Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

FUCK THE RULES


Προχθές πάλι μου έθεσαν την ερώτηση σε κάποια κοινωνική εκδήλωση (μπύρες σε μπαράκι): "Γιατί καπνίζεις πίπα?"

Η απάντηση είναι απλή και απογοητευτική για τον που κάνει την ερώτηση: "Γιατί μ'αρέσει". Οι υπόλοιπες ερωτήσεις που συχνά υποβόσκουν (πχ "γιατί πίπα και όχι τσιγάρο?"), παραμένουν ανείπωτες. Οπότε δεν μπαίνω στον κόπο να απαντήσω - ο παπάς είναι ένα παιχνίδι που δεν μου αρέσει.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον, όμως, είναι η συνήθης συνέχεια της κουβέντας. Όταν αντιπροτείνω στο σιγαρεττόβιο να δοκιμάσει την καπνοσύριγγα, αποκρίνεται ότι δεν θέλει μπελάδες. Επικρατεί η άποψη ότι ο φουμαροκαπνοσυριγγισμός είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο σπορ, το οποίο απαιτεί άπλετο χρόνο, πολύ χρήμα και εξαιρετική δεξιοτεχνία. Το κατά πόσον είναι συνήθεια πλουσίων, απαντάται εδώ. Συνοπτικά, δεν είναι. Πάμε στο θέμα του χρόνου και της δεξιοτεχνίας. Εν ολίγοις, έχει περάσει η άποψη ότι για να καπνίσεις μία πίπα, χρειάζεσαι μια-δυο ωρίτσες για να τη γεμίσεις και 5-6 ωρίτσες για να την καθαρίσεις. Αλλά πριν καταφέρεις να τα κάνεις όλα αυτά, πρέπει να πας γονατιστός σε έναν από τους ναούς και να μαθητεύσεις δίπλα σε κάποιον σοφό Ιάπωνα σενσέι 123 ετών, ώστε να κατακτήσεις τα νταν του καπνοσυριγγιστή.

Απάντηση: Πίπες Σκαλιστές. Νομίζω ότι το πρόβλημα εξηγείται με σχετική ευκολία. Πολύ απλά, δημιουργείται εκ των έσω. Κυκλοφορούν κάποιοι τύποι που αυτοχρίστηκαν γκουρού της πίπας. Και, ως πάντα, είναι οι λιγότερο ενημερωμένοι. Κλισέ μεν, πραγματικότητα δε. Η ημιμάθεια είναι το υπόβαθρο του ξερόλα. Έχω γνωρίσει πολλούς πιπαδόρους. Σε μια σχετικά πρόσφατη συνάντηση των "Καπνοσυριγγιστών" γνώρισα και έναν, ο οποίος ήξερε πολλά. Με παραπάνω από αρκετές ώρες καπνικής πτήσης, πλούσια και εξαιρετικά αξιόλογη συλλογή και έτη σπουδής στο αντικείμενο. Έμαθα αρκετά από τον συγκαπνιστή αυτόν. Και ειλικρινά χάρηκα τη συζήτηση. Είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό. Δεν κόμπασε ούτε στιγμή. Δεν πατρονάρισε, δεν κοκορεύτηκε και άκουγε τον συνομιλητή με προσοχή, ακόμα και για ζητήματα που κατείχε καλά. Έχω γνωρίσει όμως και άλλους, που γνωρίζουν σαφώς λιγότερα, οι οποίοι θέλουν ντε και καλά με το καλημέρα να σου ανοίξουν το κεφάλι και να σου χώσουν όποια (εν δυνάμει) μαλακία πιστεύουν. Επανερχόμεθα, λοιπόν, λέγοντας ξανά ότι το πρόβλημα δημιουργείται εκ των έσω. Από τους ιδιώτες που έχουν αποφασίσει να καπνίζουν πίπα. Αλλά εγώ δεν φταίω σε τίποτα. Ας καπνίσουν την πιπούλα τους κι ας με αφήσουν ήσυχο.

Διότι άλλο να ρωτάς κάποιον έμπειρο πως να πακετάρεις το flake (και εκείνος να μοιράζεται γενναιόδωρα μαζί σου τη μετά από χρόνια αποκτηθείσα γνώση) και άλλο κάποιος μπαγλαμάς να σου πρήζει τα φρύδια την ώρα που προσπαθείς να απολαύσεις το χαρμάνι σου. "Τόσα γεμίσματα, έτσι να πακετάρεις, τόσο να ρουφάς, αυτόν τον καπνό να καπνίζεις" κ.ο.κ. Ρε γαμώτο, πίπα καπνίζω, δεν επιχειρώ τριπλό φλιπ στον πάγο!

