Διαβάζουμε ποίηση, παίζουμε μουσική και ενίοτε γινόμαστε γλυκεροί. Εκεί είναι που πρέπει να αντισταθούμε: "στα γλυκερά τραγούδια". Στους θρήνους ίσως όχι τόσο. Η ερώτηση είναι μία και μοναδική και πάντα αφορά στην ευτυχία. Κατά καιρούς , εισέρχονται στον ευρύτερο κύκλο άλλοι ομοειδείς. Και προσοχή, μιλάμε αυστηρά με βιολογικούς όρους. Είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει το background από τους επίδοξους πρωταγωνιστές ή, έστω, δευτεραγωνιστές, καθ' ότι ο πάγκος πάντα βαρετός. Εμείς νονοί και κάτοχοι λεπίδας και καρπού. Ονοματοθέτες, βαφτίζουμε τον εξεταζόμενο γελωτοποιό, ενοχλητικό κώνωπα, φίλο, χρήσιμο αλλά κατά τα άλλα αδιάφορο ή απελάσιμο. Έτσι πορεύεται κανείς. Αντανακλαστικά, όπως ο βλωμός κατευθύνεται προς το δωδεκαδάκτυλο. Η απορρόφηση επιλεκτική. Αλλά το κριτήριο ενίοτε χωρίς επίδραση βούλησης. Να ακόμα ένα μεγάλο ζήτημα. "Να", όπως λέμε "Και να, καινά κενά!", είναι η σαφής απόκριση του κυνικού που πάντοτε εμφωλεύει. Καθίσταμαι συνδαιτημών με τρόπους κατσικίσιους και επανέρχομαι: το ερώτημα παραμένει ένα και μέγα. Όχι όπως ο κόσμος, στα χαρτιά. Όπως η ταλάντωση του τυμπανικού υμένα (όχι τι ακούς, μόνο η ταλάντωση ενέχει απόλυτη αλήθεια). Όπως το χώμα και το νερό, χωρίς τη μεταφυσική διάσταση. Τέτοια είναι η απέραντη ισχύς της λάσπης. Επαναλαμβανόμενη ερώτηση, λοιπόν, επίμονη, που δεν ξεδιψά με τις θάλασσες του κόσμου. Στον δρόμο, όλο και κάτι μαθαίνεις, βέβαια. Και δε μιλώ για ξεσκισμένες Ιθάκες. Τι να το κάνω το ταξίδι, αν η Πηνελόπη μοιχεύει με τους μνηστήρες εν τη απουσία μου; Μιλώ για το ελάχιστο. Το λίγο, απέναντι στο οποίο η πλειονότητα των οφθαλμών έχει πάθει ανοσία. Μία από τις παράπλευρες γνώσεις δωματίου είναι και η χθεσινή. Τρία πρόσωπα. Το κάθε ένα κλεισμένο σε διαφορετικό υλικό. Στον καμβά, στο χαρτί, στο ζωντανό και ενίοτε παλλόμενο φόντο. Ο Μέγας Αυνανιστής, έργο του τυπικώς (ή ατύπως κατά παριπτώσεις) αποκλίνοντος. Περήφανος ψυχασθενής και παθιασμένος, ένδοξα επιβεβαιώνει την οπτική του ταξινόμου. Ο Ανδρέας Σπερχής στο κατάστρωμα, να ψελλίζει ένα γυναικείο όνομα, πριν και μετά την εκσπερμάτωση. Ερωτευμένος, δειλός ίσως, μπορεί και ρεαλιστής αδίκως κατηγορούμενος, μα πάντα καυλοπυρέσσων. Και, τέλος, ο μαλάκας που, απλά, χαρακτηρίζεται ως "άλλος ένας".
Αλλά τι να περιμένει κανείς από τους λεξικογράφους; Ετούτοι ήτανε πάντα τους απλοί αναμεταδότες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου