5 - pipe rack

Ένα rack είναι απαραίτητο για να ξεκουράζονται ράθυμα οι καπνοσύριγγες. Εκτός από το πρώτο αυτοσχέδιο rack και κάποια καθισματάκια (μία πολυθρόνα και μια ξαπλώστρα), οι πίπες μου δεν είχαν άλλη ευκαιρία για κατακόρυφο άραγμα. Στα σκαριά το σχέδιο για καινούριο αυτοσχέδιο rack, αλλά ο χρόνος λίγος και οι πίπες πολλές. Οπότε, αγόρασα ένα.

Όχι και τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά δεν περιμένω και πολλά με 19 ευρώ. Τα sraight billiards δεν βολεύονται. Γενικώς οι ευθυτενείς πίπες μου δεν μπορούν να αναπαυθούν εκεί. Αλλά οι 1/4 bent την καταβρίσκουν. Το νέο rack είναι ό,τι πρέπει για τη δεξιά γωνία του γραφείου μου. Έτσι, για τις πίπες πρώτης ανάγκης.

Το πιγκαλάκι

Η BC είναι μια ίσως παρεξηγημένη εταιρία. Μάλλον λόγω του ότι τα μοντέλα της πουλάνε τρέλα που και που. Δύσκολα εμπιστεύεσαι μια εταιρία που παράγει καρναβαλικές πίπες. Από την άλλη τον τελευταίο χρόνο το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο για κάποιον είναι να μου πάρει δώρο που να μου αρέσει. Πάλι με την καλή μου εντός πιποκαταστήματος. Πάλι η γνωστή διαδικασία. Διαλέγω τρεις, διαλέγει τη μία. Δεν θυμάμαι την περίσταση. Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι διάλεξε το "πιγκαλάκι".
Πιο συγκεκριμένα, ένα half bent rusticated apple, την BC Pigalle 1789.

Το παιχνιδιάρικο λογότυπο της BC μου αρέσει. Όπως μου αρέσουν και οι πίπες της. Εκτός από ποιητές η Γαλλία βγάζει και άλλο ένα (τουλάχιστον) πολύ καλό προϊόν.

Το συγκεκριμένο σκάλισμα μου αρέσει ιδιαιτέρως. Δεν ξέρω σε ποιο κίνημα εντάσσεται η τεχνοτροπία, αλλά το αποτέλεσμα ικανοποιεί τουλάχιστον δύο από τις αισθήσεις μου.

Πολλά για να διαβάσει κανείς στον ελεύθερο χρόνο του...

Είναι ένα από τα καμάρια της συλλογής μου. Πανάλαφρη, ισορροπημένη και ιδιαίτερα όμορφη. Καμία από τις καπνοσύριγγές μου δε φιλοξενεί με τόση ζέση τα VΑs στην εστία της. Από τις καλύτερες μάχιμες.

Blakemar Briars - Straight Billiard

Εδώ και λίγο καιρό έχει τεθεί στόχος: Straight billiard seven day set. Ίσως το straight billiard να είναι ένα από τα «καθαρότερα» σχήματα. Απλό, λιτό, κλασικό, άκρως λειτουργικό. Μετά την απόκτηση των δύο Jensen έφτασα αισίως στις 5. Ανακεφαλαιώνοντας:

Bruyere Garantie rusticated straight billiard

Peterson Aran 106 P-lip smooth straight billiard

Stanwell Relief 13 sandblasted straight billard

Georg Jensen Granat 05 smooth straight billiard

Georg Jensen Granat 35 smooth straight billiard

Οπότε ήρθε ο καιρός για την έκτη. Κοντά χρονικά οι αγορές, αλλά είναι πιο εύκολο να πεις «ακόμα μία», όταν έχεις έξι, από το να πεις «ακόμα δύο», όταν έχεις πέντε. Συνεπώς είναι ευκολότερο να πεις «λίγο νωρίτερα, δεν πειράζει, αφού έτσι κι αλλιώς εν τέλει θα το πράξω». Σπάζοντας το ενιαίο δύσκολο σε επιμέρους εύκολα βήματα. Στην ουσία, εφευρίσκοντας δικαιολογίες.

Το αποτέλεσμα, κυρίες και κύριοι: Blakemar Briars Litchbruyere 153 smooth straight billiard.

Σχετικά μικρό, που μάλλον προορίζεται για VAs.

