Ο πίπο-ζίπο (κατά το ήτα-βήτα)

Οι zippo πάντα μου άρεσαν. Ένας συγκεκριμένος zippo, μάλιστα, αποτελεί προσωπικό φετίχ για τα τελευταία 11 χρόνια. Εν ολίγοις δεν τον ακουμπά κανείς. Αυτή, όμως, είναι μια άλλη ιστορία, την οποία διηγούνται οι φίλοι μου καλύτερα από εμένα. Αλλά για τις καπνοσύριγγες πάντα προτιμούσα τα σπίρτα. Πιο παλιομοδίτικο και ατμοσφαιρικό μέσο μετάδοσης της φλόγας. Επίσης υπήρχε ο φόβος καταστροφής του χείλους. Τέλος, οι εξειδικευμένες και ανώτερης ποιότητας πιπανάφτρες πουλάνε ακριβά το τομάρι τους. Αλλά οι ταπεινοί zippo, αν και σχετικά φτηνοί, διατηρούν πιστούς οπαδούς, τόσο σιγαρεττόβιους, όσο και καπνοσυριγγιστές. Η αφορμή ήταν ένα απόγευμα που προσπαθούσα να ανάψω την πίπα μου σε ένα υπαίθριο μπαράκι και χάλασα ένα κουτάκι σπίρτα μέχρι να τα καταφέρω. Τότε αποφάσισα ότι λίγο νερό στο κρασί δε βλάπτει. Στην ουσία δεν ήταν καν βέβαιη η αραίωση. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να παραμένουν κολλημένοι σε μια ιδέα χωρίς έρεισμα, απλά «γιατί έτσι». Μπορεί να έκανα προσφάτως ένα βήμα ακόμα προς τον θάνατο (λόγω γενεθλίων), αλλά οι αντιστάσεις μου κρατούν ακόμα. Οπότε, αντί να το δω ως αναγκαστικό συμβιβασμό για τις εξορμήσεις μου, το είδα ως εναλλακτική λύση. Τελικώς ο zippo αποδείχτηκε εξαιρετικός. Η πατεντούλα με το κυκλικό άνοιγμα δουλεύει καταπληκτικά και η ηπιότητα της φλόγας αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα για τον ατζαμή.

Φτηνός, ανθεκτικός, αξιόπιστος και μουράτος αναπτήρας, με δια βίου εγγύηση από το εργοστάσιο. Αυτός θα ανάβει και αλλότριες εστίες. Μπορεί, λοιπόν, να τρέξει περισσότερα χιλιόμετρα. Προβλέπω, παρ’ όλα αυτά, ότι, έστω και με τις στάμπες ξεβαμμένες, θα δουλεύει το ίδιο καλά μετά από πολλά χρόνια. Με την πίπα και τον zippo μου υψωμένα, χαιρετώ:

Cheers, mates. Smoke in peace.