Καλημέρα. Money makes the world go round. Με μερικές εξαιρέσεις. Σίγουρα, όσα περισσότερα χρήματα ξοδέψει κάποιος, τόσο πιο σίγουρος είναι για την ποιότητα του απoκτήματος. Ή, καλύτερα, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να του βγει μάπα. Αλλά, όπως και να έχει, μιλάμε για ξύλα και όχι για σηματάκια στο επιστόμιο. Αν είναι το ξύλο καλής ποιότητας και σωστά επεξεργασμένο, η πίπα θα καπνίζει καλά.
Σήμερα συζητάμε για τρεις low end καπνοσύριγγες. Πιο απλά, για τρεις φτηνές καπνοσύριγγες (μεταξύ 25 και 35 ευρώ). Πάμε, λοιπόν:
Αυτή είναι η δεύτερη που απόκτησα. Με αρκετά γεμίσματα στην εξωτερική επιφάνεια και όχι ιδιαίτερο φιάμμα. Και επειδή είναι από τις πρώτες, έχει υποστεί πολλά από έναν άπειρο καπνιστή. Τότε δεν είχα ιδέα από στρώσιμο, γέμισμα, συντήρηση κλπ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι έχει τραβήξει. Την καπνίζω ακόμα, όμως. Και με λίγη προσοχή, κάνει καλό κάπνισμα. Ιδανική για τις βόλτες μου. Πολύ βολική όταν την κρατώ στα δόντια. Παραδόξως, το καρβουνάκι έχει σχηματιστεί καλά. Και μια δόση συναισθηματικής αξίας, καθ' ότι δεύτερη καπνοσύριγγα και δώρο της καλής μου (και η πρώτη δώρο της καλής μου είναι, αλλά την έχω σχεδόν καταστρέψει - ίσως ποστάρω κάποια στιγμή φωτογραφίες). Θυμάμαι, φοιτητής ων, να τη γεμίζω Amphora (δεν ήξερα και πολλά τότε) κατά τη διάρκεια μακροσκελέστατων μεταμεσονύκτιων συζητήσεων.
Και πάμε στην επόμενη:
Μπήκα σε ένα κατάστημα και ζήτησα μια φτηνή πίπα, γύρω στα 20€. O ιδιοκτήτης άρχισε να γκρινιάζει ότι δεν ξέρουμε να καπνίζουμε, ότι οι φτηνές είναι για
πέταμα, ότι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία κλπ. Κάποια στιγμή διέκοψα τη γκρίνια του, λέγοντάς του ότι βιάζομαι και ότι στο κάτω - κάτω, δικά μου λεφτά είναι, αν θέλω τα ξοδεύω σε μια άχρηστη πίπα. Ήταν η πιο γρήγορη αγορά καπνοσύριγγας που έχω κάνει ποτέ. Εντός 10 λεπτών είχα φύγει. Ούσα και αυτή μία από τις πρώτες, υπέστη σοβαρή κακομεταχείριση. Έχει και αυτή γεμίσματα, αλλά και κάποια μεταγενέστερα σημάδια από απροσεξία δική μου. Πέρα από τα νερά τύπου birds eye που φαίνονται στη φωτογραφία, δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερη ομορφιά. Κι όμως, μπορώ να πω ότι είναι μία από τις αγαπημένες μου πίπες, ειδικά όταν δουλεύω στο pc. Κρέμεται πολύ άνετα στο στόμα, αφού είναι αρκετά ελαφριά, καπνίζει μια χαρά και για αρκετή ώρα. Τελικά ο γκρινιάρης καταστηματάρχης έκανε λάθος.
Και πάμε στην τρίτη (και φαρμακερή).
Για αυτήν έφαγα αρκετή ώρα. Κοίταξα πάρα πολλά μοντέλα. Έφυγα από το κατάστημα ευχαριστημένος. Ήταν η ακριβότερη που είχα πάρει μέχρι εκείνη τη στιγμή (και τέταρτη πίπα της συλλογής μου). Μου άρεσε πάρα πολύ το σχήμα της και το ημιδιάφανο επιστόμιο που βλέπετε στη διπλανή φωτογραφία. Αυτή η πίπα, ακριβότερη από τις δύο προηγούμενες και σαφώς πιο μουράτη, καπνίζει πολύ χειρότερα. Το επιστόμιό της δεν είναι άνετο (ειδικά η άκρη του bit - νομίζω ότι λέγεται button). Το ξύλινο μέρος είναι πολύ βαρύ και η πίπα καπνίζει πάντα υγρά. Ό,τι και να έχω προσπαθήσει, μετά από 10 λεπτά καπνίσματος, η απόλαυση παύει. Ακόμα και μετά τον καθαρισμό με τη βοήθεια ενός μάκτρου στο μέσον του καπνίσματος, η πικρίλα δε φεύγει. Θα συνεχίσω τις δοκιμές, αλλά κάτι μου λέει ότι δε θα δω μεγάλες αλλαγές με το πέρασμα του χρόνου.