Μου αρέσουν τα ματάκια της:

Μία όμορφη μικρούλα χειροποίητη, που ταξίδεψε από την Αγγλία μέχρι εδώ, ώστε να λάβει την έκτη θέση. Ακόμα δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά μπορώ να πω ότι τα Blakemar Briars είναι εξαιρετικά φτηνά δεδομένης της ποιότητας κατασκευής τους. Είναι, όμως, κυρίως για αυτόν που αγαπά (και) τις κλασικές φόρμες. Δε θα βρεις φανταχτερές freehands στο site του Mike. Αλλά, όταν ζητάς από έναν Εγγλέζο να σου φτιάξει μια καπνοσύριγγα, τι άλλο μπορεί να είναι αυτή πέρα από straight billiard (άντε και bulldog)?

Το έκτο άφιλτρο ρείκι μου, που ταυτοχρόνως αποτελεί το έκτο straight billiard, κατέφτασε τον έκτο μήνα. Αλλά μόνο με θηρίο δε μοιάζει τούτη η κομψότατη ανοιχτόχρωμη καπνοσύριγγα.

Ο σοβαρός Ιρλανδός

Δεν είχα στην κατοχή μου ούτε μία Peterson. Δεν είναι δυνατόν να είσαι καπνιστής πίπας και να μην έχεις δοκιμάσει έστω και μια φορά τη φημισμένη ιρλανδέζικη καπνοσύριγγα. Μάλλον είναι δυνατόν, αλλά είναι κρίμα κατά τη γνώμη μου. Οι Peterson, μαζί με τις Savinelli και τις Stanwell είναι το τρίπτυχο των εξαιρετικών mid range (αν και οι τρεις εταιρίες παράγουν κομμάτια που εντάσσονται στις high end). Petes, Savs, & Stannies. Κατείχα κομμάτια από τις άλλες δύο φίρμες. Είχε έρθει ο καιρός για την τρίτη γωνία που θα συμπλήρωνε τις 180 μοίρες. Ένα άλλο θέλγητρο ήταν το p-lip. Είχα ακούσει πολλά καλά και κακά για την πατέντα της Peterson. Κατηφόρησα προς κέντρο λοιπόν. Κάτι με έχει πιάσει τους τελευταίους μήνες με τα straight billiards. Ασκούν μία ακατανόητη γοητεία πάνω μου.

Peterson Aran 106. Με ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι να δένει το επιστόμιο με το shank.

Η μανία που προανέφερα, αφορά κυρίως σε straight billiards με σχετικά παχειά τοιχώματα.

Η πρώτη μου Peterson δε θα μπορούσε παρά να έχει p-lip στο επιστόμιο. Πατενταρισμένο από καιρό, υποτίθεται ότι στέλνει τον καπνό στον ουρανίσκο, συμβάλλοντας στην αποφυγή του δαγκώματος.

Βέβαια, παρά τις προφυλάξεις, αν προκαλέσεις έναν επιθετικό καπνό, κανένα φίμωτρο δεν θα σε σώσει. Το p-lip μου αρέσει. Όπως και το fishtail. Είναι θέμα ποικιλίας.

Αλλά το εκπληκτικότερο που έχει να επιδείξει η καπνοσύριγγά μου είναι τα μάτια της. Το χρώμα της σειράς Aran μου αρέσει ιδιαιτέρως. Η αντίθεση που έχει επιτευχθεί εδώ είναι βάλσαμο για τον αμφιβληστροειδή μου.

Χρειάστηκε δουλειά μιας ολόκληρης νύχτας για να βγάλω τη μπογιά από το εσωτερικό του μπωλ και του shank. Χρειάστηκαν επίσης αρκετά καπνίσματα, μέχρι να τη στρώσω ελλείψει βοηθητικής επίστρωσης. Αλλά άξιζε τον κόπο. Πάντα με φιλτράκι balsa, ο Ιρλανδός τούτος φλερτάρει προς το παρόν με αρκετούς αγαπημένους καπνούς. Αναρωτιέμαι αν τελικά θα κατασταλλάξει κάπου.

FUCK THE RULES

Προχθές πάλι μου έθεσαν την ερώτηση σε κάποια κοινωνική εκδήλωση (μπύρες σε μπαράκι): "Γιατί καπνίζεις πίπα?"

