Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Ζήτημα τιμής

Κανείς δε μιλάει για ταινίες με ήρωες, καθημερινούς ή μη. Μιλάμε για κάτι πιο σημαντικό: Λεφτά. Όχι χρήματα. Λεφτά (διότι τι λέει ο μπατίρης? - "Δεν έχω λεφτά"). Νομίζω πως είναι σαφές.
-
Χθες, μετά από αρκετό καιρό, μίλησα ξανά με έναν φίλο συγκαπνιστή. Από το τηλ, βεβαίως, καθ' ότι οι βάρβαροι ρυθμοί καθιστούν τις συναντήσεις δυσχερείς. Χάρηκα που τα είπαμε (δύο τύποι online να υποδεικνύουν ο ένας στον άλλον ηλεκτρονικές καπνοσυριγγιστικές διευθύνσεις, τι πιο συνηθισμένο). Μέσα σε όλα, μου μίλησε και για ένα από τα τελευταία του αποκτήματα. Θα πω μόνο ότι η τιμή του ξεπερνούσε τον κατώτατο βασικό μισθό. Και αν κανείς σκέφτεται ότι εδώ θα αρχίσω να μιλάω για τις υπερβολές του καπιταλιστικού μας κόσμου, πέφτει έξω. Από τη στιγμή που κάποιος βγάζει χρήματα με νόμιμο τρόπο, μπορεί να τα διαθέτει όπως του γουστάρει. Η γνώμη μου είναι ότι η εν λόγω αγορά δεν εντάσσεται στα όρια της υπερβολής. Άλλοι αγοράζουν συλλεκτικά βιβλία, άλλοι ακριβά ρούχα, άλλοι τζιπάκια να πηγαίνουν στη δουλειά τους στο κέντρο (λες και αν δεν είναι 4χ4 δεν πάει) και άλλοι πίνακες. Ε, κάποιοι από εμάς αγοράζουν πίπες. Για καπνοσύριγγες μιλάμε, αλλά και οι άλλες προς πώληση είναι ενίοτε. Είτε πίπες εκπεφρασμένες (γραπτώς, προφορικώς κοκ), είτε εν δυνάμει εκτελέσιμες, είναι πάντα διαθέσιμες στην αγορά. Αλλά εδώ μιλάμε αυστηρά για καπνοσύριγγες.
-
Το ερώτημα αφορά στη σχέση τιμής/απόδοσης. Δεύτερη λούμπα, ενδεχομένως για τον που σκέφτηκε ότι ο τσίπης θα αρχίσει να υποβιβάζει τις high end, εξυμνώντας τις mid range, ώστε να καλύψει με στεντόρεια ψευδεπιχειρήματα την υποτονθορίζουσα και μίζερη, πασπαλισμένη με λεπτόκοκκο φθόνο γκρίνια του. Όχι, δεν θα αναρωτηθώ εάν αξίζουν τα λεφτά τους. Από τη στιγμή που κάποιος αγοράζει μια πίπα, αξίζει τα λεφτά της βάσει των υποκειμενικών του κριτηρίων τη δεδομένη χρονική στιγμή. Τόσες αποπληρωμές, μη γίνει και ο καπνοσυριγγισμός γραμμάτιο.
-
Αν μιλήσουμε για mid range μη χειροποίητες, τότε τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα. Ψάχνεις να βρεις μια φίρμα με σταθερή ποιότητα και χαμηλές σχετικά τιμές. Αν το όνομά σου είναι Σιγμούνδος, μπορείς να πεις ότι αναζητάς τη μέγιστη δυνατή ηδονή με το ελάχιστο δυνατό άγχος. Ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Έχω δοκιμάσει αρκετές mid range πίπες, εγχώριες και μη. Μέχρι στιγμής οι stannies κερδίζουν. Και πως ακριβώς κερδίζουν? Έστω ότι έχω 60 ευρώ προς αγορά καπνοσύριγγας. Η καλύτερη δυνατή επιλογή (μέγιστη καπνιστική απόλαυση και τέρψη οφθαλμών και απτικών αισθητηρίων) είναι μια Stanwell Relief. Σε αυτό το δεδομένο πλαίσιο, καθ' ότι χωρίς πλαίσιο είναι δύσκολο να συλλογιστεί κανείς. Μετά από έναν μήνα, μπορεί οι stannies να χάσουν την πρωτιά. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δεν μπορείς να συζητάς, να συγκρίνεις, να επιμένεις και να διαφωνείς σε μια mid range πιποκουβέντα, αν δεν το κάνεις εντός πλαισίου. To μόνο αδιέξοδο που δικαιολογείται είναι αυτό που έχει ως έρεισμα το προσωπικό γούστο.
-
Όταν πάμε στις high end, τότε το πλαίσιο είναι οροθετημένο με νερομπογιά σε νωπή επιφάνεια. Ας θέσουμε ένα όριο: 200 ευρώ. Από εκεί και πέρα η απόδοση μπορεί να αυξάνεται, αλλά ίσως όχι ανάλογα με την τιμή. Γιατί να δώσεις παραπάνω, λοιπόν? Ως ηχώ παραμορφωτική, αντερωτώ: Γιατί να αγοράζουμε βιβλία με σκληρό εξώφυλλο και έγχρωμα αυτοκίνητα? Δίνεις παραπάνω, λοιπόν, πρώτον διότι μπορείς και δεύτερον και σημαντικότερο διότι έτσι επιθυμείς. Αλλά μία εκ των μεταλλαγών του έσω γρύλου (εκείνη της αντιφρόνησης) κρούει ξανά τη μηνιγγική θύρα. Φέρων παντόφλες και ρόμπα, ως άλλος dude, ανοίγω διατηρώντας την αλυσίδα στη θέση της. Εριστικά μου λέει: "είναι μόνο ένα κομμάτι ξύλο!". Μη λεκτική περιφρόνηση για μερικά msec. Οι κεραίες του αρθρόποδου παραμένουν ανενεργές. Αναγκάζομαι να σπαταλήσω επιπλέον ΑΤΡ και αρθρώνω λόγο: "Θέλω να μου κοστολογήσεις έναν πίνακα του Νταλί βάσει εξόδων μουσαμά, πινέλων και μπογιάς, άθλιο εξάποδο - να δω τι σκατά θα καταφέρεις τώρα με το γάγγλιό σου!".
-
-
Σημείωση πρώτη: Δεν ξέρω αν πρέπει να διαβάσω τις κολώνες. Ξέρω μόνο ότι ο Σολωμός δεν μου αρέσει ούτε στη γεύση.
-
Σημείωση δεύτερη: Σαφώς το αρθρόποδο αποτελεί φανταστικό χαρακτήρα εντός του κειμένου. Και ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη σε περίπτωση που προσβληθεί κάποιο συμπαθές ασπόνδυλο. Διότι στην πραγματική ζωή πολλές φορές τα γάγγλια αποδεικνύονται αποτελεσματικότερα του νεοφλοιού.
-
-
Smoke in peace

2 σχόλια:

bluesb είπε...

Θεωρώ πολύ καλή την ανάρτησή σου αυτή.
Θα σταθώ μόνο σε κάτι:
"είναι μόνο ένα κομμάτι ξύλο!"
Είναι μόνο ένα κομμάτι ξύλο, ναί, αυτό βλέπουμε αυτό πιάνουμε.
Παραμένει ένα κομμάτι ξύλο για κάποιον που δέν είναι καπνιστής πίπας, για κάποιον που βλέπει την εικόνα και όχι την ιδέα πίσω από την εικόνα.
Αντίστοιχα, άν ήταν απλά 4 ρόδες δέ θα είχαν γεννηθεί τόσα πρωτότυπα αυτοκίνητα. Αυτοκίνητα, αλλά και διάφορα άλλα οχήματα, που με τη σειρά τους ενέπνευσαν κινηματογραφικές σκηνές, που με τη σειρά τους ενέπνευσαν σκηνές στη ζωή πολλών ανθρώπων.
Αν οι πίνακες ζωγραφικής ήταν αντίστοιχα καμβάς και μπογιές, δέ θα ήταν στοιχεία πολιτισμού.
Αν τα γλυπτά ήταν απλά μάρμαρο, ή πέτρα για να το θέσω φθηνά, δέ θα θεωρούνταν στοιχεία πολιτισμού.
κ.ο.κ
Αν λοιπόν απλά ήταν ένα κομμάτι ξύλο...δέ θα καπνίζαμε πίπα αλλά τσιγάρο ή κάτι άλλο εν ολίγοις...
Προτιμώ πίσω από την εικόνα "ξύλο" να βλέπω την τέχνη και το μεράκι αυτού που την εμπνεύστηκε και την έπλασε. Την όποια ιστορία τη συντροφεύει ωσπου ήρθε στα χέρια μου, και κυρίως τη μαγική στιγμή που τη διάλεξα - χωρίς πάντα να ξέρω "γιατί".
Οι πίπες, νοιώθω, δέν είναι απλά ο χώρος που καίγεται ο καπνός. Ίσως τα έμβολα στον κινητήρα ενός αυτοκινήτου, να είναι απλά ο χώρος που καίγεται το καύσιμο μίγμα...
Στο κάπνισμα που μας αφορά δέν είναι έτσι.
Οι πίπες δέν είναι απλά το μέσον, πόσο μάλλον συστατικό μίγματος...
Πόσες γυναίκες που μας αρέσουν βλέπουμε καθημερινά...
Ούτε όλες είναι στο βεληνεκές μας, ούτε όσες είναι επιλέγουμε όλες να προσεγγίσουμε...
Με κάποιο μαγικό τρόπο διαλέγουμε ορισμένες...
Με ορισμένες από τις οποίες η χημεία κάνει το μίγμα όμορφο, ενώ με άλλες όχι και τόσο.
Κάτι ανάλογο δέ συμβαίνει και με τις πίπες?
Δέν είναι απλά ένα κομμάτι ξύλο, όπως δέν είναι απλά ένα σύνολο από μαλλιά, πρόσωπο, στήθος, μέση, πόδια...(και τα ρούχα που φορά)
Οι συνηρμοί περί μονογαμικότητας...είναι θέμα άλλης συζήτησης.
Πάντως ορισμένες από τις πίπες μου, τις οποίες στο παρελθόν έχω απολαύσει ιδιαίτερα, πλέον με έχουν κουράσει.
Πάντα ενδιαφέρομαι να αγοράζω κι άλλες...
Και ο κύκλος αυτός κάτι μου θυμίζει ...
Και κάθε τέτοιος κύκλος πάνω απ'όλα θυμίζει ζωή...
Ας απολαμβάνουμε τη ζωή, όσο και το κάπνισμα μας...Έτσι κάπως, ταπεινά νομίζω, πως βγαίνουμε από τη μετριότητα του "μέσου πολίτη".

Και πάλι, ευχαριστώ που διάβασα ένα εξαιρετικό άρθρο. Ειλικρινά εύστοχος.

Demetres είπε...

Να'σαι καλά, bluesb.

Smoke in peace