Οι πέντε πρώτες Stanwell

Μέχρι εκείνη την ημέρα, δεν είχα ιδέα τι είναι οι Stanwell. Είχα ήδη αρχίσει να εμπλουτίζω τη συλλογή μου, κυρίως αγοράζοντας ελληνικές πίπες, αλλά δεν είχα κάποιο κομμάτι από την κλασική τριάδα των αξιόπιστων mid-range (Savinelli, Stanwell, Peterson). Ούτε ήξερα ακόμα ότι οι Stanwell θα κέρδιζαν μια περίοπτη θέση στο προσωπικό μου φουμαροκαπνοσυριγγιστικό πάνθεον.

Πρώτη στανγουελλική αγάπη, ένα smooth cherrywood. Πιο συγκεκριμένα, το μοντέλο 207 από τη σειρά DeLuxe (σχέδιο του Poul Winslow).

Μπήκα στο κατάστημα χωρίς σαφή πρόθεση και χωρίς σκοπό να ξοδέψω πάνω από 30-40 ευρώ (είχα στον νου μου μια Brebbia sabbiata Canadian). Και τότε την είδα να φιγουράρει στη βιτρίνα. Σμπαρακουάκ! Την περίοδο εκείνη είχα πάθος με τα ποκεράκια. Το εν λόγω σχήμα είναι ξαδερφάκι. Οπότε, ζήτησα να τη δω. Αυτό που με εντυπωσίασε αφορά στο συγκεκριμένο κομμάτι ρείκι και όχι γενικά στο μοντέλο 207. Είναι το birdseye της μιας πλευράς (έχει και στις δύο, αλλά της μιας είναι καταπληκτικό):

Όπως καταλαβαίνετε, έπρεπε να την αποκτήσω άμεσα. Έφυγα από το κατάστημα, αφήνοντας τη brebbia ορφανή και επέστρεψα μετά από λίγες ημέρες. Δεν έψαξα, απλά ζήτησα να μου κατεβάσουν ξανά το 207 και, αφού το περιεργάστηκα για αρκετά λεπτά, το αγόρασα μέσα στο πολύ όμορφο πράσινο πουγκί του. Η πρώτη μου Stanwell. Και από τις πιο αγαπημένες. Μεγάλο μπωλ, τοιχώματα με επαρκές πάχος και τα μάτια της να με κοιτούν ως άλλος άγρυπνος Άργος, καθώς καπνίζω.

Μετά από την πρώτη αυτή γνωρμία με τη φίρμα της Δανιμαρκίας (οπού τίποτε δε φαίνεται να είναι σάπιο, τουλάχιστον προς το παρόν), ήταν φυσικό να έχουμε επανάληψη του αμαρτήματος με μικρές παραλλαγές. Αυτή τη φορά κάναμε τις συστάσεις με τη σειρά Relief και το μοντέλο 15 (σχέδιο του Sixten Ivarsson), ένα από τα πιο όμορφα σχέδια που έχω δει (ο Διόνους ίσως έλεγε "το πιο όμορφο").

Το εντυπωσιακό με τη σειρά Relief είναι η αμμοβολή. Η φημισμένη τεχνική της Stanwell δημιουργεί ένα καταπληκτικό στην όψη αποτέλεσμα, μέσω της αποκάλυψης των νερών του ξύλου.

Και τούτη με χοντρά τοιχώματα, δεν έχει ζεσταθεί ποτέ, φανταστική στην αφή και, όπως ήταν αναμενόμενο, καπνίζει υπέροχα.

Η τρίτη Stanwell ήρθε στη συλλογή σχεδόν κατά λάθος. Είχα αγοράσει μια άλλη πίπα, αλλά μόλις την πήγα σπίτι για τον δεύτερο, πιο διεξοδικό ελεγχο (ο πρώτος λαμβάνει χώρα στο κατάστημα), διαπίστωσα ότι το άνω τοίχωμα του επιστομίου παρουσίαζε μια ελαφρά λέπτυνση κοντά στην άκρη (bit), πράγμα που ίσως οδηγούσε δημιουργία ρωγμής με τη χρήση. Την πήγα πίσω την άλλη μέρα και ζήτησα αντικατάσταση. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) το ίδιο μοντέλο δεν ήταν άμεσα διαθέσιμο και προτίμησα να πάρω ένα άλλο κομμάτι. Είχα κοζάρει το ογκώδες εξάγωνο εξαρχής, αλλά ήταν αρκετά πάνω από το όριό μου. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος, όμως. Έτσι το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το περιεργάζομαι. Ο καταστηματάρχης (ξύπνιος) μου είπε για την έκπτωση της τάξεως του 20% που θα μπορούσε να κάνει "ειδικά για εμένα". Δε χρειάστηκα άλλο σπρώξιμο. Παθιασμένος άνθρωπος, βλέπετε. Και η Stanwell Hexagon (171) BR 22 (σχέδιο του Jess Chonowitsch) ήταν δική μου.