Η απάντηση είναι απλή και απογοητευτική για τον που κάνει την ερώτηση: "Γιατί μ'αρέσει". Οι υπόλοιπες ερωτήσεις που συχνά υποβόσκουν (πχ "γιατί πίπα και όχι τσιγάρο?"), παραμένουν ανείπωτες. Οπότε δεν μπαίνω στον κόπο να απαντήσω - ο παπάς είναι ένα παιχνίδι που δεν μου αρέσει.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον, όμως, είναι η συνήθης συνέχεια της κουβέντας. Όταν αντιπροτείνω στο σιγαρεττόβιο να δοκιμάσει την καπνοσύριγγα, αποκρίνεται ότι δεν θέλει μπελάδες. Επικρατεί η άποψη ότι ο φουμαροκαπνοσυριγγισμός είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο σπορ, το οποίο απαιτεί άπλετο χρόνο, πολύ χρήμα και εξαιρετική δεξιοτεχνία. Το κατά πόσον είναι συνήθεια πλουσίων, απαντάται εδώ. Συνοπτικά, δεν είναι. Πάμε στο θέμα του χρόνου και της δεξιοτεχνίας. Εν ολίγοις, έχει περάσει η άποψη ότι για να καπνίσεις μία πίπα, χρειάζεσαι μια-δυο ωρίτσες για να τη γεμίσεις και 5-6 ωρίτσες για να την καθαρίσεις. Αλλά πριν καταφέρεις να τα κάνεις όλα αυτά, πρέπει να πας γονατιστός σε έναν από τους ναούς και να μαθητεύσεις δίπλα σε κάποιον σοφό Ιάπωνα σενσέι 123 ετών, ώστε να κατακτήσεις τα νταν του καπνοσυριγγιστή.

Απάντηση: Πίπες Σκαλιστές. Νομίζω ότι το πρόβλημα εξηγείται με σχετική ευκολία. Πολύ απλά, δημιουργείται εκ των έσω. Κυκλοφορούν κάποιοι τύποι που αυτοχρίστηκαν γκουρού της πίπας. Και, ως πάντα, είναι οι λιγότερο ενημερωμένοι. Κλισέ μεν, πραγματικότητα δε. Η ημιμάθεια είναι το υπόβαθρο του ξερόλα. Έχω γνωρίσει πολλούς πιπαδόρους. Σε μια σχετικά πρόσφατη συνάντηση των "Καπνοσυριγγιστών" γνώρισα και έναν, ο οποίος ήξερε πολλά. Με παραπάνω από αρκετές ώρες καπνικής πτήσης, πλούσια και εξαιρετικά αξιόλογη συλλογή και έτη σπουδής στο αντικείμενο. Έμαθα αρκετά από τον συγκαπνιστή αυτόν. Και ειλικρινά χάρηκα τη συζήτηση. Είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό. Δεν κόμπασε ούτε στιγμή. Δεν πατρονάρισε, δεν κοκορεύτηκε και άκουγε τον συνομιλητή με προσοχή, ακόμα και για ζητήματα που κατείχε καλά. Έχω γνωρίσει όμως και άλλους, που γνωρίζουν σαφώς λιγότερα, οι οποίοι θέλουν ντε και καλά με το καλημέρα να σου ανοίξουν το κεφάλι και να σου χώσουν όποια (εν δυνάμει) μαλακία πιστεύουν. Επανερχόμεθα, λοιπόν, λέγοντας ξανά ότι το πρόβλημα δημιουργείται εκ των έσω. Από τους ιδιώτες που έχουν αποφασίσει να καπνίζουν πίπα. Αλλά εγώ δεν φταίω σε τίποτα. Ας καπνίσουν την πιπούλα τους κι ας με αφήσουν ήσυχο.

Διότι άλλο να ρωτάς κάποιον έμπειρο πως να πακετάρεις το flake (και εκείνος να μοιράζεται γενναιόδωρα μαζί σου τη μετά από χρόνια αποκτηθείσα γνώση) και άλλο κάποιος μπαγλαμάς να σου πρήζει τα φρύδια την ώρα που προσπαθείς να απολαύσεις το χαρμάνι σου. "Τόσα γεμίσματα, έτσι να πακετάρεις, τόσο να ρουφάς, αυτόν τον καπνό να καπνίζεις" κ.ο.κ. Ρε γαμώτο, πίπα καπνίζω, δεν επιχειρώ τριπλό φλιπ στον πάγο!

