έχουμε συνηθίσει στις πίπες που παίρνουν φίλτρο (συνήθως των 9mm). Οπότε είναι αδύνατον να έχουμε απόλυτα ανεμπόδιστο ρεύμα αέρα κατά το κάπνισμα, αφού έτσι και αλλιώς ο καπνός θα περάσει από το φίλτρο.

Παρενθετικά εδώ, να μιλήσουμε λίγο για το φίλτρο. Βλέποντας το χρώμα του μετά το κάπνισμα (και μετά από μια κουβέντα που είχαμε με τον Churchwarden), αποφάσισα ότι πρέπει να απαρνηθώ την ενδεχομένως σωστότερη μηχανική και κάποια πολύ όμορφα μοντέλα που δεν παίρνουν φίλτρο. Ως τώρα, έχω συνηθίσει να καπνίζω πίπες με φίλτρο. Τελευταία μου απόπειρα στο πεδίο του άφιλτρου ήταν μια κομψότατη BC. Μου φαίνεται ότι χωρίς φίλτρο θέλει περισσότερη προσοχή για να αποφύγει κανείς το κάψιμο της γλώσσας. Οπότε, λίγο η συνήθεια, λίγο το κάψιμο, βάλε και την επιθυμία για καθαρότερο κάπνισμα... η παλάντζα κλίνει υπέρ του φίλτρου. Με την παραδοχή αυτή συνεχίζουμε.

Το πρώτο ζητούμενο είναι η διατομή του αεραγωγού να είναι σταθερή καθ' όλο το μήκος του. Είστε, λοιπόν, εντός του καταστήματος και έχετε ήδη κοζάρει την καπνοσύριγγα που σας αρέσει. Χωρίστε το ξύλινο μέρος της πίπας από το επιστόμιο και βγάλτε το φίλτρο. Ύστερα εφαρμόστε πάλι καλά το επστόμιο στην πίπα και φυσήξτε ελαφρά μέσα στο μπωλ (τα χείλη σας να εφαρμόζουν στο χείλος του μπωλ - φανταστείτε ότι παίζετε τρομπέτα). Ακούστε τον ήχο που κάνει ο αέρας καθώς εξέρχεται του επιστομίου. Δεν πρέπει να σφυρίζει. Αν σφυρίζει, το πιο πιθανό είναι να μην είναι σταθερή η διατομή καθ' όλο το μήκος του επιστομίου. Και αυτό δεν είναι καλό.

Μπορείτε να κάνετε και το λεγόμενο "pipe cleaner test", αν θέλετε. Με την πίπα συναρμολογημένη και χωρίς φίλτρο, προσπαθήστε να περάσετε ένα μάκτρο από το επιστόμιο μέχρι τον πάτο του μπωλ. Αν περνάει άνετα, τότε ο αεραγωγός του επιστομίου είναι ευθυγραμμισμένος με αυτόν του shank. Αυτό είναι καλό. Το συγκεκριμένο τεστ έχει τόσο υποστηρικτές, όσο και επικριτές. Μην τρελαίνεστε αν η πίπα που ποθείτε δεν το περνάει, ειδικά αν είναι γυριστή.

Και τώρα πάμε σε ένα άλλο τμήμα που λέγεται mortise. Εκεί πρέπει να έχουμε πολύ καλή εφαρμογή του tenon. Καταρχάς, για να δούμε αν το tenon είναι πολύ μακρύ ή αν ο χώρος υποδοχής του φίλτρου δεν αρκεί, εξετάζουμε την πίπα στο φως με το φίλτρο εντός. Θέτουμε την καπνοσύριγγα με την πηγή φωτός απέναντι (η καπνοσύριγγα βρίσκεται ανάμεσα στην πηγή φωτός και τα μάτια μας). Κοιτάζοντας το σημείο εφαρμογής υπό διαφορετικές γωνίες (αλλάζοντας ελαφρά την κλίση της καπνοσύριγγας), αναζητάμε την ενδεχόμενη ύπαρξη "διαρροής φωτός". Είναι σαν μια μικρή χαραμάδα μεταξύ του επιστομίου και του shank, από όπου μπορεί να περάσει μια λεπτή δέσμη φωτός. Άριστη εφαρμογή συνεπάγεται μηδενική "διαρροή φωτός". Και αυτό είναι καλό. Δευτερευόντως, πρέπει να διαπιστώσουμε αν ο χώρος υποδοχής του φίλτρου είναι πολύ ευρύς. Πολύ απλά, κουνάμε ελαφρά την πίπα (like frape, you know?). Αν το κενό είναι μεγαλύτερο του κανονικού, θα ακούσουμε το φίλτρο να κουνιέται μέσα στο mortise. Αλλιώς, θα ακούσουμε μόνο τον ήχο από τα καρβουνάκια μέσα στο φίλτρο (ομοιάζει με τον ήχο που κάνει μια αλατιέρα σε παλινδρομική κίνηση). Σε περίπτωση που το φίλτρο φρακάρει στο tenon, δε θα διαπιστώσουμε κίνηση ακόμα και αν υπάρχει περισσότερο κενό απ' όσο πρέπει. Τότε, ο μοναδικός τρόπος να εξετάσουμε την ορθότητα της εφαρμογής είναι η χρήση μεζούρας ή χαρακακίου. Αποσυναρμολογούμε την καπνοσύριγγα, θέτουμε το φίλτρο εντός του επιστομίου και μετράμε το μήκος από την αρχή του tenon ως την άκρη του φίλτρου. Πρέπει η απόσταση αυτή να είναι ελάχιστα μικρότερη από το μήκος του mortise. Αυτό θα σημαίνει πολύ καλή εφαρμογή.

Αυτά τα ολίγα. Είχα καιρό να γράψω, διότι έλαβε χώρα πήξη τις τελευταίες μέρες. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα καταντήσω πολυάσχολος. Έχω αρκετά posts στα σκαριά και υπόσχομαι να επανέλθω δριμύτερος.

Keep on puffin'

Μια παγκόσμια παρέα καπνιστών

Χθες το βράδυ έγινα μέλος του smokers forums (http://www.smokersforums.org). Φοβερή παρέα. Εκεί βασιλεύει η ευρυθμία, η ευγένεια και η γενναιοδωρία. Ειλικρινά ένα από τα καλύτερα forums που υπάρχουν.

Μεταλλικός Εσπερινός

Ημέρα Πέμπτη, η ώρα γύρω στις 20:30, ευρισκόμενος στην συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους και περιμένων τον φίλο και συγκαπνιστή Pipe Smoker να πάμε σ’ένα κατάστημα με είδη καπνιστού (τί μεγίστη πρωτοτυπία τολμώ να αναφέρω!), καθέστην μάρτυς του εξής απροόπτου συμβάντος:
Εκ μακράς αποστάσεως φθάνει στ’ αυτιά μου σκληρή μεταλλική μουσική, της οποίας η έντασις αυξάνεται ταχύτατα, προερχομένη εκ της οδού Ιπποκράτους.Υποπτεύομαι πως κάποιος τρελλός χεβιμεταλλάς - γκαζοφονιάς έχει βαλει στην διαπασών την μουσική στο αυτοκίνητό του, έχει τερματίσει και το γκάζι και κατευθύνεται προς την οδό Πανεπιστημίου (και όποιον πάρη ο Χάρος με άλλα λόγια!). Πριν προλάβω να υποθέσω τα αναφερθέντα, καταφθάνει το τρελλό σαραβαλάκι και με μεγάλη περιέργεια προσπαθώ να παρατηρήσω τον οδηγό του. Διακρίνω εξ αποστάσεως έναν εκστασιασμένο μαυροφορεμένο μαλλιά να έχει αφεθή στην σκληρή μουσική των μεγαφώνων του αυτοκινήτου του και να παίρνη με τις πάντες την στροφή.
Η πρώτη μου σκέψις ήτο πως ορθώς υπέθεσα τα ανωτέρω (και όντως έτσι ήσαν τα πράγματα), μόνον που δεν είχα καταφέρει εξ αποστάσεως να παρατηρήσω μια σημαντική λεπτομέρεια, την οποία διέκρινα καθώς ο οδηγός περνούσε ακριβώς δίπλα μου κι εκ δεξιών μου:
Ο μαυροφορεμένος μαλλιάς ήτο πράγματι μαυροφορεμένος διότι φορούσε ράσο. Κι επιπροσθέτως, διετηρούσε αβρή και πλουσία γενειάδα και στο στήθος του δέσποζε μέγας σταυρός!!! Τα συμπεράσματα δικά σας…

Επισήμανσις πρώτη
Συμπαρασματικώς, αν υποθέσουμε πως οι κληρικοί μας διαβιούν κατ’ εντολάς Θεού,
τότε αν υπάρχει Θεός…
…ακούει σίγουρα μέταλ!
Ποιος ξέρει; Ίσως να καπνίζη και πίπα!
Οπότε ορθώς έπραξε κι ο προαναφερθείς πατήρ.

Επισήμανσις Δευτέρα
Μία ετυμολογική προσέγγισις του λήμματος Θεός, είναι η εξής:
Θεός, παρά το θέω = τρέχω (κινούμαι ταχέως).
Άρα λοιπόν, και πάλιν ο προαναφερθείς πατήρ έπραξε ορθώς, διότι ποιηθείς κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του δημιουργού του και προσπαθών παντοτε να του ομοιάζη, τρέχει κι αυτός ο δύσμοιρος με όσα μέσα διαθέτει! Μην το κατηγορούμε λοιπόν αδίκως τον χριστιανό!

