Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Ελιτισμός, καπνικές προκαταλήψεις και καπνοσυριγγιστικές εμμονές

Η καπνοσύριγγα είναι πρωτίστως εργαλείο καπνίσματος. Δευτερευόντως, ο καπνοσυριγγισμός είναι ευγενές βίτσιο. Έχει λίγα μικρά μυστικά. Εμπεριέχει πολλά προσωπικά χούγια. Σε όλα τα επίπεδα, μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν ατομικές διαφορές. Αυτές πρέπει να είναι σεβαστές.

Θα μπορούσε το κείμενο να τελειώνει εδώ. Αλλά οι παρατηρούμενες συνθήκες απαιτούν συνέχεια. Καλώς ή κακώς, υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου που περιβάλλει τον καπνοσυριγγισμό. Το κρέπι ορατό μονάχα στους αδαείς. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν έχει τίποτα το επιλήψιμο η άγνοια. Μπορεί κανείς, έχων διάθεση λογοτεχνίζουσα, να βαφτίσει εκ νέου την άγνοια ως πρώτο βήμα για τη γνώση. Αλλά τούτα αποτελούν απλώς προβληματικές σοφιστίες. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η καρδιά του ζητήματος. Δεν είναι το αντικείμενο αυτό καθαυτό, αλλά η περιρέουσα ατμόσφαιρα που φέρει και εγκαθιστά το πρόβλημα.

Διότι, κυρίες και κύριοι, εμείς απλώς καπνίζουμε. Αν και το «απλώς» αυτό μπάζει νερά, διατηρεί τη βασική του υπόσταση. Είναι ισχυρότατο και ανθεκτικό στις αυθεντίες. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν κανείς αρχίζει σιγά-σιγά να παθιάζεται με τον φουμαροκαπνοσυριγγισμό, χαρακτηρίζεται από έντονο ενθουσιασμό. Διαβάζει, ψάχνει, ενημερώνεται, δοκιμάζει. Ενίοτε καταφαίνεται κατηγορηματικά περί καπνών και καπνοσυρίγγων. Κατά καιρούς αλλάζει ρότα. Όπως και να έχει, υπάρχει μία περίπτωση να διαγνώσει ο παρατηρητής την εμμονή. Η εμμονή αυτή μεταφράζεται σε οπλοστάσιο άμεσα διαθέσιμων συμβουλών επί παντός καπνοσυριγγιστικού ζητήματος. Την ίδια εμμονή, βέβαια, μπορεί να διαγνώσει ο παρατηρητής συζητώντας (με τη θέλησή του ή κατόπιν επιβολής) και με έναν καπνιστή που μετρά πλείστες ώρες καπνικής πτήσης. Οι δύο συμμετέχοντες δεν εντάσσονται στην ίδια πειραματική ομάδα. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ημιμάθεια (μεταφράζω τη λέξη «ενθουσιασμός»). Στη δεύτερη έχουμε αρτηριοσκλήρωση (μεταφράζω τη λέξη «εμπειρία»). Ο πρώτος συγκαπνιστής, έχοντας πιάσει λιγοστές πίπες στα χέρια του και έχοντας δοκιμάσει ελάχιστους καπνούς, μιλά με στόμφο και πάντοτε ως ψόφος διακόπτει για να δώσει την απάντηση. Ο δεύτερος συγκαπνιστής, έχοντας μεγάλη αλλά παρ’ όλα αυτά πεπερασμένη εμπειρία, σε κοιτά στα μάτια, μιλά με νόημα (που εσύ δεν το κατέχεις), απαξιώνει και εξυμνεί με περισσή ευκολία, κάνοντας συχνά μεγάλες παύσεις, όπου αναμένει εναγωνίως χειροκρότημα.