Πακετάρισμα καπνού. Οk, ξέρω πως υπάρχουν πολλές μέθοδοι. Αλλά το ζήτημα είναι η χαλάρωση. Αν χρειάζομαι 15 βήματα να γεμίσω την πίπα μου, το έχασα το τρένο (ναι, ξέρω, ίσως να γράφεται και με "αι"). Άναμμα. Ένα, δύο τρία, δεκατρία. Μήπως να μετρήσω και τα time intervals? Επιλογή καπνού. Μα πως γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολλοί καπνοί, αν ο ένας αυτός -ο καπνουδάκος ο μικρός ο μέγας- είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί? Επιλογή πίπας. Προσπαθώ να καπνίσω την πίπα μου. Δεν την έφερα για καλλιστεία. Πως να σε πείσω? Άσε κάτω την πινακίδα με τη βαθμολογία. Φύλαξέ τη για τη λαϊκή το Σάββατο.

Τι παίζει λοιπόν? Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ικανοί να συζητούν. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν διαθέτουν την εν λόγω ικανότητα. Υπάρχει η ίδια πιθανότητα να προκύψει καπνιστής πίπας και από τις δύο δεξαμενές. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει πρόβλημα. Τι θα πει "ο καπνός που καπνίζεις είναι για τα μπάζα"? Ή "αυτός ο κατασκευαστής και τα υπόλοιπα οδοντόκρεμες"? Ή το ακόμα πιο φρικουλιάρικο "δεν καπνίζεις σωστά"? Αρκεί απλά να εφαρμόσεις την αρχή της διαψευσιμότητας. Αν βρεις έστω και έναν καπνιστή που αντλεί ευχαρίστηση από κάτι, τότε αυτό το κάτι έχει στοιχειώδη αξία.

Για να μην παρεξηγούμαστε, έχω πολλές φορές ζητήσει τη γνώμη των εμπειροτέρων και έχω μάθει πολλά. Για αυτό τους είμαι ευγνώμων. Αλλά οι εμπειρότεροι στους οποίους αναφέρομαι (με πιο πρόσφατο παράδειγμα το συγκαπνιστή για τον οποίο γράφω παραπάνω) είναι άνθρωποι ευγενείς, χωρίς μικροπρεπείς αγωνίες επιδειξιομανίας. Οι άλλοι είναι που χαλάνε το γλυκό. Οι ιδρωμένοι μέντορες.

Δεν μου αρέσουν και πολύ οι αρωματικοί καπνοί. Ο φίλος μου ο Διόνους τους αγαπά σφόδρα. Σε μια προσπάθεια προσηλυτισμού του έδωσα δείγματα από τους αγαπημένους μου καπνούς. Η αντίδρασή του ήταν ειλικρινώς χλιαρή. Του κάνω ενίοτε πλάκα για τα "σιρόπια" του, αλλά μέχρι εκεί. Και χαίρομαι όταν βρίσκει ένα καινούριο σιρόπι που να τον ενθουσιάζει, παρ' όλο που εγώ δεν μπορώ να καπνίσω πάνω από μισό μπωλ από αυτό.

Πακετάρω την πίπα μου με 2-4 γεμίσματα. Σε μια κουβέντα άκουσα ότι έκανα λάθος. Αλλά, αν ο στόχος είναι η καπνιστική απόλαυση και εγώ τον επιτυγχάνω, τότε παρακαλώ να μου σπάσετε το κεφάλι, ώστε να καταλάβω που ακριβώς κάνω λάθος. Δυστυχώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν μου επιτρέπει να αυτοτραυματιστώ.

Ανάβω κυρίως με σπίρτα. Μου αρέσει να ανάβω με σπίρτα. Αλλά δεν έχω καμία πιλάλα να παίζω το πέταγμα της μέλισσας με μουρμουρητά σε οποιονδήποτε συγκαπνιστή γουστάρει να ανάβει με bic. Το πολύ-πολύ να του πω τη γνώμη μου.

Καπνίζω καλαμπόκια. Δεν φταίω που καπνίζουν καλύτερα από πολλές φημισμένες και πολύ ακριβότερες πίπες. Αφού έτσι είναι. Λες να τα αποκηρύξω, ώστε να δικαιολογήσω τα λεφτά που πέταξα? Αυτό είναι εθελοντική ηλιθιότητα.