Απολύμανση καινούριας καπνοσύριγγας

Συνήθως η απολύμανση μας έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για μεταχειρισμένες πίπες. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι μεγάλο λάθος. Θα βάζατε ποτέ στο στόμα σας ένα βιβλίο που ήταν για 5-6 χρόνια στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου? Σαφώς και όχι. Οπότε, κάθε πίπα που αγοράζετε χρειάζεται απολύμανση. Απλά στην περίπτωση της καινούριας, χρειάζεται λιγότερος χρόνος. Προχθές, βέβαια, έφαγα όλο το βράδυ για μια καινούρια Peterson. Πρώτη φορά που αγοράζω Peterson και πρώτη φορά που θα καπνίσω με p-lip. Πήγαμε παρέα με τον φίλο συγκαπνιστή και συνεργάτη του blog. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Στο θέμα μας. Δυο-τρία απλά πραγματάκια και η πίπα είναι ok. Καταρχάς, αποχωρίζουμε το επιστόμιο από το ξύλινο μέρος. Με λίγο χαρτί ή βαμβάκι νοτισμένο με καθαρό οινόπνευμα καθαρίζουμε καλά το tenon εσωτρικά. Ύστερα βρέχουμε ένα λευκό μάκτρο με καθαρό οινόπνευμα (δεν το μουλιάζουμε) και το περνάμε από το επιστόμιο. Χρησιμοποιούμε όσα μάκτρα χρειάζεται. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία μέχρι το χρώμα του μάκτρου να παραμένει λευκό, αφού περάσει από το επιστόμιο. Έπειτα, περνάμε ένα στεγνό μάκτρο από το επιστόμιο και αφήνουμε το τελευταίο να στεγνώσει για κανένα μισάωρο. Μετά το πλένουμε εξωτερικά με λίγο χλιαρό νερό και σαπούνι. Στην περίπτωση επιστομίου από εβονίτη, αν πέσει οινόπνευμα στην εξωτερική επιφάνεια του επιστομίου, ενδεχομένως να προκαλέσει αλλαγή στο χρώμα του. Για αυτό προσοχή. Επίσης, καλό κάνει το να αλείψετε με ελαιόλαδο την εξωτερική επιφάνεια του επιστομίου (μιλάμε πάντα για εβονίτη) πριν καπνίσετε για πρώτη φορά την πίπα και να αφήσετε το επιστόμιο να σταθεί με το ελαιόλαδο (μόνο του, αποχωρισμένο από το ξύλινο τμήμα) για μερικές ώρες. Μετά σκουπίστε το καλά με ένα πανάκι (πχ σαν αυτά που έχουμε για να καθαρίζουμε τα γυαλιά). Όσον αφορά στο ξύλινο τμήμα, το μόνο που θέλει καθάρισμα είναι συνήθως το shank. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία με τα μάκτρα, όπως και για το επιστόμιο. Το μπωλ δεν το πειράζουμε. Αφήνουμε την πίπα να στεγνώσει καλά για μια μέρα και είναι καθαρή και έτοιμη για κάπνισμα.

Κάποιες σημειώσεις:
1) Αν η πίπα είναι dipstained (όπως πχ μερικές Peterson), θα έχει μπογιά στο εσωτερικό του μπωλ. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η μπογιά πρέπει να αφαιρεθεί, αφήνοντας μέσα στο μπωλ κομμάτια βαμβάκι ποτισμένα με οινόπνευμα για μερικές ώρες. Άλλοι λένε ότι η διαδικασία αυτή ενέχει κινδύνους (μπορεί να συμβάλλει στον σχηματισμό ρωγμών κατά τη διάρκεια του κατοπινού καπνίσματος). Εγώ πήρα το μικρό ρίσκο (δεν τα άφησα πολλές ώρες) και αφαίρεσα το μεγαλύτερο μέρος της μπογιάς από το εσωτερικό του μπωλ της καινούριας μου Peterson Aran. Αν το κάνετε αυτό, πρέπει να αφήσετε την πίπα να στεγνώσει καλά για περισσότερες μέρες πριν την καπνίσετε για πρώτη φορά.
2) Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αντί καθαρού οινοπνεύματος βότκα ή τζιν. Απλά θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος να στεγνώσει η πίπα, αφού τα εν λόγω οινοπνευματώδη περιέχουν μη πτητικά υγρά σε μεγαλύτερο ποσοστό από το καθαρό οινόπνευμα.

PS προς Churchwarden: Δεν άφησα μια γραμμή μεταξύ των δύο σημειώσεων, όπως βλέπεις. Πάμε για Σεπτέμβρη μάλλον.

BC PIPES: Σας αρέσουν οι Γαλλίδες?

Αυτή τη στιγμή ο Aramis καπνίζει για πρώτη φορά με πλήρες γέμισμα. Σήμερα σκεφτόμουν τις BC. Επί τη ευκαιρία, θέλω να ρωτήσω και τη γνώμη σας. Εγώ θεωρώ ότι, ακόμα και αν δε φημίζονται για την εξαιρετική τους ποιότητα (όπως οι Stanwell και οι Peterson), έχουν κάποια πρωτότυπα σχέδια που αξίζουν (κυρίως για την πρωτοτυπία τους). Λίγα παραδείγματα: Cobra, Cadre noir, Calabash (briar), Jules Verne, Mousquetaires, Rolando Negoita, Pigalle. Όταν η συλλογή μου, πολύ αργότερα, φτάσει σε ένα καλό επίπεδο (~50 πίπες), θα το θεωρώ έλλειψη να μην περιλαμβάνει 3-4 από τα παραπάνω μοντέλα. Σεις τι λέτε?

Stairway made of sweet smoke

One single match. And behold, rings of smoke through the trees. Rising to heaven.

Anti-smoking frenzy

Γενικώς, όταν κάποιος μου λέει με επιτακτικό τόνο τι να κάνω, αναπτύσσω αντισώματα. Μπορείς να το πεις και εφηβικό κουσούρι. Ακόμα και τώρα που δεν είμαι έφηβος, μπορεί να έχω αλλάξει λίγο όσον αφορά στις αντιδράσεις μου, αλλά η ενόχληση παραμένει στην ίδια ακριβώς ένταση και είναι αντανακλαστική. Φαίνεται ο νεοφλοιός δεν προλαβαίνει να αναλάβει δράση.

Το θέμα μας είναι πολύ συγκεκριμένο. Οι φανατικοί αντικαπνιστές. Καταρχάς, καθείς έχει δικαίωμα να μην καπνίζει, να μην πίνει αλκοόλ ή καφέ, να μην τρώει τηγανητά κλπ κλπ. Αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου λέει τι να κάνω. Δε θα ανάψω την πίπα μου σε χώρο που δεν επιτρέπεται. Είμαι δεινός καπνιστής, αλλά εκνευρίστηκα όταν κάποιος μου ζήτησε φωτιά σε ένα νοσοκομείο και, ενώ προσφέρθηκα να του χαρίσω τον αναπτήρα μου (έναν bic, προφανώς για να μην τον ακολουθήσω μέχρι έξω για να ανάψει), εκείνος πήρε τον αναπτήρα, άναψε το τσιγάρο του (μέσα στο νοσοκομείο) και μου τον έδωσε αμέσως πίσω. Θα προσπαθήσω, επίσης, να μην ενοχλήσω τους υπόλοιπους με τον καπνό μου. Αλλά ο φανατικός αντικαπνιστής μου τη δίνει. Προσέξτε τώρα. Ο αντικαπνιστής είναι ένας άνθρωπος θέσει κατά του καπνίσματος. Ο φανατικός αντικαπνιστής είναι ένας ενοχλητικός, συμπλεγματικός ιεροκύηκας. Είναι εκείνος που σου πιπιλάει το μυαλό για τις βλαβερές επιπτώσεις, δίνοντάς σου συνεχώς copies από papers σχετικών με τον καρκίνο και τις καρδιοπάθειες. Και αφού σου έχει πρήξει τα φρύδια, περιμένει να απολογηθείς.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να μελετήσω το φαινόμενο, ώστε να καταλάβω για ποιον λόγο το κάνουν αυτό. Το συμπέρασμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ο κλασικός φανατικός αντικαπνιστής δεν το κάνει γιατί πραγματικά υποστηρίζει τη μακροζωία και την καλή υγεία ως αξίες. Τρέχει όλη την ημέρα, τροφοδοτώντας με σχολαστική εμμονή το άγχος του, τρώει σκατά (γενετικώς τροποποιημένα ή μη τρόφιμα, άγνωστης προέλευσης και κάθε άλλο παρά "φυσικά"), ζει σε κλουβί, σκέφτεται το περιβάλλον 2-3 λεπτά την εβδομάδα και γενικώς συμβαδίζει με τον "σύγχρονο" τρόπο ζωής. Επίσης, ο κλασικός φανατικός αντικαπνιστής δεν το κάνει γιατί σε αγαπάει πολύ και τρελαίνεται στη σκέψη ότι μπορεί να πάθεις κάτι. Και αυτό διότι συνήθως ο τύπος αυτός είναι συνάδελφος, απλός γνωστός ή, τέλος πάντων, κάποιος που δεν έχει στενή σχέση μαζί σου. Εν ολίγοις, καρφί δεν του καίγεται για την υγεία σου. Από τις δύο παραπάνω διαπιστώσεις, μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε ότι το επιχείρημά του δεν αφορά στην ουσία του πράγματος.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι το εξής:
Ο κλασικός φανατικός αντικαπνιστής σου ζαλίζει τον έρωτα για έναν πολύ απλό λόγο: δεν εγκρίνει τη συμπεριφορά σου.

Άρα από τον όρο "κλασικός φανατικός αντικαπνιστής" τον κύριο ρόλο τον παίζει η δεύτερη λέξη. Η λέξη "φανατικός". Το ζήτημα ήταν πιο απλό απ' ότι νόμιζα. Είναι συμπεριφορά που συναντάμε συχνά. Κάποιος που δε σε ξέρει καλά και δεν είναι φίλος σου, έχοντας μία και μοναδική και απολύτως στεγανή άποψη, νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να σου πει τι να κάνεις, καθ' ότι έχει παραμυθιαστεί ότι γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια. Ίσως, όπως λέει και ο φίλος μου ο Churchwarden, η ατάκα του Lecter να είναι ορθή:

"Ιδανικά, οι αγενείς θα φαγώνονταν".

Αλλά αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε για δύο λόγους. Ο πρώτος, που είναι και ουσιαστικός, είναι ότι ζούμε (ευτυχώς) σε μία κοινωνία που διέπεται από νόμους και οι νόμοι αυτοί προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή. Ο δεύτερος, όμως, είναι η κοινωνική δομή. Το ψευδεπικρατές δέον. Ο κλασικός φανατικός αντικαπνιστής θαρρεί πως μπορεί να σε κοιτάζει αφ' υψηλού, διότι το δικαίωμα αυτό του το έχει δώσει ο όχλος. Η διαδικασία μάθησης είναι πολύ απλή στην περίπτωσή του. Μαθαίνουμε και υιοθετούμε ό,τι επιδοκιμάζεται και απορρίπτουμε τα υπόλοιπα. Αν σκεφτεί κανείς το πόσο επισφαλής είναι η θέση της οιασδήποτε αξίας κατά την εκάστοτε ιστορική περίοδο, θα καταλάβει το γελοίον του πράγματος. Οι μεταβολές στις προτιμήσεις του όχλου είναι δυνατόν να παρομοιαστούν με τις κινήσεις των μεδουσών. Ο μηχανισμός των μεταβολών εξηγείται καταπληκτικά από ένα οικολογικό-εξελικτικό μοντέλο του John Maynard Smith (αν θυμάμαι καλά) με περιστέρια και γεράκια.

Και για να τελειώνουμε, ιδού η γνώμη μου, διόλου ταπεινή:

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να χαλάσει τη στιγμή της ευδαιμονίας ενός καπνιστή πίπας. Και όσο για τις καλοπροαίρετες συμβουλές σας, φανατικοί αντικαπνιστές, κρατήστε τις για τον εαυτό σας. Αλλιώς, όταν ένας κώνωψ ξαναζουζουνίσει πλησίον του ωτός μου, θα πιάσω το φλιτ.

Και ενώ σκέπτομαι περί συνθέσεως επιλόγου, προκύπτει η ανάκληση ενός ποιήματος του Boris Vian. Αυτός τα λέει καλύτερα:

Έχουνε όλα ειπωθεί εκατό φορές
Και μάλιστα καλύτερ' από μένα
Αν λοιπόν γράφω στίχους
Είναι γιατί μ'αρέσει
Είναι γιατί μ'αρέσει
Είναι γιατί μ'αρέσει
Να μπαίνω στο ρουθούνι σας

(Μετάφραση Φωστιέρη-Νιάρχου)

Smoke in peace, briar-brothers

Μία ετεροχρονισμένη ανάρτηση: Μέγεθος συλλογής και rotation

Δεν ξέρω το κατά πόσον είναι χρήσιμο ένα τέτοιο post. Οι περισσότεροι, απ' ότι φαίνεται, είναι ψαγμένοι καπνιστές. Αυτή είναι μια ανακοίνωση που αναφέρεται σε στοιχειώδη ζητήματα. Το ερώτημα είναι πόσες καπνοσύριγγες είναι απαραίτητες για να καπνίζει κάποιος καλά. Καταρχάς σας παραπέμπω στο άρθρο του Φοίβου Σαργέντη, ώστε να γίνει κατανοητός ο λόγος για τον οποίον πρέπει να χρησιμοποιούμε πολλές καπνοσύριγγες (http://www.itia.ntua.gr/~fivos/files/Doc/pipe.pdf).

Φαντάζομαι ότι ο Φοίβος σας έχει πείσει. Ακόμα και αν δε σας έπεισε, θα σας πείσει η πικρή εμπειρία που θα αποκομίσετε από την εμμονή στο εξαντλητικό κάπνισμα μιας και μόνο καπνοσύριγγας. Πάμε τώρα στην ουσία. Να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι μιλάμε για καπνοσύριγγες από ρείκι. Ο Ιορδάνης στη συνάντηση έκανε μια σημαντική ερώτηση: Ποιο είναι το ιδανικό και ποιο το ανεκτό?

Το ιδανικό είναι να καπνίζεις μία φορά την καπνοσύριγγα και ύστερα να την αφήνεις να ξεκουράζεται για μία εβδομάδα. Αυτό, όμως, δεν είναι εφικτό για πολλούς. Και εξηγούμαι. Έχουμε έναν φοιτητή ή έναν εργαζόμενο 20-30 ετών. Οπότε, το εισόδημά του κυμαίνεται από 0 ως 700 ευρώ ανά μήνα. Αν αυτός καπνίζει τουλάχιστον 3 μπωλ την ημέρα, τότε χρειάζεται τουλάχιστον 21 καπνοσύριγγες. Με κατώτερη τιμή τα 50 ευρώ (είμαστε λίγο ακριβοί στην Ελλάδα και οι ευκαιρίες δεν είναι πολλές) για μία αξιοπρεπή καπνοσύριγγα, το συνολικό κόστος ανέρχεται στα 1260 ευρώ μόνο για τις καπνοσύριγγες. Αν βάλουμε και τους καπνούς και τα συμπράγκαλα, βράσε ρύζι. Και μιλάμε μόνο για 3 μπωλ την ημέρα. Πολλοί καπνίζουν περισσότερα.

Οπότε πάμε στο ανεκτό. Καπνίζουμε μία καπνοσύριγγα ως και τρεις φορές μέσα σε μία μέρα, αφήνοντας διαστήματα 2 ωρών μεταξύ των καπνισμάτων (σε περίπτωση αυξημένης υγρασίας στον περιβάλλοντα χώρο, ίσως το τρίτο κάπνισμα μας βγει ξινό). Την αφήνουμε να ξεκουραστεί για 5 μέρες minimum. Οπότε, το κόστος μειώνεται αυτομάτως. Φτάνουμε σε ένα budget των 250 ευρώ (5 καπνοσύριγγες). Ταυτόχρονα, δεν καταπονούμε πολύ τα κομμάτια της συλλογής μας.

Ό,τι και να κάνετε, 2 πράγματα είναι πολύ σημαντικά:
Πρώτον, καθαρίζουμε καλά την καπνοσύριγγα μετά από κάθε κάπνισμα. Την αφήνουμε περίπου 2 ωρίτσες να κρυώσει, βέβαια, πριν την αποσυναρμολογήσουμε.
Δεύτερον, κατά το διάστημα που ξεκουράζεται μια καπνισμένη πίπα, καλό είναι να βρίσκεται σε όρθια θέση με το μπωλ να κοιτάζει προς τα κάτω. Έτσι στεγνώνει καλύτερα.

Keep on puffin'

Πρώτη συνάντηση

Την Κυριακή έγινε η πρώτη συνάντηση με μέλη της ομάδας και αναγνώστες του blog. Δυστυχώς δεν μπορούσαν να παραστούν όλοι. Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαστε περισσότεροι. Περάσαμε φίνα. Ο Jordan ορίστηκε επίσημος φωτογράφος της παρέας. Ποστάρω εδώ μία σύντομη περιγραφή της βραδιάς:

Τέσσερις μικρές εστίες. Αντί σαλπίσματος, ήχος σπίρτου που αναφλέγεται. Ερείκη αντί του μπρούντζου. Πυκνώσεις αέρα αντικαθίστανται από αιωρούμενα μόρια (ως άλλες μέδουσες, σε μέσο της τρίτης κατάστασης, άβουλα φερόμενες). Δαιδαλώδη πτερύγια δίνουν τη θέση τους σε ταπεινό επιθήλιο. Η άριστη μηχανική τους δεν καταδέχεται σπατάλη ενέργειας. Καθ' ότι το απαιτούμενο έργο ευτελές. Τέταρτο σπίρτο στη σειρά. Οι εν δυνάμει αναμνήσεις ορθώνουν το ανάστημά τους. Τα ρουθούνια διαστέλλονται. Ο χώρος πλήρης οσμών. Παραμερίζοντας τις τρυφερές αναδιπλώσεις η όσφρηση πασχίζει να φτάσει στην επιφάνεια. Μία προς μία, κατοπινές προσαρμογές υποδουλώνονται. Και η πραγματικότητα ανακατασκευάζεται με πρώτη ύλη τον καπνό.

Κοινός τόπος

Σήμερα θυμήθηκα ένα άρθρο που πέτυχα κάποια στιγμή στο διαδίκτυο. Ο συγγραφέας του, δεινός καπνιστής πίπας, περιέγραφε μια φανταστική συνάντηση με τον Einstein. Έλεγε, λοιπόν, ότι, ενώ είναι άσχετος με τη Φυσική, αν τον συναντούσε ποτέ, σίγουρα θα είχαν κάτι να πουν. Και πως η κουβέντα δε θα ήταν διόλου σύντομη και τυπική, καθώς θα συνομιλούσαν με τις ώρες περί καπνοσυρίγγων. Κανείς μας δεν έχει συναντήσει ποτέ τον Einstein ή τον Baudelaire, αλλά κατανοούμε πλήρως την παραπάνω δήλωση. Κάθε φορά που συναντιούνται δύο καπνιστές πίπας, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να αρχίσει μία τέτοια μακροσκελής συζήτηση. Όλοι μας έχουμε λίγο ή πολύ την αίσθηση πως ανήκουμε σε μία ιδιότυπη κοινότητα.

PS: Μερικές φορές, βλέπω κάποιον άγνωστο άνθρωπο να καπνίζει πίπα στον δρόμο και έχω αντανακλαστικά την τάση να πάω να του μιλήσω.

Όπου υπάρχει ηδύς καπνός...