Πιο μεγάλο μπωλ και πιο χοντρά τοιχώματα από τις προηγούμενες, πολύ όμορφο, πιο "δανέζικο" σχήμα, συμπαθητικό φιάμμα και καπνίζει υπέροχα. Αυτή είναι η πίπα που έστρωσε πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη έχω καπνίσει.

Βέβαια, εκτός από το εξάγωνο, είχα δει και μία άλλη, η οποία μου άρεσε ελάχιστα λιγότερο. Στον αντίποδα αυτή τη φορά, ένα διόλου εξεζητημένο, πιο κλασικό σχέδιο. Ένα straight sandblasted billiard. Συγκεκριμένα, μια Stanwell Relief 13 (σχέδιο του Sixten Ivarsson).

Αυτή είναι μια στιβαρή πίπα. Κάποιος μπορεί να την έλεγε και χοντροκομμένη. Αλλά η αίσθηση που σου δίνει η λαβή της σε συνδυασμό με το μακροσκελές και ψυχρό της κάπνισμα είναι το κάτι άλλο.

Και πάμε στην τελευταία που απόκτησα. Από τις πιο αγαπημένες, αφού είναι δώρο της καλής μου. Μέσα στις γιορτές, με πήγε στο κατάστημα που ψωνίζω τον τελευταίο καιρό (Ρεντζής στο κέντρο, κλασικά) και μου είπε: "Διάλεξε". Αφού, λοιπόν, έφαγα τρία τέταρτα να καταλήξω σε 2 πίπες, ζήτησα τη γνώμη της για την τελική επιλογή. Η καλή μου, κατάκοπη (ήταν όλη την ημέρα στο πόδι), μου είπε: "τη χοντρούλα!", με όσο ενθουσιασμό της είχε απομείνει μετά από μία κουραστική μέρα. Έπεσε σαφώς μέσα. Και εγώ αυτή θα διάλεγα εν τέλει. Ιδού το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας:

Stanwell Relief 95 (σχέδιο του Sixten Ivarsson). Μικρό μπωλ, το οποίο ίσως ζεσταθεί αν την καπνίσει ο διάβολος (ενδεχόμενο μάλλον απίθανο, οπότε δεν υπάρχει φόβος). Ό,τι πρέπει για ένα χαλαρό κάπνισμα των 20-30 λεπτών. Στρώθηκε στο πι και φι. Όμορφα νερά στο πλατύ χείλος. Και η κοντόχοντρη όψη της πολύ με αρέσει. Έχει και τη δική της ξαπλώστρα πλέον.

Το ρεζουμέ: Oι Stanwell είναι εξαιρετικά αξιόπιστες mid-range πίπες, τις οποίες μπορεί κάποιος να αποκτήσει με σχετικά λίγα χρήματα. Είναι καλοφτιαγμένες πίπες. Τα επιστόμιά τους και το ξύλο τους το προδίνουν (για να τιμήσω και την "Εσμεράλδα" που τώρα ακούγεται) αυτό. Καμια τους δε με έχει απογοητεύσει. Όλες έχουν στρώσει εξαιρετικά γρήγορα (μάλλον λόγω εσωτερικής επίστρωσης) και καπνίζουν καλά. Ως φουμαροκαπνοσυριγγιστική επένδυση, τις συστήνω ανεπιφύλακτα. Ειδικά αν κάποιος είναι νέος και άπειρος καπνιστής (και άρα, κατά πάσα πιθανότητα, έρμαιο των πλείστων ημι-άσχετων καταστηματαρχών με τις υπερτιμημένες πίπες) και θέλει να διαθέσει λίγα χρήματα για την πρώτη του αγορά, ας πάρει μια Stanwell (για τη συγκεκριμένη αγορά προτείνω τον Ρεντζή, στο κέντρο - πολύ καλές τιμές και πλούσια συλλογή). Πιθανότατα θα την κρατήσει για μια ζωή. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα είναι ισοβίως μία από τις αγαπημένες του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στανγουελλικός - Ερινμοριακός - Φανατικός