Το κάπνισμα της πίπας δεν είναι το ανάλογο της κατασκευής πυρηνικού αντιδραστήρα. Έτσι παρουσιάζεται από κατά φαντασία διδασκάλους. Και είναι αυτοί που χαλάνε την πιάτσα και δημιουργούν ένα κλίμα μυστικής αδελφότητας. Το κάπνισμα της πίπας είναι απλά μια υλική απόλαυση, ανάλογη της κατανάλωσης φαγητού ή κρασιού. Το πόσο θα χωθείς στα μυστικά του είναι καθαρά θέμα επιλογής και διερευνητικής διάθεσης. Αλλά, όπως μπορεί κανείς να απολαύσει τη ρετσίνα του, έτσι μπορεί και να καπνίσει έναν μέτριο καπνό σε μια φτηνή πίπα. Η δική μου παρότρυνση, χωρίς καμμια διάθεση επιβολής, είναι να το ψάχνεις συνεχώς, αν αυτό επιθυμείς. Μην αρκείσαι στη γνώμη του ενός ή του ενός ακόμα. Μην ξεχνάς ότι πίσω από το σύνολο των προσωπικών φουμαροκαπνοσυριγγιστικών απολαύσεων παίζει το χρήμα και η ρεκλάμα. Και ότι οι φάμπρικες καλά κρατούν, ακόμα και στις πιο ευχάριστες παρέες.

Το πιο αξιόπιστο κριτήριο είναι το προσωπικό. Διαβάζουμε, συζητάμε, συλλέγουμε πληροφορίες και κατόπιν πειραματιζόμαστε. Με τον καιρό έρχεται η βελτίωση (αν ο Rogers κάπνιζε πίπα, ίσως μιλούσε για καπνοσυριγγιστική αυτοπραγμάτωση). Ευχαριστώ τους συγκαπνιστές που μοιράστηκαν τη γνώση τους μαζί μου και, όσο μπορώ, καθίσταμαι αναμεταδότης. Τον περισσότερο χρόνο μου, όμως, τον σπαταλώ στην εργασία. Και όχι από ψωροπερηφάνεια. Τεμπέλης είμαι. Απλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.


Την επόμενη φορά που θα δείτε πινακίδα που θα γράφει "Do Not Question Authority", κατουρήστε άφοβα.



Smoke in peace

Ο πίπο-ζίπο (κατά το ήτα-βήτα)

Οι zippo πάντα μου άρεσαν. Ένας συγκεκριμένος zippo, μάλιστα, αποτελεί προσωπικό φετίχ για τα τελευταία 11 χρόνια. Εν ολίγοις δεν τον ακουμπά κανείς. Αυτή, όμως, είναι μια άλλη ιστορία, την οποία διηγούνται οι φίλοι μου καλύτερα από εμένα. Αλλά για τις καπνοσύριγγες πάντα προτιμούσα τα σπίρτα. Πιο παλιομοδίτικο και ατμοσφαιρικό μέσο μετάδοσης της φλόγας. Επίσης υπήρχε ο φόβος καταστροφής του χείλους. Τέλος, οι εξειδικευμένες και ανώτερης ποιότητας πιπανάφτρες πουλάνε ακριβά το τομάρι τους. Αλλά οι ταπεινοί zippo, αν και σχετικά φτηνοί, διατηρούν πιστούς οπαδούς, τόσο σιγαρεττόβιους, όσο και καπνοσυριγγιστές. Η αφορμή ήταν ένα απόγευμα που προσπαθούσα να ανάψω την πίπα μου σε ένα υπαίθριο μπαράκι και χάλασα ένα κουτάκι σπίρτα μέχρι να τα καταφέρω. Τότε αποφάσισα ότι λίγο νερό στο κρασί δε βλάπτει. Στην ουσία δεν ήταν καν βέβαιη η αραίωση. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να παραμένουν κολλημένοι σε μια ιδέα χωρίς έρεισμα, απλά «γιατί έτσι». Μπορεί να έκανα προσφάτως ένα βήμα ακόμα προς τον θάνατο (λόγω γενεθλίων), αλλά οι αντιστάσεις μου κρατούν ακόμα. Οπότε, αντί να το δω ως αναγκαστικό συμβιβασμό για τις εξορμήσεις μου, το είδα ως εναλλακτική λύση. Τελικώς ο zippo αποδείχτηκε εξαιρετικός. Η πατεντούλα με το κυκλικό άνοιγμα δουλεύει καταπληκτικά και η ηπιότητα της φλόγας αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα για τον ατζαμή.

Φτηνός, ανθεκτικός, αξιόπιστος και μουράτος αναπτήρας, με δια βίου εγγύηση από το εργοστάσιο. Αυτός θα ανάβει και αλλότριες εστίες. Μπορεί, λοιπόν, να τρέξει περισσότερα χιλιόμετρα. Προβλέπω, παρ’ όλα αυτά, ότι, έστω και με τις στάμπες ξεβαμμένες, θα δουλεύει το ίδιο καλά μετά από πολλά χρόνια. Με την πίπα και τον zippo μου υψωμένα, χαιρετώ:

Cheers, mates. Smoke in peace.