Πρώτ’απ’όλα και πριν απ’όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω και να χαιρετίσω τον φίλο και συγκαπνιστή Pipe Smoker δια την πρόσκλησιν σε αυτόν τον ιστοχώρο, την οποίαν με μεγάλη χαρά και απεδέχθην (καθώς βεβαίως και δια τας πολυτίμους συμβουλάς του περί των καπνοσυρίγγων) και εν συνεχεία όλους τους συνεργάτας δια την συμβολήν και βοήθειά των σε αυτόν εκθέτοντας τας εμπειρίας και γνώσεις των.
Φρονώ πως σύμπαντες καπνισταί και μή (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων βεβαίως αι οποίαι σαφώς και επιβεβαιώνουν τον κανόνα), συμφωνούν δια την ευοσμίαν του αναδίδοντος καιομένου καπνού εκ της αναμμένης εστίας μιάς καπνοσύριγγος.
(σημειωτέον πως ο γράφων είναι μή καπνιστής τσιγάρου)
Η όσφρησις των παρευρισκομένων διεγείρεται κάθε που αποφασίζη κάποιος να μετατρέψη τον καπνόν του εις στάχτην και ο χώρος πέριξ αυτού πληρούται ευωδίας.Πολλάκις μου έχει συμβή να μου εκφράσουν το ευχάριστον ξάφνιασμα που προκαλεί ο περιρρέων καπνός στον χώρον ή ακόμα και να σημειώσω μακρόθεν, αντίστοιχες αντιδράσεις ευαρεστήσεως.Όλα για το άρωμα και την γεύσιν αγαπητοί μου φίλοι!Αυτό το άρωμα ομολογώ πως εστάθη και το πρώτον ερέθισμα…
Παιδιόθεν ενθυμούμαι τον εαυτόν μου να σαγηνεύεται κάθε που ετύγχανε να πλανάται εις τον αέρα αυτή η πολύ συγκεκριμένη ηδεία οσμή.Έχουν περάσει αρκετά έτη έκτοτε, αλλ’ακόμη και σήμερον το ίδιον μου συμβαίνει.Ενθυμούμαι να ψάχνω απεγνωσμέσμα να εντοπίσω την πηγήν αυτού του γλυκέος και ευαρέστου αρώματος και πάντοτε να τερματίζεται η αναζήτησίς μου σε κάποιον κύριον, όστις απελάμβανε τον καπνόν του.Έτσι λοιπόν κατέληξα εις το εξής συμπέρασμα: Όπου υπάρχει ηδύς καπνός, υπάρχει και μία αναμμένη υδήπνοη καπνοσύριγξ μεθ’εστίας!
Ήτο λοιπόν θέμα χρόνου να μην ερκεσθώ μόνον εις την όσφρησιν αλλά να προχωρήσω και εις την γεύσιν.Πλέον ομολογώ πως είμαι λάτρις αμφοτέρων και συγκεκαταλεγομένης της λατρείας μου δια το ξύλον, είναι ένδηλον πως κι εγώ όπως και τόσοι άλλοι συγκαπνισταί απολαμβάνω συχνά την τριάδα αυτή.
Εύχομαι η παρέα να μεγαλώση και να αναρτηθούν ποικίλα θέματα περί των καπνοσυρίγγων, παντός ενδιαφέροντος κι αιτίας.

Καπνίζετε κι ευδαιμονείτε…

Εσύ τι καπνό φουμάρεις?

Σε ποια ηλικία αρχίσατε να καπνίζετε καπνοσύριγγες? Πόσο μεγάλη είναι η συλλογή σας? Ποιες είναι οι αγαπημένες σας? Και, για να δικαιώσουμε και τον τίτλο, τι καπνούς φουμάρετε?

What about falcon pipes?

Έγραφα σχόλιο στην ερώτηση του Churchwarden και προς το τέλος μου ήρθαν στο μυαλό οι falcon. Αρκετά οικονομική λύση και πολύ πρακτική η εναλλαγή των μπωλ. Έχει κανείς εμπειρία πάνω στο θέμα?

Υδροβάτης

To post αυτό δεν έχει σχέση με καπνοσύριγγες. Είναι μεγάλη, όμως, η ανάγκη μου να γράψω για αυτό το βιβλίο. Εξαρχής δηλώνω ότι ο ποιητής είναι αδερφικός μου φίλος. Πιο συγκεκριμένα, ονομάζεται Δημήτριος Μουζάκης και σχολιάζει στο blog ως churchwarden (τώρα ίσως γίνονται κατανοητά και τα αστειάκια που ανταλάσσουμε στα σχόλια). Η ποιητική συλλογή "Υδροβάτης" είναι η δεύτερή του. Σαφώς καλύτερη από την πρώτη. Σαφώς καλύτερη από πολλές συλλογές νέων και παλαιότερων, αναγνωρισμένων ή μη. Δεν είμαι φιλόλογος, λογοτέχνης, κριτικός, εκδότης ή επιμελητής. Είμαι, όμως, επαρκής αναγνώστης. Και ως τέτοιος ομιλώ. Σε όλες τις σημαντικές συλλογές υπάρχουν λίγα ποιήματα που αποτελούν αριστουργήματα. Σε αυτήν τη συλλογή υπάρχουν κάτι περισσότερο από λίγα. Σας είπα, πριν, ότι θα μιλήσω ως επαρκής αναγνώστης. Αυτό είναι ειλικρινές. Διότι κάποια από τα ποιήματα του Δ. Μουζάκη ξεπερνούν τη φιλία μας. Και ξεπερνούν κατά πολύ το θέμα του προσωπικού γούστου. Το πρώτο ποίημα της συλλογής, λέγεται "Πρελούδιο επαναφοράς" και είναι ένα από αυτά. Διαβάζοντάς το, κατάλαβα ότι οι προτιμήσεις μου δεν έχουν καμία σημασία. Ούτε οι κοινές αναμνήσεις παίζουν κάποιον ρόλο. Πολύ απλά, οι λέξεις σε καθηλώνουν. Αντανακλαστικά, χωρίς διαθέσιμο χρόνο για λογικούς συνειρμούς.

Κι αν υποψιάζεστε κομπίνα, μην το αγοράσετε. Άλλωστε, λίγο να ξέρει κανείς από βιβλία, γνωρίζει πως κάθε άλλο παρά βιοποριστικό είναι το να γράφεις ποίηση. Την επόμενη φορά που θα περάσετε από ένα βιβλιοπωλείο, μπείτε μέσα, βρείτε το βιβλίο και διαβάστε το πρώτο ποίημα. Κατόπιν, φύγετε αμέσως, έχοντας ξοδέψει μόνο πέντε λεπτά.


Ο Δημήτριος Μουζάκης (Churchwarden) είναι φίλος μου, όπως έγραψα παραπάνω. Το συγκεκριμένο post έγινε αφορμή για την αποχώρηση ενός πρώην συγγραφέα του blog. Συγκεκριμένα ο πρώην συγγραφέας απαίτησε να βγει το post μου για να παραμείνει ο ίδιος στη συγγραφική ομάδα. Μετανιώνω μόνο για το ότι επί μία ολόκληρη ημέρα χαλούσα σάλιο για να τον πείσω να παραμείνει.

Μια γενική επισήμανση

Επειδή έχουν αρχίσει συζητήσεις που έχουν σχέση με καταστήματα, καπνούς κλπ, πρέπει να γίνει σαφές ότι:

Όταν οι συγγραφείς του blog αναφέρονται σε κάποιο κατάστημα, επιχείρηση, εταιρία παραγωγής καπνών ή καπνοσυρίγγων, τότε εννοείται ότι δεν έχουν καμία σχέση με αυτά, πέρα από το ότι είναι ικανοποιημένοι πελάτες τους. Σε αντίθετη περίπτωση, η οιοαδήποτε περαιτέρω σχέση θα καθίσταται σαφής από τον συγγραφέα στο post.

Για το περιεχόμενο των σχολίων, την ευθύνη έχουν οι συντάκτες τους. Παρ' όλα αυτά, προτρέπω και τους αναγνώστες που γράφουν σχόλια να κάνουν το ίδιο.

Αυτά για τους κακόπιστους που μπορεί να μας παρεξηγήσουν, νομίζοντας ότι στήνουμε φάμπρικα (δεν υπονοώ κανένα ενεργό μέλος, φυσικά - το post είναι προληπτικό).

Smoke in peace.

Καινούριο μέλος

Προστέθηκε κι άλλος στην παρέα. Φίλος από πιο παλιά και μερακλής στα πάντα, παρά το νεαρό της ηλικίας. Χαιρετώ σε, Διόνους. Καλώς να ορίσεις και καλά γραψίματα.

Επιλογή καπνοσύριγγας Ι: Επιτυχημένες και αποτυχημένες low budget αγορές

Καλημέρα. Money makes the world go round. Με μερικές εξαιρέσεις. Σίγουρα, όσα περισσότερα χρήματα ξοδέψει κάποιος, τόσο πιο σίγουρος είναι για την ποιότητα του απoκτήματος. Ή, καλύτερα, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να του βγει μάπα. Αλλά, όπως και να έχει, μιλάμε για ξύλα και όχι για σηματάκια στο επιστόμιο. Αν είναι το ξύλο καλής ποιότητας και σωστά επεξεργασμένο, η πίπα θα καπνίζει καλά.

Σήμερα συζητάμε για τρεις low end καπνοσύριγγες. Πιο απλά, για τρεις φτηνές καπνοσύριγγες (μεταξύ 25 και 35 ευρώ). Πάμε, λοιπόν:



Αυτή είναι η δεύτερη που απόκτησα. Με αρκετά γεμίσματα στην εξωτερική επιφάνεια και όχι ιδιαίτερο φιάμμα. Και επειδή είναι από τις πρώτες, έχει υποστεί πολλά από έναν άπειρο καπνιστή. Τότε δεν είχα ιδέα από στρώσιμο, γέμισμα, συντήρηση κλπ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι έχει τραβήξει. Την καπνίζω ακόμα, όμως. Και με λίγη προσοχή, κάνει καλό κάπνισμα. Ιδανική για τις βόλτες μου. Πολύ βολική όταν την κρατώ στα δόντια. Παραδόξως, το καρβουνάκι έχει σχηματιστεί καλά. Και μια δόση συναισθηματικής αξίας, καθ' ότι δεύτερη καπνοσύριγγα και δώρο της καλής μου (και η πρώτη δώρο της καλής μου είναι, αλλά την έχω σχεδόν καταστρέψει - ίσως ποστάρω κάποια στιγμή φωτογραφίες). Θυμάμαι, φοιτητής ων, να τη γεμίζω Amphora (δεν ήξερα και πολλά τότε) κατά τη διάρκεια μακροσκελέστατων μεταμεσονύκτιων συζητήσεων.