Από τα παραπάνω, δύο συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς:
Πρώτον, για να καπνίσει καλά μια πίπα δε χρειάζεται φημισμένο σηματάκι στο επιστόμιο. Αν το θρέμμα του ρεικιού είναι αρκετά παλιό, το block έχει ωριμάσει κάτω από σωστές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας και για αρκετό καιρό και αν η μηχανική της πίπας είναι σωστή, τότε θα καπνίσει καλά. Αν αυτές οι προϋποθέσεις δεν πληρούνται, τότε μιλάμε για χαμένα λεφτά, ασχέτως φίρμας. Σαφώς και το όνομα μιας φημισμένης εταιρίας εξασφαλίζει ως έναν βαθμό ένα επίπεδο ποιότητας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε καπνοσύριγγα που δε φέρει ηχηρό όνομα είναι για πέταμα.
Δεύτερον, μην αγοράζετε καπνοσύριγγες μόνο βάσει της εμφάνισής τους. Δεν είναι μπιμπελό. Είναι πρωτίστως εργαλεία καπνίσματος. Σε επόμενα posts για την επιλογή καπνοσύριγγας που θα ακολουθήσουν, θα αναφερθούν μερικά tips για τον έλεγχο μιας υποψήφιας προς αγορά καπνοσύριγγας.
Προς το παρόν, σας αφήνω καπνίζοντας την ταπεινή (αλλά γεμάτη μάτια) 3/4 bent no name billiard μου.
Smoke in peace.
Σήμερα συζητάμε για τρεις low end καπνοσύριγγες. Πιο απλά, για τρεις φτηνές καπνοσύριγγες (μεταξύ 25 και 35 ευρώ). Πάμε, λοιπόν:
Αυτή είναι η δεύτερη που απόκτησα. Με αρκετά γεμίσματα στην εξωτερική επιφάνεια και όχι ιδιαίτερο φιάμμα. Και επειδή είναι από τις πρώτες, έχει υποστεί πολλά από έναν άπειρο καπνιστή. Τότε δεν είχα ιδέα από στρώσιμο, γέμισμα, συντήρηση κλπ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι έχει τραβήξει. Την καπνίζω ακόμα, όμως. Και με λίγη προσοχή, κάνει καλό κάπνισμα. Ιδανική για τις βόλτες μου. Πολύ βολική όταν την κρατώ στα δόντια. Παραδόξως, το καρβουνάκι έχει σχηματιστεί καλά. Και μια δόση συναισθηματικής αξίας, καθ' ότι δεύτερη καπνοσύριγγα και δώρο της καλής μου (και η πρώτη δώρο της καλής μου είναι, αλλά την έχω σχεδόν καταστρέψει - ίσως ποστάρω κάποια στιγμή φωτογραφίες). Θυμάμαι, φοιτητής ων, να τη γεμίζω Amphora (δεν ήξερα και πολλά τότε) κατά τη διάρκεια μακροσκελέστατων μεταμεσονύκτιων συζητήσεων.
Και πάμε στην επόμενη:
Μπήκα σε ένα κατάστημα και ζήτησα μια φτηνή πίπα, γύρω στα 20€. O ιδιοκτήτης άρχισε να γκρινιάζει ότι δεν ξέρουμε να καπνίζουμε, ότι οι φτηνές είναι για
πέταμα, ότι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία κλπ. Κάποια στιγμή διέκοψα τη γκρίνια του, λέγοντάς του ότι βιάζομαι και ότι στο κάτω - κάτω, δικά μου λεφτά είναι, αν θέλω τα ξοδεύω σε μια άχρηστη πίπα. Ήταν η πιο γρήγορη αγορά καπνοσύριγγας που έχω κάνει ποτέ. Εντός 10 λεπτών είχα φύγει. Ούσα και αυτή μία από τις πρώτες, υπέστη σοβαρή κακομεταχείριση. Έχει και αυτή γεμίσματα, αλλά και κάποια μεταγενέστερα σημάδια από απροσεξία δική μου. Πέρα από τα νερά τύπου birds eye που φαίνονται στη φωτογραφία, δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερη ομορφιά. Κι όμως, μπορώ να πω ότι είναι μία από τις αγαπημένες μου πίπες, ειδικά όταν δουλεύω στο pc. Κρέμεται πολύ άνετα στο στόμα, αφού είναι αρκετά ελαφριά, καπνίζει μια χαρά και για αρκετή ώρα. Τελικά ο γκρινιάρης καταστηματάρχης έκανε λάθος.Και πάμε στην τρίτη (και φαρμακερή).
