Καίγεται ο τόπος μου, ρε πούστη!
Καθείς να προσπαθεί να κερδίσει ψήφους πατώντας σε απανθρακωμένα πτώματα ή να το παίζει πυροσβέστης κάνοντας δηλώσεις με το jacket. Να τους χαίρεστε, ρε! Και πριν συνεχίσω, ας γίνω σαφής για να μην παρεξηγηθώ. Δεν περιμένω από κανέναν να σβήσει τις φωτιές. Ούτε γκρινιάζω από συνήθεια. Αλλά ας τα δούμε με παιδική λογική. Όλο το καλοκαίρι καιγόμαστε, ρε παπάρες, δε σας πέρασε από το μυαλό να λειτουργήσετε λίγο ψυχαναγκαστικά, να λάβετε τα πιο ακραία προληπτικά μέτρα, έστω να οργανωθεί ένα στοιχειώδες πλάνο δράσης?
Αλλά πες ότι εγώ είμαι ο μαλάκας και όχι εσείς. Πες ότι δεν κατέχω τις λεπτομέρειες της κατάστασης και δεν αναγνωρίζω τον βαθμό δυσκολίας. Ότι κάνω λάθος. Έστω και με αυτήν την παραδοχή, θα έπρεπε να βγάλουν το σκασμό τα χαμένα κορμιά. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι είναι πιο χρήσιμοι από αυτούς τις τελευταίες τέσσερις μέρες. Το να χρησιμοποιείς την εικόνα των αγκαλιασμένων απανθρακωμένων σωμάτων για να πουλήσεις τηλεοπτικό δράμα είναι απανθρωπιά, αλλά έχει και θετικές παρενέργειες: κάποιοι από τους θεατές σοκάρονται, ευαισθητοποιούνται, σκέφτονται έστω για μια στιγμή. Το να χρησιμοποιείς την ίδια εικόνα για να πείσεις ένα μάτσο πιθηκίζοντες βλαμμένους να σε ψηφίσουν, είναι απανθρωπιά γνήσια και χωρίς παρενέργειες. Είναι αναλγησία.
Όταν ήμουν έφηβος, άρχιζα να βρίζω. Μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να μιλάω έτσι και ότι υπάρχουν εναλλακτικές λέξεις για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, ακόμα και τα πιο έντονα. Εγώ συνέχιζα να αποκαλώ τους φίλους μου "μαλάκες", επειδή το έκαναν όλοι και το είχα συνηθίσει. Όταν έφτασα σε μια ηλικία που μπορούσα να διαλέξω μεταξύ των καθωσπρέπει Ελληνικών και των "γαλλικών" Ελληνικών, κατάλαβα ότι τελικά δεν υπάρχει τρόπος να εκφραστείς "κόσμια" και "πολιτισμένα". Το να προσπαθείς να καρπωθείς, λοιπόν, μια "εθνική τραγωδία" (το κλισέ εδώ είναι η απόλυτη κυριολεξία), δεν είναι αναλγησία. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ. Το να καις το δάσος για να χτίσεις το κωλόσπιτο με το οποίο θα προικίσεις την κορούλα σου δεν είναι έγκλημα. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ. Το να διαδίδεις διάφορα σενάρια (τη φωτιά την έβαλαν εχθροί του έθνους πχ), δεν είναι αστεία παραπληροφόρηση. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ.
Όση ώρα γράφω το post έχουν ανακοινωθεί τρεις θάνατοι. Μόλις τώρα έκανε και δηλώσεις για τη νέα σχολική χρονιά η υπουργός παιδείας για να κοιμηθούμε ήσυχοι. Και ξέρω ότι μετά από μερικούς μήνες οι μόνοι που θα θυμούνται τι έγινε θα είναι οι συγγενείς των θυμάτων. Καταρχάς θα γεμίσουν σε έναν μήνα τα γνωστά τοπικά πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε μαγαζάκια με τους αυνανιζόμενους ιδιώτες (ο πλεονασμός είναι ποιητική αδεία, ρε ψείρα!) να χαριεντίζονται και να θριαμβολογούν. Χάρισμά σας, παλιοκουφάλες (που λέει και το τραγουδάκι-μόνο που ο αέρας δε μυρίζει τίποτα πέρα από καμμένα δέντρα).
