Η πρώτη μου Ardor

Από τη μέρα που διάβασα για τις Ardor, μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να αποκτήσω μία. Καταρχάς είναι η διαδικασία παραγωγής τους που με γοητεύει. Μόνο δύο άνθρωποι στον κόσμο τις φτιάχνουν, οι ίδιοι οι Rovera διαλέγουν το ρείκι, είναι εξ ολοκλήρου χειροποίητες, χωρίς κανένα γέμισμα και φτιαγμένες από ξύλο που ωριμάζει για 10 χρόνια. Ύστερα, είναι η αισθητική τους. Μιλάμε για μεγάλες, στιβαρές πίπες. Με περίτεχνα επιστόμια και όμορφο δέσιμο με ασήμι και έγχρωμο ακρυλικό, το οποίο δίνει στην πίπα έναν σχετικά εκκεντρικό χαρακτήρα. Τέλος, είναι το γεγονός ότι το κάθε κομμάτι είναι μοναδικό, από τη στιγμή που είναι χειροποίητο. Η ιδέα, λοιπόν, ότι ένας φημισμένος τεχνίτης διάλεξε ένα κομμάτι ξύλο, το ωρίμασε για 10 χρόνια και ύστερα έφτιαξε από αυτό ένα μοναδικό εργαλείο καπνίσματος, με ενθουσιάζει.

-

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούσα να τις βρω πουθενά στην Ελλάδα. Και μου είναι πολύ δύσκολο να αγοράσω ρείκι, χωρίς να το έχω περιεργαστεί για αρκετή ώρα πριν. Και κάποια στιγμή κάποιος φίλος μου έδειξε κάποιες Ardor, Roverart και Damiano Rovera (ίδια υπεροικογένεια καπνοσυρίγγων) που είχε αγοράσει από εδώ (να' σαι καλά, ρε Μανώλη). Το άργησα μερικούς μήνες, αλλά τελικά πήγαμε με τον Διονύση προχθές και τις χτυπήσαμε. Ευτυχώς που τα γούστα μας, ενώ συνέκλιναν, δεν ταυτίστηκαν.

-

Απ' όσο ξέρω, δεν υπάρχει άλλο κατάστημα που να έχει Ardor. Για όποιον ενδιαφέρεται (ειδικά για τους λάτρεις της δουλειάς των Rovera, το συστήνω), λέγεται Cassano και βρίσκεται στην Πανεπιστημίου (38), εντός της στοάς. Ο ιδιοκτήτης του είναι καπνιστής πίπας και πολύ καλός επαγγελματίας.

-

Στο προκείμενο, τώρα. Το κομάτι που πήρα είναι μία Ardor Giove Fantasy. Καταρχάς, ιδού το μπαμπάτσικο κουτί της. Μου αρέσει το παλιομοδίτικο στυλ του.

Ύστερα, το πουγκί. Μου αρέσει τα πράγματα να είναι προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Και το πουγκί αυτό (όπως και το κουτί) είναι αντάξιο της πίπας που φέρει.

Ιδού η Giove Fantasy, κυρίες και κύριοι. Πραγματικά η όψη της δικαιολογεί το όνομά της.

Τι λέγαμε για τα περίτεχνα επιστόμια και το δέσιμο?

Και τώρα πάμε στο φιάμμα. Εμπρόσθια όψη...

Αριστερή πλευρά. Είπαμε, οι Rovera δεν κάνουν γεμίσματα. Για αυτό και το μικρό σκάλισμα, κάτω αριστερά. Δε με χαλάει καθόλου. Αντιθέτως, προσθέτει στον μοναδικό της χαρακτήρα.

Σμιχτά μάτια ...



Αυτό είναι το πιο όμορφο φιάμμα που έχω δει ποτέ (από κοντά) σε πίπα. Απλά εξαιρετικό.



Οι στάμπες της (διόλου ξεβαμμένες, παρ' όλα αυτά, "για περηφάνεια").



Και μερικές ακόμα φωτογραφίες. Definitely a robust, thick-walled sitter, my friends.