Και πάμε στην επόμενη:



Μπήκα σε ένα κατάστημα και ζήτησα μια φτηνή πίπα, γύρω στα 20€. O ιδιοκτήτης άρχισε να γκρινιάζει ότι δεν ξέρουμε να καπνίζουμε, ότι οι φτηνές είναι για πέταμα, ότι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία κλπ. Κάποια στιγμή διέκοψα τη γκρίνια του, λέγοντάς του ότι βιάζομαι και ότι στο κάτω - κάτω, δικά μου λεφτά είναι, αν θέλω τα ξοδεύω σε μια άχρηστη πίπα. Ήταν η πιο γρήγορη αγορά καπνοσύριγγας που έχω κάνει ποτέ. Εντός 10 λεπτών είχα φύγει. Ούσα και αυτή μία από τις πρώτες, υπέστη σοβαρή κακομεταχείριση. Έχει και αυτή γεμίσματα, αλλά και κάποια μεταγενέστερα σημάδια από απροσεξία δική μου. Πέρα από τα νερά τύπου birds eye που φαίνονται στη φωτογραφία, δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερη ομορφιά. Κι όμως, μπορώ να πω ότι είναι μία από τις αγαπημένες μου πίπες, ειδικά όταν δουλεύω στο pc. Κρέμεται πολύ άνετα στο στόμα, αφού είναι αρκετά ελαφριά, καπνίζει μια χαρά και για αρκετή ώρα. Τελικά ο γκρινιάρης καταστηματάρχης έκανε λάθος.


Και πάμε στην τρίτη (και φαρμακερή).

Για αυτήν έφαγα αρκετή ώρα. Κοίταξα πάρα πολλά μοντέλα. Έφυγα από το κατάστημα ευχαριστημένος. Ήταν η ακριβότερη που είχα πάρει μέχρι εκείνη τη στιγμή (και τέταρτη πίπα της συλλογής μου). Μου άρεσε πάρα πολύ το σχήμα της και το ημιδιάφανο επιστόμιο που βλέπετε στη διπλανή φωτογραφία. Αυτή η πίπα, ακριβότερη από τις δύο προηγούμενες και σαφώς πιο μουράτη, καπνίζει πολύ χειρότερα. Το επιστόμιό της δεν είναι άνετο (ειδικά η άκρη του bit - νομίζω ότι λέγεται button). Το ξύλινο μέρος είναι πολύ βαρύ και η πίπα καπνίζει πάντα υγρά. Ό,τι και να έχω προσπαθήσει, μετά από 10 λεπτά καπνίσματος, η απόλαυση παύει. Ακόμα και μετά τον καθαρισμό με τη βοήθεια ενός μάκτρου στο μέσον του καπνίσματος, η πικρίλα δε φεύγει. Θα συνεχίσω τις δοκιμές, αλλά κάτι μου λέει ότι δε θα δω μεγάλες αλλαγές με το πέρασμα του χρόνου.

Από τα παραπάνω, δύο συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς:

Πρώτον, για να καπνίσει καλά μια πίπα δε χρειάζεται φημισμένο σηματάκι στο επιστόμιο. Αν το θρέμμα του ρεικιού είναι αρκετά παλιό, το block έχει ωριμάσει κάτω από σωστές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας και για αρκετό καιρό και αν η μηχανική της πίπας είναι σωστή, τότε θα καπνίσει καλά. Αν αυτές οι προϋποθέσεις δεν πληρούνται, τότε μιλάμε για χαμένα λεφτά, ασχέτως φίρμας. Σαφώς και το όνομα μιας φημισμένης εταιρίας εξασφαλίζει ως έναν βαθμό ένα επίπεδο ποιότητας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε καπνοσύριγγα που δε φέρει ηχηρό όνομα είναι για πέταμα.

Δεύτερον, μην αγοράζετε καπνοσύριγγες μόνο βάσει της εμφάνισής τους. Δεν είναι μπιμπελό. Είναι πρωτίστως εργαλεία καπνίσματος. Σε επόμενα posts για την επιλογή καπνοσύριγγας που θα ακολουθήσουν, θα αναφερθούν μερικά tips για τον έλεγχο μιας υποψήφιας προς αγορά καπνοσύριγγας.

Προς το παρόν, σας αφήνω καπνίζοντας την ταπεινή (αλλά γεμάτη μάτια) 3/4 bent no name billiard μου.

Smoke in peace.

CORN COB, WHERE ART THOU?

Τον τελευταίο καιρό μου έχει κολλήσει η ιδέα να δοκιμάσω τις περίφημες corn cob pipes. Απ' ότι διαβάζω, οι καλύτερες είναι οι Missouri Meerschaum. Έχει κανείς ιδέα που μπορώ να τις βρω στην Ελλάδα (αυτές ή άλλες cobs), χωρίς να πληρώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου?

Έχω βρει cob, αλλά με 15€ (τη στιγμή που στο internet κοστίζει 4-5$).

Thanks a priori, συγκαπνιστές. Smoke in peace.

Και που κολλάει η ποίηση σε μια καπνισμένη κουβέντα?

Το blog έχει πάρει τον δρόμο του. Μιλάμε για καπνοσύριγγες. Αλλά για κάποιον λόγο που δεν μπορώ εύκολα να εξηγήσω, το ποίημα του Καββαδία μόνο παράταιρο δεν είναι. Και για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα, δοκιμάστε ένα από τα δύο:

Α) Τώρα που χειμωνιάζει, καθίστε ένα απογευματάκι πλάι στο τζάκι και διαβάστε το εν λόγω ποίημα από το "Μαραμπού".

Β) Εξασφαλίστε 5 ήσυχα μοναχικά λεπτά και ακούστε τη μελοποίηση του ποιήματος από τον Σπανό.

Ό,τι και να κάνετε από τα δύο, κάντε το καπνίζοντας ένα αγαπημένο χαρμάνι σε μία αγαπημένη καπνοσύριγγα.

Ακόμα διαφωνείτε?

MAL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Ν. Καββαδίας

Deja vu με προσθήκες στο Μαρούσι

Σήμερα επισκέφθηκα πάλι (μετά από πολλούς μήνες) το εργοστάσιο του κυρίου Ζαββού. Εκεί κάθισα στην παρέα φίλων του Alexander. Και αυτό είναι το ωραίο. Ότι δεν υπάρχει μια απλή πελατειακή σχέση. Ο κύριος Ζαββός δεν είναι απλά ένας επιχειρηματίας που συμπεριφέρεται με την τυπική ευγένεια στους πελάτες του. Είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά αγαπάει την τέχνη του. Και προσφέρει τη φιλοξενία του στους φίλους της καπνοσύριγγας. Μπορεί να κάτσει να μιλάει με τις ώρες σε κάποιον που θέλει να μάθει τα μυστικά του καπνίσματος (όπως έκανε και με εμένα στην πρώτη μας συνάντηση). Για αυτό και είναι δύσκολο να μην ξαναπάς. Αν λάβουμε υπ' όψη μας και τον χώρο, τη μυρωδιά του ξύλου και τα πραγματικά κομψοτεχνήματα που μπορείς να χαζέψεις με τις ώρες, τότε το να φύγεις από εκεί είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Όσοι καπνίζουν πίπα, θα πρέπει όπως και δήποτε να έχουν και μία Alexander (τουλάχιστον) στη συλλογή τους. Και για όποιους σκέφτονται να αγοράσουν μία Alexander, μια συμβουλή: Μην την παραγγείλετε, να πάτε εκεί να την αγοράσετε. Αν δεν επισκεφτείτε τον χώρο, η εμπειρία της απόκτησης θα έχει χάσει κάτι από τη μαγεία της.

Ιδού ο Αλλιγάτορας

Μερικές φωτογραφίες του αλλιγάτορά μου:























Το cumberland stem είναι φανταστικό.


Τελικά, νομίζω πως όντως ήταν καλή ευκαιρία. Αν και τo balsa system δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Η πίπα στρώνεται ακόμα, οπότε τίποτα δεν είναι σίγουρο. Απλά, έχω την εντύπωση ότι αν χρησιμοποιεί κανείς φιλτράκια balsa, πρέπει να προσέχει περισσότερο για να μην έχει κάψιμο στη γλώσσα και υγρό κάπνισμα. Το θετικό από την άλλη είναι η πιο καθαρή γεύση του καπνού. Ίδωμεν. Φαντάζομαι, πάντως, ότι ακόμα και αν το balsa system μας απογοητεύσει θα υπάρχουν κλασικά φιλτράκια των 6mm.

Ελληνικές καπνοσύριγγες ΙΙΙ

Και πάμε στις Amadeus. Με έδρα την Αχαΐα, το εργοστάσιο παράγει κυρίως βιομηχανοποιημένες πίπες και κάποιες σειρές με χειροποίητα κομμάτια. Η πρώτη Amadeus που αγόρασα είναι ένα smooth straight egg από τη σειρά Akropolis. Η σειρά δεν υπάρχει πλέον στην ιστοσελίδα της εταιρίας, οπότε φαντάζομαι ότι η παραγωγή σταμάτησε.

Μου άρεσε πάρα πολύ το μέγεθος του μπωλ και η μικρή κολώνα (με το ιωνικού ρυθμού κιονόκρανο) στο επιστόμιο. Έχει αρκετά καλή χωρητικότητα. Μπορείς να καπνίσεις άνετα για μία ώρα, ίσως και περισσότερο. Τα νερά της (ή αλλιώς "φιάμμα") είναι πραγματικά εντυπωσιακά για μια πίπα της κατηγορίας της.

Το στρώσιμό της ήταν αρκετά άνετο. Ακάπνιστη είχε μια επίστρωση στο εσωτερικό του μπωλ. Η επίστρωση που χρησιμοποιεί η Amadeus (τουλάχιστον στις πίπες που έχω δει) έχει ως αποτέλεσμα να είναι ανάγλυφη η εσωτερική επιφάνεια του μπωλ. Αυτό από τη μία βοηθάει στο να "πιάσει" το κάρβουνο πιο γρήγορα. Από την άλλη, όμως, ένα μη εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να δυσκολευτεί να διαχωρίσει την επίστρωση από το αναπτυσσόμενο καρβουνάκι.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που την κάπνισα γεμισμένη μέχρι πάνω με καπνό. Είχα κάνει αρκετά καπνίσματα ανεβαίνοντας σταδιακά στο γέμισμα. Ένα βράδυ αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα. Γέμισα κανονικά την πίπα μου με W. O. Larsen's Old Fashioned και άναψα το σπίρτο μου. Καθώς η φλόγα άρχισε να χαϊδεύει τον καπνό, μια πολύ όμορφη μυρωδιά γέμισε το δωμάτιο. Ήταν στιγμή απόλυτης απόλαυσης. Μία ώρα πραγματικής χαλάρωσης. Η συγκεκριμένη πίπα "ενηλικιώθηκε" εκείνη την ημέρα. Είναι πλέον αφιερωμένη σε αρωματικούς καπνούς (προς το παρόν στον συγκεκριμένο). Την καπνίζω συστηματικά (στη σειρά της βεβαίως - όχι κάθε μέρα). Το μόνο κακό είναι ότι μερικά μικρά στοκαρίσματα έρχονται σιγά-σιγά στην επιφάνεια. Αλλά δε βαριέσαι.

