Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Ιδεώδης συνομιλητής απ' την ανάποδη

Sandblasted straight billiard packed with Erinmore mixture. Υπάρχει μια αντιστοιχία με το "μια φορά κι έναν καιρό..." η οποία προδίδει το τέλος, με τις μικρές απαραίτητες παραλλαγές: "Και κάπνισε αυτός καλά, κι αυτοί καλύτερα". Το ρείκι μετουσιώνεται σε μπρούντζο και η οπή του μπωλ όλο και τείνει στο οξύληκτο. "Σκέφτομαι, θα'ναι μαγική" και ο Καββαδίας απόψε βγαίνει αληθινός. Μπασταρδεμένοι στίχοι του με παραμύθια της ανατολής και να σου το τζίνι να αναδύεται μεταξύ των αμέτρητων παραγώγων της καύσης του καπνού. Φύγαμε. Ταξίδι στο χρόνο.
Πρώτη στάση και βλέπω έναν θηριώδη τύπο να σπρώχνει ένα βουνό. Ρωτώ τον λόγο και απαντά "για να το κινήσω". Ρωτώ ξανά προς τι η επιθυμία να το μετακινήσει και λαμβάνω την ίδια απάντηση, λίγο πιο θυμωμένη. Μια επισήμανση: Ο θηριώδης τύπος έχει άπλετο χρόνο. Την κάνω σιγά-σιγά. Δεν έχει τίποτα άλλο εδώ.
Δεύτερη στάση και βλέπω ένα τεράστιο δάχτυλο (σε δείκτη φέρνει, αλλά θα σε γελάσω, αφού είναι μονήρες και δεν μπορώ να κρίνω ελλείψει περιβάλλοντος) σε κατάσταση χορείας. Κοιτάζω τις βάσεις μία προς μία στα επίμαχα σημεία και διαπιστώνω τη συνήθη ποικιλότητα, δίχως να βρω παθολογικές μεταλλαγές. Επίκτητο χαρακτηριστικό, οπότε απορρίπτεται το βιολογικό αναπόδραστο. Φύγαμε.
Τρίτη στάση. Να κάτι εκ πρώτης όψεως πολύπλοκο. Ευθείες ανθρώπων να παίζουν ένα ιδιότυπο χαλασμένο τηλέφωνο. Μεταλαμπαδεύουν αενάως μια και μόνο λέξη: "Μπε". Και, παραβαίνοντας όλους τους κανόνες, το κάνουν φωναχτά. Βαριέμαι στο λεπτό. Χτυπώ τα δάχτυλα και ξεκινώ με ταχύτητα φωτός (με πρόδωσε η πρώτη όψη τελικά). Την ώρα της αναχώρησης, με την άκρη του ματιού μου πιάνω τη μόνη ενδιαφέρουσα σκηνή. Κάποιος στη σειρά δεν άκουσε καλά το "μπε" (ίσως και να ονειρευόταν εκείνη τη στιγμή μια πραγματική γλώσσα) και αυτοσχεδίασε στη μεταφορά του μηνύματος. Τον σκότωσαν στο λεπτό. Η επαναληψιμότητα αποκαταστάθηκε.
O William γελάει πάλι. Αυτή τη φορά μαζί μου. Κοιτάζω στο χέρι μου την αναμμένη πίπα. Τόση ώρα φλυαρούσα ασκόπως. Μία φράση ήταν αρκετή.
Ο επιμένων αναιδής ιδιώτης αποτελεί είδος εν αφθονία και είναι άκρως επικίνδυνος ακόμα και ως μονάδα.

Ο Erinmore διαμαρτύρεται για το νευρικό μου κάπνισμα και μου δαγκώνει τη γλώσσα. Γεγονός παρήγορο. Αφού τη στιγμή που ο συνομιλητής μου αρνείται πεισματικά να σκεφτεί, ο καπνός μου δείχνει σημάδια βούλησης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: