Χρόνος, ο πανδαμάτωρ

Στο ημίφως τα πράγματα φαίνονται λίγο συγκεχυμένα κι ο πανδαμάτωρ χρόνος μοιάζει να επιβραδύνη τα βήματά του αισθητά.
Η οθόνη του υπολογιστού φωτίζει αμυδρά τον χώρο και η φλόγα απ’τ’αναμμένο σπίρτο δίδει τον δικό της τόνο φωτός, καθώς σχεδόν ευλαβικά, γλείφει την τελευταία στρώσι καπνού της καπνοσύριγγός μου. Το φθινόπωρο του Vivaldi φέρνει στον νου εικόνες φύλλων ξερών να πέφτουν σε χώμα νωπό και μυρωδάτο, κι εγώ συλλογίζομαι…
Τα πράγματα που αγαπάμε αληθινά, λίγα.
Ο χρόνος που διαθέτουμε (ή μας διαθέτει η καθημερινότης) γι’αυτά, ακόμα λιγότερος.
Και οι φορές που τον αξιοποιούμε, ελάχιστες.
Κάτι τέτοιες στιγμές, ο χρόνος μοιάζει να γεννά τον εαυτό του˚
ή να περπατά σε λασπωμένο και κολλώδες έδαφος,
μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως εκείνος τρέχει σταθερά
και πως εμείς έστω για λίγο και μάλλον περιπαιχτικά,
ξεγελάσαμε την αντίληψί μας και μεγεθύναμε το παράθυρο θεάσεώς του.

Το ημίφως τρέπεται σε φως.
για τον Vivaldi πέρασε ένας χρόνος,
κι η καπνοσύριγξ μου, ζητάει ευγενικά ν’αναπαυθή.

Καπνίζετε κι ευδαιμονείτε…