Ζουλώντας τον εγκέφαλο

Έχει πλάκα το συγκεκριμένο αντικείμενο. Υποτίθεται ότι για να χαλαρώσεις, πρέπει να ζουλήξεις κατ' επανάληψη τον εγκέφαλο. Ήμουν έκτακτο προσωπικό σε ένα συνέδριο. Περνώντας από ένα περίπτερο, είδα ένα διάφανο δοχείο με μικρούς λευκούς εγκεφάλους. Ζήτησα ευγενικά έναν, δηλώνοντας την ιδιότητά μου (αυτή του αιωνίου φοιτητή). Ο τύπος, ευγενέστατος και έχων εξαιρετικά ευχάριστη φάτσα, αποκρίθηκε: "You should have two! Split personality!"

Καλή στιγμή. Με έκανε και γέλασα.

Δύο "καινούριες" Jensen

Μεταχειρισμένες καπνοσύριγγες. Η διεθνής ορολογία είναι “estate pipes”. Για κάποιον καινούριο στο άθλημα ίσως είναι αδιανόητο το να καπνίζεις μια μεταχειρισμένη πίπα. Το κλασικό αντεπιχείρημα είναι ότι και τα μαχαιροπήρουνα στο εστιατόριο είναι μεταχειρισμένα. Παρ’ όλα αυτά τρως μια χαρά γνωρίζοντας ότι κάποιος τα έχει απολυμάνει. Κόντρα αντεπιχείρημα υπάρχει. Αν είχες την επιλογή, πληρώνοντας κάτι παραπάνω, να φας με ολοκαίνουρια μαχαιροπήρουνα, ίσως και να το έκανες. Από εκεί και πέρα η συζήτηση μπορεί να διαρκέσει για ώρες.

Μία μεταχειρισμένη πίπα που προέρχεται από έμπιστο άνθρωπο (καταστηματάρχη, συγκαπνιστή ή και τα δύο) θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, καλώς αποκατεστημένη και ενδελεχώς απολυμασμένη. Το ζήτημα είναι, λοιπόν, κατά πόσο είναι ανεκτή η ιδέα ότι κάποιος άλλος άνθρωπος την κάπνιζε πριν από εσένα. Με αυτό ως δεδομένο μπορεί κανείς να γλιτώσει αρκετά χρήματα. Τα δικά μου γούστα εξαρτώνται πάντα από την περίσταση. Σε γενικές γραμμές προτιμώ τις καινούριες καπνοσύριγγες. Αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που μπορώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου την αγορά μιας μεταχειρισμένης. Πρώτον, πολύ ακριβές πίπες, τις οποίες θα μπορέσω να αγοράσω καινούριες στο μακρινό μέλλον. Γιατί, λοιπόν, να μη δοκιμάσει κανείς ένα καλό κομμάτι νωρίτερα και με λιγότερα χρήματα. Δεύτερον, ο συνδυασμός έντονης επιθυμίας αγοράς και οξείας αφραγκίτιδας. Τρίτον, πίπες που δεν μπορείς να βρεις πλέον σήμερα.

Τα δύο μου καινούρια αποκτήματα είναι δύο πολύ όμορφα, άφιλτρα smooth straight billiards. Πιο συγκεκριμένα, τα εξής:

Georg Jensen Granat 05

Georg Jensen Granat 35

Και τα καινούρια μου billards παρέα:

Αυτό που με τράβηξε στις συγκεκριμένες καπνοσύριγγες είναι η κομψότητά τους. Ειδικά η 35. Η μετάβαση από το shank στο επιστόμιο και η σταδιακή λέπτυνση μέχρι το bit είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών.

Το δεύτερο άρρητο επιχείρημα ήταν το birdseye. Οι κάτωθι φωτογραφίες μάλλον δικαιώνουν το «ολίσθημα».

Έχει γίνει όντως πάρα πολύ καλή δουλειά όσον αφορά στην αποκατάσταση. Δείχνουν πραγματικά σαν καινούριες:

Προς το παρόν έχω καπνίσει μόνο την 05. Τα συμπεράσματα περί καπνιστικής απόδοσης, λοιπόν, επισφαλή. Όπως και να έχει, και οι δύο μαζί μου κόστισαν λιγότερο από μία καινούρια αξιοπρεπή mid range. Μόνο και μόνο η κατοχή της 35 κάνει το εγχείρημα να αξίζει τον κόπο.