Για αυτήν έφαγα αρκετή ώρα. Κοίταξα πάρα πολλά μοντέλα. Έφυγα από το κατάστημα ευχαριστημένος. Ήταν η ακριβότερη που είχα πάρει μέχρι εκείνη τη στιγμή (και τέταρτη πίπα της συλλογής μου). Μου άρεσε πάρα πολύ το σχήμα της και το ημιδιάφανο επιστόμιο που βλέπετε στη διπλανή φωτογραφία. Αυτή η πίπα, ακριβότερη από τις δύο προηγούμενες και σαφώς πιο μουράτη, καπνίζει πολύ χειρότερα. Το επιστόμιό της δεν είναι άνετο (ειδικά η άκρη του bit - νομίζω ότι λέγεται button). Το ξύλινο μέρος είναι πολύ βαρύ και η πίπα καπνίζει πάντα υγρά. Ό,τι και να έχω προσπαθήσει, μετά από 10 λεπτά καπνίσματος, η απόλαυση παύει. Ακόμα και μετά τον καθαρισμό με τη βοήθεια ενός μάκτρου στο μέσον του καπνίσματος, η πικρίλα δε φεύγει. Θα συνεχίσω τις δοκιμές, αλλά κάτι μου λέει ότι δε θα δω μεγάλες αλλαγές με το πέρασμα του χρόνου.Από τα παραπάνω, δύο συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς:
Πρώτον, για να καπνίσει καλά μια πίπα δε χρειάζεται φημισμένο σηματάκι στο επιστόμιο. Αν το θρέμμα του ρεικιού είναι αρκετά παλιό, το block έχει ωριμάσει κάτω από σωστές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας και για αρκετό καιρό και αν η μηχανική της πίπας είναι σωστή, τότε θα καπνίσει καλά. Αν αυτές οι προϋποθέσεις δεν πληρούνται, τότε μιλάμε για χαμένα λεφτά, ασχέτως φίρμας. Σαφώς και το όνομα μιας φημισμένης εταιρίας εξασφαλίζει ως έναν βαθμό ένα επίπεδο ποιότητας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε καπνοσύριγγα που δε φέρει ηχηρό όνομα είναι για πέταμα.
Δεύτερον, μην αγοράζετε καπνοσύριγγες μόνο βάσει της εμφάνισής τους. Δεν είναι μπιμπελό. Είναι πρωτίστως εργαλεία καπνίσματος. Σε επόμενα posts για την επιλογή καπνοσύριγγας που θα ακολουθήσουν, θα αναφερθούν μερικά tips για τον έλεγχο μιας υποψήφιας προς αγορά καπνοσύριγγας.
Προς το παρόν, σας αφήνω καπνίζοντας την ταπεινή (αλλά γεμάτη μάτια) 3/4 bent no name billiard μου.
Smoke in peace.
2 σχόλια:
Εχεις δίκιο.
Θυμάμαι μιά ταπεινή Medico που αγόρασα το 1977 στη Ζυρίχη για ένα ευτελές ποσό... Υπέροχη πίπα! Δυστυχώς μου έπεσε με το τσαντάκι κάτω και την πάτησε αυτοκίνητο (!) Την έχω κρατήσει ακόμα έστω και σπασμένη για να τη θυμάμαι.
Αντίθετα μιά πανάκριβη Dunhill που μου είχε πάρει δώρο η πρώτη γυναίκα μου αποδείχθηκε καλή μόνο σαν μπιμπελό. Ηταν άχρηστη για κάπνισμα! :O)
Για αυτό έχει τόσο ενδιαφέρον το κάπνισμα της πίπας. Ένας καπνιστής είναι αναγκαστικά και ως έναν βαθμό συλλέκτης. Εγώ το βλέπω, λοιπόν, σαν ένα ιδιότυπο κυνήγι θησαυρού. Ψάχνεις για μια καλή καπνοσύριγγα και η φίρμα δε σου εξασφαλίζει τα πάντα. Κάθε πίπα είναι μοναδική, αφού έχει φτιαχτεί από ένα μοναδικό κομμάτι ξύλο, που έχει μείνει για δεκάδες χρόνια κάτω από τη γη.
Δημοσίευση σχολίου