Η δεύτερη αγορά άργησε λίγο. Είχε καλοκαιριάσει και πέρασα κάνοντας μια βόλτα από ένα γνωστό μου μαγαζί, το οποίο έχει μία καλή συλλογή από Amadeus. Ψάχνοντας βρήκα ένα πολύ όμορφο κομμάτι. Είναι ένα μέσης χωρητικότητας smooth 1/2 bent apple της σειράς Briar & Olive.

Στην ιστοσελίδα αναφέρεται ότι η συγκεκριμένη σειρά περιλαμβάνει χειροποίητες πίπες. Δεν ξέρω αν η δική μου είναι χειροποίητη. Μάλλον δεν είναι, αφού η τιμή της ήταν αρκετά χαμηλή και δεν υπάρχει καμία ένδειξη πάνη στο ξύλο (πχ να είναι κάπου χαραγμένο "hand made"). Πέρα από το δαχτυλίδι από ελιά στο επιστόμιο, αυτό το μηλαράκι έχεο πολύ καλό φιάμμα. Οι φωτογραφίες το αδικούν.

Το μόνο άσχημο είναι κάποια κακοτεχνία στον αεραγωγό του επιστομίου. Προς το άκρο του φαίνεται να μην είναι ομοιογενής η διατομή. Αυτό καθιστά λίγο δύσκολο τον καθαρισμό με μάκτρα. Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι αρκετές φορές καπνίζει υγρά προς το τέλος οφείλεται σε αυτήν την κακοτεχνία. Ακόμα στο στρώσιμο είναι (ναι, αυτήν την πάω λάου-λάου). Ελπίζω να διορθωθεί όταν στρώσει. Θα καπνίζω και λίγο πιο ήπια. Ό,τι και να γίνει, η μικρή μου Amadeus είναι χάρμα οφθαλμών. Μπορεί, στο κάτω-κάτω, να της φτιάξω ένα καινούριο επιστόμιο. Δεν ξέρω, βέβαια, αν μπορώ να βρω έναν καλό τεχνίτη στην Ελλάδα που να επιδιορθώνει πίπες (ξέρει κανείς?). Είναι και το δαχτυλιδάκι ελιάς που δε θέλω να χάσω.

Τελευταία, σερφάροντας πέτυχα φωτογραφίες από ένα pipe show. Εκεί εντόπισα τραπέζι της Amadeus. Έχω πετύχει επίσης σε κάποιο on line κατάστημα πίπες φτιαγμένες από την Amadeus, αλλά με άλλο όνομα. Ίσως να έχουν άλλες σειρές, τις οποίες εξάγουν. Φαίνεται, δηλαδή, πως η εταιρία έχει δραστηριότητα και εκτός Ελλάδας.

Εδώ πατάμε pause. Έχει μείνει ακόμα μία (απ' όσο ξέρω) ελληνική φίρμα, η PipeX. Αλλά δεν έχω ιδία πείρα. Χθες μιλούσα με έναν φίλο, που έχει κάποιες στη συλλογή του και ίσως γράψει εκείνος κάποια στιγμή ένα post. Αλλιώς, αφού γυρίσω από το Λυκουριό. Είναι ένα ταξιδάκι που θα κάνω με την πρώτη ευκαιρία.

Και κάτι τελευταίο. Μη σνομπάρετε τις ελληνικές πίπες. Μπορεί να βρει κανείς υπέροχα κομμάτια σε πολύ καλές τιμές. Μην ξεχνάμε ότι ποσοστό της αξίας μιας πίπας βασίζεται στο όνομα και στη ρεκλάμα. Ας κοιτάξουμε πέρα από το σηματάκι του επιστομίου κάποια στιγμή. Στο κάτω-κάτω, μια καλή πίπα είναι μια πίπα που καταρχήν καπνίζει καλά.

Stubborn tenon

Μερικές φορές τον να ξεχωρίσεις το επιστόμιο από το ξύλινο μέρος είναι λίγο δύσκολο. Καταρχάς δεν τραβάμε ποτέ με βία το επιστόμιο. Πάντα το τραβάμε προσεκτικά και στρέφοντάς το ταυτόχρονα δεξιόστροφα (αντίστοιχα, κατά την ανασυναρμολόγηση, σπρώχνουμε προσεκτικά, στρέφοντας ταυτόχρονα πάλι δεξιόστροφα). Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν επιχειρούμε να αποσυναρμολογήσουμε την καπνοσύριγγα όταν αυτή είναι ζεστή. Μπορούμε να το κάνουμε με ασφάλεια 2 ώρες μετά το κάπνισμα. Αλλά, ακόμα και αν τηρούμε τους βασικούς κανόνες, σε κάποιες πίπες η εφαρμογή tenon-mortise είναι ελάχιστα χαλαρή και αυτό καθιστά δύσκολη την αποσυναρμολόγηση για το απαραίτητο καθάρισμα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες (θα ακούσετε τα χαρακτηριστικά τριξίματα). Ένα εξαιρετικό λιπαντικό είναι ο γραφίτης. Χρησιμοποιώντας ένα απλό μολύβι, εφαρμόστε μία λεπτή στρώση γραφίτη στο tenon. Και τριξίματα τέλος. Ελαχιστοποιώντας την τριβή, μειώνονται οι πιθανότητες να πάθει ζημιά το επιστόμιο.

Ανατομία μιας καπνοσύριγγας

Από τις καλύτερες εικόνες που έχω βρει:

http://www.aspipes.org/parts/parts1.html

Για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε κάθε φορά. Η ορολογία που θα χρησιμοποιείται ίσως είναι αγγλική κατά περιπτώσεις. Μια καλή ιδέα θα ήταν να φτιάξουμε το γλωσσάρι της καπνοσύριγγας. :-)

Τσεκάρετε το link και πείτε ιδέες για απόδοση των όρων στα Ελληνικά.

Μια που είμαστε εντός δικτύου...

...ας ρίξουμε και ένα βιντεάκι για όσους επιμένουν να παραμυθιάζονται ότι δεν πειράζει και πολύ να αγοράσουν μια γούνα. Δείτε το μέχρι τέλους, παρακαλώ:

http://www.petatv.com/tvpopup/video.asp?video=fur_farm&Player=wm&speed=_medSi

Ελληνικές καπνοσύριγγες ΙΙ

Αφού αγόρασα την Alexander μου, έψαξα κι άλλο για ελληνικές πίπες. Έπεσα πάνω στο site της Amadeus:

http://www.achaiki-amadeus.com/

Πήρα ένα τηλέφωνο, μίλησα με έναν πολύ ευγενικό άνθρωπο, ο οποίος με πληροφόρησε ότι δεν πουλάνε συνήθως λιανική απευθείας από το εργοστάσιο και καλύτερα να πεταχτώ σε ένα από τα καταστήματα με τα οποία συνεργάζονται στην Αθήνα. Σε 1-2 μέρες βγήκα παγανιά για αγορές. Αρχικά ζήτησα από τον καταστηματάρχη μια Amadeus με υγροπαγίδα. Είδα κάποιες όμορφες μεν, ακριβούτσικες δε πίπες. Τσεκάρετέ τις στο site της εταιρίας. Αφού σταμάτησα να χαζεύω τις Amadeus, ζήτησα να δω άλλες πίπες με υγροπαγίδα. Είχε, λοιπόν, δύο Fallion.

Αυτή είναι μια σχετικά κακή φωτογραφία της ημιγυριστής Fallion που αγόρασα. Μεταξύ των δύο, τελικά αγόρασα τη φτηνότερη, η οποία, όμως, μου άρεσε περισσότερο στην εμφάνιση. Έχει αρκετά όμορφα νερά και "μάτια" στο κάτω μέρος (προσπάθησα να τραβήξω καλή φωτό, αλλά πάλι φτωχό το αποτέλεσμα). Αργότερα κατάλαβα γιατί η άλλη πίπα ήταν ακριβότερη. Είχε πιο ανοιχτό χρώμα (άρα λιγότερα κρυμμένα στοκαρίσματα) και μεγαλύτερη χωρητικότητα μπωλ. Το θέμα είναι ότι αυτή που πήρα μου άρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει. Απλά, είναι για πιο μικρά καπνίσματα. Πληροφοριακά, οι Fallion έχουν χαραγμένο πάνω στο shank "HUMIC SYS" από τη μία πλευρά και το νούμερο του μοντέλου από την άλλη. Δεν μπορώ να βρω πολλές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη εταιρία, αφού δεν έχει ιστοσελίδα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι πίπες της γενικά κυκλοφορούν στα ελληνικά καταστήματα και είναι σχετικά φτηνές. Από κάποιες κουβέντες που είχα με καπνοπώλες, έμαθα ότι φτιάχνονται στην Ιταλία με ελληνικά ρείκια και η τελική επεξεργασία γίνεται εδώ (αλλά δεν ξέρω πόσο αξιόπιστη είναι η συγκεκριμένη πληροφορία). Η μικρή μου στρουμπουλή Fallion τα πάει καλά. Δε ζεσταίνεται, αφού έχει χοντρά τοιχώματα και καπνίζει αρκετά στεγνά. Αλλά εδώ χωρά λίγη συζήτηση. Έχει πολύ χοντρά τοιχώματα, υγροπαγίδα, πολύ μικρό μπωλ και το φίλτρο μετά από ένα κάπνισμα είναι άχρηστο και πάρα-πάρα πολύ υγρό. Αυτό σημαίνει ότι η μηχανική του μπωλ δεν είναι και η καλύτερη ή ότι το ξύλο της δεν είχε ωριμάσει αρκετά πριν φτιαχτεί η πίπα. Φαίνεται ότι αυτό που τη σώζει από το να καπνίζει φρικτά είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της και κυρίως η υγροπαγίδα. Οπότε, ενδεχομένως να μιλάμε για κακής ποιότητας ξύλο, με πολύ περιορισμένες δυνατότητες όσον αφορά στο κάπνισμα. Από μία άλλη οπτική, μπορούμε να μιλήσουμε για μια ιδιότυπη τελειότητα. Με βάση την πρώτη ύλη, η πίπα αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνατότητές της. Όπως και να έχει, η μικρή μου Fallion καπνίζει καλά και την έχω σχεδόν πάντα μαζί μου όταν είμαι εκτός εστίας, σε περίπτωση που βρω ευκαιρία για ένα εικοσάλεπτο κάπνισμα.

