Σήμερα έκανα μια βόλτα στα καμμένα των Μελισσίων. Σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος. Και οι κυνικοί να πάνε να πνιγούν. Είχα σκοπό να πάω και πιο πάνω, αλλά άρχισε να δουλεύει το παρασυμπαθητικό και με έπιασε το στομάχι μου. Δεν είναι ότι δε συμπονώ αυτούς που είδαν τα σπίτια τους να καίγονται. Αλλά μου τη σπάει που το ενδιαφέρον διπλασιάζεται όταν η φωτιά φτάνει στα ντουβάρια. Στα ντουβάρια, όχι στους ανθρώπους. Διότι στοιχειώδης λογική χρειάζεται για να την κάνεις όταν βλέπεις τις φλόγες στα 100 μέτρα. Ατάκες του στυλ "εντάξει, το σπίτι σώθηκε". Τι σώθηκε, ρε μπαγλαμά? Γκαβός είσαι? Με τα καμμένα δέντρα τι θα κάνεις? Θα βάλεις πλαστικά για να μη σου χαλάσει η θέα?
Είναι σαφώς θλιβερό να καίγονται σπίτια. Είναι πολύ πιο στενάχωρο να χάνονται άνθρωποι. Αλλά είναι το ίδιο θλιβερό να χάνεται το δάσος. Να έρχεται μετά ο κάθε άσχετος με ένα τσούρμο κάμερες και να φυτεύει δεντράκια, αφανίζοντας κάθε ελπίδα φυσικής ανάκαμψης του οικοσυστήματος. Δε χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός. Σε οποιοδήποτε βασικό εγχειρίδιο οικολογίας (μιλάμε για τον κλάδο της βιολογίας και όχι για το κίνημα) μπορεί κάποιος να διαβάσει ότι το οικοσύστημα μετά από πυρκαγιά έχει το δυναμικό να αποκατασταθεί περνώντας από διάφορα στάδια (με πρώτο συνήθως το φρυγανικό οικοσύστημα) χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση. Τώρα θα πεις ότι η δεντροφύτευση είναι ένας τρόπος άμυνας απέναντι στους καταπατητές. Αλλά και πάλι το οικοσύστημα υποβαθμίζεται. Μήπως, λέω μήπως, θα ήταν καλύτερα να εμποδιζόταν η ανοικοδόμηση, μέχρις ότου αποκατασταθεί η ζημιά? Να μην επιτρέπεται σε κανέναν από αυτούς τους τρωγλοδύτες που διεκδικούν δασικές εκτάσεις για να χτίσουν τις απαστράπτουσες παράγκες τους. Μερικές φορές προσπαθώ να φανταστώ τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί. Μου έρχεται στο μυαλό μεσήλικας γλοιώδης κομματόσκυλος, που κουνάει σημαιάκια σε προεκλογικές εκστρατείες, χειροκροτά με πάθος τον αρχηγό του χωρίς να ξέρει γιατί, βάζει το παιδάκι του μπροστά για να το πάρει αγκαλιά ο βουλευτής και τα μόνα βιβλία που έχει διαβάσει στη ζωή του είναι τα σχολικά. Δίπλα του στέκεται με καμάρι η κυράτσα, η οποία ενδεχομένως να είναι ξυσταρχίδω προϊσταμένη, με μαϊμού φιρμάτη τσάντα, που περηφανεύεται για τη θέση του άντρα της στο δημόσιο, προετοιμάζει το 12χρονο παιδάκι της για τη νομική ή την ιατρική και ονειρεύεται ένα πιο μεγάλο σπίτι, αν είναι δυνατόν ακριβώς δίπλα στο αστεροσκοπείο. Μπορεί βέβαια να είναι και άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως συμβαίνει με τους μανιακούς δολοφόνους. Ό,τι και να είναι, τους αφιερώνω την ατάκα του Pacino στο "Scent of a Woman":
Wherever you are out there...fuck you too!