Αυτή τη στιγμή καίγεται η αρχαία Επίδαυρος. Από χτες καίγονται άνθρωποι. Όλο το καλοκαίρι καίγονται δάση. Δεν έχω υπάρξει ποτέ περικυκλωμένος από φλόγες. Έχω ζήσει όμως στιγμές με τη φωτιά στα 50 μέτρα. Να φεύγεις με το αυτοκίνητο, χωρίς να έχεις ορατότητα στα 10 μέτρα και να σκέφτεσαι ότι μπορεί να μη βρεις το σπίτι σου, όταν θα γυρίσεις. Σαφώς αυτό δε συγκρίνεται. Αλλά τουλάχιστον μου δίνει το δικαίωμα να χτυπάω και εγώ τον σκοπό μου:
Εσύ, που σε λίγα χρονάκια θα καμαρώνεις στο καινούριο σπιτάκι σου πάνω στον λόφο, καπνίζοντας άτσαλα ένα ακριβούτσικο R&J (ούτε που θα σου αρέσει, αλλά έτσι πρέπει), έχεις αίμα στα χέρια σου, ρε παλιόπουστα.
Εσύ, που έβγαλες το σακάκι και μου φόρεσες μακό για να δείχνεις πιο ωραίος και ξερνάς ένα κάρο παπαριές στους γύρω-γύρω γλείφτες σου ή γλείφτες των, που σου χάλασαν τα φέρετρα την όρεξη και δε δίνεις δεκάρα επί της ουσίας, έχεις σκατά στην ψυχή, παλιοκαριόλη.
Εσύ, που ζητάς από την απεγνωσμένη μάνα να επαναλάβει ότι είναι εγκλωβισμένη γιατί δεν ακούστηκε καλά στον αέρα, δεν έχεις τσίπα, κανάγια.
Εσύ που θα χειροκροτάς και πάλι (όσο και να φωνασκείς τώρα) και που βρίζεις από χτες το συμπληρωματικό σου χρώμα - κόμμα, πιθήκιζε στους αιώνες των αιώνων, εσαεί απαραίτητε μπαμπουίνε.
Και εσύ, που γράφεις αντί να εκσπερματώσεις, που ποτέ δεν κινδύνευσες στ' αλήθεια και βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες για να δρέψεις shots ηρωισμού, ώστε να ξορκίσεις τις εφηβικές σου ενοχές, άντε γαμήσου, επαναστάτη του συρμού, του σαλονιού και του βωβού, μας κούρασες.
Νυστάξαμε. Άντε γαμήσου και πήγαινε κοιμήσου.
Αλλά πες ότι εγώ είμαι ο μαλάκας και όχι εσείς. Πες ότι δεν κατέχω τις λεπτομέρειες της κατάστασης και δεν αναγνωρίζω τον βαθμό δυσκολίας. Ότι κάνω λάθος. Έστω και με αυτήν την παραδοχή, θα έπρεπε να βγάλουν το σκασμό τα χαμένα κορμιά. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι είναι πιο χρήσιμοι από αυτούς τις τελευταίες τέσσερις μέρες. Το να χρησιμοποιείς την εικόνα των αγκαλιασμένων απανθρακωμένων σωμάτων για να πουλήσεις τηλεοπτικό δράμα είναι απανθρωπιά, αλλά έχει και θετικές παρενέργειες: κάποιοι από τους θεατές σοκάρονται, ευαισθητοποιούνται, σκέφτονται έστω για μια στιγμή. Το να χρησιμοποιείς την ίδια εικόνα για να πείσεις ένα μάτσο πιθηκίζοντες βλαμμένους να σε ψηφίσουν, είναι απανθρωπιά γνήσια και χωρίς παρενέργειες. Είναι αναλγησία.
Όταν ήμουν έφηβος, άρχιζα να βρίζω. Μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να μιλάω έτσι και ότι υπάρχουν εναλλακτικές λέξεις για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, ακόμα και τα πιο έντονα. Εγώ συνέχιζα να αποκαλώ τους φίλους μου "μαλάκες", επειδή το έκαναν όλοι και το είχα συνηθίσει. Όταν έφτασα σε μια ηλικία που μπορούσα να διαλέξω μεταξύ των καθωσπρέπει Ελληνικών και των "γαλλικών" Ελληνικών, κατάλαβα ότι τελικά δεν υπάρχει τρόπος να εκφραστείς "κόσμια" και "πολιτισμένα". Το να προσπαθείς να καρπωθείς, λοιπόν, μια "εθνική τραγωδία" (το κλισέ εδώ είναι η απόλυτη κυριολεξία), δεν είναι αναλγησία. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ. Το να καις το δάσος για να χτίσεις το κωλόσπιτο με το οποίο θα προικίσεις την κορούλα σου δεν είναι έγκλημα. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ. Το να διαδίδεις διάφορα σενάρια (τη φωτιά την έβαλαν εχθροί του έθνους πχ), δεν είναι αστεία παραπληροφόρηση. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΣΤΙΑ.
