Το τσιγάρο, ως γνωστόν, καπνίζεται ως εξής: ανάβεται με ταυτόχρονη εισπνοή, λαμβάνεται δόση καπνού ανά μισό λεπτό (σε πολύ αδρές γραμμές), κάθε δόση «κατεβαίνει κάτω» (φθάνει στους πνεύμονες) και, μετ’ ολίγων λεπτών, σβήνεται. Ακολούθως, αναφέρονται κάποιες παρατηρήσεις σχετικώς με το κάπνισμα της πίπας, ιδιαιτέρως χρήσιμες στους νεοσύλλεκτους, προηγουμένως έχοντες τσιγαρικές εμπειρίες.
Α) Ο καπνός δεν πρέπει να «πατηκώνεται» στο μπωλ. Κατά το γέμισμα, πιέζεται απαλά ώστε να «τακτοποιείται» ομοιογενώς μέσα σε αυτό. Φροντίζει κανείς ώστε, ιδανικά, ρουφώντας από γεμάτη καπνοσύριγγα (όχι αναμμένη) να νιώθει την ίδια αντίσταση ως να ρουφά από άδεια (εμπειρική δοκιμασία του επιτυχημένου πακεταρίσματος καπνού μέσα στο μπωλ). Η εστία φροντίζουμε να αναφλέγεται με σπίρτο κατά τρόπον ώστε να μη μένει τμήμα της επιφανείας που παραμένει νωπό κατόπιν της ενάρξεως του καπνίσματος.
Β) Τα «μακριά» ρουφήγματα είναι pointless και δυνητικά επιβλαβή για την καπνοσύριγγα. Ζεσταίνουν την πίπα και δεν αυξάνουν καθοιονδήποτε τρόπο την απόλαυση. Τα ρουφήγματα πρέπει να είναι «κοντά» και, βέβαια, μόνον ένα στα δέκα (σε αδρές γραμμές) επιτρέπεται να φτάνει στον πνεύμονα. Στο τσιγάρο, δεν υφίσταται ρούφηγμα «αναζωπύρωσης». Στην πίπα, τα ρουφήγματα που στοχεύουν στην αναζωπύρωση της εστίας (ή, τουλάχιστον, και σε αυτή) είναι πολλά.
Γ) Είναι απολύτως φυσιολογικό να σβήνει η εστία κατά τη διάρκεια του καπνίσματος. Δε φταίει ότι κάτι γίνεται λάθος, δε φταίει ο καπνός, δε φταίει η καπνοσύριγγα. Απλώς, ανάβεις καινούριο σπίρτο για να την ανάψεις ξανά. Συνήθισέ το ή εγκατέλειψε.
Α) Ο καπνός δεν πρέπει να «πατηκώνεται» στο μπωλ. Κατά το γέμισμα, πιέζεται απαλά ώστε να «τακτοποιείται» ομοιογενώς μέσα σε αυτό. Φροντίζει κανείς ώστε, ιδανικά, ρουφώντας από γεμάτη καπνοσύριγγα (όχι αναμμένη) να νιώθει την ίδια αντίσταση ως να ρουφά από άδεια (εμπειρική δοκιμασία του επιτυχημένου πακεταρίσματος καπνού μέσα στο μπωλ). Η εστία φροντίζουμε να αναφλέγεται με σπίρτο κατά τρόπον ώστε να μη μένει τμήμα της επιφανείας που παραμένει νωπό κατόπιν της ενάρξεως του καπνίσματος.
Β) Τα «μακριά» ρουφήγματα είναι pointless και δυνητικά επιβλαβή για την καπνοσύριγγα. Ζεσταίνουν την πίπα και δεν αυξάνουν καθοιονδήποτε τρόπο την απόλαυση. Τα ρουφήγματα πρέπει να είναι «κοντά» και, βέβαια, μόνον ένα στα δέκα (σε αδρές γραμμές) επιτρέπεται να φτάνει στον πνεύμονα. Στο τσιγάρο, δεν υφίσταται ρούφηγμα «αναζωπύρωσης». Στην πίπα, τα ρουφήγματα που στοχεύουν στην αναζωπύρωση της εστίας (ή, τουλάχιστον, και σε αυτή) είναι πολλά.
Γ) Είναι απολύτως φυσιολογικό να σβήνει η εστία κατά τη διάρκεια του καπνίσματος. Δε φταίει ότι κάτι γίνεται λάθος, δε φταίει ο καπνός, δε φταίει η καπνοσύριγγα. Απλώς, ανάβεις καινούριο σπίρτο για να την ανάψεις ξανά. Συνήθισέ το ή εγκατέλειψε.
Δ) Προοδεύοντος του καπνίσματος, η στάχτη που δημιουργείται δεν απορρίπτεται, αλλά πιέζεται ελαφρά ίνα ελαττωθεί ο όγκος της, σε φάση που η εστία έχει σβήσει. Αν δεν τελεσφορήσουν δύο απανωτές απόπειρες αναζωπύρωσης της εστίας, πιθανότατα ετελείωσε ο καπινός.
2 σχόλια:
Καταρχάς καλορίζικος φουμαροκαπνοσυριγγομπλογεριστής. Το κείμενο με αρέσει, καθ' ότι αναφέρεται σε πρακτικά και στοιχειώδη ζητήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι μεταβαίνοντες από τις τσιγαρικές εμπειρίες στον φουμαροκαπνοσυριγγισμό. Μόνο μια μικρή επισήμανση έχω να κάνω. Τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία, το κάπνισμα καθίσταται δυσχερές, αν ο καπνός τακτοποιηθεί ομοιογενώς. Προτιμώ να είναι πιο αραιά πακεταρισμένος στο κάτω μέρος και σταδιακά να αυξάνεται η πυκνότητα όσο πάμε προς το χείλος του μπωλ. Έτσι ανάβει ευκολότερα πάνω, ενώ ταυτόχρονα έχουμε χώρο για να κυκλοφορεί ο αέρας κάτω.
Από την άλλη μεριά, βέβαια, δεν υπάρχει με απόλυτο τρόπο σωστό και λάθος. Το ζητούμενο είναι η απόλαυση.
Καλά καπνίσματα.
Προς Pipes και αναγνώστες του κειμένου:
Να ακούτε τον Pipes. Ξέρει καλύτερα.
Δημοσίευση σχολίου