Είναι σαφώς θλιβερό να καίγονται σπίτια. Είναι πολύ πιο στενάχωρο να χάνονται άνθρωποι. Αλλά είναι το ίδιο θλιβερό να χάνεται το δάσος. Να έρχεται μετά ο κάθε άσχετος με ένα τσούρμο κάμερες και να φυτεύει δεντράκια, αφανίζοντας κάθε ελπίδα φυσικής ανάκαμψης του οικοσυστήματος. Δε χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός. Σε οποιοδήποτε βασικό εγχειρίδιο οικολογίας (μιλάμε για τον κλάδο της βιολογίας και όχι για το κίνημα) μπορεί κάποιος να διαβάσει ότι το οικοσύστημα μετά από πυρκαγιά έχει το δυναμικό να αποκατασταθεί περνώντας από διάφορα στάδια (με πρώτο συνήθως το φρυγανικό οικοσύστημα) χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση. Τώρα θα πεις ότι η δεντροφύτευση είναι ένας τρόπος άμυνας απέναντι στους καταπατητές. Αλλά και πάλι το οικοσύστημα υποβαθμίζεται. Μήπως, λέω μήπως, θα ήταν καλύτερα να εμποδιζόταν η ανοικοδόμηση, μέχρις ότου αποκατασταθεί η ζημιά? Να μην επιτρέπεται σε κανέναν από αυτούς τους τρωγλοδύτες που διεκδικούν δασικές εκτάσεις για να χτίσουν τις απαστράπτουσες παράγκες τους. Μερικές φορές προσπαθώ να φανταστώ τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί. Μου έρχεται στο μυαλό μεσήλικας γλοιώδης κομματόσκυλος, που κουνάει σημαιάκια σε προεκλογικές εκστρατείες, χειροκροτά με πάθος τον αρχηγό του χωρίς να ξέρει γιατί, βάζει το παιδάκι του μπροστά για να το πάρει αγκαλιά ο βουλευτής και τα μόνα βιβλία που έχει διαβάσει στη ζωή του είναι τα σχολικά. Δίπλα του στέκεται με καμάρι η κυράτσα, η οποία ενδεχομένως να είναι ξυσταρχίδω προϊσταμένη, με μαϊμού φιρμάτη τσάντα, που περηφανεύεται για τη θέση του άντρα της στο δημόσιο, προετοιμάζει το 12χρονο παιδάκι της για τη νομική ή την ιατρική και ονειρεύεται ένα πιο μεγάλο σπίτι, αν είναι δυνατόν ακριβώς δίπλα στο αστεροσκοπείο. Μπορεί βέβαια να είναι και άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως συμβαίνει με τους μανιακούς δολοφόνους. Ό,τι και να είναι, τους αφιερώνω την ατάκα του Pacino στο "Scent of a Woman":
Wherever you are out there...fuck you too!
1 σχόλιο:
Αγαπητέ φίλε,
Δυστυχώς ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να λέει πάλι καλά που τη γλυτώσαμε, αλλά πάντα θα βρει κατι που θα του λείπει και θα γκρινιάζει (το σπίτι του που κάηκε). Αλλά ορισμένοι έχουν το εξής ελαφρυντικό : το σπιτάκι αυτό το έχουν χτίσει με αμέτρητα ξενύχτια, κόπους και θυσίες, μεροκάματα, με την ελπίδα ότι όταν θα κλείσουν τα μάτια τους θα έχουν αφήσει ένα τουβλάκι στα παιδιά τους για να κάνουν τουλάχιστον τη δικά τους ζωή λίγο πιο εύκολη από τη δική τους.
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι ένα θέμα που δυστυχώς πονάει φίλε... Και ξέρεις γιατί; Γιατί κανείς απλά δεν ενδιαφέρεται. Δεν προβληματίζεται, δεν προσπαθεί να κοιτάξει το πρόβλημα και λίγο πιο μελλοντικά. Από το πιο μικρό - την ανακύκλωση, το να μην πετάει τα σκουπίδια του στο "μεγάλο" τασάκι, την άσκοπη κατανάλωση ενέργειας και νερού κ.ά. - μέχρι τα πιο μεγάλα, κι ένα από αυτά είναι και το περιστατικό που αναφέρεις εσύ.
Δεν θα ασχοληθούν και θα σου πω εγώ το λόγο. Όλα αυτά τα οικοπεδάκια τα ληγουρεύονται όλα τα πιστα κομματοσκυλάκια τους για να χτίσουν τις ταπεινές κατοικίες τους. Όλα είναι ψήφοι πια φίλε μου. Τίποτα άλλο. Αυτούς τους καιρούς δυστυχώς διανύουμε. Λίγοι είναι οι ρομαντικοί όπως εσύ φίλε μου, δυστυχώς για εμάς...
Δημοσίευση σχολίου