Όση ώρα γράφω το post έχουν ανακοινωθεί τρεις θάνατοι. Μόλις τώρα έκανε και δηλώσεις για τη νέα σχολική χρονιά η υπουργός παιδείας για να κοιμηθούμε ήσυχοι. Και ξέρω ότι μετά από μερικούς μήνες οι μόνοι που θα θυμούνται τι έγινε θα είναι οι συγγενείς των θυμάτων. Καταρχάς θα γεμίσουν σε έναν μήνα τα γνωστά τοπικά πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε μαγαζάκια με τους αυνανιζόμενους ιδιώτες (ο πλεονασμός είναι ποιητική αδεία, ρε ψείρα!) να χαριεντίζονται και να θριαμβολογούν. Χάρισμά σας, παλιοκουφάλες (που λέει και το τραγουδάκι-μόνο που ο αέρας δε μυρίζει τίποτα πέρα από καμμένα δέντρα).
Αυτή τη στιγμή καίγεται η αρχαία Επίδαυρος. Από χτες καίγονται άνθρωποι. Όλο το καλοκαίρι καίγονται δάση. Δεν έχω υπάρξει ποτέ περικυκλωμένος από φλόγες. Έχω ζήσει όμως στιγμές με τη φωτιά στα 50 μέτρα. Να φεύγεις με το αυτοκίνητο, χωρίς να έχεις ορατότητα στα 10 μέτρα και να σκέφτεσαι ότι μπορεί να μη βρεις το σπίτι σου, όταν θα γυρίσεις. Σαφώς αυτό δε συγκρίνεται. Αλλά τουλάχιστον μου δίνει το δικαίωμα να χτυπάω και εγώ τον σκοπό μου:
Εσύ, που σε λίγα χρονάκια θα καμαρώνεις στο καινούριο σπιτάκι σου πάνω στον λόφο, καπνίζοντας άτσαλα ένα ακριβούτσικο R&J (ούτε που θα σου αρέσει, αλλά έτσι πρέπει), έχεις αίμα στα χέρια σου, ρε παλιόπουστα.
Εσύ, που έβγαλες το σακάκι και μου φόρεσες μακό για να δείχνεις πιο ωραίος και ξερνάς ένα κάρο παπαριές στους γύρω-γύρω γλείφτες σου ή γλείφτες των, που σου χάλασαν τα φέρετρα την όρεξη και δε δίνεις δεκάρα επί της ουσίας, έχεις σκατά στην ψυχή, παλιοκαριόλη.
Εσύ, που ζητάς από την απεγνωσμένη μάνα να επαναλάβει ότι είναι εγκλωβισμένη γιατί δεν ακούστηκε καλά στον αέρα, δεν έχεις τσίπα, κανάγια.
Εσύ που θα χειροκροτάς και πάλι (όσο και να φωνασκείς τώρα) και που βρίζεις από χτες το συμπληρωματικό σου χρώμα - κόμμα, πιθήκιζε στους αιώνες των αιώνων, εσαεί απαραίτητε μπαμπουίνε.
Και εσύ, που γράφεις αντί να εκσπερματώσεις, που ποτέ δεν κινδύνευσες στ' αλήθεια και βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες για να δρέψεις shots ηρωισμού, ώστε να ξορκίσεις τις εφηβικές σου ενοχές, άντε γαμήσου, επαναστάτη του συρμού, του σαλονιού και του βωβού, μας κούρασες.
Νυστάξαμε. Άντε γαμήσου και πήγαινε κοιμήσου.
1 σχόλιο:
Pipes, κάποτε πρέπει να γράψουμε ένα άρθρο για το Nature με μοναδικό keyword την πουστία. Θυμήσου το να μην το ξεχάσω.
Δημοσίευση σχολίου