Πακετάρισμα καπνού. Οk, ξέρω πως υπάρχουν πολλές μέθοδοι. Αλλά το ζήτημα είναι η χαλάρωση. Αν χρειάζομαι 15 βήματα να γεμίσω την πίπα μου, το έχασα το τρένο (ναι, ξέρω, ίσως να γράφεται και με "αι"). Άναμμα. Ένα, δύο τρία, δεκατρία. Μήπως να μετρήσω και τα time intervals? Επιλογή καπνού. Μα πως γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολλοί καπνοί, αν ο ένας αυτός -ο καπνουδάκος ο μικρός ο μέγας- είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί? Επιλογή πίπας. Προσπαθώ να καπνίσω την πίπα μου. Δεν την έφερα για καλλιστεία. Πως να σε πείσω? Άσε κάτω την πινακίδα με τη βαθμολογία. Φύλαξέ τη για τη λαϊκή το Σάββατο.

Τι παίζει λοιπόν? Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ικανοί να συζητούν. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν διαθέτουν την εν λόγω ικανότητα. Υπάρχει η ίδια πιθανότητα να προκύψει καπνιστής πίπας και από τις δύο δεξαμενές. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει πρόβλημα. Τι θα πει "ο καπνός που καπνίζεις είναι για τα μπάζα"? Ή "αυτός ο κατασκευαστής και τα υπόλοιπα οδοντόκρεμες"? Ή το ακόμα πιο φρικουλιάρικο "δεν καπνίζεις σωστά"? Αρκεί απλά να εφαρμόσεις την αρχή της διαψευσιμότητας. Αν βρεις έστω και έναν καπνιστή που αντλεί ευχαρίστηση από κάτι, τότε αυτό το κάτι έχει στοιχειώδη αξία.

Για να μην παρεξηγούμαστε, έχω πολλές φορές ζητήσει τη γνώμη των εμπειροτέρων και έχω μάθει πολλά. Για αυτό τους είμαι ευγνώμων. Αλλά οι εμπειρότεροι στους οποίους αναφέρομαι (με πιο πρόσφατο παράδειγμα το συγκαπνιστή για τον οποίο γράφω παραπάνω) είναι άνθρωποι ευγενείς, χωρίς μικροπρεπείς αγωνίες επιδειξιομανίας. Οι άλλοι είναι που χαλάνε το γλυκό. Οι ιδρωμένοι μέντορες.

Δεν μου αρέσουν και πολύ οι αρωματικοί καπνοί. Ο φίλος μου ο Διόνους τους αγαπά σφόδρα. Σε μια προσπάθεια προσηλυτισμού του έδωσα δείγματα από τους αγαπημένους μου καπνούς. Η αντίδρασή του ήταν ειλικρινώς χλιαρή. Του κάνω ενίοτε πλάκα για τα "σιρόπια" του, αλλά μέχρι εκεί. Και χαίρομαι όταν βρίσκει ένα καινούριο σιρόπι που να τον ενθουσιάζει, παρ' όλο που εγώ δεν μπορώ να καπνίσω πάνω από μισό μπωλ από αυτό.

Πακετάρω την πίπα μου με 2-4 γεμίσματα. Σε μια κουβέντα άκουσα ότι έκανα λάθος. Αλλά, αν ο στόχος είναι η καπνιστική απόλαυση και εγώ τον επιτυγχάνω, τότε παρακαλώ να μου σπάσετε το κεφάλι, ώστε να καταλάβω που ακριβώς κάνω λάθος. Δυστυχώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν μου επιτρέπει να αυτοτραυματιστώ.

Ανάβω κυρίως με σπίρτα. Μου αρέσει να ανάβω με σπίρτα. Αλλά δεν έχω καμία πιλάλα να παίζω το πέταγμα της μέλισσας με μουρμουρητά σε οποιονδήποτε συγκαπνιστή γουστάρει να ανάβει με bic. Το πολύ-πολύ να του πω τη γνώμη μου.

Καπνίζω καλαμπόκια. Δεν φταίω που καπνίζουν καλύτερα από πολλές φημισμένες και πολύ ακριβότερες πίπες. Αφού έτσι είναι. Λες να τα αποκηρύξω, ώστε να δικαιολογήσω τα λεφτά που πέταξα? Αυτό είναι εθελοντική ηλιθιότητα.

Το κάπνισμα της πίπας δεν είναι το ανάλογο της κατασκευής πυρηνικού αντιδραστήρα. Έτσι παρουσιάζεται από κατά φαντασία διδασκάλους. Και είναι αυτοί που χαλάνε την πιάτσα και δημιουργούν ένα κλίμα μυστικής αδελφότητας. Το κάπνισμα της πίπας είναι απλά μια υλική απόλαυση, ανάλογη της κατανάλωσης φαγητού ή κρασιού. Το πόσο θα χωθείς στα μυστικά του είναι καθαρά θέμα επιλογής και διερευνητικής διάθεσης. Αλλά, όπως μπορεί κανείς να απολαύσει τη ρετσίνα του, έτσι μπορεί και να καπνίσει έναν μέτριο καπνό σε μια φτηνή πίπα. Η δική μου παρότρυνση, χωρίς καμμια διάθεση επιβολής, είναι να το ψάχνεις συνεχώς, αν αυτό επιθυμείς. Μην αρκείσαι στη γνώμη του ενός ή του ενός ακόμα. Μην ξεχνάς ότι πίσω από το σύνολο των προσωπικών φουμαροκαπνοσυριγγιστικών απολαύσεων παίζει το χρήμα και η ρεκλάμα. Και ότι οι φάμπρικες καλά κρατούν, ακόμα και στις πιο ευχάριστες παρέες.

Το πιο αξιόπιστο κριτήριο είναι το προσωπικό. Διαβάζουμε, συζητάμε, συλλέγουμε πληροφορίες και κατόπιν πειραματιζόμαστε. Με τον καιρό έρχεται η βελτίωση (αν ο Rogers κάπνιζε πίπα, ίσως μιλούσε για καπνοσυριγγιστική αυτοπραγμάτωση). Ευχαριστώ τους συγκαπνιστές που μοιράστηκαν τη γνώση τους μαζί μου και, όσο μπορώ, καθίσταμαι αναμεταδότης. Τον περισσότερο χρόνο μου, όμως, τον σπαταλώ στην εργασία. Και όχι από ψωροπερηφάνεια. Τεμπέλης είμαι. Απλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.


Την επόμενη φορά που θα δείτε πινακίδα που θα γράφει "Do Not Question Authority", κατουρήστε άφοβα.



Smoke in peace

2 σχόλια:

bluesb είπε...

Ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας αυτό το εξαιρετικό άρθρο.
Στιβαροί προβληματισμοί που σίγουρα αφορούν όλους μας λίγο ως πολύ.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Απλά θα πω και γω κάτι επ' αυτού.
Το κάπνισμα της πίπας είναι συνυφασμένο με την απλότητα.
Ένα κομμάτι ξύλο, με μεράκι ή όχι φτιαγμένο, με μια ιδιαίτερη γεωμετρική μορφή.
Μερικά φύλλα καπνού από διάφορες γωνιές του κόσμου, πλεγμένα και ανακατεμένα με φαντασία ή όχι.
Κάποιο είδος φωτιάς.
Ένας άνθρωπος που για κάποιο λόγο έχει το βίτσιο να απολαμβάνει τα παραπάνω απλά τρία πράγματα με την ησυχία του.
Ο καθένας μπορεί να απολαμβάνει το κάπνισμα της πίπας. Ούτε χρήματα χρειάζονται, ούτε ελιτίστικες γνώσεις, ούτε άπειρος χρόνος.
Το μόνο που χρειάζεται είναι μια ενσωματωμένη στον άνθρωπο ποιότητα...ίσως αυτό το απλό να έχει τη νοημοσύνη να απολαμβάνει απλά πράγματα.
Ό,τι κάνει φασαρία συνήθως είναι τενεκές, και ό,τι πλασάρεται ως "γνώση" συνήθως είναι πληροφορία άχρηστη.
Προσωπικά βαρέθηκα να διαβάζω και να ακούω τη γνώμη της κάθε καημένης, πλασαρισμένη με στόμφο και γαρνιρισμένη με αυταρχικότητα.

Οι σοφότεροι των ανθρώπων φρόντιζαν διαρκώς να μαθαίνουν, γιατί πίστευαν πραγματικά πως δε γνωρίζουν τίποτα. Οι αθλιότεροι των ανθρώπων προσπαθούσαν πάντα να διδάξουν τους άλλους, χωρίς να γνωρίζουν πως δε γνωρίζουν ούτε το βασικότερο: ταπεινότητα.

Και σε κάθε κοινωνική ομάδα υπάρχουν κάθε λογής άνθρωποι.

Μου αρκεί να βρίσκω ανθρώπους που δε ξυπνάνε με το άγχος της επιβεβαίωσης, και δε συναναστρέφονται για να τους βαράνε παλαμάκια.

Δε μιλάω εγώ τόση ώρα. Μιλάνε λίγες φλίδες virginia σε μια μικρή stanwell. Την οποία όσο περισσότερο καπνίζω τόσο περισσότερο αγαπώ.

Με την ευκαιρία ευχαριστώ που μοιράζεσαι αυτές τις όμορφες σκέψεις σου, και μερικές από τις όμορφες εμπειρίες σου.
Να' σαι καλά.

Με τιμή,
bluesb.

Ανώνυμος είπε...

Πες τα!
Πες τα!