Σαφώς πρώτο και καλύτερο είναι το straight poker του Alexander, όσον αφορά στις υγροστατικές μου πίπες (τώρα θα πεις, σιγά τη συλλογή απο υγροστατικές). Μετά την αγορά αυτή, ακολούθησαν 2 Amadeus. Το επόμενο post θα είναι αφιερωμένο σε αυτές. Τώρα γιατί αναφέρεται στην αρχή η Amadeus και ακολουθεί κείμενο για μια Fallion? Είπα να γράψω τα γεγονότα με χρονολογική σειρά.

Εύκολος καθαρισμός του χείλους

Όσο και αν προσέξει κανείς, κάποια στιγμή το χείλος του μπωλ (λέγεται "rim" - φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία με το βέλος) μαυρίζει.

Διακρίνουμε περιπτώσεις:

Στην πρώτη περίπτωση ο καπνιστής είναι απρόσεκτος και έχει στην πραγματικότητα καρβουνιάσει το χείλος. Παρενθετικά εδώ να πω ότι το να καεί το χείλος ΔΕΝ είναι φυσιολογικό, αναπόφευκτο και αναμενόμενο. Κάθε φορά που πάμε για καφέ με τον συγκαπνιστή Μ., αντανακλαστικά με πιάνει το παράπονο στη θέα του μισοκαμμένου χείλους της εκάστοτε καπνοσύριγγάς του (την τελευταία φορά ήταν μία Roverart - κλαψ!). Μπορείς να καπνίσεις και χωρίς να καρβουνιάσεις το εξωτερικό της πίπας σου. Μη χρησιμοποιείτε αναπτήρες και προσέχετε τη φλόγα του σπίρτου στο πρώτο άναμμα. Τέλος πάντων. Στην περίπτωση που έχει καεί το χείλος, λοιπόν, δεν είναι εύκολη η αποκατάσταση. Συνήθως χρειάζεται ειδικό τεχνίτη.

Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, που το χείλος δεν έχει καεί, αλλά απλά φέρει εναποθέσεις των παραγώγων της καύσης του καπνού, τότε κάτι γίνεται. Ειδικά αν καπνίζετε αρωματικούς καπνούς (το φαινόμενο το έχω παρατηρήσει πιο έντονο με black cavendish) και συνηθίζετε να γεμίζετε την πίπα σας μέχρι πάνω-πάνω (καλύτερα να αφήνετε 1 εκατοστό περιθώριο), μπορεί να παρατηρήσετε μια σχετικά κολλώδη μαύρη ουσία στο συγκεκριμένο τμήμα. Η λύση είναι απλή. Και δεν έχει σχέση με εξειδικευμένα καθαριστικά. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάτι που παράγετε καθημερινά και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες: Σάλιο. Μην αρχίσετε να φτύνετε τις πίπες. Δε ματιάζονται. Πολύ λίγο σάλιο σε ένα μαλακό πανάκι (σαν αυτά που καθαρίζουμε τα γυαλιά) θα κάνει τη δουλειά. Με το πανάκι νοτισμένο με σίελο (και όχι εμβαπτισμένο σε σίελο) τρίψτε το χείλος με προσοχή (ίσως χρειαστεί και ΛΙΓΗ δύναμη). Θα δείτε σιγά σιγά το χρώμα της αγαπημένης σας πίπας να αποκαλύπτεται και το πανάκι (ή το κομμάτι χαρτί) να μαυρίζει. Είναι προφανές ότι μιλάμε κυρίως για πίπες λείες και όχι αμοβολής ή σκαλιστές. Το έχω ήδη δοκιμάσει πολλές φορές και δουλεύει πολύ καλά. Τελευταία το συγκεκριμένο tip το είδα και σε ένα άρθρο στη σελίδα ενός pipe club. Ειλικρινά, πριν δω ότι το έχει κάνει και κάποιος άλλος, δίσταζα να το ποστάρω. Αλλά τώρα είναι δοκιμασμένο από δύο τουλάχιστον ανθρώπους. Καλό καθάρισμα.

Ας μην το χαλάσουμε χωρίς λόγο

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του παρακάτω άρθρου:

http://www.briarblues.com/bored.htm

Με έβαλε σε σκέψεις. Μου αρέσει να διαβάζω σε blogs άλλων για τη συλλογή τους, την ιστορία κάθε πίπας κλπ. Αλλά βρίσκω πιο χρήσιμες πληροφορίες που βοηθούν στο να γίνει το κάπνισμα απολαυστικότερο. Σκοπός μου είναι μια κουβέντα στην ελληνική γλώσσα που να αφορά στις πίπες. Αυτός είναι και ο λόγος ανάρτησης της ψηφοφορίας. Το "άθλημα" δεν πρέπει να παρακμάσει, όπως περιγράφει ο M. J. Glukler στην τελευταία παράγραφο του άρθρου του. Το κάπνισμα της πίπας αφορά σε όλους/ες αυτούς/ές που γουστάρουν να φουμάρουν. Δε χρειάζεται να είσαι αυθεντία, παππούς, μουσάτος, κουλτούρας ή ζάπλουτος. Χρειάζεται απλώς να είσαι μερακλής (και ίσως λίγο πειραγμένος).

Καθώς το σπίρτο χαϊδεύει τον καπνό μου, φαντάζομαι την παρέα να μεγαλώνει και να ντουμανιάζει τον κόσμο...

Καπνίζετε!
(κατά το "Μεθάτε!" του Baudelaire)

Ελληνικές καπνοσύριγγες Ι

Κάποιος που αρχίζει να καπνίζει πίπα, κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ακούσει για τις ιταλικές και τις εγγλέζικες. Αλλά όχι για τις ελληνικές. Κακώς. Όχι, δεν "επιμένω ελληνικά", ούτε πιστεύω ότι οι Έλληνες έχουν διαφορετικό DNA και είναι απόγονοι των Ελ. Καπνιστής πίπας είμαι και ψάχνω καλά ρείκια. Όπως και να το κάνουμε, λοιπόν, στην Ελλάδα έχουμε ρείκι που συγκαταλέγεται στα καλύτερα το κόσμου. Αναλογικά, οι ελληνικές πίπες είναι ελάχιστες. Όπως και να έχει, αυτό είναι η αρχή του μίνι αφιερώματος στις ελληνικές πίπες. Επισημαίνω ότι δεν είμαι ιστορικός πίπας με PhD στα ελληνικά δενδρύλλια, οπότε οι παλιοί μη βαράτε στα σχόλια.

Η πρώτη ελληνική πίπα στο αφιέρωμα δε θα μπορούσε να είναι άλλη από την Alexander. Ψάχνοντας για το κάπνισμα της πίπας, άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος πίσω από αυτό. Κόλλησα το μικρόβιο. Αφιέρωνα (και αφιερώνω) ώρες ατελείωτες στο διαδίκτυο ψάχνοντας. Έτσι, σε μια από τις πρώιμες διαδικτυακές μου αναζητήσεις, έπεσα πάνω στο site του Αλέξαδρου Ζαββού: http://www.briar-pipes.com

Επειδή ποτέ δεν μπορούσα να διανοηθώ το να παραγγείλω μία πίπα χωρίς να την έχω δει από κοντά πρώτα (τη συγκεκριμένη πίπα, όχι άλλη στο ίδιο μοντέλο), πήγα από εκεί. Το εργοστάσιό του είναι στο Μαρούσι. Η σκηνή της εισόδου ήταν ατμοσφαιρική, σχεδόν κινηματογραφική. Μου άνοιξε ο ίδιος ο κ. Ζαββός και μιλήσαμε για κάτι λιγότερο από 2 ωρίτσες. Η εμπειρία ήταν διαφωτιστική, μπορώ να πω, αφού λύθηκαν αρκετές απορίες και αποκτήθηκαν νέες γνώσεις. Και δεν έφυγα με άδεια χέρια. Το απόκτημα ήταν ένα sandblasted poker με υγροπαγίδα.


Η υγροπαγίδα είναι ένα σύστημα πατενταρισμένο από τον Α. Ζαββό, το οποίο "φυλακίζει" τα υγρά του καπνίσματος σε έναν θάλαμο και έτσι αποφεύγεται το κάψιμο της γλώσσας και το υγρό κάπνισμα (δείτε και στη σελίδα του για περισσότερες πληροφορίες). Η πίπα που αγόρασα, είναι η χαμηλότερη ποιότητα του Alexander και καπνίζει καλά (φαντάζομαι κυρίως λόγω της υγροπαγίδας).

Έχω σταμπάρει και άλλα μοντέλα. Οι υγροστατικές του πίπες είναι πραγματικά έργα τέχνης. Κατασκευάζει και μη υγροστατικές πίπες, βέβαια. Και αυτές πολύ όμορφες. Η τιμή σαφώς αυξάνεται όταν μιλάμε για υγροστατικές πίπες. Για έναν καπνιστή με όριο τα 100 ευρώ, υπάρχουν δύο επιλογές. Πρώτον, αγοράζει μια υγροστατική με όχι τόσο καλή ποιότητα ξύλου (δες τις ποιότητες στο site του). Δεύτερον, αγοράζει μια πρώτης ποιότητας μη υγροστατική πίπα. Ίσως η καλύτερη λύση για τον άπειρο να είναι η πρώτη επιλογή, διότι θα μπορεί άνετα να καπνίζει στεγνά , κάτι που είναι δύσκολο στους πρώτους μήνες καπνίσματος.

