Κατά καιρούς τσακώνομαι. Μερικές φορές κάποιος άλλος τσακώνεται μαζί μου. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό, ο "απέναντι" (διαδικτυακά δεν υπάρχει απέναντι, αλλά λεμε τώρα) σχεδόν μου έκλεισε ραντεβού για μονομαχία την αυγή. Πέρα από αυτό, κάτι άλλο με προβλημάτισε. Το στοιχείο που τον ερέθισε ήταν ένα κείμενο του blog. Επειδή γνωρίζω ότι με διαβάζει (για να έχει κάτι να βρίζει), μπορώ να πω ότι λυπάμαι, αλλά δεν αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το συγκεκριμένο. Επίσης είναι θλιβερό κάποιος να αναγνωρίζει τον εαυτό του σε ένα τέτοιο, διόλου κολακευτικό, κείμενο. Επειδή, όμως, δε μου αρέσει να απογοητεύω τους ανθρώπους, σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο που θα είναι εμπνευσμένο αποκλειστικά από αυτόν. Ειδικά αυτές τις μέρες ίσως μπαίνει συχνότερα στο blog, οπότε να του ανακοινώσω ότι είναι το πρώτο και τελευταίο κείμενο που γράφω έχοντάς τον στο μυαλό μου (οπότε δεν υπάρχει λόγος για πολλές επισκέψεις από εδώ και στο εξής). Ιδού το κείμενο, λοιπόν:
----------------------------------
ΥΓ: Ομολογώ, είναι κλεμμένο. Το πήρα από το τέλος του έργου "Οι καρέκλες" του Ιονέσκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου