Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Και ξανά προς τη δόξα

Τραβάμε. Τώρα τι τραβάμε, δεν ξέρω. Μάλλον ο καθένας τραβάει το δικό του. Ξύπνα, μαλάκα μου, τα δέντρα κάηκαν, το show τέλειωσε, πρέπει να φύγεις. Να πας να δουλέψεις, να πας σινεμά, να πας για καφέ. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε όλοι μας κι αυτό το καλοκαίρι. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να ψέξει τον κανονικό άνθρωπο με τις κανονικές επιθυμίες. Και εδώ το "κανονικές" σημαίνει "συνηθισμένες", όπως άλλωστε στις περισσότερες κουβέντες. Διότι υπάρχουν όντως οι έχοντες την πολυτέλεια της επανάστασης. Μόνο που η επανάσταση βγαίνει σε σαφώς προσδιορισμένα μοντέλα ενίοτε. Όπως η Stanwell απ' όσο ξέρω δεν παράγει pokers, αλλά cherrywoods. Και δεν είναι συν πλην 3 στο περίπου, όπως λένε οι lab rats. Είναι 207, χωρίς διαπραγματεύσεις. Φέτος δεν φόρεσες τα μαύρα σου, τουλάχιστον όχι επί τούτου, αλλά λόγω παλινδρόμησης σταδίου. Πολύ επικίνδυνο, λέει ο έχων διερευνητική ματιά, φοβούμενος την επερχόμενη καθήλωση. Το τρομακτικό εναλλακτικό προσωπικό σου μέλλον, τι άλλο, διφορούμενο. Ή, μάλλον, δίκοπο. Σαν την αγάπη του τραγουδακίου. Αλλά ας αφήσουμε τις γλυκερότητες. Το ζήτημα δεν μπορεί να είναι παρά οικονομικό. Πάντα. Από τον καιρό που έκοβαν εισιτήρια για την κιβωτό. Σήμερα κόβουν εισιτήρια για τον Παράδεισο. Ατός του που εντάσσεται, δρέπει δάφνες ή σκατά, αναλόγως κλίματος. Οφείλεις να ανακαλύψεις τον αλγόριθμο του επαναπροσδιορισμού. Έτσι κι αλλιώς θα πέσεις, τουλάχιστον ας πέσεις μέσα. Αλλά οι κακές συνήθειες διατηρούνται. Και οι εφήμερες τσαντίλες δεν αφήνουν τίποτα. Έναν χρόνο μετά. Χρόνος με την ευρύτερη έννοια, που δεν μπορεί να οριστεί με πρότυπα δευτερόλεπτα. Τρία τέρμινα λοιπόν. Αλλά δεν υπάρχει καιρός για απολογισμούς. Μόνο σοβαρότερα άλυτα προβλήματα. Και τούτο διόλου ειρωνικό. Απόλυτα ειλικρινές. Προσωπικό όφελος, το υψηλότερο αγαθό. Γραμμένο στους αρχέγονους κώδικες, ισχυρότερο από κάθε αστεία φιλοσοφία. Ποιος νους τώρα και ποια νόηση. Μιλάνε τα ένστικτα. Οι διανοούμενοι οφείλουν να βγάλουν τον σκασμό. Για αυτό δεν μπορώ να βρίσω, παρά μόνον αυτόν που αφήνει το νερό να τρέχει, καθώς βουρτσίζει τα δόντια του. Και εκείνον όχι πάντα. Διότι μπορεί χθες να τσακώθηκε με την γκόμενά του. Η προσωπική οπτική γωνία δεν είναι αμφισβητήσιμη. Τελικά το να κόβει κανείς δρόμο είναι τάση φυσική. Άρα το ίδιο και η κατάκριση και η γελοιοποίηση. Έτσι κι εγώ είχα μια μικρή αναλαμπή. Αλλά ευτυχώς δεν μου συμβαίνει συχνά. Στον ύπνο σπαταλάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας. Και τα όνειρα συχνά δεν είναι εφιάλτες. Με το χασμουρητό να μετουσιώνεται σε μακρόσυρτη, βαριεστημένη "καλημέρα", πάω να φτιάξω καφέ. Μετά θα σκεφτώ ποια πίπα θα καπνίσω. Τα υπόλοιπα στην ώρα τους. Η ώρα 7. Την κάνω.

2 σχόλια:

Churchwarden είπε...

Με ψυχοπλάκωσες. ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΕ. Nα ΄σαι καλά.

Demetres είπε...

Ως πάντα αβρός, αλλά κυρίως ανθεκτικός στις δυσάρεστες συζητήσεις. Μην κλαις, θα σου δώσω τουλούμπα να φας, θα επανορθώσω. Θα κρεμάσω το φρούριο, επανερχόμενος στα φουμαροκαπνοσυριγγιστικά.

Smoke in Peace, my friend.