Οι πίπες Alexander μου έκαναν καλή πρώτη εντύπωση. Ίσως να υπάρχει bias, επειδή συμπάθησα και τον Α. Ζαββό, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι το πανάλαφρο ποκεράκι μου, αν και ολίγον κακομούτσουνο, δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Είναι βέβαιο ότι η συλλογή μου θα αποκτήσει σύντομα και άλλες Alexander.

Απαραίτητα και προϋποθέσεις

Για να γίνει κανείς καπνιστής καπνοσυρίγγων χρειάζεται μερικά πράγματα.

Πρώτον, χρόνο. Το κάπνισμα της πίπας δεν είναι για τον αγχωμένο καριερίστα, ούτε για εκείνους που πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Ο χρόνος είναι χρόνος. Ο ελεύθερος χρόνος είναι απαραίτητος. Και το κάπνισμα της πίπας μια καλή λύση για να σπαταλήσεις τον χρόνο σου, είτε αυτός είναι ελεύθερος ή δεσμευμένος. Για ένα καλό κάπνισμα μιας μεσαίας χωρητικότητας πίπας απαιτείται μία περίπου ώρα.

Δεύτερον, μεράκι και πάθος με το κάπνισμα. Όταν κάποιος προβάλλει ως αρνητικό του καπνίσματος της πίπας το γεγονός ότι έχει πολλά συμπράγκαλα, ότι έχει ολόκληρη διαδικασία να τη γεμίσεις, ότι το καθάρισμα είναι βαρετό κλπ, τότε αυτός δεν κάνει για το άθλημα. Ο καπνιστής πίπας μυρίζει παθιασμένα τα χαρμάνια, κοιτάζει με τις ώρες διάφορες πίπες πριν αγοράσει και γενικά το ψάχνει το ζήτημα και καπνίζει μερακλίδικα.

Τρίτον, τα συμπράγκαλα. Συρματάκια με άπειρες επιλογές στο σχήμα, την ποιότητα και τα χρώματα. Τα πιο γνωστά είναι τα κωνικά λευκά, αλλά με τον χρόνο, η επιλογή καθαριστικών συρματακίων (τα λεγόμενα "pipe cleaners", που μπορεί να τα συναντήσετε και ως "μάκτρα") μπορεί να γίνει μια μικρή διαστροφή. Αυτόν τον καιρό χρησιμοποιώ 4 διαφορετικά είδη. Πάρα πολλά κουτιά σπίρτα (αποφεύγετε τους αναπτήρες). Βάσεις πίπας, απαραίτητες όχι τόσο για τη φύλαξη των αγαπημένων μας καπνοσυρίγγων, αλλά περισσότερο για να ξεκουράζεται μια καπνισμένη πίπα σε κάθετη θέση και να στεγνώνει. Πουγκιά, θήκες και τσαντάκια για τη μεταφορά. Για όσους έχουν την τάση να δαγκώνουν το επιστόμιο, ειδικά προστατευτικά από καουτσούκ. Φίλτρα, πετρούλες meerschaum, κωνικά συρμάτινα πλέγματα, μεταλλικά ένθετα (για τις πίπες χωρίς φίλτρο) και ο,τιδήποτε μπορεί να φιλτράρει τον καπνό ή/και να απορροφήσει υγρασία. Εργαλεία για γέμισμα, ξύσιμο, καθάρισμα κλπ. Για το ξύσιμο του καρβουνακίου, προτείνω στους μη έχοντες εμπειρία να συμβουλευτούν έναν πιο ψημένο καπνιστή πριν καταστρέψουν τις πίπες τους. Ένα εύχρηστο εργαλείο είναι το γνωστό τριπλό τσέχικο, που φαίνεται στην εικόνα.

Τέταρτον, έναν καλό καπνό. Εδώ θέλει λίγη προσοχή. Καταρχάς, όσον αφορά στην ποικιλία καπνών, πάσχουμε. Δεν είναι εύκολο να βρεις συλλογή που να ξεπερνά τους 20-30 καπνούς, ακόμα και σε εξειδικευμένα καπνοπωλεία. Με αυτή την ένδεια επιλογών ως δεδομένη θα μιλήσουμε. Να καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στους καπνούς. Είναι καθαρά θέμα του τι ευχαριστεί τον κάθε καπνιστή. Η γνώμη του συγκαπνιστή είναι χρήσιμη, αλλά δεν πρέπει να αποτελεί απόλυτο μπούσουλα, έστω και αν αυτός είναι πολύ πιο έμπειρος από εμάς. Όταν λοιπόν αναφερόμαι σε έναν "καλό καπνό", σε καμία περίπτωση δεν εννοώ συγκεκριμένα VAs, english mixtures, aromatics κλπ. Μιλάμε για καλής ποιότητας καπνό, σε όποια κατηγορία και αν ανήκει αυτός. Πιο συγκεκριμένα, μην αρκεστείτε στις επιλογές που προσφέρει το περίπτερο της γειτονιάς σας, μόνο και μόνο επειδή είναι κοντά στο σπίτι σας. Και μην αρκεστείτε στον καπνό των 5-6 ευρώ, αν αυτός δεν είναι καλής ποιότητας, μόνο και μόνο επειδή αυτός είναι φτηνός. Γενικά, όσο πιο λίγες χημικούρες έχει ο καπνός μέσα, τόσο το καλύτερο. Η διαφορά μεταξύ του φορτωμένου με πρόσθετα καπνού και του πιο φυσικά επεξεργασμένου φαίνεται από το άρωμα και την υφή. Ψάξτε, πειραματιστείτε, ανακαλύψτε και μη συμβιβαστείτε με ημίμετρα. Το κάπνισμα της πίπας είναι απόλαυση και όχι απλή συνήθεια. Νομίζω ότι με 10 ευρώ μπορεί κάποιος να αγοράσει 50g αξιοπρεπούς καπνού.

Πέμπτον και σημαντικότερο, μια επαρκή συλλογή από καλές πίπες. Το τι είναι μια καλή πίπα είναι και αυτό μεγάλη ιστορία. Ο κανόνας (που για μένα έχει δουλέψει μια χαρά) είναι να αγοράσεις ό,τι καλύτερο μπορείς με τα χρήματα που διαθέτεις. Μια καλή πίπα είναι μια μάχιμη πίπα. Μια πίπα, δηλαδή, που καπνίζει καλά. Υπάρχουν παλιοί καπνιστές που διαθέτουν συλλογές που ξεπερνούν τα 100 κομμάτια και όμως καπνίζουν συστηματικά μόνο τα 20-30 από αυτά. Αυτά είναι τα μάχιμα, τα αγαπημένα. Όταν μπαίνω σε ένα κατάστημα για να αγοράσω μια πίπα, φεύγω κρατώντας εκείνη, που αν δεν την αγόραζα, θα το μετάνιωνα για τις επόμενες ημέρες. Η καπνοσύριγγα είναι πάνω από όλα όργανο καπνίσματος και ο σκοπός της είναι να καπνίζει. Και να καπνίζει καλά. Μην αγοράσετε, λοιπόν, μια πίπα, μόνο και μόνο για να εμπλουτίσετε τη συλλογή σας. Αγοράστε την για να την καπνίζετε χωρίς προβλήματα. Επίσης, λέγεται για τον νέο καπνιστή ότι πρέπει να αγοράσει μια φτηνή πίπα για να μην κλαίει τα λεφτά του, αν τελικά αποφασίσει ότι δεν του αρέσει. Και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Αν κάποιος που δεν έχει έμπειρο μάτι αγοράσει μια πίπα των 10-20 ευρώ, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να βγει σκάρτη. Και αν συμβεί αυτό, τότε η εμπειρία που αποζητά ο νέος καπνιστής θα είναι τραυματική και καθόλου απολαυστική. Η πιο σίγουρη λύση είναι να εμπιστευτεί κάποια γνωστή μάρκα καπνοσυρίγγων και με καμιά 50αριά ευρώ θα είναι ok. Σαφώς υπάρχουν και οι συλλέκτες που θα κοιτάξουν με περιφρόνηση μια συλλογή από πίπες εργοστασίου, αλλά μπορείς να απολαύσεις τον καπνό σου μια χαρά και χωρίς να κατέχεις μία Castello ή μια Chonowitsch. Από την άλλη μεριά, καλό είναι να μην το παρακάνει κανείς, έστω και αν μπορεί. Δηλαδή, ο νέος καπνιστής που διαθέτει αρκετά χρήματα, είναι φρόνιμο να μην υπερβαίνει τα 100 ευρώ ανά πίπα στις πρώτες του αγορές. Όσο προσεκτικός και να είναι, είναι άπειρος. Και είναι κρίμα να καταστρέψει ένα κομμάτι που αν το αγόραζε λίγο αργότερα, θα μπορούσε να τον συντροφεύει για μια ζωή. Όπως και να έχει, κάποιος που καπνίζει κάθε μέρα, χρειάζεται minimum 7 πίπες, μία για κάθε μέρα. Μπορεί να καπνίσει 3 φορές μέσα στη μέρα την κάθε πίπα, με μεσοδιαστήματα τουλάχιστον 2 ωρών. Το ιδανικό κατά τη γνώμη μου είναι να καπνίζεις μια φορά την κάθε καπνοσύριγγα και να την αφήνεις να ξεκουράζεται για 5-7 μέρες, αλλά τότε θα χρειαζόταν κάποιος καμιά 20αριά πίπες (εκτός αυτού, η άποψη αυτή αποτελεί έκφανση της γενικότερης διαστροφής μου σχετικά με τη φροντίδα της συλλογής μου).

Πολύ συνοπτικά, λοιπόν, αυτά είναι τα απαραίτητα. Μερικά θέματα, όπως η επιλογή πίπας, είναι σαφώς ευρύτερα. Κατά πάσα πιθανότητα θα αναλωθώ σε φλυαρίες που θα αφορούν σε αυτά τα ζητήματα μεμονωμένα σε επόμενα posts.

Smoke in peace, briar-brothers.