Συνήθως ο νέος καπνιστής αγοράζει καπνοσύριγγες στα κουτουρού. Αρκετές από αυτές μπορεί να είναι κακοφτιαγμένες no name. Κατά πάσα πιθανότητα (ειδικά αν ήταν ή παραμένει τσιγαρόβιος) σε κάθε τζούρα του θα αναπτύσσεται θερμοκρασία κρατήρα ηφαιστείου εντός της εστίας. Μπορεί και να ενθουσιαστεί με χαμηλής ποιότητας καπνά τίγκα στο σιρόπι. Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο, ένας παλιός καπνιστής με στοιχειώδη ευγένεια απλά θα πει την άποψή του. Και θα την πει χωρίς να κουνά το δάχτυλο. Αυτό συνιστά τη λογική κοινότητας καπνοσυριγγιστών, μιας ιδανικής φουμαροκαπνοσυριγγοπολιτείας.

Αχέτως σταδίου και ωρών καπνικής πτήσης, η παγίδα της προκατάληψης είναι πάντα εκεί. Καθώς δοκιμάζουμε, διαμορφώνονται (και στη συνέχεια διαφοροποιούνται) τα γούστα. Αυτά ενίοτε είναι τόσο ισχυρά, ώστε να μας οδηγούν σε αξιωματικές ρήσεις. Αυτό το τελευταίο είναι λάθος. Και αν δεν είναι λάθος, σίγουρα είναι κάθε άλλο παρά γόνιμο.

Υπάρχουν διάφοροι μύθοι και προκαταλήψεις σχετικά με τον φουμαροκαπνοσυριγγισμό. Ποιοι καπνοί είναι «σοβαροί» και ποιοι «φαιδροί», ποιες σχολές κατασκευαστών είναι ανώτερες και ποιες κατώτερες, ποιες τεχνικές πρέπει να κατέχει ο Pipe-Jedi για να πακετάρει, να ανάψει, να σκαλίσει και να καπνίσει, ποιο ξύλο (βάσει καταγωγής) είναι ευγενέστερο και ποιο υποδεέστερο και πάει λέγοντας. Όλα αυτά δυστυχώς δημιουργούν ένα (από όλες τις απόψεις άχρηστο) πέπλο μυστηρίου γύρω από το σπορ του καπνίσματος της καπνοσύριγγας. Ενθαρρύνουν τη σνομπαρία και την πίστη στις αυθεντίες. Και, πάνω από όλα, ενισχύουν την άποψη ότι το να καπνίζεις πίπα είναι κάτι ανάλογο της κατασκευής πυρηνικού αντιδραστήρα.

Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Έτσι παρουσιάζονται από κατά φαντασία διδασκάλους. Και είναι αυτοί που χαλάνε την πιάτσα και δημιουργούν ένα κλίμα μυστικής αδελφότητας. Το κάπνισμα της πίπας είναι απλά μια υλική απόλαυση, η οποία επηρεάζεται σε μεγάλο ποσοστό από τα ατομικά χαρακτηριστικά του εκάστοτε καπνιστή. Αυτά τα ατομικά χαρακτηριστικά αφορούν τόσο στη φυσιολογία της στοματικής του κοιλότητας όσο και στην προσωπική του αισθητική. Ίσως το πιο αξιόπιστο κριτήριο να είναι το προσωπικό. Διαβάζουμε, συζητάμε, συλλέγουμε πληροφορίες και πειραματιζόμαστε. Με συνεχή αναζήτηση στο φουμαροκαπνοσυριγγιστικό πεδίο, απολαμβάνουμε σε μεγαλύτερο βαθμό εν τέλει. Η τυφλή πίστη στα σοφά λόγια του οιοδήποτε πιπογκουρού δεν οδηγεί πουθενά. Τα κλειστά αυτιά από την άλλη, επίσης. Οπότε χαλαρώστε, ανάψτε την πιπούλα σας, φουμάρετε τεμπέλικα και συνεχίστε τις δοκιμές. Δεν υπάρχει τέλος και αυτό είναι μεγάλο μέρος της απόλαυσης.

SIFP

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

"...μιλά με στόμφο και πάντοτε ως ψόφος διακόπτει για να δώσει την απάντηση."

Δεν το λες εσύ, ας το πω εγώ που το έμαθα από εσένα: ψόφος = πορδή.
Και τι συχνό φαινόμενο που είναι στις μέρες μας αυτού του τύπου οι διακοπές...

Desperado